The Wild Wolf {SIU}

''WEAKLINGS CAN'T PICK THEIR WAY OF DEATH,,

_{De tranen die in de ogen van Marcus stonden hadden geen positief effect, eerder een zeer nadelig effect aangezien het aanstotelijk was en Floyd zijn ogen begonnen ook te branden maar hij wilde alles tegen houden. Hij was een man en hoorde niet te wenen, maar het was zo een emotioneel moment! Waarom kreeg hij eigenlijk tranen in zijn ogen? Normaal gezien had hij er nooit last van. Emoties waren niet aan hem besteed, maar hij had er al zoveel getoond.
Uiteindelijk werd het hem allemaal teveel wanneer Floyd de eerste traan over zijn kaak voelde rollen en dat was de druppel die ervoor zorgde dat zijn emoties het overnamen. Hij sloeg zijn armen om Marcus heen en drukte zijn hoofd tegen zijn schouder aangezien hij toch kleiner was. ‘J-jij bent het beste dat me is overkomen! Ik kan me geen betere beste vriend wensen!’ zei hij onder het sniffen door. ‘Dank je wel voor alles,’ zei hij ook nog.}

_{De liftmuziek die speelde was veel te vrolijk voor deze gelegenheid. Zuchtend sloeg hij ook zijn armen om Floyd heen en voelde hoe de tranen over zijn wangen liepen. Het voelde alsof Floyd al dood was, een gapende leegte zat er in zijn borst. "Ik zweer op mijn afgehakte hand, dat ik die geest uit je krijg!". Riep hij uit op een toon die paste bij een begrafenisstemming. "Ik zweer het! Echt waar!". Brulde hij, om meteen spijt ervan te krijgen toen zijn kaak een extra harde pijnsteek los gaf. Hopelijk vond hij op de weg naar de oplossing ergens wat pijnstillers of alcohol. "Maar we moeten ons focussen op ons doel .." Zei Marcus op een erg duistere toon. Hij liet Floyd los en keek met een duistere blik naar de plafon van de lift. "We hebben kaarsen nodig, en iets om op de grond van de lift een pentagram te tekenen, dan kan ik pas echt de liftgoden verzoeken". Hij haalde nerveus adem. Als ze op een of andere manier dan ook al deze spullen op tijd bij elkaar kregen voor het ochtend werd dan moest het wel lukken. Maar wacht .. Ochtend? Dacht hij. Hij trok wit weg. Dat was waar ook! Het klonk zo logisch in zijn hoofd dat hij het nog niet hardop gezegd had. "We moeten dit doen voor het ochtend word! Voor de eerste lichtstralen van de ochtend over Lumiose City gaan, alleen dan kan ik de geest verdrijven!". Het klonk allemaal zo logisch! Hij duwde op het knopje B en zuchtte nerveus. "Het gaat ons lukken!". Zei hij toen vastberaden en hij keek Floyd recht aan. Hmm.. waarom draaide de wereld opeens zo enorm veel? Hij voelde zich ook verdacht vermoeid opeens ..}

''WEAKLINGS CAN'T PICK THEIR WAY OF DEATH,,

_{De man was echt zo’n genie op sommige momenten. Natuurlijk moest het voor de ochtend gebeuren anders zou het te laat zijn. Dan was het gedaan. OVER! Geen leven meer voor Floyd. Dat mocht niet gebeuren. Er waren zoveel zaken die hij nog moest doen en hij had zelfs zijn bucket list nog niet kunnen voltooien. ‘Goed! Maar eerst...waar gaan we kaarsen vinden?’ Het was niet iets dat hij altijd op zak had of zo maar uit zijn jaszak zou kunnen toveren. Iets om mee te tekenen dat konden ze vast nog wel ergens vinden. Voor hetzelfde geld kraste ze het pentagram met een mes in de grond of tekende ze er buiten één in het zand. ‘Hoe laat is het eigenlijk?’ vroeg Floyd uiteindelijk snel terwijl hij een blik op zijn pols wierp, helemaal vergeten dat hij nooit een horloge droeg. Damn it! Wie weet was het al bijna ochtend en dan….waren ze te laat! Misschien moesten ze het gewoon laten voor wat was. Ze kregen alles toch niet meer op tijd in orde. ‘Weet je, misschien moeten we het laten voor wat het is en gewoon genieten van mijn laatste uren,’ zei hij zuchtend.}

