Discovery

Hó! Bijna verloor hij zijn balans toen de zoveelste golf tegen het schip aan sloeg. De wind was sterk aangetrokken, hoewel dat het enige was gebleven. De zon scheen immers fel en er was geen wolkje te bekennen aan de diepblauwe lucht. Jayce was zulk weer wel gewend en zijn warme kledij hield de koud ver van hem vandaan, ondanks de wantrouwende gezichten van de andere passagiers. Het enige wat zwaar tegenviel was simpelweg de bewegingen van de boot en telkens draaide zijn maag voor de zoveelste keer om. Het was de laatste twee dagen voor iedereen op het boot een normaal gezicht om Jayne rennend door de gangen te zien rennen, recht richting de WC. Het was nog steeds echter onwennig om iemand met een masker en een primitief uiterlijk op je af te zien stormen. Zijn eigen Pokémon; Kraker en Acuzio. De twee vermaakten zich prima. Ze kregen goed voedsel en konden wenen aan de nieuwe regio door rond te vliegen of simpelweg rond te zwemmen. Dat laatste was echter geen goed idee, gezien Kraker ervan hield om te vechten en zodoende ook te happen richting Pokémon waarvan ze amper nog wat wisten. Tot nu toe was het gelukkig amper voorgekomen dat hij Kraker erop moest aanspreken.

“We naderen Slateport City. Haal uw bagage uit uw kamer!”

Jayce sloeg op dat moment de deur van de WC dicht na de zoveelste bezoekje en liep regelrecht naar zijn kamer. Ze waren er al bijna en het leek erop dat ze zelfs hun bagage dus moesten meenemen. Hij sloeg de deur open, maar zag nergens een tas of een koffer liggen, enkel een net opgemaakte kamer. Was dit wel zijn kamer? Bedenkelijk liet hij zijn blik glijden over het naambordje. 304. Ja, dat was zijn kamer. Oja! Hij had helemaal geen bagage meegenomen uit Johto. Nee, dat klopte niet, er was degelijk iets. Bedenkelijk tikte hij met zijn vinger tegen zijn kin, totdat het hem te binnenschoot. Zijn Pokémon! Wacht, dat was het ook niet. Een minuut lang bleef hij daar tikkend tegen zijn kin staan, recht tegenover zijn kamer. De meeste passagiers snelden weg uit de gangen met de vol gepropte koffers, maar een enkeling keek met argwaan zijn kant uit. Die zat heel lang enkel stil te staan, terwijl ze bijna al in hun eindbestemming waren. Het was…. Zijn rugtas! Daar zaten al zijn spullen in. Met een trotse glimlach haalde hij tevreden zijn vingertoppen langs zijn rug waar deze rugtas zat. Hij was al  voorbereidt. Als de laatste van de passagiers die zijn bezit meegenomen had verliet hij de kamercomplex en stapte direct de frisse zouten lucht in. Het bont aan zijn masker wapperde stevig met de wind, terwijl hij richting de eerste tekenen van Slateport City keek. De huizen zagen er anders van vorm uit en de Pokémon die in de lucht met hen samen vlogen leken zeer anders. Een zwarte vogelachtige Pokémon met een rode kop en borst en dan een andere Pokémon met een grotere snavel die strepen op zijn lange vleugels had. Dit was een paradijs vol nieuwe Pokémon. Met het glimlach van een vrolijk kind keek hij als een stereotype toerist om zich heen. De vliegende Pokémon zagen er beeldschoon uit, vele malen mooier dan de Pidgey’s en Hoothoot’s! Hun verenpak glansde ook veel meer in de fel schijnende zon.

