Veni Vidi Vici(Liam Kaepernick)

Vermoeid strekte ze haar armen uit, terwijl de zonnestralen haar kamer overliepen door haar raam. Het was vroeg in de ochtend, maar wegens de tijd van het jaar verscheen de zon steeds eerder. Dit gaf haar net een realistisch genoeg illusie dat het in werkelijkheid vele uren later was en daarbij genoeg slaap gekregen had. Gepaard met wat gekreun wreef ze het laatste beetje slaap uit haar ogen en liep voor haar gevoel alert richting de badkamer, terwijl ze in realiteit er als een wrak uit zag. Haar bruine haren zaten helemaal door de war en leek op een Swinub wiens vachtgroei te snel toegenomen was. Onder haar ogen zaten wallen en spetters van opgedroogde tandenpasta zat naast haar lippen, terwijl ze met een nogal zombie-achtige houding de slaapkamer achter liet. Uit automatisme wist ze zich door de gang te banen en de juiste deur open te trekken – ze kende immers de nieuwe woning nog niet zo goed- en begon te tandenpoetsen, terwijl ze zichzelf in de spiegel opnam. Nu pas zag ze hoe bagger ze eruit zag en met de tandenborstel in haar mond wachtte ze niet langer om haar gezicht te wassen en haar eigen wilde haar te temmen met de nog wildere borstel. Toen ze aantoonbaar was spoelde ze haar mond en liep stilletjes de badkamer uit, recht naar de slaapkamer om daar wat alledaagse kleding uit te plukken. Pas nadat ze omgekleed was keerde de energie in haar lijf uit, die ze vanaf kinds af aan had en haar altijd in de problemen bracht in elke regio die ze tot nu toe bezocht had. Met een vrolijke glimlach denderde ze de trap af als een enthousiaste Growlithe. Achter haar klonk spoedig meerdere stappen die zwaarder waren, maar toch van een klein schepsel was. “Ik ben sneller!” Riep Olivia uit toen ze als eerst de laatste trede van de trap bereikt had en Bobba in het oog kreeg, “Volgende keer beter, Bobba!” De Hippopotas snoof koppig, maar kon zijn speelse glimlach niet verhullen. Ook hij dender de rest van de treden af en volgde Olivia al kwispelend  naar de tafel. “Hmm, ik heb weinig trek. Jij?” De Pokémon schudde zijn kop en dit zorgde voor verbazing bij Olivia. Meestal had de Pokémon degelijk trek, maar ook hij was waarschijnlijk stijf van de zenuwen. Ze glimlachte wrang en passeerde de keuken regelrecht naar de deur. Voordat ze de deur opende stond ze een tel stil. Haar hand trilde lichtjes en even verdween de enthousiasme uit haar systeem. Olivia was bang en Ralph zou pas enkele dagen later arriveren om haar bij te staan, maar nou was ze alleen. Dat was ze na al die avonturen met hem niet gewend. Bobba maakte bezorgde geluiden, maar ze schonk ook hem voor de verandering geen aandacht. Nou begon eindelijk haar avontuur en ze kon amper wachten, maar om de eerste stap te nemen bleef moeilijk. Eveneens toen ze vele jaren geleden in Kanto haar avontuur begon had ze zoveel hoop voor ogen. Olivia slikte de ontstane brok in haar keel weg en gleed met haar vinger over de zwak glimmende trouwring die strak rond haar vinger zat. Ralph… Ze wilde dat hij haar hand vastgreep en het huis uit zou sleuren. Maar dat was gewoon weg niet mogelijk. Kort schudde ze haar gezicht voordat ze vastberaden de deurhendel vastgreep. De Hippopotas keek gespannen toe en zweeg volkomen, totdat-“Oja!”

