Hordes...?(+Caroline Benetto)

Daar was de verraste uitdrukking weer op haar gezicht. Deze keer had hij ergens ook zichzelf weten te verassen; sinds wanneer liet hij zijn koppigheid tot zijn hoofd stijgen? Een karaktereigenschap die hij dacht goed te kunnen verbergen, maar schijnbaar schudde het zich los vanuit de kooi waar het jarenlang vast zat. Wat kwam er nog meer uit? Gelukkig wakkerde Caroline hem uit de diepe gedachtegang met de boodschap dat ze dreigde de tweede gymbadge te innen. Nog een stap verder van hem vandaan, gepaard met sterkere Pokémon. Zwijgend keek hij haar aan, terwijl ze al grijnzend vroeg of hij de twee Pokémon die hij bij zich had zou gebruiken. Al automatisch keek hij naar Acuzio en Kraker wie wat rustiger waren geworden. De Skarmory had de Totodile los gelaten en zat inmiddels zijn ijzeren verenpak glad te strijken onder de schijnende zon, terwijl de Water Pokémon weer op zijn eigen achterpoten stond en loerend tuurde naar enkele licht ritselende struiken. Alsof hij elk moment zich zou vastbijten in weer een wilde Pokémon, maar zich probeerde in te houden. De twee merkten wel zijn blik op en ook duidelijk de vraag die Caroline gesteld had. Beide lieten ze op hun wijze weten dat ze zin hadden in dat gymgevecht; Acuzio knikte, terwijl Kraker vastberaden zijn pootjes balde en voor zich uit sloeg. Ergens ontroerde dit zicht en vastberadenheid van zijn Pokémon hem. Het was niet zo slim om zich mee te laten slepen, dus knikte hij richting Caroline, samen met een zachte glimlach. “Ja,” Er was echter een tweede vraag; zou hij nog een Pokémon vangen? Tot nu toe had hij dat namelijk niet gedaan, want hij kende de Pokémon hier niet genoeg ervoor. Bovendien was dat amper in hem opgekomen. “Misschien, maar ik daag de gym al met hun twee uit.”

Carolina complementeerde zijn team, iets wat hij écht amper meegemaakt had. Een compliment ontvangen op zich, als het echt niet sarcastisch bedoeld was. Dankbaar had hij naar haar geknikt, maar dit zorgde voor een tweede vraag. Welke Pokémon had zij dan? Tot nu toe had ze amper een Pokémon laten zien. Ze vulde echter al spoedig aan dat Roxanne’s team pittig was, maar meer hints wilde Jayce eerlijk gezegd niet. Het was meer van een avontuur indien hij er zelf erachter kwam dan erover te horen van andere. Het type Pokémon die ze gebruikte was meer dan genoeg informatie voor hem. “Welke Pokémon had jij.. gebruikt?” Besloot hij maar te vragen om tegelijk ook meer te weten over haar eventuele strategie.

Op trotse wijze maakte Caroline haar Pokémon duidelijk en spoedig begreep hij waar haar gevoel vandaan kwam. De Pokémon die namelijk tegenover hem verschenen oogden namelijk krachtig en vooral degene die hij degelijk kende; Venusaur. Een van de eindevoluties van de Kanto starters die qua grootte boven hen uittorende. Het was een prachtexemplaar van zijn soort en naast hem stond een onbekende Pokémon die eveneens groot van stuk was, maar als een bug type oogde. Wellicht ook Poison of Dark door zijn paarse lijf. Op de achtergrond lichtte ze toe dat ze beide een stage lager zaten bij het uitdagen van de eerste gym. Dat leek hem ook vanzelfsprekend, maar.. wauw. Twee krachtpatsers van een Pokémon! Hoewel hij gefascineerd was, reageerde Kraker er minder positief op en sloeg koppig zijn poten over elkaar n trok op kinderachtige wijze zijn kop weg. De Totodile minachtte de twee veel sterkere Pokémon, maar Acuzio corrigeerde hem niet, maar nam kalm de twee op. “Beeldige Pokémon. Ik hoop ook dat Kraker evolueert, voordat ik de gym uit daag…” En daar was het! Plotseling uit zijn lippen gegleden. En het deed de emmer overlopen. Kraker slaakte een minachtend geluid, stapte naar voren en keek recht naar de twee ver boven hem uitstekende Pokémon aan, waarop hij hoofd schuddend wegrende, regelrecht de struiken in. “Kraker!” Het was te laat, de Totodile rende woest weg met gelukkig Acuzio pal achter hem aan. Zonder erbij na te denken rende hij direct achter de twee aan. Hij had de Totodile gekwetst om wie hij was, terwijl hij te gefascineerd werd door andermans geëvolueerde Pokémon. Stom.