_{Terwijl Marcus' oren dicht gingen vanwege de druk op de lift die aan het dalen was, viel hij even stil. Er was geen twijfel mogelijk dat ze op moesten schieten vanaf nu. Geen geintjes meer! Hij legde zijn hand tegen het koele oppervlak van de lift toen zijn duizeligheid nu wel erg serieus dreigde te worden. De pijn in zijn kaak, hoofd en inmiddels ook zijn gewonde arm begonnen flink op te spelen. Hij was zich er even niet meer van bewust dat Floyd wat tegen hem gezegd had. Hij kneep zijn ogen stijf dicht. Het werd er niet veel minder op. Hij opende zijn ogen weer en hoorde Floyd zeggen "Weet je, misschien moeten we het maar laten voor wat het is en gewoon genieten van mijn laatste uren". Marcus keek omhoog en ging met zijn rug tegen de liftwand staan en knipperde langzaam. Hij keek Floyd verslagen aan. Nee! Hij was zo ver gekomen! Hij ging niet zo maar stoppen nu! "Nee, je moet niet opgeven" Zei hij een stuk minder krachtig dan voorheen. Zijn begravenis stemming was weer teruggekeerd. "We moeten jou redden! Anders vergeef ik het mezelf nooit". Hij duwde zich van de muur af en wilde Floyd bij zijn schouders vastpakken en hem dat duidelijk maken. Maar op dat moment greep de alcohol dan toch eindelijk vat op hem en raakte hij bewusteloos. On gracieus kwam hij tegen Floyd aan en gleed hij naar de vloer waar hij met een vredige uitdrukking op zijn gezicht bleef liggen.}

''WEAKLINGS CAN'T PICK THEIR WAY OF DEATH,,

_{Marucs lag op de grond nadat hij de grond was op gegleden. De eerste paar seconden die voorbij gingen was Floyd zijn hoofd volledig blanco. Hij had geen idee wat er net met de man gebeurd was en waarom dat hij ineens de grond op lag, maar de liftdeuren gingen in ieder geval weer open. ‘Ej, we moeten uit stappen,’ maar verdere reactie kreeg hij niet van de bewusteloze man. Met één voet porde hij hem dan maar om misschien toch enige reactie uit de man te krijgen. Moest hij Marcus gewoon even achter laten? Zijn maag deed nog steeds niet wat het moest doen...oké nee, het voelde echt niet goed. Alles wat hij al had gedronken, het wilde niet in zijn lichaam blijven. Geesten? Misschien wel, zo ver ging Floyd er niet over nadenken. ’Ik uhm...ik ben direct terug...ofzo,’ en met die woorden liet hij Marcus achter.
De wc’s leken een prima plek om heen te gaan, en dat was ook zijn bestemming. Tijdens zijn weg daarheen voelde zijn schouder vaak een muur. Recht wandelen was niet iets wat goed lukten. De wc’s waren gelukkig niet ver, alles behalve ver en nadat hij er was en alles wat zijn maag kwaad maakten eruit was voelde hij zich stukken beter. Wel ja, dat je beter kon noemen in ieder geval. Floyd voelde zich vrij zwakjes en tevens ook over vermoeid. Alsof hij een jaar lang zou kunnen slapen, maar dat ging nog niet. Marcus lag nog ergens op de grond dus was het maar tijd dat hij terug richting de man ging.}

-- Time Skip van 'n paar uur --
Inmiddels is het middag de volgende dag.

