More trouble | &Allison

Chagrijnig had de blinde jongen zich voor de deur van haar kantoor gezet. Hier had hij zo geen zin in. Hij wist nu al dat zodra die deur open ging, hij de wind van voren ging krijgen. Allison had pissed geklonken. Super pissed. En hij had al zo'n vermoeden waar het over ging. Raven wist dat het er vroeg of laat toch van was gekomen. Niets ging aan haar voorbij. En anders had ze wel honderduizend onderdanen die allemaal meteen naar hun koningin kwamen rennen zodra ze iets gehoord hadden. Het was nu alleen nog de vraag of hij weer heel dat kantoortje uit ging komen. Raven liet een zucht uit zijn mond ontsnappen en sloeg toen licht met zijn knokkels op het hout, waarna hij de deur open duwde.

Raven had zich al voorbereid op het ergste en - godszijdank - waren zijn reflexen snel. De deur was nog niet open, of hij moest al razendsnel inéén duiken om maar niet het doelwit te zijn van een goed gemikte schaar. Het ding boorde zich in het hout achter hem en kwam trillend tot stilstand. Raven besefte zich maar al te goed dat dat net zo goed hij had kunnen zijn. Hij draaide zijn lege ogen naar Allison, maar hield zich in. Kalm blijven, anders kreeg hij straks ook nog een bureaustoel naar zijn hoofd. Of erger, want ze was op dit moment duidelijk in alle staten. De jonge man richtte zich weer op en probeerde niet te letten op de Lucario die dreigend in de hoek van de kamer stond. Hij verwachtte dat als ze Luca niet had om op in te slaan, hij een perfecte tweede optie was. "Je belde," mompelde hij rustig, alsof dit welkomstcomité de normaalste zaak van de wereld was.

Ja, hij zat echt in de shit. Haar woedende stem weergalmde door de kleine ruimte en sneed door zijn scherpe gehoor. Raven bleef staan zonder ook maar een spiertje op zijn gezicht te verrekken, want hij was zich er maar al te goed van bewust dat hij nu geen idiote dingen moest gaan uithalen. Niet als hij hier nog levend weg wilde. Hij liet haar kleine uitbarsting nog even bezinken en duwde toen kalmpjes de deur dicht om de starende blikken buiten het kantoor niet nog meer entertainment te geven voor deze avond. "... Ze leven nog," mompelde hij toen. Het was één tikje geweest op de kaak. Zoveel zouden de grunts toch wel aan moeten kunnen..

Het dreigement dat ze maakte, bleef nog zwaar in de lucht hangen. Raven wist dat ze de middelen had het waar te maken en op dit moment kon ze zijn opmerking niet op prijs stellen. Ondanks het verzet dat hij voelde, moest hij zijn woorden nu zorgvuldig uitkiezen. Ze gaf hem maar één keer de kans zichzelf uit te leggen. Raven trok zijn kin op. "De deal was dat Seven hier buiten gelaten zou worden," reageerde hij kalm, om haar nog even op de afspraak te wijzen die ze gemaakt hadden. "Je grunts bemoeiden zich met zaken waar ze zich buiten moesten houden." Raven was een man van zijn woord. Hij deed wat hem gezegd werd, maar als haar grunts zich niet konden inhouden, ging hij niet verantwoordelijk staan voor het feit dat hun mond groter was dan hun daden.

Raven vertrok geen spier toen Allison omhoog kwam vanuit haar bureaustoel en hem er nog even hardhandig aan herinnerde wie hij ook alweer tegenover zich had. Ze wist precies waarop ze hem pakken kon en haalde Luca er weer bij. Hij klemde gefrustreerd zijn kaken op elkaar, om maar geen bitch opmerking terug te geven wat ervoor zou zorgen dat hij al helemaal in de problemen zat. Zo dom was hij nou ook weer niet. Nee, echt niet. "Oké, begrepen," mompelde de jonge man, terwijl hij met tegenzin een hand op zijn schouder legde en toen ietsjes voorover boog. "Mijn excuses, het zal niet weer gebeuren." Raven haatte zichzelf dat hij zich tot dit punt moest verlagen. Hij hoopte maar dat dit alles zou zijn, maar ergens had hij een vaag vermoeden dat Allison nog lang niet klaar met hem was. Dit was weer een te mooie kans om hem uit te buiten voor één van haar vuile klusjes. Zo lang ze Luca maar niet meer bij zijn fouten betrok.