Josh had samen met Sparky en zijn Pokémon na een lange tocht eindelijk Rustboro City bereikt, nu zaten de jongen en zijn Pikachu aan de rand van de stad. Hij had nog geen tijd gehad om te gaan trainen maar dat had ook een rede. De jongen had een ei van een vreemde man gekregen die het niet wilde hebben dus mocht hij het hebben. Josh keek er daarom ook wat bedenkelijk naar net als zijn Pikachu die eerder een nieuwsgierige blik in zijn zwarte oogjes had. Het ovale ei had een blauwe kleur met vreemde patronen op de buitenkant dus dit moest wel een water Pokémon worden. Gokte hij. “Wat zou er in zitten, Sparky?” vroeg Josh aan de Pikachu die even zijn oortjes bewoog toen deze zijn naam hoorde. “Pika?” piepte Sparky terug en schudde met zijn kopje als teken dat hij het ook niet wist. “We zien wel wat er uit komt! Het word vast een coole Pokémon!” sprak Josh met een brede grijns rond zijn lippen en stopte het ei terug in zijn tas. Hoewel hij alleen bekend was met de Hoenn Pokémon en een paar van Kanto en Johto kende hij ook wel een paar andere soorten uit andere regio’s wel maar had deze nog nooit gezien. Vandaag waren Josh en Sparky van plan om eens fatsoenlijk te gaan trainen voor de gym en misschien kwam uitbreiding van zijn team ook wel van pas. Maar eerst was training het voornaamste wat er bovenop zijn lijstje stond. Josh klapte in zijn handen terwijl hij opstond en de Pokéballen van Yatsu en Erin pakte van zijn riem, die hij opgooide. Twee witte stralen spatte uiteen waardoor er een Azurill en Vulpix voor zijn voeten verscheen die vragend opkeken naar de jongen. “We gaan vandaag trainen,” verklaarde Josh en keek vervolgens naar Sparky die verward terug naar de jongen keek. De Pikachu wist niet precies wat het plan was maar waarschijnlijk werd hij degene die ging trainen. Josh gebaarde dat de Vulpix en Azurill aan de kant konden zitten. “Je bent er nog lang niet, maatje,” sprak Josh tegen het gele wezentje. Sparky keek hem aan en knikte lichtjes naar de jongen niet echt zeker van zichzelf, met zijn ene pootje pakte hij zijn andere pootje beet. Josh knielde voor zijn Pikachu neer en legde een hand op het hoofdje van hem neer. “Je moet niet onzeker zijn, jochie. Daar is de training namelijk voor,” voegde hij er nog aan toe. Dit leek Sparky wel een beetje van zijn angst af te helpen want hij knikte zelfverzekerd. Voor een tweede keer sloeg Josh zijn gebalde hand tegen zijn vlakke hand aan. “Goed we gaan aan een nieuwe aanval werken,” legde de jongen uit aan zijn Pikachu, die knikte. Josh wenkte naar Erin dat de Vulpix naar voren mocht komen om te helpen maar Sparky spitste zijn oren omdat het gele wezentje een geluid hoorde. Vragend keken Josh en Erin naar de Pikachu die probeerde te luisteren naar wat er aan de hand was, pas toen hij iemand een kreet om hulp hoorde roepen, zette de Pikachu zich af tegen de grond en sprong de bosjes in. De jongen en zijn Vulpix keken verbouwereerd toe de gele Pokémon het struikgewas in verdween. Dat werd dus geen training. Josh pakte snel Yatsu en zijn tas van de grond en volgde met zijn Vulpix, de Pikachu op de voet.