Het ontwaken voelde heel .. onplezierig. Om het zacht uit te drukken. Marcus zijn oogleden voelde zwaar en hij moest moeite doen om ze open te krijgen. Het was dat hij zich er van bewust was dat hij niet langer in zijn bewusteloze status verkeerde, anders had hij niet geprobeerd ze te openen. Toen hij ze een stukje open had sloot hij ze weer en kreunde hij. Een licht scheen in zijn ogen die zo fel was dat het was alsof hij in de zon keek. Zijn hoofd voelde alsof iemand er zojuist chronisch met een hamer op was gaan slaan. Hij opende zijn ogen nogmaals en wilde zijn hand er voor doen. Alleen .. hij tuurde gedwongen naar zijn hand. .. Waarom zat die in verband? En .. waarom leek het alsof er geen hand zat? Misselijkheid kwam opzetten en hij legde zijn zware arm weer neer. Alle jezus .. wat is er gebeurt? Waar ben ik?. Vroeg hij zich af. Ondanks het oogverblindende licht dat door de ramen scheen, de pijn in zijn hoofd en de misselijkheid slaagde hij er in om in een zittende positie te komen. Vrijwel meteen begon te kamer te draaien en wist hij hoe laat het was. Hij deed alle moeite om het in te houden en kneep zijn ogen even stijf dicht. Heel langzaam werd het iets minder. Hij opende zijn ogen en keek om zich heen. Het duurde enkele tellen voor hij besefte dat dit een verdieping was in het Team Rocket hoofdkwartier. Toen dat besef kwam trok hij wit weg. O nee.. Hoeveel mensen hadden hem zien liggen? Hij slikte moeizaam en ging op zijn knieën zitten. Vanaf die houding kwam hij overeind. Een hoestbui kwam opzetten. Hij greep zijn hoofd vast en kreunde nogmaals. Jezus, dat was luid. Hij kwam overeind en liep wankelend naar de lift toe. Maar voor hij het knopje kon indrukken kwam zijn misselijkheid weer omhoog en was het al bijna te laat. Hij rende meteen naar de publieke WC's die op meerdere verdiepingen aanwezig waren. Hij smeet de deur open, en haalde het niet tot de WC's en gaf over in en rond de wasbakken. Alles was ronduit Cloyster. De lichten waren te fel. Zijn hoofd bonkte te hard. Hoeveel had hij wel niet gedronken? Met bevende handen waste hij zijn gezicht in de nog schone wasbak en verliet de WC's. Hij liep naar de liften toe, kreunend bij elke stap die hij zette. Hij wilde naar zijn kamer, aspirines halen. Misschien dood gaan. Ja, dat was een plan. Hij duwde op het lift knopje. Zijn keel voelde alsof iemand er schuurpapier in geduwd had. Hij had het gevoel alsof hij een hele oceaan kon leegdrinken en alsnog niet genoeg zou hebben. Toen de lift aankwam stapte hij naar binnen zonder te zien wie er ook in stond. Hij duwde op het een na laatste knopje van boven. Marcus had een blik alsof hij klaar was iemand te vermoorden. En waarom waren die liften zo licht?

OOC: Sorry voor de late reactie, ik moest nog even naar de winkel en tussendoor eten c:

''WEAKLINGS CAN'T PICK THEIR WAY OF DEATH,,

<sub>Een rotdag. Dat was wat het ging worden. Daar moest Floyd niet lang over nadenken. Vannacht had hij geen zin meer gehad om Marucs te gaan zoeken dus had hij zich neergelegd op één van de banken die in de gangen stonden. Het was hard, niet comfortabel maar beter dan de grond. Om zijn ogen - en daarbij ook zijn hoofdpijn - te beschermen had hij zijn vest over zijn gezicht gelegd. Hij kon zich niet herinneren wanneer dat hij voor het laatst nog eens zoveel gedronken had maar snel ging hij het niet weer doen. Arceus nee. Een slecht, verschrikkelijk idee. Dat was wat het was.
Een zucht verliet de zwart harige zijn mond zodra dat hij zich eens rechter zetten. Bij iedere beweging voelde hij zijn hoofd hard bonken en protesteren tegen iedere beweging. Hij moest naar huis. Dat was wat er zou moeten gebeuren. Als hij in ieder geval thuis wist te geraken. Wat moest gebeuren moest gebeuren dus stond hij traag maar zeker weer eens recht. In die status moest hij zeker in in de Basis rond lopen. Zou geen goede indruk nalaten.