Wat een rot opmerking was dat! Hoezo zou hij persé moeten evolueren om een kans te maken om de gymleider te verslaan. Hij zou het in zijn momentele vorm net zo goed aan kunnen en zelfs met wat extra training die twee mormels van die Caroline kunnen verslaan. Niets, maar dan ook niets mocht zijn kracht tegenspreken. Zelfs zijn bloedeigen Trainer niet, waarvan hij de opmerking het minst verwacht had. Woest passeerde hij de rikkende en in zijn geschubde huid snijdende bladeren van de struiken, totdat ze enkel een waas voor hem werden. Met zijn kaken stijf op elkaar geklemd om zijn woede in te houden rende hij steeds sneller en sneller weg, totdat hij buiten adem op de grond neerstortte, recht tegenover een enorme boom. Hij wilde geaccepteerd worden zoals hij was en in dit lichaam sterker worden. Dit moest zijn vorm zijn, waarin hij sterkere Pokémon zou breken, een voor een. Vol frustratie sloeg hij zijn poten tegen de grond aan. Ar-ceus-domme aan toe! Het geluid van een pantser en voetstappen verried de aanwezigheid van zijn twee voormalige vrienden. Nog amper op adem gekomen schoot hij overeind en wierp hij ze een woeste blik toe. Acuzio keek kalm op hem neer, terwijl Jayce aanstalten maakte om hem voorzichtig te benaderen. “Het is oké, Kraker. Ik mag j-“ Genoeg onzin! Koppig schoot hij een waterstraal recht in Jayce’s gezicht, voordat hij zich omdraaide en dieper in het bos verdween.

“Nee, hea…” Dit werd moeilijker dan verwacht. Hij had beter op zijn woorden moeten letten zonet, maar de schade was al verricht. Nu werd het een kwestie van het goedpraten met zijn starter. Op dat moment hoorde hij echter plotseling een pijnkreet. “Kraker!” Op dat moment sprintte Jayce naar voren en vond de Totodile middenin een groep Zigzagoon’s, maar andere exemplaren dan eerder. Deze leken sterker en vielen hem genadeloos aan. “Sla ze van je af!” Riep Jayce snel, maar de Totodile negeerde hem volkomen of had eenvoudig weinig kracht meer na het lange rennen om zich te verdedigen. Dit was een slechte situatie. Direct richtte Jayce zich op de Skarmory naast zich, maar deze schudde zijn kop traag heen en weer. De Skarmory weigerde hieraan deel te nemen. Waarom? Acuzio kon ze vast aan, tenz- Dit een leermoment voor Kraker was.

Ineens klonken er meerdere stappen, die van een mens en twee van grotere Pokémon. Geschrokken deinsde hij achteruit toen hij over zijn schouder Caroline en haar twee metgezellen zag. Bijna viel hij recht naar voren van de schrik, recht tussen de Zigzagoon, maar op tijd hield hij zijn balans. Pfoe, het scheelde weinig, maar de zweet brak hem direct al uit en niet enkel door het sprinten van net. Was het niet goed dat ze er waren, ergens? Ze zou haar Pokémon als back-u-Natuurlijk! Voordat hij iets kon zeggen, had Carolina echter de wilde Pokémon al opgemerkt en zakte ze in elkaar van de angst. De Venusaur wist haar op tijd op te vangen, maar was eveneens nerveus net zoals de tweede Pokémon van haar. Hoewel de twee sterk leken, bleven ze beide angstig voor de veel kleinere Pokémon. Dit konden trauma’s eenmaal met je doen. Het werd hem ook nogmaals verduidelijkt dat niemand Kraker kon helpen; hij en Acuzio niet, maar al helemaal Caroline en haar Pokémon niet. Enkel Kraker die al amper op adem gekomen bleek te zijn moest in zijn uppie strijden tegen de groep Zigzagoon.

