It is really not ok |Open

_{De zwart harige jongen liep rustig door de sneeuw heen. Hij hield absoluut niet van sneeuw. Dat witte spul was mooi om naar te kijken, maar daar hield het bij op. Floyd ontweek het liever wanneer hij kon, maar die dag was hem dat niet gelukt. Jammer genoeg. Het was wanneer dat Floyd zijn voet verkeerd neer zetten dat hij weg schoof. Natuurlijk had hij juist zijn voet op een stuk ijs moeten zetten. Dat geluk had hij natuurlijk weer. De klap die hij te voortduren kreeg was niet erg maar hij wenste dat hij toch ergens anders was gaan staan. Een bonzende pijn kon hij van zijn staartbeentje naar zijn rug voelen gaan, al kwam de pijn vermoedelijk alleen van de shock. Rustig probeerden hij zich dan maar weer recht te zetten. Floyd had echter nog maar één voet neergezet of hij kon onder zijn voeten wat horen kraken. Ijs? Nee, hij kon zich toch niet echt op ijs bevinden.
Gehurkt bleef hij neerzitten en met één hand veegde hij wat sneeuw weg. Een laag ijs werd zichtbaar, met daar onder ongetwijfeld een meer. Of vijver. In ieder geval wat met water. ‘Darn it...’ mompelde hij zacht tegen zichzelf.
Wel, daar zat hij dan.}

North had, in een winkel die zich dichtbij bevond, een stijlvolle winterjas gekocht. Of nou ja, een herfstjas. Het was een leren jas met een ritssluiting die diagonaal liep. In de jas was een soort van dikke stof gemaakt dat hem wel warm hield, wat in Snowbelle City zeker nodig was. De stad was via de route in Santalune City makkelijk te bereiken. Het was een kleine omweg. Hij had ook helemaal via Laverre City en Dendemille Town kunnen gaan, maar dit was toch veel beter? In Dendemille Town was het trouwens ook heel erg koud geweest en daarom had North zijn dunne regenjas ingewisseld tegen een wat dikkere herfstjas. En het was ook nog eens stijlvol. Nog steeds in zijn nopjes liep North met zijn handen in zijn zakken door de stad. ‘Saur!’ riep Petal opeens en North keek opzij. De Pokémon wees met zijn roede een bepaalde richting uit. Op het eerste zicht zag North niet echt iets en hij tuurde door de verte. Toen zag hij het opeens. Een man zat gehurkt op iets wat een laag ijs leek. Waarschijnlijk had Petal het kraken gehoord van het ijs en had North daarom verwittigd. ‘Kom, we moeten helpen!’ zei hij haastig tegen de Pokémon. Zijn tevreden gevoel was verdwenen en maakte plaats voor een rustig gevoel. ‘Blijf rustig zitten!’ riep hij naar de man toe. ‘Petal, gebruik je Vine Whip om hem naar hier te brengen!’ Petal knikte naar hem, waarna hij zijn roeden uitstak en deze naar de man bracht. Deze keer was het echter niet om hem te begroeten – zoals hij meestal deed als hij zijn roeden uitstak – maar om hem te redden. Voorzichtig wikkelden de roeden zich om de man zijn middel en Petal zette zich schrap in de sneeuw, waarna hij begon te trekken. Zweetdruppeltjes verschenen op het voorhoofd van de Pokémon en North hield zijn Pokémon vast zodat hij zeker niet zou wegschuiven. Langzaam maar zeker wist de Pokémon de man weer terug op het veilige gedeelte van de sneeuw te brengen en opgelucht liet Petal de man los. ‘Dat was close,’ zei North. ‘Gaat het?’