Floyd had het dan toch bij de lift weten te redden en hij stapten dan ook in. Het was vrij stil in de Basis, dat moest hij toegeven, en dat terwijl het middag was. Zodra de deuren van de lift open gingen keek hij even naar de persoon die binnen kwam. Zijn ogen waren vernauwd maar enkel door de lichten van de lift, hij kon moeilijk zijn vest rond zijn ogen binden. Marucs. Ho ja klopt, die liep er ook nog rond. Het ging nog we een tijd duren voordat hij de man normaal zou kunnen aankijken. Floyd had namelijk geen gaten in zijn geheugen van hun gezellige avond, al had hij ergens gewenst dat hij toch stukken miste.
‘Een goede morgen,’ begroeten hij de man wel.</sub>

_{Marcus wilde het liefste in een kamer gaan liggen waar geen ramen of deuren in zaten en daar stilletjes doodgaan. Hij had in tijden niet zo'n erge kater gehad. Zijn ogen gingen naar zijn gewonde arm. Dat was hiervoor gebeurt, dat wist hij wel nog. Leunend tegen de lift had hij niet opgemerkt dat er iemand anders bij hem stond. Hij legde daarom zijn hand over zijn ogen en zuchtte. "Een goede morgen". Hij schrok en keek opzij. Auw, hij moest niet zo snel zijn hoofd bewegen de volgende keer. Zijn toch al vernauwde ogen gingen bijna helemaal dicht. "ssssst". Antwoordde hij niet bepaald vriendelijk. Er was helemaal niets goed aan deze morgen. Tenminste, hij ging ervan uit dat het nog morgen was. Eigenlijk had hij daar ook geen idee van. "Niet zo hard". Zei hij half fluisterend, half grommend. Half hopend dat hij gewoon door de lift kon zakken.}  

''WEAKLINGS CAN'T PICK THEIR WAY OF DEATH,,

_{Terwijl dat Floyd die avond nog genoeg emoties had getoond waren ze toen bijna allemaal weer verdwenen in de vergetelheid. Hij was geïrriteerd ja door de hoofdpijn maar dat was de enige emotie die van zijn gezicht zou zijn af te lezen. Al de rest die erbij kwam kijken hield hij mooi voor zich. Met een schuin oog keek hij de man aan bij zijn reactie. ‘Last van een kater hé? Verbaasd me niks,’ zei hij gewoon op dezelfde toon. Ho ja, Marcus was er een pak slechter aan toe, maar hij had dan ook een pak meer op. Floyd voelde zich wel verschrikkelijk, wilde in bed kruipen en er niet meer uitkomen, maar dat liet hij niet zo duidelijk merken. Zijn ogen sloot hij in ieder geval even tegen het felle licht en ook zijn arm hield hij even voor zijn ogen.}

_{Helaas. Zijn ogen gesloten hielp niet heel veel. Prioriteit nummer 1 was een dozijn aspirines innemen, prioriteit 2 was water. Of koffie. Een van de twee voldeed. Op de reactie van de man keek Marcus met een schuin oog opzij. Achterdochtig keek hij in zijn richting. Verbaasde hem dat niet? Had hij hem gezien vannacht? Hopelijk had hij niets stoms gedaan. Zweet brak Marcus nog net niet uit bij het idee dat de man iets gezien had wat hij niet wist. De hele namiddag tot en met het punt dat hij ontwaakt was scheen in een zwart gat te zijn gevallen. In godsnaam, wat was er gebeurt? Dat hij in de gang was ontwaakt zei eigenlijk al genoeg. Hopelijk hoorde zijn baas hier niet van. "Jij ziet er ook niet al te rooskleurig uit". Merkte hij nors op.} 

''WEAKLINGS CAN'T PICK THEIR WAY OF DEATH,,

_{Floyd liet zijn arm zakken en opende één oog om de man aan te kijken wanneer die reageerde. ‘Een avond op stap zijn met Captain Hook is nogal ... heftig,’ was zijn antwoord daarop. Het was wel duidelijk dat Marcus niets meer wist van de avond, maar om het allemaal te gaan zeggen? Misschien moest hij het voor zichzelf houden. Ja, dan was hij de enige die ervan af wist en zou niemand anders het te weten komen. De mensen in het café waren toch te druk bezig geweest met hun eigen zaken. Ja, de geheimen waren veilig bij Floyd, al was hij de foto’s die ze gemaakt hadden die avond helemaal vergeten.}