Tijdens zijn verbazing had hij niet door dat Kraker voor de zoveelste keer een pak rammel verkocht aan een wilde Pokémon. Hij sperde zijn kaken uit en beet met zijn vlijmscherpe tanden in de staart van een blauwe, slanke Pokémon met enorme kaken. De Pokémon mepte wild met zijn staart in een poging om de Totodile van zich af te krijgen, maar besefte dat het geen nut had. Hij sloeg met een felle uithaal zijn staart tegen de romp van de boot en Kraker liet deze van de schrik los. Met een van verbazing getrokken frons kwam hij de lucht in, waarop de Pokémon zijn kop richting de Pokémon draaide en al haar frustratie in een aanval afvuurde; Ice Fang. Met door ijs verhulde tanden beet hij ditmaal bij de nek van de Totodile en wierp vervolgens de Totodile verder de lucht in. Direct plonsde de Pokémon terug het water in, recht naar het diepe.  

De andere Pokémon van Jayce gedroeg zich net en vloog vredig tussen de andere Pokémon in. Hij zag echter dat Kraker een zoveelste opstandje veroorzaakt had en slaakte een teleurgestelde zucht. Ze waren al zo dichtbij het vaste land, maar alsnog zorgde de Totodile voor teveel problemen. Met een boel tegenzin vloog hij richting Kraker, greep hem vast en sleurde deze naar zijn dromerige Trainer. Geschrokken keek Jayce op toen ineens een ijsblok tussen zijn handen was verschenen met zijn Totodile erin. “Oeps.” Mompelde hij zachtjes. De Skarmory landde naast hem en rolde zijn ogen, wegens het stompzinnige gedrag van de Totodile. Inmiddels waren ze al aangekomen bij de haven en waren ze al zwakjes aangemeerd. De eerste paar passagiers liepen al uit en weren uitgezwaaid door de kapitein. Als laatste verliet Jayce het schip met de ontdooide kaken van Kraker om een hoorn van zijn masker heen, begeleidt met een zwaar geagiteerde Skarmory die de Totodile afkraakte. De kapitein lachte zwak toen Jayce een vaarwel gebaar maakte naar hem.

Direct liet hij de haven achter zich en zocht hij het strand op waar hij Pokémon hoopte te vinden. Er moesten hier zeker veel water Pokémon te vinden zijn, dat moest haast wel! Terwijl hij het strand op liep baande direct een boel mensen weg voor zijn intimiderende uiterlijk, al waren er weinig mensen aanwezig, wegens het frisse weer. Kraker had eindelijk zijn masker gelaten voor wat het was en liep regelrecht richting de kust waar de golven krachtiger waren dan ze in Johto gewend waren. Met een grotere kracht knalde ze neer tegen de rotsen in plaats van milde golven. Gefascineerd liep hij ook richting de kust en knielde neer, hopend een Pokémon te zien verschijnen. Acuzio hield zich erbuiten en nestelde in het warme zand, maar hield de twee “kinderen” nauwlettend in de gaten. De twee waren soms hopeloos, maar het bleef zijn familie. Bovendien moest niemand de twee-Herstel, drie onderschatten. Hij hoopte wel dat ze vrienden zouden maken door hoe ze waren en niet door hun reputatie, want dat gunde hij gewoon voor hun drieën. Hopelijk was Hoenn de juiste regio hiervoor, maar tot nu toe leek het er niet op, gezien de meeste al van de strand waren gesmeerd. Maar goed, eerst zijn heerlijke zandba- ‘Magikarp-Magi-Karp’ Klonk er plotseling en voor de zoveelste keer hield Kraker triomfantelijk een Pokémon tussen zijn kaken en ditmaal kon hij niet dieper zinken dan normaal. Acuzio slaakte een diepe zucht, terwijl Jayce vol bewondering naar de Magikarp keek. Was hij te optimistisch?