OOC: Mind if I join? c:

_{Met zijn voet taste hij voorzichtig op het ijs, opzoek naar een stevige plek waar hij de voet neer kon zetten. Hij wist niet precies hoe ver dat hij op het ijs stond, maar Floyd nam liever het zekere voor het onzekere. Het probleem was vooral dat hij het totaal niet vertrouwde. Als de zwart harige zijn voet maar een beetje verkeerd neer zetten kon het al verkeerd aflopen. Niet dat het een verschrikkelijke ramp zou zijn, maar hij bleef liever droog.
Wanneer dat er echter een pokémon en een jongen in zicht kwam keek hij heel even op. Er werd hem gezegd dat hij rustig moest blijven zitten. Een bijdehante opmerking had hij klaar liggen om te gebruiken maar hij slikte de woorden maar weer in. Iemand die je aan het helpen was moest je niet gaan irriteren. ‘Oké,’ was dan het antwoord dat de andere in de plaats kreeg. Een roede werd vervolgens op hem afgestuurd. De roede was afkomstig van de groene pokémon en wikkelde zich rond zijn zij. ‘Wat ben je-’ maar veel verder geraakten hij niet of de roede probeerden hem op te tillen. De pokémon die hij hield vertrouwde hij nog minder. Gewoon omdat de pokémon er zo klein uit zag. Wist hij veel wat het groene ding van kracht bezat.
Opgelucht was Floyd zeker wanneer zijn beide voeten weer op de grond stonden.  ‘Yeah, het was niets al te ergs, dus het gaat wel.’ ondertussen wreef hij even met zijn hand over de plek waar zonet nog een roede had gezeten. Niet dat het pijn deed maar...wel ja, eigenlijk wist hij het zelf allemaal niet. Het was vreemd geweest. ‘Je pokémon bezit aardig wat kracht.’ zei Floyd nog. Dat was zijn manier van de anderen te bedanken. Een echt gemeende ‘dank je wel’ ging je niet snel uit zijn mond horen komen.}

North gaf een zacht klopje op Petal’s kopje. Hij had zich gebukt om de Pokémon goedkeurend te aaien. De Pokémon had zweetdruppels op zijn voorhoofd wat aantoonde dat het toch moeilijker voor hem was geweest om de man op het veilige sneeuw te zetten dan hij had gedacht. North had eerlijk gezegd niet verwacht dat Petal het zo goed gedaan had. De Pokémon had dan ook geen moment getwijfeld en had meteen zijn roeden uitgestoken om de man te helpen. Maar ja, de Pokémon was sowieso al erg beleefd, dus eigenlijk hoefde North niet eens zo heel verbaasd te zijn over de Ivysaur. Maar ja, met zo’n goede trainer kon de Pokémon ook niks anders zijn dan goed, hè? Kuch kuch. North gaf een kort knikje toen de man zei dat hij in orde was. ‘Mooi zo,’ zei hij oprecht. Hij glimlachte toen de man Petal een compliment gaf en North merkte dat hij op de één of andere manier bedankt werd. ‘Ach, als je het echt wilt en het echt meent, kun je veel, hè,’ zei hij luchtig. Net alsof hij en Petal elke dag mensen uit een benarde positie redden of zo. De Pokémon keek opzij naar zijn trainer en daarna weer naar de man. ‘Hoe was je daar eigenlijk terechtgekomen?’ vroeg North fronsend. Hij keek naar de grond. Echt duidelijk was het pad niet, maar North dacht altijd dat je als je op ijs stond, je het al ver van te voren hoorde. Meestal gaf ijs zo’n hard krakend geluid dat je toch wel meteen wegstapte? Schijnbaar had de man het toch niet in de gaten gehad, bleek maar weer. ‘Mijn naam is trouwens North,’ voegde hij er snel aan toe. ‘En dit is Petal.’ De verwachte roede bleef uit en North keek opzij. Had zijn Pokémon soms geen zin om zichzelf voor te stellen? Maar toen zag hij de zweetdruppeltjes en een moment later zakte Petal op zijn kont. North grijnsde. Nee, de Ivysaur moest gewoon even uitrusten van zijn avontuurtje. Hij redde immers niet elke dag een persoon van het ijs!