_{Nieuwsgierigheid brandde binnen in hem. Duidelijk wist deze man er meer van. Misschien was het ook maar beter dat hij het niet wist. Marcus keerde zich nu helemaal naar Floyd toe en keek verrast. Heftig, oh arceus. Dat was inderdaad een heel geschikt woord voor wat hij gedaan had. Marcus wist zelf wanneer hij als 'heftig' werd beschouwd. En dat kon maar één ding betekenen. Zijn blik veranderde naar bezorgdheid en hij sloot zijn ogen maar weer. "Juist.. euh.." Tja hoe ging je dat uitleggen. Misschien was het maar eerst een beter idee dat hij te weten kwam wat er gebeurt was gister. "In grove lijnen.. wat heb ik in godsnaam gedaan gister met jou? Of beter, samen met jou?". En natuurlijk was hij degene die het meest dronken was. Hij keek weer naar zijn gewonde arm. Waarschijnlijk kwam het daardoor. Fijn..}  

''WEAKLINGS CAN'T PICK THEIR WAY OF DEATH,,

_{Zijn plan om alles voor zichzelf te houden was mislukt. Hij had eigenlijk gewoon niks moeten zeggen. Gewoon de lift in zijn gestapt naar beneden gegaan en vervolgens zijn huis opgezocht. Waarom had hij daar ook niet eerder aan gedacht? Nu keek hij recht naar de man die voor hem stond. Toch zeggen? Misschien wel, als hij het van uit zijn mond kreeg. Hoe dat Marcus het vroeg klonk het best verkeerd. ‘Veel gedronken, dat vooral,’ was Floyd zijn eerste antwoord en geen leugen. Ging de goede kant op. ‘Misschien moet je die Holo caster van je checken,’ kwam er vervolgens toch uit terwijl dat hij even de andere kant op keek. Geen slim idee want de spiegel daar reflecteerde het licht wat Floyd al snel terug deed weg kijken. Waarom bestond hoofdpijn.}

_{Veel.. gedronken vooral. Goed, dat klonk niet zo verkeerd. Maar wat was er bij komen kijken? Terwijl hij zijn handen tegen zijn bonkende hoofd legde zuchtte hij nogmaals en probeerde hij een manier te vinden om de hoofdpijn te verminderen. Hij leek enkel erger te worden. Toen Floyd voorstelde zijn holo caster te checken deed hij dat dan maar. Nieuwsgierig opende hij het schermpje en ging hij naar foto's. De eerste foto die in beeld kwam was zo .. enorm verrassend dat Marcus zijn ogen voor heel even enorm groot werden en zijn hele gezicht vertrok. Een pijnscheut ging door zijn wang heen en hij vloekte, waardoor er een pijnscheut door zijn hoofd ging omdat hij zo hard praatte. Godver wat was zijn leven helemaal Cloyster op dit moment. Hij keek van Floyd, terug naar de foto. Nog een keer naar Floyd, nog een keer naar de foto. ".. O nee " Wist hij enkel uit te brengen op een bijna onhoorbare toon. "o Arceus nee.. "}

''WEAKLINGS CAN'T PICK THEIR WAY OF DEATH,,

_{Het was een goed idee geweest om Marcus gewoon naar de foto’s te laten kijken. Floyd moest dan niks zeggen en dat maakten het leven alleen maar beter. Of dat ze ook werkelijk nog iets met die foto’s hadden gedaan was één van de zaken die Floyd zich niet meer kon herinneren. Wanneer dat Marcus zijn Holocaster erbij had gehaald was het maar al te goed duidelijk wanneer hij de foto’s zag. De zwart harige wist zichzelf op dat moment niet echt een houding te nemen dus leunde hij maar naar achter tegen de liftmuur en sloeg zijn armen over elkaar. ‘Het was zoals ik zei een uhm nogal heftige avond,’ en hij ging even met één hand door zijn haar. 'Dit kunnen we ook beter onder ons houden. Stel je voor dat heel het Team erachter zou komen.}