Olivia liet de deurhendel snel los en rende direct de houten trap op, rechtstreeks naar de slaapkamer. Stom. Stom. Stom. De twee resterende Pokéball’s zaten glimmend in de zonlicht op het tafeltje naast haar bed die voor de verandering niet onder de troep zat. Haastig greep ze de twee voorwerpen en vestigde ze aan de riem rond haar heupen. Terwijl ze de trap weer afrende voelde ze haar hart tekeer gaan, alsof het uit haar borstkas zou schieten. Haar lichaam trilde van de spanning, deze keer dat ze zoiets urgents vergeten was. De Hippopotas keek enkel met een kalme blik toe hoe de vrouw langs hem rende en de deur zonder aarzelen open gedaan had en naar buiten state. Zonder een moment van aarzeling volgde Bobba direct zijn Trainer die een paar meter buiten het huis op adem moest komen. Haar keel deed zeer en ze voelde de zweetdruppels van haar gezicht afglijden. Toen pas zag ze de stoep onder haar voeten zitten… W-Wacht… Betekende dit? Verschrikt strekt ze haar rug en keek ze over haar schouder. Daar stond het huis, glimmend in het zonlicht met enkele bomen die eveneens glommen. Een zwakke glimlach verscheen op haar gezicht. “H-Het is.. begonnen!” Triomfantelijk sloeg ze haar armen om de aan komen lopende Hippopotas, “We kunnen het!” De Hippopotas stemde luid in, maar maakte zich snel los en wees met zijn enorme muil richting de deur. Deze was namelijk nog niet o- En daar rende Olivia weer. Haastig deed ze de deur op slot, waarna ze het zweet van haar voorhoofd wegveegde. “Ik kan dit niet aan..” Mompelde ze zwakjes, waarna ze luid zuchtte. Bobba geeuwde en porde met zijn muil tegen haar been aan in een poging haar weer in actie te laten komen. Met opgeblazen wangen gaf ze de Pokémon dankbaar een aai en hees ze zichzelf weer overeind. Hopelijk was ze nou echt gereed. En na enige moeite liep ze met de Pokémon achter haar aan door de rustige buurt. Het huis zat namelijk aan de grens van de stad en werd omringd door weiland die in volle bloei was. Dit zorgde enkel voor gesnotter bij de Hippopotas die aan hooikoorts leed en regelmatig nieste. Het hield hem niet tegen om naast Olivia te blijven lopen in de vroege morgen.

Het duurde echter een tijdje, voordat ze de stad bereikt hadden en bij de poort tussen de stad en het bos kwamen. Echter, toen ze eindelijk bij de poort stonden trok een groep jonge Trainer’s haar aandacht. De hoopvolle, van plezier gillende kinderen passeerden haar en enkel een van hen keek verrast op bij het zien van Bobba. Ze rende de stad zonder angst op hun gezichten uit, terwijl haar gezicht lijkwit was en enkel haar ogen leken te stralen. Dat laatste kwam echter door de zonlicht. Ze was onzeker en kon amper net zoals de kinderen zonder angst de poot verlaten. Was het echter niet typisch kindergedrag om minder stil te staan bij angst? Ze deden gewoon iets. Klaar. Het was ook iets wat zij deed; erin razen zonder erbij na te denken, maar nou voelde ze niet zoals zichzelf. Alsof haar volwassene kant haar overnam en herhaalde op het feit dat haar beslissing zorgen met zich droeg. Weer keek Bobba bezorgd op en porde na enige aarzeling zijn muil tegen haar been. Verrast stapte ze naar voren en maakte ze oogcontact met de Hippopotas die vastberaden terugkeek, ‘Ga!’. Waarom had ze op zulke momenten aansporing van haar Pokémon nodig dan vice versa? Ach. Olivia knikte en liep de poort voorbij en werd begroet door schitterende flora. Een schim van een Pokémon zag ze hier en daar, terwijl ze met haar mond open van verbazing als een toerist om zich heen keek. Het was.. beeldig! De kleur keerde direct terug in haar gezicht en haar paarse ogen glommen weer. Ze wilde meer over deze regio weten… Maar zeker een oeroude uitdaging aan gaan; alle acht de gymbadges behalen. Met de hervatten moed liep ze de Santalune Forest in met Bobba sloompjes achter haar aan.