Sto- De zoveelste Zigzagoon beukte tegen zijn lijf, direct gevolgd door een tweede tegen zijn rug aan. Als een pop werd hij diverse kanten opgeworpen zonder een moment te hebben om ervan bij te komen. Enkel een kreun verliet zijn bek, gepaard met kleine druppels bloed. Het lukte hem niet om controle over de situatie te krijgen. Wat kon hij nog doen? Ugh! Weer. Keihard viel Kraker volop op de grond met de zoveelste Zigzagoon die zijn kant op sprintte. Zijn lichaam trilde en zijn achterpoten deden teveel zeer. Onmogelijk kon hij zichzelf overeind krijgen. Direct vloekte hij alles. Rot achterpoten! Rot Jayce! Rot Acuzio! Rot Hoenn! Rot Zigzagoon! Alles was troep. En ook Caroline’s Pokémon. Net op dat moment kreeg hij ze ook in het oog. Beide keken angstig toe, terwijl hun Trainer door angst was bezweken. Nou bleek zij ook maar een zwakke Trainer te zijn met Pokémon die enkel bang waren voor deze stomme Pokémon? Tsk. Daar verloor hij tegen? Kraker klemde zijn kaken van frustratie op elkaar, terwijl de Zigzagoon hem bijna bereikt had. Oh, wat maakte het uit! Schijnbaar was hij niet beter dan angstige okémon, tenzij hij zou evolueren. Was dat het, Jayce? Woest keek hij zijn Trainer aan die zich amper verroerde, maar degelijk ongerust zijn kant op keek. Evolueren… Was dat de oplossing om sterker te worden? Tsk, oké dan!

Net voordat de wilde Pokémon zijn lijf op hem geworpen had greep hij de nek van hem met zijn kaken en wierp hem ver van zich af. Nouja, ver genoeg om ruimte te creëren. Moeizaam hees hij zichzelf overeind en beet twee Zigzagoon direct in zijn staart en bij zijn rug. Met hun twee lichaamsgewichten duwden ze hem stevig tegen de grond aan, zodat de ander tijd had om terug te slaan. De pijn was hels en de metalen smaak van bloed verdween amper uit zijn bek. “Blijf van mij… AF!” Kraker sloeg zijn staart fel opzij, waardoor de bijtende Zigzagoon tegen zijn maat knalde en losliet. Direct vuurde hij, nog trillend op zijn achterpoten een Water Gun op de Pokémon af. Geschrokken door de plotselinge actie kon deze zich amper verweren en viel twee meter verderop met een doorweekte vacht. De ander zat echter nog op zijn rug en haalde gemeen naar zijn oog uit. Het was raak. Agh! Een diepe snee was over zijn oog aangebracht en kreunend van de pijn sloeg hij zijn poten om zijn oog. Het bloed gleed langs zijn poten naar de grond toe. Het deed meer pijn dan duizend beten van een Arbok. Vreselijk. Voldaan met de schade die hij aangericht had besloot de Zigzagoon zijn andere oog aan te vallen, terwijl de ander zich hersteld had en recht op zijn buik afrende. Het deed teveel pijn en het deed zijn bloed enkel sudderen dat hij amper iets kon doen met hoe zijn toestand momenteel was. Eerder had hij makkelijk de Zigzagoon’s van zich afgeslagen, maar deze keer was hij al gewond, uitgeput en waren dit een andere stel Zigzagoon’s dan voorheen. Dít moest de type Pokémon zijn geweest waar deze Caroline bang voor geweest was en zelfs angst injaagde bij sterke, geëvolueerde Pokémon. Haar angst bleek vrij logisch op dit zekere punt, maar dát hielp hem voor geen meter. Hulp zou heerlijk zijn, maar nee, nog steeds verroerde het publiek geen vin. Inmiddels voelde hij de scherpe klauwen langs zijn andere oog zwaaien, hopend deze eveneens te beschadigen. Kraker had zich nog nooit zo ellendig weten te voelen. Dit was de dieptepunt. Spoedig deelde een Zigzagoon een rake, pijnlijke knal tegen zijn buik uit, waardoor de twee Pokémon vrij spel kregen, doordat hij keihard op zijn rug beland was. Amper nog in staat om iets te doen ontspande Kraker zijn sieren, turend naar de deels rood gekleurde lucht, omringd door de blauwe, hemelse kleur. Dit was het einde.