Ze keek even naar de Snivy, die met een hoge blik terug staarde naar haar. Even bleef het stil, maar al snel lachte Lato naar har nieuwste Pokémon en sprong ze op, waarbij de Snivy even kort met zijn ogen rolde, duidelijk niet echt blij met wat het meisje aan het doen was. Toen sloeg deze zijn armpjes over elkaar heen en stak deze hoog zijn neus in de lucht. Even tikte ze kort op haar kin met het topje van haar vinger terwijl namen door haar gedachten gingen. Pyxis... Jep... Dat klonk wel als iets, toch? Blij lachte ze en sprong ze op en neer, hyperactief was ze zeker. Adin keek even naar haar trainster en piepte toen blij, want haar geluk was het geluk van de jonge Larvesta, dat was al lang duidelijk geworden voor haar. De bug type keek even naar de even grass type Pokémon, die wel meteen snoof en afkeurend keek naar haar. Maar Adin liet zich niet doen en piepte blij waarbij ze een nog bozere blik van de Snivy kreeg. Na enkele tellen opende Latoya haar ogen weer en keek ze naar haar nieuwste Pokémon. Het was zo geweest dat ze deze wilde, om het simpele feit dat ze nooit een starter was gaan ophalen en toen ze deze Snivy zag, was ze in de zevende hemel geweest en meteen verkocht. Nu had ze wel een starter... Toch? Dat was zo cool! En hij kwam waarschijnlijk ook nog eens uit Unova! Hoe epic was dit wel niet! Ze grinnikte even en leunde wat naar voren zodat ze haar nieuwste aanwinst kon aankijken. "Welkom in het team," zei ze op een ietwat rustigere toon dat zoal zij als haar Pokémon hadden verwacht. "Ik ben Latoya en dit is Adin," De groene Pokémon keek even van haar naar de Pokémon en terug, maar ze kreeg geen antwoord, enkel gesnuif van de slangachtige Pokémon. Toch kon het het jonge meisje bar weinig schelen en lachte ze met een lach van oor tot oor naar de Pokémon. "Ik geef je de naam Pyxis," vertelde ze aan hem, waarop ze even een soort van hoge blik toegeworpen kreeg van hem, maar verder deed hij niet echt iets, dat was maar goed ook. Ze zuchtte even al lachend en kwam wat overeind. Eindelijk! Ze had een starter! Oh mijn Arceus! Dit was geweldig! Ze grinnikte even en kon het niet laten nog een laatste keer hyper en blij op en neer te springen. Arceus oh Arceus... Dit was zo geweldig! Hihi!

Met snelle passen rende het meisje verder, gevolgd door de Larvesta die haar probeerde bij te houden en de nieuwe Snivy, die niet echt zo zijn best deed om ook maar iets van inspanning te leveren voor haar. Dit liet Lato gewoon lachen, ze vond het gewoon grappig en dat was het, punt. Het was best wel nog... Naïef van haar, maar zo was ze nu eenmaal en zo zou ze nooit veranderen. Ze lachte even kort en keek even schuin naar de Pokémon die haar probeerde in te halen, Adin dus. De Larvesta staakte al snel de sprint en gooide zich vermoeid neer op de zanderige bodem, waar deze uitgeput bleef liggen om verder niet echt iets te doen. Lato lachte even en stopte waarna ze ook even luid hijgde en even keek naar de groene Pokémon, die rustig naderde maar verder niet echt iets deed wat ertoe kon wijzen dat hij sneller zou gaan. Pyxis was een veel serieuzer type dan Adin en Lato tesamen. Het was best nog zielig als een Pokémon veel volwassener was dan zijn trainer. Maar oh het was best wel nog grappig om het af en toe te zien, toch? Ze grijnsde even naar de Snivy, die meteen zijn blik wat verscherpte en meteen afkeurend snoof, je kon het zelf horen van op deze afstand, man die moest pas last hebben van haar. Daarom grinnikte ze enkel een keer voor hem en hij, nuja, hij was er niet al te blij mee dat ze dat deed en zijn blik priemde afkeurend in de hare. Haar ogen bleven vol geluk staan, wat hem alleen nog maar meer irriteerde. Uiteindelijk dwaalde de blik van lato van de zijne af en was het korte staarwedstrijd zo tot een einde gekomen. Ondertussen was Adin aan de rand van de straat gaan staan en staarde deze naar iets dat in het zand zat. Lato draaide zich kort om en zag al snel naar wat de jonge Pokémon aan het kijken was, een soort van ijzeren geval dat vast kon vliegen, want het had ook vleugels en veren. Maar dan opnieuw... Hoe? Het was van ijzer gemaakt? Logica was dus erg ver te zoeken, maar dat zou ze niet doen, want zo was ze niet. Ze grinnikte even bij de gedachte aan hoe een Pokémon wilde opstijgen en zo terug op de grond zou vallen. Pyxis keek even schuin naar de Pokémon, maar merkte al snel de jongen en zijn Totodile op. Daarom volgde het meisje al snel zijn blik en zag ze naar wat hij zat te kijken. De water Pokémon had iets in zijn bek... wacht... Wat was hij van plan met die Magicarp? Arme vis, naja, het was voor een reden zeker?

