Silence

Tsugumi was weer de straat op gegaan, zoals altijd en was dit keer in Lumiose terecht gekomen. Ze wist dat Lumiose ondertussen was overgenomen door Team Rocket, dus na elfen moest ze maar gewoon uit Lumiose zien te verdwijnen. Gelukkig was het op het moment gewoon middag, dus druk hoefde ze zich niet te maken. Het groenharige meisje liep rustig door en keek even op haar horloge. Ze zuchtte lichtjes toen ze opeens wat hoorde in de verte. Nieuwsgierig keer ze op. Drie mannelijke figuren hadden volgens haar een soort van onenigheid. Tsugumi kwam wat dichterbij, maar hield wel afstand, misschien moest ze maar gewoon weg gaan. Net op het moment dat ze aanstalten wilde doen om een andere weg te gaan, liep er iemand keihard tegen op. Tsugumi was niet zo groot, ze was rond de 1,65, dus deinsde wat achteruit toen de gene volop tegen haar aan was gelopen. Ze keek voorzichtig op en zag dat het de jongen was die ze dus net had gezien met die andere twee. Hij was echt groot, iets van 1,90 of zo? Ze keek hem wat beduusd aan en sprak lichtelijk verlegen "Sorry..." al was het niet echt haar fout, maar aan de andere kant weer wel, ze had niet gekeken voordat ze weer een stap verzette. Hopelijk was ze niet tegen de verkeerde aan gelopen.

De jongen keek naar beneden, ja hij keek letterlijk en figuurlijk op haar neer. Ach ze was het wel gewend zowat. De jongen had geen enkele emotie op zijn gezicht staan en Tsugumi keek hem dan ook wat verbijsterd aan, na haar verontschuldiging. De jongen vroeg waarvoor ze zich nou net verontschuldigd had. Ze bleef hem aan staren, was hij nou echt serieus? "Eu..." begon ze "Ik liep tegen je aan..." praatte ze verder "Of eerder, je liep tegen mij aan" zei ze niet echt wetend hoe ze op deze aparte jongen moest reageren. Hij was emotieloos, groot en leek niet eens door gehad te hebben dat hij tegen haar aan liep. Tsugumi zuchtte even, waarom was ze nou weer tegen zo'n iemand aan gelopen. "Maar goed, je hebt duidelijk geen interesse in je omgeving" zei ze wat van haar af bijtend tegen hem. Soms was zij het ook gewoon zat. Ze fronste lichtjes en draaide zich om "Dan neem je m'n verontschuldiging toch niet aan" zei ze nog wat gefrustreerd waarna ze afstand van de jongeman nam. Dat soort mensen, daar kon je geen fatsoenlijk gesprek mee voeren.

Ze had hem duidelijk verteld dat hij de gene was geweest die tegen haar aan was gelopen en meteen hief de jongen zijn wenkbrauwen op. Oké ze wist al gelijk hoe laat het was met die gast hier. Ze had hem vervolgens maar gezegd dat hij duidelijk niet bezig was met zijn omgeving. Hij zei dat het klopte en ze kon het niet laten met haar ogen te rollen, ja ze was weer tegen de goede persoon aan gelopen vandaag, zucht. Nee, hij nam haar verontschuldiging niet aan, hij beschuldigde haar liever. Ze was dom en klein en ze bleef hem dan ook even droogjes aan kijken. Ze moest maar uit de weg gaan voor hem, achterlijk persoon, nee beter gezegd, egocentrisch persoon. Ze snoof even "Ja, tuurlijk, beschuldig de ander maar weer, egocentrisch persoon" mompelde ze "Vraag me af wie hier nou de achterlijke is..." waarna ze hem even strak aan keek. Ze draaide zich weer om. Pff, haar klein noemen, hij was degene hier die boven iedereen uit torende en aan zijn kleding te zien was het zo'n rijke, klere jong wat alles van zijn pappie kreeg. "Fijne dag nog...." zei ze met een grote glimlach, die vooral niet gemeend was waarna ze gewoon weg liep, met zulke mensen hoefde ze dus echt niet om te gaan. Verderop ging ze op een bankje zitten waarna ze wat eten tevoorschijn haalde uit haar tas.

Tsugumi was rustig op een van de vele bankjes gaan zitten om dan maar iets te gaan eten. Pfff, het idee alleen al dat ze met zo'n iemand ruzie moest gaan maken, nee daar had ze geen zin in. Eenmaal op de bank had ze een broodje tevoorschijn gehaald, maar haar poging om een hap te nemen werd compleet verpest toen ze op merkte dat die jongen haar gewoon gevolgd was. Hij stond nu tegen de lantaanpaal aan. Ze keek hem aan met een opgeheven wenkbrauw en nam geïrriteerd een hap van haar broodje. Ze kauwde een paar en slikte het door. De jongen zei dat hij een 'kind' niet alleen kon laten en of hij haar naar huis kon brengen. Wait.... 'kind', ze stikte bijna in haar broodje. Ze keek hem wat ongelovig aan waardoor haar broodje bijna uit haar hand op de grond flikkerde. Oké hij begon haar nu echt te irriteren. Ze ging van hem af zitten en sloeg haar ene been of haar andere been. "Toevallig ben ik achttien en nee, je hoeft mij niet naar huis te brengen" kwam er geïrriteerd uit, waarna ze haar blik weer af wendde en hem vooral niet aan keek. Ze nam nog een hap van haar broodje en kauwde gewoon door. Hij begon haar erg op haar zenuwen te werken.

