This dead-end road +Shanon

Hij was dus maar aangekomen in Kalos, de regio was vrij.. anders Sinnoh. Ja, dat was wel de juiste manier om het te benoemen. Met zijn handen in zijn zakken liep de jongen rond, dit was dus Vaniville Town he? Wat een dooie boel was het maar toch, echt een dorpje waar niets gebeurde, totaal niet iets voor hem. Kendall zat in zijn Poké ball, wat een prima plek was voor het ding. Misschien dat hij terug zou moeten gaan naar Lumiose, veel beter dan dit dode plekje.

Ineens voelde hij om iemand op zijn schouder tikte, waarna er werd gevraagd of zij iets mocht vragen "Dat doe je al." klonk er, lichtelijk geïrriteerd door de jongen. Ga weg mens, hij had wel betere dingen te doen. Bijvoorbeeld dit zowaar dode dorpje uitkomen, dat zou wel een stuk beter zijn dan er blijven rondhangen. Waarom had ook maar iemand bedacht dat het een leuk idee zou zijn om zo een saai stadje te bouwen? Er was geen ene moer te doen. waarschijnlijk een 1 of andere sukkel, hoe zou het ook anders kunnen? Mensen waren eenmaal sukkels.

Een klein zuchtje kwam van de witharige toen mevrouw gewoon begon door te vragen, waarom. "Vaniville Town." klonk zijn stem, geïrriteerder dan eerder. Kon hij gewoon niet weggaan van dit persoon? Kort rolde de jongen met zijn ogen toen er werd gezegd dat als hij het niet wist, ze naar iemand anders ging, hij had het serieus twee tellen geleden gezegd. En waarom wachtte de witharige er gewoon niet mee, dan kon hij er gemakkelijk van af komen, wacht maar af. Hier kwam vast en zeker weer een gesprek af.

Er werd wat geglimlacht, waarna er een dankje werd gesproken. Als enige 'antwoord' van de jongen klonk er een kort gesnoof, vervolgens liep hij pal langs haar, dit verdomd saaie stadje uit. Saaie plekken zouden zijn dood nog een keertje gaan worden, Blake was namelijk zelf veel meer van het drukke stadsleven. alhoewel, drukte. In Lumiose was er vrij weinig drukte te vinden, wel had hij nog in Coumarine drukte gemerkt, maar dat was zo ver...

Hoe lang een pad wel niet kon lopen zeg, jeetje. Nu was de jongen best wel.. dom bezig. Hij was gewoon lopen, maar na een tijdje voelde hij geen grond meer onder zijn voeten, realiserend dat er een gat was. Well, shit. In een noodvaart viel de witharige naar beneden, in het gat dat volledig random in de weg had gegraven, serieus! Waarom dachten mensen dat dit soort dingen goede ideeën waren?! "Arceusverdomme." werd er door de jongen gemompeld, waarna hij vervolgens overeind kwam en naar boven keek, het was nog eens verdomd diep ook zeg.

Ineens was het hoofd van de zilverharige te zien vlak boven het gat, het leek gewoon bijna alsof ze net zou kunnen vallen. Er werd gevraagd of het ging, iets waardoor hij lichtelijk gefrustreerd antwoorden "Ziet het eruit alsof het gaat." hij betwijfelde het dat Kendall kon helpen, Skorupi welke niets op dit gebied kon. Hij zette zich af tegen de muur en haakte zijn vingers in de aarde, waarna de jongen snel weer naar beneden viel, nee, dit ging totaal niet helpen. Zijn blik gleed langs de geïmproviseerde muur, kijkend naar elke uitsteeksel of waar hij zich dan ok aan on vasthouden.

En daar viel ze, hoe was het ook te verwachten. Niet zoals gedacht, maar dat maakte zijn situatie er niet geheel beter op, dat was duidelijk. Ze viel recht op hem, iets wat de situatie nog heel erg veel slechter maakte, hij voelde hoe het gewicht op zijn rug duwde en hem vervolgens weer naar de grond bracht, letterlijk. "Verdomme." aw, dat had nog serieus best pijn gedaan ook. Gelukkig ging het gewicht vrij snel weer van zijn rug af, wat het wel wat beter maakt en vrijwel meteen kwam de witharige weer overeind. Wat hij echter niet doorhad was dat zijn capuchon was opgegaan door de laatste val, iets waardoor hij nu echt super eng leek, dus niet.

In de eerste instantie snapte Blake totaal niet waarom ze moest grinniken, tot het tot hem doordringde dat zijn capuchon op was. Begrijpelijk wat ze zo grappig vond, maar al snel werd het ding afgedaan. Er werd nog een poging gedaan om te ontsnappen en al kwam hij wel iets hoger, was het niet gelukt. Een geïrriteerde zucht kwam van de jongen, dit had hij weer. Echt helemaal geweldig, dus niet. Hoe erg hij het ook niet wou zeggen, klonk er met een enorme tegenzin in zijn stem "Ik denk niet dat we hier zo makkelijk uitkomen." dit ging vreselijk worden in andere woorden.