The big, bad hangover

Goed. Allison glimlachte en keek de jongeman aan, haar blauwe ogen twinkelend van interesse. Ach, je kon in ieder geval niet zeggen dat ze saai was, dat ze door een verbitterd wereldbeeld te pessimistisch was gaan denken en geen gebruik maakte van mogelijkheden. Nee, Allison was nog niet verpest. Ze kon nog alle kanten op en dat was wat haar geschikt maakte voor de rang. Ze oordeelde niet subjectief, maar objectief. Want ze had nog geen mening klaar staan. Niets om haar beredenering in de weg te staan.
De lift in, lift weer uit en aan de deur van het afgesloten lab. Code intikken, 1459, en het lab in. De deur ging open en ze keek killian aan, haar ogen twinkelend terwijl ze zocht naar passie in zijn ogen. Ze wist precies wat zich achter haar bevond, want wat hier bezig ging, waren haar eigen experimenten. Lucy, vooral. De Pokémon, met de gesloten wonden over haar snuit, zat geblinddoekt op de grond, maar haar kop volgde elke beweging nauwkeurig. Ze waren bezig met het testen van de synesthesie van de Pokémon.
“Pokémon hebben zoveel meer krachten dan mensen denken, Killian. De verkeerde trainers zijn nooit in staat om het maximale uit een Pokémon te houden. De Lucario daar, Lucy, heeft synesthesie. Weet je wat dat is?” Ze had het zelf niet geweten voor ze Lucy ontmoette, dus ze zou hem niets kwalijk nemen.

Hij liep koeltjes achter haar aan en bestudeerde ondertussen haar bewegingen. Het was een gewoonte geworden van de jongeman en hij kon het niet laten. Het fascineerde hem om de lichaamstaal van zowel mensen als pokémon te bestuderen, het te begrijpen. Zo had hij ook gezien hoe die Dominique nerveus was, hoe die ene meid deed alsof ze stoer was, maar toch bang en zenuwachtig was om tegenover hem te staan. Deze vrouw was weer helemaal anders en het liet hem lichtjes fronzen. Het was duidelijk dat ze een hoge positie bezat, desondanks dat haar uiterlijk zei dat ze misschien te jong was, kon hij een sterke vrouw in haar zien. Iemand die respect kon afdwingen van degenen die onder haar stonden. Hij stapte de lift in en weer uit toen ze helemaal onderaan in de basis waren geëindigd. Ze voerde een code in - die hij niet kon zien vanuit het punt waar hij stond - en volgde haar de kamer in. Op de grond zat een Lucario, geblinddoekt weliswaar. Zijn hoofd leek alle bewegingen te volgen, desondanks dat hij niks kon zien. Nieuwsgierig trok hij een wenkbrauw op, luisterend naar wat Allison te vertellen had. "Mhm, ik heb er eens over gelezen." Zei hij, maar zijn blik hing nog steeds op de pokémon. Fascinerend. "Wat voor synesthesie?" Hij liet zijn blik weer op de vrouw vallen. Zou het ook mogelijk zijn op andere pokémon? Hij wist dat Lucario's wat spiritueler waren, sommigen konden met een sterke band tussen trainer en pokémon zelfs communiceren door middel van gedachtes. Zouden er meer geheimen in de pokémon liggen dan zij wisten? Vast wel.

Allison keek Killian met een geïnteresseerde blik aan, zich afrvagend wat hij wist. En, dit viel haar mee. Hij vroeg wat voor synesthesie de Pokémon had en Allison grijnsde haar tanden bloot, voor ze richting de Pokémon knikte, Killian mee wenkend, en begon te stappen. De wetenschappers gingen voor haar aan de kant en ze bukte voor de Pokémon, om de blinddoek voorzichtig af te doen. De Lucario opende haar ogen, haar mooie rode ogen, waar als je heel goed keek een vage waas over zag liggen. “Lucy ziet niet goed,” zei ze kalm. “Wazig en de kleuren zijn ook incorrect.” Ze klopte haar Lucario zacht op haar kop, welke tevreden leek met de aanraking. “Maar, ze koppelt aan elk geluid een kleur, waardoor ze exact weet waar het vandaan komt.” Allison zette enkele pasjes naar achteren, om zich weer naast Killian te voegen en hem enthousiast aan te kijken. Dit was echt haar gebied, haar fascinatie. “Als wij haar niet hadden gehad, was dat nooit verder beoefend en zou ze lijden onder haar handicap, wat nu juist haar grootste kracht is.” Een aanval als Smokescreen had veel minder effect, terwijl een geluidsaanval weer zo veel meer deed, omdat de Pokémon zich meer focuste op geluid dan op haar zicht. “Het is slechts één van de kleine dingen die bereikt moeten worden.” Orde. Dat was de absolute top. Met orde kon je alles bereiken. Want, als alles eenmaal geordend was, konden ze zich gaan focussen op details als deze.

De zwartharige man knikte zachtjes toen ze haar uitleg gaf, zijn rode ogen gleden van haar naar de pokémon terwijl ze over zijn wonderbaarlijke gave sprak. Hij haalde kort een wenkbrauw op, dus hij kon geluiden zien in kleuren? Daar had hij nog nooit van gehoord, maar zo te horen was het iets wat heel goed in zijn voordeel kon werken. Natuurlijk als er een fysieke aanval werd gemaakt, zou de pokémon veel sneller kunnen reageren dan normaal. Maar geluid was niet sneller dan licht, dus een bliksemaanval zou niet snel genoeg aankomen om te kunnen ontwijken. Maar dan nog, heel handig. "Interessant," sprak hij terwijl hij naar de pokémon keek alsof hij even duidelijk onder de indruk was. "Zal goed van past komen in bepaalde situaties." Plekken die zo duister waren dat je met het blote oog weinig kon zien, zouden dan ook veel makkelijker te doorgronden zijn als je een Lucario zoals deze in je buurt had. De manier waarop haar laatste zin geformuleerd werd, deed hem even opkijken. "En hoe zit het met de grote dingen die bereikt moeten worden?" Hij had zijn blik niet meer van haar aflaten glijden toen hij de vraag had gesteld, haar met twee vragende kijkers aanstarend. Als ze dit iets kleins noemde, dan wist hij niet wat hij van de grootse dingen moest denken.

Wow sorry, deze komt super laat ;x;