Maar al bij al kon dit Lato bar weinig schelen en al snel sprong ze het strand op en liep ze met rustige passen en armen op haar rug geslagen op de jongen af. Deze was vele malen ouder dan haar, maar dat kon haar echt niks schelen, dat was iedereen hier. Ze leek hier echt de jongste en dat irriteerde haar soms wel omdat mensen haar dan vaak onderschatte. Dat mochten ze niet doen, want ze was alles behalve te onderschatten. Toen ze nog wat dichter was, wuifde ze even met haar hand. "Hallo daar!" zei ze op en blij toon waarna ze nog wat dichter kwam. Adin was ondertussen dichter naar de metalen Pokémon gegaan en onderzocht deze rustig. En Pyxis? Die was op de straat blijven staan en staarde gewoon naar hen met de afkeurende blik die hij meestal wel droeg in zijn bloedrode ogen.

Kraker had enorm veel plezier met de zwak tegen spartelende Magikarp die suf uit zijn ogen keek. Het was immers een Pokémon van Johto die hij niet verwacht had om in een verre regio terug te vinden en eveneens Jayce stond voor een raadsel van deze toeval. Hoenn was een regio die ver van Johto af zat en zelfs qua klimaat sterk verschilde, maar dat hield de Pokémon soort niet tegen om ook hier te gedijen. Of was het puur geluk dat ze een exemplaar tegengekomen waren…? Dat was een mogelijkheid die hij niet mocht uitsluiten.  De Totodile begon zich te vervelen met het gebrek aan strijdlust van de Pokémon en begon erop te kauwen, waarop de Magikarp reageerde met minder gespartel, maar duidelijk luidere pijnkreten. De Totodile hield eenmaal van de visachtige Pokémon en dit was, gezien Kraker’s gedrag een smakelijk exemplaar. Het verbaasde hem eerder dat zijn maag nu al leeg was, terwijl ze zonet lunch hadden gehad en deze bij zijn twee Pokémon niet terug naar de buitenwereld was gegaan. Voorzichtig porde hij tegen de warm aanvoelende schubben van de Magikarp en merkte direct diens volle buik op. Wacht eens even… Was dit nou een-? Jayce trok de masker een stukje terug, zodat hij wat beter de wilde Pokémon kon opnemen en diens snorharen kon zien. Wit. Dat was de kleur van de snorharen. Direct tikte hij met zijn hand tegen de achterhoofd van Kraker, waarop deze als een reflex de Magikarp losliet en deze angstig in het water terecht kwam en wegzwom. Verrast staarde de Totodile hem aan, hopend uitleg te krijgen voor Jayce’s plotselinge actie en die kreeg hij in de vorm van een felle blik en één woord. “Eieren.” De Magikarp had een volle buik door de grote hoeveelheid eieren en gezien haar schubben warm aanvoelde zat ze al een tijdje hier. Dit zou goed kunnen betekenen dat ze hier kwam om haar eieren te leggen, wegens het warme water waar haar jongen goed in zouden gedijen. Mysterie opgelost! Helaas was Kraker ver van snugger en haalde deze enkel zijn schouders op als reactie om vervolgens met een smalende grijns naar iets achter hem te kijken. Iets had zijn aandacht getrokken, maar hij had niemand aan ho- "Hallo daar!"

