Back on track

Hij had zeer geïnteresseerd naar één van de reclameborden in deze stad gekeken. Opnieuw had hij het voor elkaar gekregen om hopeloos verdwaald te raken, maar zo heel erg vond hij het niet. Deze stad was best interessant, dus vond de jongen het niet erg hier een dagje door te brengen. Hoewel het misschien wel tijd was dat hij die Kaart maar tevoorschijn haalde. Hoewel hij niet echt een eindbestemming had, was van te voren weten waar hij naartoe ging altijd wel handig.... Anyway, hij was zeer geïnteresseerd naar een van de grote borden aan het kijken. Een enorm stik aardbeien cake. Well, fuck me sideways. Wat wilde hij die graag uit dat bord trekken en opeten. Zijn maag rammelde, maar omdat hij geen zin had in de droge muslirepen die hij ooit gekocht had, weigerde hij heel koppig te eten. Nee, hij wilde die aardbeien cake eten.

Door zijn fascinatie voor het bord had hij niet eens door dat een meisje op het punt stond --ehh, liep-- in zijn rug te rammen. Totdat ze dit natuurlijk deed. Iet wat geschrokken werd de jongen gedwongen een stap vooruit te zetten, hoewel hij hier zelf een extra stap aan toevoegde. Lichamelijk contact was niet echt zijn ding, dus zijn eerste reactie was dan ook om weg te stappen. De Trainer stapte echter gauw weer terug toen hij een blond meisje zag, dat zich snel verontschuldigde. "Ahh, nee joh, maakt niet uit, ik was ook niet aan het opletten! Sorry, gaat het?" vroeg de jongen. Hij fronste, probeerde van waar hij stond te zien of ze zich misschien ergens pijn had gedaan. Hopelijk niet, mensen pijn doen was iets waar hij helemaal geen zin meer in had, ook al was het per ongelijk gebeurd...

Het meisje leek enigszins nerveus, alsof per ongelijk tegen iemand opbotsen een zonde was die zwaar bestraft zou worden. Ooit geleden misschien, had hij iemand er flink van langs gegeven, maar nu? Nee, het was gewoon iets wat kon gebeuren. Althans, hij ging er vanuit dat ze per ongelijk tegen hem opgebotst was. Ze leek niet echt op het type dat zomaar voor de lol tegen iemand aanliep. Hmmm.

Een voorzichtige glimlach verscheen echter om haar lippen en automatisch glimlachte Keith terug. Glimlachen waren goed; iemand die pijn leed zou niet zo glimlachen. Zijn vermoeden werd bevestigd: Het meisje zei dat het wel ging en vroeg vervolgens aan Keith of híj zich bezeerd had. "Nee hoor, alles oké hier! Ik kan wel wat aan," zei hij met een lach. Die lach werd breder toen het meisje zich voorstelde. Gesprekspartner! Haar naam was blijkbaar Lilium te zijn. Cool, hij kende niemand die Lilium heette. Hij kende sowieso niet veel mensen, dus dat verklaarde het waarschijnlijk.

"Keith," stelde hij zich voor en hij stak opgewekt zijn hand naar haar uit. Vervolgens gleden zijn donkere ogen omhoog, naar de blauwe vlinder Pokémon die boven hun hoofden fladderde. "En wie is dat?" vroeg hij nieuwsgierig en hij knikte met zijn hoofd naar de Vivillon.

Het meisje leek opgelucht te zijn dat Keith oké was, hoewel hij het niet zo gek vond. Het was niet alsof ze met een rotvaart tegen hem aangebeukt had of zo, maar hij wist dat dit soort dingen soms verkeerd afliepen, hoe onnozel het ook leek, dus vond hij haar bezorgdheid niet zo gek. Stel je voor dat jij de oorzaak was van een ongeluk. Ha ha. Keith had daar iets te veel ervaring mee, maar hij bleef er niet lang bij stilstaan.

Het meisje stopte de Treinkaart die ze in haar hand gehad had terug in haar tas en ritste deze dicht. Waarschijnlijk deed ze een poging tot dit terwijl ze liep en was ze daardoor tegen Keith opgebotst. Dat leek hem in elk geval het meest logisch. Toen hij over haar Pokémon begon leek ze even verward, totdat ze zijn blik volgde en hem daar rond zag fladderen. Een Vivillon, blijkbaar. Keith had ze nog nooit gezien, maar gosh wat een prachtbeesten. De vleugels waren werkelijk adembenemend, zelfs Keith die niet naar de schoonheid van een Pokémon keek maar puur naar zijn of haar kracht, kon het niet ontkennen. Ze verklaarde dat haar Pokémon, Oz, dol was op bloemen en Keith kon wel begrijpen dat dit pad de Pokémon dan dolgelukkig maakte. "Hij is erg mooi!" zei Keith opgewekt, "Is hij je enige Pokémon?" Hij kon uren lang over Pokémon praten, wilde zo veel mogelijk verschillende soorten zien nu hij daar de kans voor had. Zodra hij eenmaal begon, was het moeilijk voor hem weer van onderwerp te switchen...

