Wild eyes

“... Ik weet niet hoe, maar we zijn erg uit koers geraakt.” Cecille keek haar Tyrogue ontzettend droog aan, niet per se toe willen gevend dat ze de verkeerde weg had ingeslagen vanuit Laverre en vanaf toen alleen maar nog meer de weg was kwijtgeraakt. Toch kon ze het niet langer meer volhouden en verliet een lange zucht haar mond. “Ik ben een idioot.” Sivar kon niet anders dan instemmend knikken, want hoewel het evengoed zijn schuld was geweest dat ze alleen maar verder waren afgedwaald, was zijn trainer toch wel het meest verantwoordelijke voor haar eigen weg. Ze moesten hoe dan ook terug naar Cyllage en dan door naar Camphrier, want daar zat Sara waarschijnlijk al op haar te wachten. “Op een moment als dit was een vliegpokémon niet verkeerd,” gaf de blondine toe. Maar vliegpokémon waren de natuurlijke vijand van vechttypes en dus ook de natuurlijke vijand van Cecille. Dus tenzij er eentje was die kruiste met het vechttype, dan hoefde het meisje hem niet. De twee bevonden zich inmiddels in de buurt van een waterval en besloten daar maar even te genieten van het uitzicht, voor ze probeerden hun weg terug te vinden naar Cyllage City. Ze werden echter afgeleid door een luide blaf. Een pokémon! En misschien was daar een trainer bij! Daar kon ze de weg wel aan vragen, toch? Cecille draaide zich op haar hielen om en keek de verte in, waardoor ze inderdaad een roodharige naar hen toe zag komen lopen. Waarschijnlijk hier voor de waterval, maar de blondine vertelde zichzelf graag dat het meisje op hen afkwam voor de gezelligheid. “Hey daar!” riep ze naar het meisje, waarna ze uitgebreid naar de vreemdelinge zwaaide. “Zou ik je even wat mogen vragen?”

Een reactie kreeg Cecille niet echt, althans niet van het meisje, maar de Arcanine van de vreemdelinge kwam al snel naar voren getrippeld en begon niet veel later aan Sivar te snuffelen. De blondine keek grijnzend naar het schouwspel, terwijl de Tyrogue in eerste instantie niet wist wat hem overkwam, maar uiteindelijk begon te grinniken. Dat kietelde! Het meisje waarschuwde de Arcanine niet aan vreemde pokémon te snuffelen – hoewel Sivar toch wel van de uitwisseling had genoten. “Een ervaring rijker?” grinnikte zijn trainer tegen hem. De Tyrogue rolde met zijn ogen, hoewel een klein grijnsje toch wel rond zijn lippen stond. De roodharige vreemdelinge was inmiddels al een heel stuk dichterbij en verontschuldigde zich toen voor het gedrag van haar pokémon. “Geeft niet,” reageerde Cecille haast meteen, alsof ze het al verwacht had. “Zo ken ik er nog een paar.” Sivar wierp een veel betekende blik haar kant op en zij knipoogde naar hem, beide wetend dat ze zichzelf en haar partner bedoelde. Vervolgens knielde de blondine voor de Arcanine, haar hand uitstekend naar het wezen, hoewel ze hem in de lucht liet hangen. “Ik mag ‘m wel aaien, toch?” vroeg ze, haar lila ogen terug op het meisje gericht.  

De Charmeleon van het meisje verdween in de pokéball. Cecille vroeg zich even af waarom, maar, in tegenstelling tot Sara waarschijnlijk had gedaan, besloot ze haar eigen theorieën maar niet te verzinnen en het gewoon te laten rusten. Het had niks met haar te maken, dus waarom zou ze zich daar druk om maken? De roodharige stelde zich voor als Verona en vertelde vervolgens de namen van haar pokémon. Terwijl Cecille bezig was met het aaien van Prime, keek ze grijnzend omhoog naar het meisje. “Ik ben Cecille,” begon ze toen, waarop ze met haar vrije hand naar haar Tyrogue gebaarde. “En dat is Sivar.” De pokémon in kwestie zwaaide vriendelijk naar het meisje met haar pokémon, waarop hij zich bij de Arcanine voegde en daar een gesprek mee probeerde aan te gaan. Zijn trainer kwam inmiddels recht en had zich tot Verona gericht, zich herinnerend waarom ze ook alweer contact had willen leggen. Schaapachtig legde ze haar hand achterin haar nek en had eenzelfde glimlach rond haar lippen. “Ik vroeg me eigenlijk af of je me kon helpen,” begon het meisje. “Sivar en ik zijn namelijk afgedwaald. Héél ver afgedwaald. We moeten eigenlijk naar Camphrier en... Nou, ik ben hopeloos verdwaald.” Dat was Cecille. Niet eromheen draaien, maar gewoon de waarheid zeggen; zelfs als dat betekende dat ze als een idioot overkwam. De blondine hield nou eenmaal niet van liegen – tenzij het een leugentje om bestwil was. “Al moet ik toegeven dat het uitzicht hier erg mooi is,” besloot ze er maar aan toe te voegen, haar paarse ogen nu op de waterval gericht. Yeah, zo erg was het verdwalen niet eens.

