Nutshells | OPEN

Hij plaatste zijn voeten voorwaarts. Voet voor voet, op eigen tempo. De wind waaide zijn wijde jeans vol met lucht, en zorgde ervoor dat hij het koud kreeg. De lente was begonnen, maar kon af en toe nog wat koud zijn. Hij keek om, en direct werd zijn blonde haar van de ene kant naar de andere kant geblazen. Isaac grinnikte, en veegde het terug. Hij keek hoe zijn kleine Eevee tegen de wind in vocht op de grond. Lazuli had er niet echt plezier meer in though. Ze was klein en licht, en de storm blies haar gemakkelijk weg. Hij nam haar dus op en hield haar tegen zijn borst gedrukt. Op dat moment voelde hij enkele spetters regen, en toen was hij eruit. Hij zou het pokecenter zoeken. Dit werkte niet.

Binnen in het pokecenter zijn voelde als het stappen van naakt op de noordpool in een warm bad. Ja ja, het was warm binnen. En droog. En windstil. Yep, perfect. Hij was op weg naar zijn eigen fokkerijtje, maar met de wind zo hard kon hij er echt niet heen reizen. Hij zou hier anders wel overnachten, dat zou wel kunnen. Morgen werd het weer vast een stuk mooier. De blonde jongen plofte nu neer op één van de banken en raakte verzeild in een diepe gedachtengang. Daarbij had hij niet door dat hij nogal naar iemand staarde... En dat had hij ook pas door toen de persoon het zelf ook merkte.

Ja hoor, ze had 't door. Ze vroeg of hij wat van haar aan had, en hij keek naar haar. Arceus, hij kende dit kind. Caroline? Caroline, heette ze zo? Hij had zichzelf nog Liv genoemd toen hij haar had ontmoet, dus zij zou hem niet snel herkennen, maar hij kende haar wel. Hij dacht aan wat hij als Liv Ulla Xury zou hebben gedaan. Ze zou zijn geschrokken en haar hoofd snel afgewend hebben, terwijl ze een snelle excuses zou hebben gemompeld. Maar daar deed hij niet meer aan. Isaac sloeg zijn armen over elkaar en keek de rood-rozeharige licht uitdagend aan. "Ik geloof van niet. Ik hou m'n kleren altijd netjes bij me," sprak hij. Ja, te letterlijk.

Hij had zelf ook wel door dat het een belachelijke grap was. Was niet heel moeilijk. Zij bevestigde het nog door even met haar hoofd te schudden. Hm. Misschien had hij toch iets geraakt. Ze antwoordde namelijk, en leek vrij zeker over het feit dat ze een antwoord wilde. Waarom hij staarde? Hij leunde even naar achter, en liet zijn wenkbrauwen rijzen en dalen. Nou ging ze het krijgen. Toen ze zichzelf veranderde had ze beloofd om zich nooit meer in te houden. Geen enkel argument, hoe onwaar of onbeleefd ook. "Nou, ik wil niet heel onbeleefd zijn, maar achter die kleren van je zitten toch wel voorwerpen die het waard zijn om naar te staren," Nu moest hij toch wel moeite doen om niet te lachen. Zoiets had hij nog nooit van zijn leven gezegd, en eigenlijk was het nu vanzelf gegaan. En dat terwijl de 'dingen' niet eens zijn aandacht echt trokken.

Het viel even stil, waarin Isaac met opgeheven wenkbrauwen naar de jongedame bleef staren. Nou, het leek erop dat hij haar een beetje uit de tent had gelokt. Een beetje. Echt, als iemand nu een vlammetje naast haar blik had gehouden was hij zo in de fik gevlogen. Dan zouden blikken waarschijnlijk kunnen doden ook. Die van haar tenminste. Ze vroeg hem of hij dat zei zonder sfeer, met een ijskoude stem. De blonde jongen draaide zijn hoofd wat naar links, maar bleef haar rozerode blik daarbij wel vasthouden. "Dat... valt best mee, volgens mij," knikte hij bedenkelijk.

- Wat bedoelde je daarmee? x'D