“Kraker, kom op!” Huh? In zijn ooghoek zag hij het inmiddels zwaar bezorgde gezicht van Jayce, met Acuzio die hem eveneens aanmoedigde om niet op te geven. Maar zaten zij nu in zijn voeten.. Zij waren niet bijna verslagen, ze zaten veilig en verkeerde in prima staat. Kraker sloeg een zucht en liet de drie Zigzagoon – de nat bespoten had zich weer gevoegd bij de groep- zich over hem ontfermen. Waar was de adrenaline waar men overhad in gevaarlijk situaties en de verdwijning van pijn? Het pijn was er namelijk, heel erg veel. Echt veel. De drie bleven bijten, krassen en naar hem uithalen, totdat hij enkel een rode lucht zag. Toen… draaide alles om. Met amper enige uithoudingsvermogen voelde hij een vreemde kracht door zijn aderen razen. Een sterke kracht die zijn lichaam in beweging bracht en belangrijke nog; zijn Water type een energiestoot gaf. Nooit eerder had hij zoiets gevoeld, maar ergens wist hij dat het altijd in hem zat. Altijd al. En het voelde…. Goed! Met een grimas vuurde hij een Water Gun richting de drie Zigzagoon, terwijl een normale aanvallen maar een wist te raken. Ze lieten hem alle drie los en trokken dichter bij elkaar toen ze zijn blik opvingen. Zijn bloedende oog en de ander die met een kille blik op hen neer keek. De kracht die hij voelde was heerlijk. Een tweede Water Gun vuurde hij op de drie af, waarvan twee op tijd opzij schoten en enkel één, maar wel pijnlijk geraakt werd en verderop tegen een boomstam neer knalde. De twee andere schoten direct naar voren en omsingelde hem, waarna ze dreigend op hem af schoten. Was dit een grap? Met een grijns sprong hij opzij en deelde een Scratch uit tegen ditmaal hún eigen ogen. De twee Pokémon knalde tegen elkaar op en trokken behoedzaam weg, nu de schram bij hun oog bloedde en schijnbaar hun leider uitgeteld tegen een stam aan lag. Voldaan keek hij toe hoe de drie wegrende en hem achter lieten met de bloederige lucht boven hem. “H-Het is…” Kraker voelde zijn bewustzijn uit zijn handen glijden en viel uitgeteld op de grond neer, recht in Jayce’s armen die aan had komen rennen.

“Kraker!” Bezorgd trok hij met trillende handen de Totodile naar hem toe. Acuzio stapte voorzichtig naar de twee toe en porde zachtjes zijn snavel tegen Kraker’s lijf. Zo te voelen leefde hij nog, maar zijn hartslag was zwak en de wond bij zijn oog zag er niet al te best uit. En dat zo net, was dat de Torrent ability geweest? Jayce had het nooit in actie mogen meemaken, maar of dit de beste scenario ervoor was? Hun prioriteit lag echter in het brengen van hem naar de Pokémon Center, tenzij Caroline iets van een Potion, Berry of zelfs een Revive had. Angstig voor het leven van zijn starter trok hij de arme Pokémon dichter naar zich toe en verloor hij de kalmte die hij meestal had in de zelfs meest nare situaties. Dit werd hem.. echter teveel.

Zwaar ongerust over het leven van Kraker wist hij zich overeind te heisen op zijn trillende benen. Dat vond hij al zeer knap van zichzelf, gezien hij het gevoel had, alsof elk moment Kraker zijn laatste adem zou uitblazen in zijn armen. Het hart van de Pokémon begon immers steeds zwakker samen te trekken en zelfs Acuzio begon onrustig te worden door heen en weer te lopen. Voorzichtig haalde hij zijn vinger langs het bloedende oog van de Totodile en zag toen pas van dichtbij de schade die de Zigzagoon aangericht had. Direct werd zijn gezicht bleek. Het zag er diep uit en wellicht kon het een levenslange litteken vormen, een verwonding die de Totodile altijd aan dit voorval zou laten herinneren. Áls hij dit overleefde, maar Jayce wilde daar nog vanuit gaan. Op de achtergrond weerklonk de zachte stem van Caroline die voorstelde om naar de Pokémon Center te gaan. Ze hadden geen keus; dat was de enige plek waar Kraker nog een kans op herstelling had. De vraag was echter waar het was. Hij kon al amper helder denken met de tikkende tijdbom in zijn armen en ze waren bovendien aardig diep in het bos beland. Dit werd geen makkelijke taak. Haast automatisch trok hij de Pokémon dichter naar zich toe en ondersteunde beschermend diens kop door deze op zijn schouder te rusten. “A-Acuz.. Acuzio, zoek.” Zijn stem was niets meer dan wat gefluister, maar alsnog begreep de onrustige Skarmory de hint en steeg direct boven de bomen uit. “Volg.” Zijn stem was al bijna verdwenen door de meerdere proppen die zich in zijn keel gevestigd hadden. In de hoop dat Caroline hem gehoord begon hij uit alle macht de Skarmory op de voet te volgen.