De plotselinge stem had hem zo laten schrikken dat hij direct met zijn bovenlichaam in het zand viel. Acuzio snoof minachtend en sloeg zijn metalen vleugel voor zijn gezicht, een menselijk minachtend gebaar, ook wel een  “facepalm” genoemd. Hij schudde meerdere malen zijn kop, voordat hij ook verrast werd door een figuur, ditmaal een Pokémon die hem nieuwsgierig opnam. Met een milde frons staarde hij eerst een paar tellen naar de verschijning, voordat hij besefte wat het voor moest stellen. Het leek op een insectachtige Pokémon, maar deze had felblauwe ogen en vreemde rode slierten die uit zijn witte dons staken. Als dit een Pokémon van Hoenn was, dan had hij wel zo zijn twijfels of ze beter waren dan die in Johto buiten natuurlijk de elegante vliegende- dus de zwarte, niet degene die duf uit hun ogen keken en strepen over hun vleugels hadden - Pokémon. Het had wellicht een onbeleefde indruk moeten geven dat hij een paar tellen met een frons naar de ander gekeken had, dus schraapte hij zijn keel en liet een zwakke glimlach zien. “Aangenaam, de naam is Acuzio. Ik ben een Skarmory, een Steel en Flying type. En jij bent?” Hij wachtte op een weerwoord, maar zijn blik rolde telkens terug naar “Bassie” en “Adriaan”. Oh mijn Ho-Oh, wat moest hij toch met ze aan?

Jayce had zich inmiddels hersteld en zijn masker vol haast over zijn gezicht getrokken. Zijn handen trilde toen hij deze over zijn gezicht getrokken had. Hij had niet verwacht dat iemand hem zou aanspreken, zeker op het strand, gezien iedereen hem vermeed. Bovendien was hij niet goed met andere mensen sinds hij een kind was. Communiceren was voor hem op vocale wijze moeilijker dan kleine gebaren. Nerveus als hij was wist hij met een glimlach zijn hand naar haar op te steken en te zwaaien, een algemene groet. Dit gaf hem ook de gelegenheid om het persoon te bestuderen. Het was een meisje van rond de 13 jaar oud met vrolijk gekleurde, moderne kledij –al vond hij alles modern dat nieuwer was dan zijn kledij- en met roze haar. Roze? Dat had hij nooit in zijn leven bij iemand gezien, in Ciawood City had bijna iedereen bruin, blond, donkerblond, zwart, groen of rood haar. Was het een kleur haar dat veel voor kwam in Hoenn? Huh? Ver achter het meisje zag hij een groene serpent-achtige Pokémon staan die strak richting het meisje keek. Het leek een Pokémon die, wegens zijn schubben koudbloedig moest zijn en gezien de bladvormige staart, zelfs een Grass type. Als hij iets over Hoenn wist was het de nogal tropische klimaat. Daar had Jayce echter nog amper last van. Nóg. Daarbuiten had ze een tweede Pokémon bij zich dat op een cocon leek, zoals Kakuna, maar in plaats van een pantser een soort dons om zich heen had.