Sparky rende op een snel tempo door het struikgewas en kwam na een paar tellen alweer op een open plek terecht. De Pikachu keek rond waarna hij zoekend om zich heen keek of hij de gene kon zien die om hulp had geroepen maar zag niets, buiten een bruin wezentje dat werd omsingeld door drie Taillow. De Taillow pikte en takelde de kleine Eevee met hun scherpe snavels en klauwen toe, uit angst had de Eevee zijn pootjes over zijn kleine kopje heen geslagen. De ogen van de Pikachu werden dan ook groot van verbazing toen hij zag dat de Eevee zichzelf niet eens leek te verdedigen en er dus uit opmaakte dat hij de gene was die om hulp had geroepen. “Pika!” riep Sparky nijdig naar de Taillow waarna hij op het groepje Pokémon afrende en met gespreide pootjes voor de jonge Eevee ging staan. De drie Taillow keken kwaad naar de gele muis die voor hun slachtoffer was gaan staan en lieten een kwetterend geluid klinken. Sparky was niet bang voor de drie vogels en liet daarom ook dreigend wat vonkjes vrij uit zijn rode wangetjes. Angstig keek de kleine Eevee op maar zoals het er naar uitzag stond Sparky er nu alleen voor maar dat maakte niet uit.. de Pikachu kon zonder Josh ook prima vechten. Alle drie de Taillow kwamen in een duikvlucht op hem afgevlogen waarna hij op sprong en de Taillow probeerde te ontwijken door op te springen maar dat was makkelijker gezegd dan gedaan. Sparky sprong op een van de hoofden van de Taillow, die tegen de grond een noodlanding moest maken, maar toen hij op de grond wilde landen werd hij niet alleen van voren maar ook nog eens van achter aangevallen. Snel gooide hij zichzelf plat tegen de grond waardoor de Taillow tegen elkaar op knalde en op de grond plofte waarop Sparky nu kon toeslaan door zijn elektriciteit te ontladen en een Thundershock af te voeren op de drie vogels. Deze raakte doel waarna de Taillow geschrokken opvlogen met een verfomfaaid verenpak. Grijnzend keek Sparky toe hoe de vogels wegvlogen en liep toen op de angstig trillende Eevee af die zijn kopje achter zijn pootjes verborg. Voorzichtig legde hij een geel pootje op het hoofdje van de Eevee waarna hij troostend over zijn wollige hoofdje ging.. langzaam maar zeker tilde de Eevee zijn hoofd op en keek met zijn grote donkere ogen naar de Pikachu, die een vriendelijke glimlach rond zijn snoet had staan. “Pikachu?” vroeg Sparky toen ietwat bezorgd aan het bruine wezentje die eventjes knikte maar zich toen al snel weer achter de Pikachu verborg toen Josh uit de bosjes tevoorschijn kwam met Erin aan zijn zijde. “Veee,” bracht de Eevee angstig uit.
Josh’s mond viel open van verbazing en wierp even een blik met zijn Vulpix uit. Sparky keek de jongen ook vragend aan omdat hij niet precies wist wat hij hier nou mee aan moest. De jongen echter wel, deze wilde al zolang een Eevee dat hij precies wist wat hij wilde doen.. hij ging de bruine pluizenbol meteen vangen. Dat had hij nu al besloten. “Sparky,” zei Josh waarna hij naar zijn Pikachu wenkte om naar hem toe te komen. De Pikachu deed zoals wat hem werd opgedragen waarna de Eevee snel Sparky op de hielen volgde, maar vervolgens de weg werd versperd door Erin. De Eevee deed een wanhopige poging om zich achter de Pikachu te verschuilen maar de Vulpix bleef zijn weg blokkeren. Dit werd het eerste gevecht van Josh met zijn Vulpix.