Josh staarde met een grijnsje naar de Pokéball in zijn hand die hij net had opgehaald in het Pokémon Center. Misschien had de twaalfjarige jongen wel veel te erg laten doorschemeren dat hij een starter Pokémon wilde en opeens had daar een man gestaan die hem dit bood. Het was een zogenaamde assistent geweest van ene professor Elm uit Johto? Josh kende die hele man niet maar toch had hij deze Pokéball aangepakt en had de man hem vertelt dat er een starter Pokémon in zat. Een Totodile. Waarom wist hij niet maar de woorden die zijn moeder hem had vertelt dat hij niks van vreemden aan mocht pakken, negeerde hij. Sparky had zo zijn twijfels over deze hele deal en staarde daarom ook achterdochtig naar de rug van de vreemdeling die wegliep. Nu pas merkte de Pikachu de vragende blik op die Josh in zijn ogen had omdat de jongen waarschijnlijk geen flauw idee had wat nou eigenlijk een Totodile was. Niet dat de Pikachu daar verstand van had ofzo.. dat zou nog wat zijn. Een Pokémon die veel slimmer was dan zijn trainer. Je kon daar maar op een manier achterkomen vond de Pikachu en duwde vervolgens met zijn gele pootje op de knop om het ronde voorwerp te openen. Deze klapte open en fel wit licht spatte uiteen toen het silhouet van een Pokémon langzaam zichtbaar werd. Vrolijk werden de jongen en zijn Pikachu begroet door krokodilachtig wezentje die vrolijk op en neer sprong van vreugde. “Totooo...diiiileee,” bracht de blauwe Pokémon vrolijk uit en bleef als een stuiterbal op en neer springen. Verbaasd keek Josh even naar Sparky die eigenlijk net zo verbaasd als hem leek te zijn door de vrolijkheid, die ze uitstraalde. “Dus dat is een Totodile,” grijnsde Josh waarna hij op de krokodil afliep en deze van de grond tilde. Vragend werd hij aangekeken door het wezentje die niet begreep waarom ze in haar dansje werd verstoord. “Ik ben Josh en dit hier is Sparky. En dit is een van je teamgenootjes,” stelde de jongen toen zichzelf en zijn Pikachu voor. Opdat moment spitste Sparky zijn oren en sprong vervolgens van de schouder van zijn trainer af, waarna hij zoekend om zich heen keek. Fronsend keek de jongen naar zijn Pikachu die wat in zichzelf brabbelde en er toen vandoor rende. Waarom wist Josh niet maar hij zag dat Sparky een parkje in rende.. en tot nu toe had hij ook nog niets van Rustboro City gezien. Josh zette opeen langzaam tempo de achtervolging in maar eigenlijk hoefde dat al niet meer. Sparky stond stokstijf stil en keek naar een bankje dat er behoorlijk gehavend bij stond, maar eigenlijk lette de jongen daar niet op. Er zat een meisje op het bankje met een vreemde Pokémon naast haar. Ze keek niet al te vrolijk. Josh zette zijn Totodile naast zijn voeten neer die even achter haar hoofdje krabde. Normaal gesproken was Josh niet echt een persoon die zich bijna nooit ongemakkelijk voelde. “..U-uhm, hallo,” groette hij het meisje toen maar en stak wat onbeholpen zijn hand omhoog.