‘Toto!’ Kraker brak echter het ijs door luidkeels geluiden te produceren die niet goed konden zijn. Snars! Hij had niet op Kraker gelet toen het persoon hem begroet had. Alert draaide zowel hij als Acuzio hun hoofden om direct in oog te staan met een boven hun hoofd torende, niet al te vrolijke Gyarados. “Kraker!” Kraamde hij bezorgd uit, richting de Totodile die voor de verandering door de angst zich vasthield aan de horens die op de rug van de Pokémon zaten. Het ontging hem niet dat de Gyarados zich in dieper water bevond dat de Magikarp, wegens zijn zware lijf en het feit dat de Pokémon daar meer in het voordeel zat. Wat hem echter hartkloppingen bezorgde was het feit dat de Gyarados een nogal volle buik had e-en… witte snorharen. D-Dit was… “De Magikarp… het is geëvolueerd.” Het was bespottelijk hoe snel de Pokémon was geëvolueerd, maar ondanks de verbazing besefte hij het gevaar dat hen dreigde en hees hij zichzelf overeind, veegde het zand van zijn broek af, voordat de Gyarados in de aanval overging. “Acuzio, Sand Attack en dan Swift!” beval hij in alle verkregen kalmte zijn Skarmory die zonder te treuzelen direct in de aanval overging. Er waren gelukkig drie aanvallen wat een pas geëvolueerde Gyarados beheerste; Splash, Tackle en Bite. Het laatste kon een probleem vormen en de tweede wellicht. De ijzeren vogel Pokémon mepte het zand richting het gezicht van de Gyarados die gevaarlijk dichtbij kwam en geschrokken deinsde deze naar achteren. Het gevoel van het prikkende zand in je ogen was geen pretje en al spoedig schudde de Gyarados haar enorme kop heen en weer in de hoop het zand weg te krijgen. De stervormige projectielen die Acuzio afvuurden weerhield de Pokémon echter voor een tegenaanval, maar dit maakte de al geagiteerde Pokémon enkel woester. Kraker deed ook steeds meer moeite om zich vast te blijven houden aan diens horens. Op dit tempo zou het bergafwaarts gaan met de drachtige Gyarados. “Kraker, spring van hem af en gebruik Water Gun.” De Totodile kreeg de kracht in zijn lichaam terug en liet de Pokémon met enige angst los, waarop hij met geluk in het water terecht kwam en een Water Gun afvuurde op het gezicht van de Gyarados in de hoop dat het zand zou verdwijnen. Dat lukte.

De Gyarados werd echter blind van woede, maar het water leek ergens gerustellend te werken. Liever water dan zand in je gezicht. Kalm stapte Jayce naar voren, klapte zijn handen tegen elkaar en boog tegenover de Pokémon. Met Acuzio had hij enkel geprobeerd om minder afstand te scheppen, want de Gyarados zou geagiteerd hun kant op komen en zich vervolgens te verontschuldigen. Koppig greep hij het nekvel van Kraker vast en boog de Totodile met tegenzin zijn kop en Acuzio deed hetzelfde. “Het spijt me… Zijn uw kinderen oké?” De Gyarados keek op van de woorden die de Totodile sprak en een woordenwisseling vond tussen de twee plaats al had Acuzio duidelijk wat meer invloed op de wilde Pokémon met zijn betere redenering. De Gyarados trok zich na de nogal heftige woordenwisseling traag terug in het diepe. Uitgeput van de inspanning liet hij zich zaken op zijn knieën, evenals zijn andere twee Pokémon. De Totodile had echter het minst last ervan en was eerder geagiteerd dat hij zijn excuses had moeten aan bieden en dat hij bang geweest was voor.. een Gyarados? Tsk. Eenmaal bijgekomen merkte Jayce weer de aanwezigheid van het meisje op die zeker bang moest zijn geweest. Het was niet niets om een Gyarados tegenover je te zien die geagiteerd was. Met een kalmerende glimlach gaf hij een aai over haar bol. “T’is goed.”

Hij was zo geschrokken dat hij opeens een masker voor zijn gezicht trok en enkel naar haar zwaaide. Nou ja zeg! He was ze zo eng. Even hield ze haar hoofd wat schuin en keek ze hem vragend aan. Ok, sommige mensen vonden het fijner als ze nu eenmaal hun gezicht... Konden bedekken? Naja iedereen zo zijn zin toch? Ondertussen had zijn Pokémon de Magikarp los gelaten, of eigenlijk al een tijdje. Ze keek even naar hem en knikte toen naar hem. Ze lachte vrolijk naar de jongen, die duidelijk wat nerveuzer leek te zijn dan haar. Mensen ontmoeten was juist fijn, ze snapte niet echt wat er daar zo moeilijk aan was? Of zo eng? Ze vond het fijn, maar dan opnieuw, ze vond alles fijn in het leven en ze was een erg simpel persoon op dat vlak, dat was een feit die niemand kon ontkennen, ja. Ze zuchtte zachtjes en lachte toen breed naar hem. Open en een zachte twinkeling in haar ogen die aangaf dat ze nu erg nieuwsgierig was naar hem en zijn karakter, hoe hij was. Ze was zo en dat... Kon soms irritant zijn soms. Hij was ook erg geschrokken van haar begroeting en zat nog steeds in het zand waar hij in was gevallen, wat het allemaal wel nog wat grappigere maakte. Ze lachte even naar hem. Ze vond hem leuk! Ze wilde hem echt heel graag beter leren kennen! Hihi.