“Erin, doe snel je Ember!” riep Josh naar zijn Vulpix die haar bek opende en een aantal bolletjes met vuur op de Eevee afvuurde. De Eevee deed geen moeite om het vuur te ontwijken en werd vervolgens overmeesterd door de plotselinge aanval, hij werd volop geraakt. De wollige Pokémon kwam met zonder moeite overeind waarna hij met een flinke snelheid de Vulpix probeerde te tackelen. In tegenstelling tot daarnet durfde hij nu wel in tegen aanval te gaan. “Erin ontwijk en doe nog een keer je Ember aanval!” commandeerde Josh toen terwijl Erin netjes deed wat haar werd opgedragen, en sperde opnieuw haar bek open, waarna ze een zee van belletjes uitspuwde. Deze gingen rechtop de Eevee af die rechtop de vuurballetjes afrende en vervolgens een Swift aanval uitvoerde als tegen aanval. De Ember kwam in aanraking met de Swift waarbij de aanval uiteenspatte en de twee Pokémon belaagde met vuur of de sterretjes. Koppig schudde Erin de impact van zich af maar de Eevee wilde ook nog niet opgeven. Ondanks dat beide Pokémon wat schade had opgelopen, al was het voor de Eevee wat lastiger omdat hij eerder belaagd was door een paar Taillow. Deze aanvallen deden hem ook bijna de das om maar toch wilde hij zichzelf bewijzen. Erin daarentegen was nog vol energie en was bij lange na nog niet moe. Josh zag ook dat het bruine wezentje niet helemaal in orde was en dat werd bevestigd toen Sparky zich een weg baande naar de kleine Eevee en vervolgens voor het bruine wezentje ging staan en met zijn kopje schudde. Hij stopte het gevecht. Verbluft plofte Erin op het zachte gras en keek even naar de Eevee. “Pika.. pi-pikachu, Pikapi, ” sprak Sparky waarna hij de kleine Eevee ondersteunde die half op de grond lag. Josh begreep niet helemaal wat de Pikachu probeerde te zeggen maar hij maakte daar wel op uit dat het bruine wezentje hulp nodig had. “..Oké.. ik begrijp het maar..?” begon Josh verward maar hij kon zijn zin niet afmaken. Sparky slaakte een diepe zucht waarna hij op de tas van zijn trainer afrende en met moeite het vakje waar hij Pokéballen bewaarde open te maken. Het lukte hem (met moeite) en pakte er vlug een lege Pokéball uit. Snel liep hij naar de Eevee die ook even verward naar de Pikachu staarde maar deze keek het bruine wezentje zelfverzekerd aan toen hij op de knop drukte om het ronde voorwerp groter te maken. Sparky had het Josh vaker zien doen. Nu kwam de jongen naast de Pikachu zitten terwijl hij neerknielde en de veel betekende oogjes van Sparky zag. Josh maakte erop uit dat de Eevee Sparky als zijn vriend beschouwde? “Als je wilt.. mag je wel met ons mee..? Het is aan jouw de keus, jochie,” sprak Josh tegen de Eevee, die met zijn grote oogjes naar de Pikachu keek en zijn blik toen op het ronde voorwerp richtte.
Eevee knikte dat hij de woorden begrepen had en aarzelend toen een stap naar achteren deed. Hij wilde wel maar dan zou die jongen zich eerst moeten bewijzen. De Eevee ging weer terug in gevechtspositie staan hoewel het hem moeite koste om recht te blijven staan. Josh grijnsde eventjes en keek veel betekenend naar Sparky die toen naar voren sprong en op de plaats van Erin ging staan. Eevee begon met een tackle aanval en sprong vervolgens op de Pikachu af. “Sparky, incasseer die tackle aanval!” riep Josh naar zijn Pikachu die deed wat hem werd opgedragen. Eevee beukte in op Sparky maar het deed hem niet echt veel, hij schudde de klap van zich af. Want het plan van de jongen had gewerkt, er vlogen vonkjes van de statische vacht van de Pikachu. Eevee kon voor een moment even niet bewegen door de verlamming die hij had gelopen door de Ability van Sparky. Josh’s grijns werd nu nog breder en gooide vervolgens zijn vuist naar voren. “Sparky, doe je Electro Ball!” riep de jongen toen en het gele wezentje ging op zijn vier poten staan waar hij energie oplaadde die langzaam een bal vormde boven het ruggetje van de Pikachu en slingerde zodra deze groot genoeg was richting de Eevee. Dit zag de Eevee niet aankomen en werd volop geraakt omdat hij de energie niet meer had om te kunnen ontwijken. Hij zakte door zijn pootjes waar hij bewusteloos op zijn plek bleef. Josh pakte met een ongeruste blik de Pokéball die Sparky had gepakt uit zijn tas wat beter vast en gooide het ronde voorwerp naar de Eevee toe die werd opgeslokt door de rode straal. Gespannen keken de jongen, Sparky, Yatsu en Erin naar de wiebelende Pokéball op het gras.