_{De manier waarop hij was gered had hem totaal niet aangestaan, gewoon omdat hij pokémon van een ander niet vertrouwde qua kracht. Floyd onderschat hen namelijk nogal snel. ‘Je kan ook veel bereiken zonder dat je het echt meent en of wilt,’ zoals complimenten geven. De zwart harige jongen deed zo vaak iets zonder dat hij het meende of echt wou. Aardig zijn viel daar ook onder. Waarom zou je aardig zijn tegen iemand die je niet kon uit staan? Tegen iemand die nog achterlijker is dan een Psyduck. Wel, niet iedereen was zo achterlijk als de jongen soms dacht, maar in zijn ogen waren er maar een handje vol mensen die geen hersenloze wezens waren.
Wanneer de andere zichzelf voorstelde, en zo ook zijn pokémon keek hij even van de één naar de ander. North en Petal. Dat waren hun namen. Nee, die ging hij langs geen kanten kunnen onthouden. Namen waren voor Floyd altijd een ramp. ‘Good for you,’ en met die woorden wandelde hij voorbij de jongen heen nadat hij hem nog enkele schouderklopjes had gegeven.
Floyd stond na enkele meter al snel weer stil om zoekend om zich heen te kunnen kijken. Snowbelle City was dicht in de buurt, maar voor hem zag alles er gewoon hetzelfde uit. Overal lag sneeuw, overal was het wit en er waren maar weinig herkenningspunten. Volgende keer moest hij echt eens gaan opletten op de weg, dan zou hij voor één keer de weg misschien eens weten.}

‘Dat is iets om over na te denken,’ gaf North toe. Zoals de man het bekeek had hij het nog niet echt bekeken. Hij kon het meestal niet laten om een persoon te helpen die in nood was, zelfs al zou het zijn vijand zijn. Maar wat de man zei was zeker niet ver van de waarheid, alleen was het niet echt North’s motto. Hij zou er, zoals hij daarnet al aangaf, gewoon even over na moeten denken. Zijn blik gleed verbaasd naar de man toen deze hem enkele schouderklopjes gaf na hem iets gezegd te hebben en er toen vandoor ging. Wat? Hij sloeg zijn armen over elkaar heen en keek de man verbaasd na. Petal leek er ook zijn vraagtekens bij te zetten en zowel trainer als Pokémon keken elkaar even aan met een vreemde blik. North haalde zijn schouders op. Het was niet aan hem om de man te stoppen. Hij grinnikte echter toen hij zag dat de man duidelijk niet wist waar hij heen moest. Petal liep al naar voren en North vermoedde dat de Pokémon de man nog een keer wilde helpen. Hij zuchtte. Moest zijn Pokémon nou echt zo beleefd zijn? Je had beleefd en je had té beleefd en Petal was een voorbeeld van dat laatste. Toch volgde North hem omdat het zijn Pokémon was en hij Petal niet alleen wilde laten. Ze deden immers bijna alles samen en steunden elkaar door dik en dun. ‘Weg kwijt?’ vroeg hij de man. Hij moest nu zelf eerlijk toegeven dat hij de weg nu ook niet bepaald kon vinden met al die sneeuw. Maar Petal wees heel overtuigd zijnde met zijn roede een bepaalde kant op en begon vervolgens te lopen. ‘Hij weet de weg wel,’ zei North wijzend naar zijn Pokémon. Deze was over de grond aan het snuffelen en North fronste met zijn wenkbrauwen. Misschien rook hij een lekkere bloem of zo. Een dode bloem die begraven lag onder de sneeuw. Of zoiets. ‘Maar wat is jouw naam dan?’ vroeg North zonder omwegen omdat hij toch wel benieuwd was wie hij ‘gered’ had. Het was niet eens redden. Het was gewoon iemand uit een benarde situatie helpen. Redden dus. Humph, uh, eh… oh well. Hij stak zijn handen in zijn zakken en bleef op een traag tempo achter Petal aanlopen terwijl hij wachtte op de man zijn antwoord.