Ze stikte serieus in haar broodje door hem, verdomme, waarom hoepelde hij niet gewoon lekker op. Eenmaal haar broodje opgegeten begon ze weer in haar tas te frummelen, de jongen bij de lantaarpaal helemaal te negeren. Al was hij gewoon niet lang te negeren. Hij mompelde iets en ze keek op en keek hem dus aan met beide ogen. Pff, het scheelt dat hij niks over haar oogkleuren zei, dat was veel erger geweest. Maar wat hij mompelde hoorde ze niet, maar al snel kwamen er meer woorden. Hij zei dat hij een klein meisje niet in de grote stad alleen kon laten, omringd door Team Rocket. Wait? Whut? In wat voor een wereld leeft deze gast? Hij zou geen gentleman zijn, sure. Ze zuchtte even diep en keek hem weer aan "Ten eerste, ik mag dan wel 'klein' zijn, maar ik kan gerust voor mijzelf zorgen" hapte ze naar hem uit "Ten tweede, je bent geen gentleman, je kan beter een cursus gaan volgen, dan weet je hoe een echte gentleman is" zei ze er geïrriteerd achterna. "Mag ik nou alsjeblieft van mijn lunch genieten" zuchtte ze waarna ze in haar tas begon te frummelen en een fles water tevoorschijn haalde. Ze draaide het dopje eraf en zette het ding tegen haar lippen en nam een paar slokken. Hij staat daar dan ook nog tegen die lantaarnpaal, hoe vermoeiend kon iemand zijn.

Ze had hem even een paar punten gegeven, zo als hij nu gewoon weg kon gaan zou het echt super fijn zijn. Dan was iedereen blij, hij kon toch ook alleen maar gemeen zijn, tenminste ze kende hem net, laat het woord 'kende' maar achter wegen, want ze had niet eens zijn naam. Ze haalde het flesje water van haar mond en draaide het dopje er terug op. Vervolgens stopte ze het flesje in haar tas. Dan ging Tsugumi zelf maar weg van deze irritante persoon. Ze wilde aanstalten maken om op te staan toen ze ineens zijn woorden hoorde. Ze keek hem wat ongelovig aan, wacht? Was hij een Team Rocket lid? Nee, dat kon echt niet. Vervolgens zei hij dat ze nu de kans had om haar 'excuses' aan te bieden. Ze keek hem wat verbijsterd aan. Hij kon geen TR lid zijn. Ze beet even op haar lip en zette zichzelf omhoog van het bankje af. "Eu...." begon ze niet wetend wat ze moest zeggen. Tsugumi was ook weer veelte goed gelovig. In plaats van dat ze aan hem vroeg om zijn rode R te laten zien, in principe moest ieder TR lid er mee rond lopen. "Eu... waar is je teken dan?" vroeg ze nu een tikkeltje voorzichtig. "Ik bied pas mijn excuses aan als ik zeker weet dat je van TR bent" zei ze wat achterdochtig. Ze bleef zo even staan terwijl ze naar de jongen keek die nog steeds tegen de lantaarnpaal hing.

De jongen was uiteindelijk op gang gekomen. Hij had zich van de lantaarnpaal af geduwd en was op haar af gekomen. Hij keek erg op haar neer, maar dat kwam ook vooral door zijn lengte en de hare, ja ze wist zelf ook wel dat ze niet de grootste was. Ze keek hem achterdochtig aan na haar woorden, ze geloofde gewoon voor geen goud dat hij van Team Rocket was. Opeens werd haar pols vast gegrepen wat haar toch wel lichtelijk verontruste. Ze schrok ervan en probeerde zichzelf gelijk te bevrijden uit reflex. Zijn mond kwam dichterbij haar oor en hij fluisterde en vroeg of ze hem niet geloofd en of hij niet eng genoeg was. Tsugumi kreeg wat rillingen over haar rug en probeerde weer los te komen, wat niet lukte. "Laat me los" zei ze wat paniekerig "Sorry..." mompelde ze "Ik bied mijn excuses aan ja..." zei ze er maar snel achteraan. Ze wilde gewoon dat hij haar los zou laten en ook met rust zou laten. Ze keek dan ook weg en probeerde oogcontact te vermijden, nee ze voelde zich erg ongemakkelijk nu.