Zodra de vlinder doorhad dat het over hem ging, fladderde hij opgewekt terug naar zijn Trainer en landde hij op haar hoofd. Hij greep met zijn kleine pootjes wat van de blonde lokken vast om niet te vallen en keek toen met zijn hoofd op dat van Lilium nieuwsgierig naar Keith. Hij kon niet anders dan even om het beeld lachen; Het leek erop dat de twee een sterke band hadden, Keith kon het gewoon aan ze zien. Dit soort dingen brachten altijd een glimlach op zijn gezicht. De band die mensen en Pokémon met elkaar konden creëren was iets bijzonders en hij kon er nooit genoeg van krijgen. Lilium was het met hem eens dat haar Pokémon een prachtbeest was en zei dat ze blij was hem te hebben, wat voor Keith alleen maar duidelijker maakte dat de twee inderdaad een sterke band hadden.

Op zijn volgende vraag schudde ze haar hoofd en vertelde ze dat ze nog een reisgenootje had. Ooh, leuk! Vanuit haar zak haalde ze een Pokébal tevoorschijn en uit die Pokébal verscheen een blauwe Pokémon genaamd Jack. Hij zag er behoorlijk vet uit, maar Keith had geen idee wat voor Pokémon het was. Iets wat gebruikelijk bij hem was, omdat hij nog maar weinig Pokémon gezien had. Net toen hij wilde vragen wat voor soort Pokémon Jack was, vroeg Lilium hem of hij zelf ook Pokémon had. Hierop knikte hij opgewekt van ja en zei: "Hmhm! Ik heb een Mudkip genaamd Rabo en een Growlithe die Sekki heet." terwijl hij sprak haalde hij hun ineengekrompen Pokéballen van zijn riem en vergrootte deze, om vervolgens de Pokémon uit hun ballen tevoorschijn te toveren. Toen hij de weer gekrompen Pokéballen terug aan zijn riem had gehangen, haperde zijn hand even bij de laatste Pokébal. "En uh," begon hij enigszins twijfelend, maar hij pakte Lunarock's Pokébal toch, "En dit uh, dit is Lunarock. Hij is een Lunatone, maar, nou ja..." Zijn woorden haperde wat en een schaapachtige grijns verscheen om zijn lippen voordat hij de Pokébal open klikte. Zodra de Lunatone vorm aannam, keek hij even rond, wierp hij vervolgens een vreemde blik op zijn Trainer en dook hij zonder dat Keith dit wilde weer terug de Pokébal in. Een zucht verliet Keith's lippen en hij liet zijn hoofd en armen wat weemoedig hangen, maar toen hij vervolgens weer opkeek was zijn gezicht gesierd met een grijns. "Hij is, eh, een geval apart. Ik weet ook niet wat hij heeft, maar ach." Hij haalde zijn schouders op en keek even naar de twee Pokémon die opgewekt naar het meisje en haar eigen twee Pokémon stonden te kijken. "Dit zijn dus mijn Pokémon!"

Spoiler:

Lilium leek zeer nieuwsgierig te zijn naar zijn Pokémon, wat Keith zeer vrolijk maakte. Het was altijd leuk als er interesse getoond werd in je team, omdat het toch altijd een beetje persoonlijk was. Hij had uiteindelijk toch dat team bij elkaar weten te rapen... Toen hij de Pokémon uit hun Pokéballen liet, verliet een zacht geluidje de mond van het meisje, wat al snel verklaard werd met de woorden 'Wat zijn ze schattig!' Een brede grijns verscheen om Keith's lippen. Het was altijd grappig dat soort dingen te horen, vond hij. Als ze een jaar geleden ontmoet hadden, zou ze waarschijnlijk heel anders reageren, maar nu was nu en de jongen was blij met de complimentjes die hij kreeg. "Aw, bedankt!" zei hij, niet in staat de grijns van zijn gezicht te vegen terwijl hij omlaag keek naar zijn Pokémon.

Bij de vraag over Lunarock keek Keith weer wat schaapachtig omhoog en haalde hij zijn schouders op. "Nou, ik heb geen idee. Het is een hele rare Pokémon die niks doet en weigert zijn Pokébal uit te komen. Ik heb 's opgezocht of dat zo hoorde, maar blijkbaar zijn Lunatones hele normale Pokémon en heb ik gewoon een vreemd exemplaar," zei hij, hoewel hij het niet zo heel erg vond van Lunarock. Het was misschien wel een gevalletje apart, maar het was wel zijn geval apart en hij gaf om de Pokémon. Zijn blik gleed even omlaag naar de twee die wel normaal functioneerde. Jack waggelde naar de twee toe en snoof nieuwsgierig aan ze, leek vooral interesse te tonen in Mudkip. Deze snoof opgewekt terug. Hij vond het altijd leuk nieuwe Pokémon en eventuele vriendjes te ontmoeten. "Wat voor 'n Pokémon is Jack?" vroeg Keith geïnteresseerd, en hij keek weer op naar Lilium. Hij was het feit dat hij bezat over een heel handig machientje genaamd een Pokédex even helemaal vergeten...