Voordat hij het wist zag hij plotseling Cecille naast zich die eveneens bezorgd leek te zijn over het leven van Kraker. Haar ernstige blik was amper te missen, maar ergens was het gerustellend – al was het vreemd in de nogal beroerde situatie- dat niet enkel hij de enige was die over zijn Pokémon zorgde maakte. Zijn Pokémon waren altijd zijn zaak geweest, ondanks dat hij het prima vond wanneer iemand nieuwsgierig naar de twee was. Alsnog vermeden ze de twee altijd, wegens de reputatie van hun bloedeigen Trainer. Het scheelde dat ze ondanks dat bij hem gebleven waren. Nu zijn blik op zijn Pokémon gevestigd was in tijden van nood, sloeg het besef harder in dan hij ooit verwacht had. Zij hadden hem altijd geaccepteerd en nooit zijn zij verlaten. Caroline’s stem die zijn bezorgdheid probeerde te sussen dat de Totodile alle hulp in de Pokémon Center zou krijgen sterke dat gevoel enkel aan. Oh boy. De brok in zijn keel werd groter en groter en zijn ogen begonnen zelfs te prikken. Traag knikte hij naar Caroline als teken dat hij haar woorden waardeerde en zag gelukkig al in de verte de stad opdoemen tussen de bomen. Ze waren er al bijna! Bijna! Jayce rende op een hoger tempo en voelde de adrenaline als een razende door zijn lijf circuleren. De vermoeidheid die hij normaal zou voelen bij dat stukje sprinten ontging hem en enkel het veilig brengen van Kraker en het volgen van Skarmory dwaalde door zijn gedachtegang. Kraker, toch, hij moest het redden… Dát moest gewoon! Wat een tel leek te zijn moesten minuten zijn geweest, maar eindelijk was hij daar. De Pokémon Center. Met volle haast rende hij het gebouw in die druk bezeten zat vol Trainer’s met Pokémon wiens wonden meestal meevielen… in vergelijking tot die van Kraker. De Skarmory voegde zich direct aan bij zijn Trainer. Een zuster snelde alert naar hem toe. “Wat is er gebeurd?” vroeg ze met een gealarmeerde stem, terwijl ze direct de Totodile in zijn armen bekeek. “Horde Zigzago-“ De zuster sloeg direct een zucht en vulde gehaast toe dat dit niet de eerste keer was. Niet de eerste keer…? Dus deze horde Zigzagoon hadden eerder voor overlast veroorzaakt? “Geef hem snel, we zullen hem direct behandelen! Wacht maar in de gang!”

De kalmte verdween als water die tussen zijn vingers weggleed. Hij was zo bang en wilde zo graag de Totodile bij zich houden en met trillende handen werkte hij lichtjes tegen toen de zuster’s handen naderden. Maar.. hij gaf zich spoedig toe. Hoe kón hij ooit het leven de Totodile op dit punt redden? Daar was hij niet tot in staat in tegenstelling tot de opgeleide zuster. Had hij met deze actie het vertrouwen tussen hem en zijn starter verbroken? Onwetend over de consequenties overhandigde hij de Totodile en greep de zuster hem voorzichtig vast en snelde direct richting een kamer en riep enkele medezusters erbij. E-En nu? Nerveus liep hij de gang in, plotseling bang voor de synthetische geur, witte behang en de felle lampen. Jayce wist zichzelf neer te ploffen op een stoel en kromp direct in elkaar. Bezorgd ontfermde Acuzio zich over hem en nestelde zich naast hem. D-Dit… Alles. Waarom? Waarom kon hij niets voor Kraker doen? Het was zijn Pokémon; hij moest hem beschermen, toch? De Totodile had vanaf dag één zoveel vertrouwen in hem en nu…. Nu verzorgde een zuster hem. En het erge nog was dat hij daarvoor hem gekwetst door zich mee te laten slepen met zijn bewondering voor andermans Pokémon. Stom, stom, stom. De zin bleef in zijn gedachte herhalen; “Ik hoop ook dat Kraker evolueert, voordat ik de gym uit daag…”. Hij balde zijn vuisten en trok zijn armen dichter naar zich toe. Dát had hij nooit moeten zeggen; Kraker accepteerde hem om wie hij was en waarom deed hij dat dan niet terug? Waarom moest hij per se evolueren? Een nerveus hoopje was hij, terwijl enkel de Skarmory hem enige steun gaf door tegen hem aan te leunen en zijn ijzeren vleugel troostend over hem heen te slaan.