Verona vertelde dat ze niet echt kon helpen. Cecille’s grijnsje viel even van haar gezicht. Ah, well, dat had ze moeten voorzien. Een groot deel van de trainers hier waren op doortrek en kenden de weg niet echt. Misschien was Verona ook wel een beginnende trainer... Al kon Cecille niet zeggen dat ze met twee badges op zak nog een beginneling was. De roodharige suste haar Eevee even en vertelde toen dat ze meestal haar pokémon maar gewoon overal heen volgde, waarop de blondine begon te grinniken. “Dat kan natuurlijk ook,” reageerde ze, alles behalve veroordelend of kwaad. Bij haar was het juist andersom. Zij leidde de weg – vaak niet wetend waarheen – en haar pokémon volgden. Cecille keek even naar Sivar, welke uitgebreid en vrolijk met de Arcanine aan het spelen was. Ah, het was lang geleden om hem zo bezig te zien met een vreemde pokémon. Tussen al dat trainen door vergat de Tyrogue nog wel eens dat hij nog jong was. “Geeft niet,” vervolgde Cecille, haar blik terugwendend op Verona. “Dan zul je me maar gewoon moeten vermaken.” Een haast gevaarlijke grijns spreidde zich over Cecille’s lippen. Ah, wat was het toch heerlijk om sociaal te zijn.

Verona had een punt. Het uitzicht was inderdaad mooi, maar daar hield het verder bij op. Cecille grinnikte eventjes om haar eigen gedachten en besloot ze toen hardop uit te spreken om verwarring te voorkomen. Nou ja, dat was niet de echte rede. De echte rede was dat ze zich toch nooit stil kon houden. “Als het warmer weer was, hadden we kunnen zwemmen,” begon de blondine. Al zou ze dat wel een stukje terug doen en niet waar de stroming zo sterk was als hier. “Maar dan wel daar achter,” voegde ze er daarom ook aan toe, wijzend met een priemende vinger naar waar het een stuk rustiger was. De roodharige besloot verder in te haken op het wateronderwerp, want ze vertelde haar Eevee te willen evolueren in een Vaporeon. Was Eevee niet een pokémon die tien verschillende evoluties had? Oké, tien was overdreven, maar... “Wauw, dat je een keuze kan maken,” begon Cecille onder de indruk. “Sivar en ik laten het gewoon op Tyrogue.” Ze kende hem ook niet anders dan dat. En hij had nog niet laten merken te willen evolueren. “Vanwaar de keuze?”

Haar pokémon konden het water wel opwarmen. Cecille keek op, een bedenkelijke frons nu verschijnend op haar voorhoofd. Zwemmen klonk eigenlijk zo gek nog niet en ze kon het relaxende gevoel wel gebruiken, want de laatste tijd hadden ze alleen maar aan één stuk getraind. “Dat klinkt eigenlijk heel verleidelijk,” gaf ze toe, maar ze besefte zich twee dingen. “Ik heb m’n bikini alleen niet bij en een handdoek is ook ver te zoeken.” Cecille lachte even. Ach, in principe kon het ook gewoon in ondergoed, right? En ze hadden vijf vuurpokémon bij zich. Opdrogen was geen enkel probleem. Verona vertelde toen over de keuze van haar Eevee en de blondine glimlachte naar de ander. “Dat is best ironisch, want je hebt twee vuurpokémon. Heb je nog meer?” vroeg ze een tikkeltje nieuwsgierig. “Ik wel. De meeste zijn vechttypes, want daar ben ik fan van,” voegde ze eraan toe. Fan was nog zacht uitgedrukt.