Hardop vroeg Lilium zich af of Pokémon dat eigenlijk wel konden weigeren een Pokébal uit te gaan, om er vervolgens aan toe te voegen dat het toch juist leuker was uit de Pokébal te zijn dan erin. Keith moest er ook even over nadenken, maar uiteindelijk haalde hij zijn schouders op en zei: "Ik denk 't. Net als dat sommige Pokémon weigeren in hun Pokébal te gaan, denk ik dat sommige er ook niet eens uitkomen." Dat leek hem het meest logisch. Pokéballen waren sowieso een wonderbaarlijk iets. Ze konden Pokémon van meer dan twee meter met gemak in zich houden zonder kapot te gaan of de Pokémon in elkaar te drukken... Het was maar beter ook dat ze dat konden, want met al je Pokémon rondlopen, vooral als je een heel stel grote had, kon nog wel eens flink lastig zijn.

Lilium vertelde toen dat Jack een Dewott was en vroeg Keith toen of hij geen Pokédex had. "Pokédex? Oh!" Helemaal vergeten! "I-Ik was vergeten dat ik die had," zei hij schaapachtig. Vervolgens gleed zijn blik weer naar de Dewott, die speelt Rabo aantikte. Deze probeerde weg te duiken voor het pootje, wat niet lukte, en tikte de Dewott vervolgens dus terug. Sekki zat nieuwsgierig te kijken naar de twee. "Dewott, is dat niet de evoluties van Oshawott? Is Jack dan je starter Pokémon?" Hij wist dat Oshawotts starter Pokémon waren in een andere regio, hoewel hij de naam van die regio niet meer wist. Op de vraag of Keith een trainer, coördinator of breeder was, antwoordde hij met een glimlach: "Een Trainer. Of nou ja, onofficiële trainer. Ik heb nog geen badges gewonnen. En jij?"

Nog even ging Lilium door op Lunarock's vreemde gedrag, maar toen haalde ze haar schouders op en was het filosofische momentje weer over. Keith had zich vaak afgevraagd waarom Lunarock nooit zijn Pokébal uit wilde, maar had het uiteindelijk ook maar opgegeven. Net als bij mensen had je waarschijnlijk ook gekke Pokémon, en hij had het geluk (of ongeluk?) om zo eentje tegen te komen.

Toen kwam het Pokédex momentje. Slim als Keith was, had hij even nodig de blauwe Pokémon op te zoeken en in die tijd zei Lilum dat het niet uitmaakte dat hij het ding vergeten was. Terwijl hij de Pokédex doorkeek, schrok Sekki van de plotselinge 'bob' op zijn neus en viel hij achterover. Rabo begon kirrend te lachen en direct sprong Sekki weer overeind. Nah ah dat hij dit zou pikken! Hij zette een paar stapjes achteruit en sprong toen met een klein aanloopje op de Water Pokémon af om deze een zachte kopstoot te geven. Ah, dit Trainers leven was even wennen. Kaarten, Pokédexen, hij had het nooit nodig gehad en was er dus nooit gewend aan geraakt. Dus dat moest hij nu nog doen. Hij was ongeveer op hetzelfde niveau als een 11 jarige die net zijn Starter opgehaald had, alleen dan met een verdraaid en ziek verleden. Hmm. Na zijn opmerking over Dewott de starter Pokémon, vertelde Lilium echter dat Oz haar starter was. Ze vertelde dat Jack uit een Wonder Trade machine kwam en de woorden werden vergezeld met een iet wat schuldig glimlachje. Keith moest zijn hersenen even kraken want hoewel hij niet wist wat een Wonder Trade was, had hij het woord wel eens gehoord... Oh! Natuurlijk! Die jongen, Aiden, had verteld dat iemand die hij kende gebruik had gemaakt van die machine. Je stuurde één van je eigen Pokémon op en dan kreeg je een onbekende, willekeurig gekozen Pokémon terug. Even vroeg de jongeman zich af wie ze dan weggedaan had, maar hij besloot het maar niet te vragen.

Gelukkig hoefde hij dat niet, want Lilium vertelde dat zij, net als Keith, ook een trainer was. Even rommelde ze in haar tas, en toen haalde ze... Een badge! Ze haalde een badge tevoorschijn! Met een trots lachje vertelde ze dat zij wél een officiële trainer was, waardoor een grijns Keith's gezicht oplichtte. Hij boog wat naar voren om de badge eens te bekijken en herkende het als de Bug Badge. "Oh! Wauw! Gefeliciteerd!" bracht de jongen vol bewondering uit en met een nieuw respect voor het meisje tegenover hem keek hij haar even aan. "Is dit de Bug Badge? Van de Gym in Santalune City?" Die wilde hij ook uitdagen!