{ End of Today

The attack was over in seconds. Aldrei had gevochten met een van de straatmormels die Lumiose City kende. Pokémon die waren weggelopen, vrijgelaten en verstoten. Ze vormde groepen en leefde rond in de steegjes, een van de leiders had Aldrei aangevallen. De gouden vos was waarschijnlijk te brutaal geweest in hun gebied of iets lichtelijk ontvlamt. Dit werd niet door iedereen gewaardeerd. Ragya hoorde een kreet en was erop af gerent, om te zien hoe haar pokémon de andere had vastgepind tegen de grond en haar muil dreigend open bij diens keel had gehouden. Misschien als de roodharige er niet had gestaan waren de straten rood gekleurd geweest. Maar nu grauwde de Ninetales enkel en liet haar gevangene vrij. Het had aan diens snelheid gelegen, niet aan kracht. Daar was ze zeker van. Toch verbaasde het de trainster lichtelijk. Maar met enkel een doortastende blik in diens koude ogen had ze het onderwerp afgeschreven. Misschien moest Aldrei maar op woedecursus, dat zou haar zeker goed doen. Of ze zou ook die afbranden? Ze liepen naar het stinkende krot dat ze thuis moest noemen. Een achterbuurt, daar stond het hotelletje. Ze vroegen niet veel, en zelf dat was nog te veel voor het bouwval. De stad van schoonheid, maak dat de Skitty wijs. De verf bladerde van de muur, de deuren en plinten waren aan het verrotten en de enige gasten die hier vrijwillig zaten bleken de Ratata’s te zijn. En daar achter de vuile en versleten toonbank zat zoals altijd de huisbaas. Een verschrikkelijke man, de kaalheid nabij. Diens stank was ook niet te overzien en bracht je tranen in de ogen. Ze had altijd gedacht dat zo’n man nooit getrouwd kon zijn of in het bezit van kinderen, dat had ze mis. De man had een vrouw en drie keer voor nageslacht gezorgd. Ze waren de term kinderen niet eens waard. Met een stalen gezicht liep ze de receptie binnen, de geur van pasta en kruiden overheerste bijna alles. Proberend niet over haar nek te gaand liep ze door, geen oogcontact maken, hopend dat het dan verdween. En hoewel het zwijn zich bezig hielt stond diens zeug klaar om haar een tiranpreek te geven. Toen ze ook nog begon over het geluid dat ze had gemaakt de afgelopen nacht, terwijl ze er niet eens had geslapen, sprak ze vuil terug. "Did you enjoy yourself last night?" doelend op hun geluid dat niet beschreven zou moeten worden voor het maagdelijk oor. Haar woorden lieten de vrouw boos kijken en wegstormen. Ragya sloot haar ogen en dacht aan een versje, zacht noemde ze het op in haar gedachten. Ladybird, ladybird, Fly away home. Ze liep haar kamer in en ruimde al haar bezittingen bij elkaar, zonder nog een woord te zeggen stapte ze weer naar buiten. De geur van de nacht leek haar te reinigen en zette haar toe iets verschrikkelijks te doen. Ze stapelde lappen stof, kooltjes en aanmaakhoutjes op in de opengebroken fundering van het gebouw en pakte een lucifer. “Your house is on fire, And your children all gone.” Sprak ze met een liefelijke stem terwijl ze alles aanstak. Het vuur nam meteen een stevige greep op het rottende en droge hout. Vlammen spreidden en eiste het gebouw op. Binnen hoorde ze het geluid van mensen die verwoed de trappen naar beneden zoeken, al waren dit er maximaal drie. Ze hoorde het geluid van het koppel die hun kinderen mee naar butien wou duwen en de man die zijn pasta probeerde te redden. De magische kracht die het vuur uitspeelde fassineerde haar, maar toch liep ze de hoofdstraat op. Ze mocht als de plaatselijke pyromaan niet gevonden worden in de buurt van haar oude hotel. Op haar tong lag de prikkende smaak van ijzer, en haar blik was koud als ijs. Misschien moest ze ook eens een woedecursus volgen? Ja, misschien was dat een goed idee. All except one, And that's little Ann, She has crept under, The warming pan.

{ Mijn spice it up xD Helemaal open~~