Even keek Adin op toen ze de Pokémon hoorde en ze knipperde enkele keren met haar blauwe oogjes, kort en vooral krachtig. Daarna lachte ze kort naar hem, of eigenlijk liet ze gewoon zo'n lachend geluidje horen. Een Skarmory? Dat was best cool eigenlijk! "Ik ben Adin," zei de jonge Pokémon. Ze liet even een tevreden geluidje horen. "Ik ben een Larvesta," vertelde ze dan maar om de stilte niet te laten overheersen, want het was al duidelijk dat stiltes niet fijn waren. Ze haatte die dingen, ze waren eng en totaal niet leuk om aan te horen. Het maakte haar vaak bang en dat vond ze niet fijn. Ze was meer een warmere Pokémon, net zoals Lato een warm persoon was en liever ook van blije dingen hield. Ze leken erg veel op elkaar, dat was een feit. Maar dat was vooral omdat de trainster haar al van kleins af aan had en ze alles van haar had overgenomen. Ze was altijd al als een moeder voor de Pokémon geweest en dan begon je gewoon op elkaar te lijken, dat was gewoon een feit.

Het was nog steeds stil geweest en eigenlijk had ze gewild dat hij begon. Maar dat kwam ook niet, dus toen ze wilde beginnen, verscheen er echter iets. Met grote ogen staarde ze ernaar. What the... Opeens riep de Pokémon die vast zat aan het beest luidkeels naar zijn trainer, die meteen reageerde. “Kraker!” riep de jongen met het masker op zijn gezicht. Lato keek met grote ogen naar het monster dat er was. Ze snapte er eigenlijk niet veel van. Hoe wat... waar? “De Magikarp… het is geëvolueerd.” Wat? Hoe kon dat? Zo snel? Dat was onmogelijk. Toch had ze ergens geen problemen hiermee. Een klein lachje kwam op haar gezicht toen ze een aankomend gevecht voelde aankomen. “Acuzio, Sand Attack en dan Swift!” En daar begonnen ze. Ze was nog maar een beginnende trainer en in dit geval wilde ze eigenlijk een breeder worden want ze wilde haar Pokémon, en vooral Adin, geen pijn doen. Ze wist niet hoe Pyxis daarover dacht. Hij was nieuw en ze moest echt nog zien hoe deze was, dan kon ze beslissen hoe en wat. Maar haar beslissing van breeder worden was al gemaakt en niemand zou haar ervan weerhouden. Ze zou een breeder worden en ze zou iedereen tonen hoe mooi bug types wel niet waren. Dat had ze besloten nadat ze met Noah vast had gezeten in de grot een paar dagen terug. Hij had een goed punt gehad toen hij had gezegd dat ze ook nog de interessante bug types kon gebruiken en dat zou ze doen.
Ondertussen liep het gevecht goed en nogal eenzijdig, met de vogelachtig die zand in het gezicht van de Pokémon gooide en deze was er niet zo blij mee. Dit liet Lato even bezorgd kijken naar de Pokémon, die nu al werd bestookt door sterretjes. Ze had willen zeggen dat het genoeg was, dat hij moest stoppen. Ze had een soort van zorg voor de arme Pokémon. Ookal was het monster echt niet iets waar je je zorgen om zou moeten maken. Het was gewoon zielig... Dat vond ze toch. Ze keek daarom weer eens naar de gemaskerde jongen, die duidelijk ook iets had tegen wat er hier gebeurde. Dit zorgde ervoor dat ze even lachte. Dat was goed... Nu wilde ze hem eigenlijk nog meer leren kennen, hij klonk geweldig. “Kraker, spring van hem af en gebruik Water Gun.” De water type van de jonge maakte zich los van zijn tegenstander, lande in het water en spoot wat water in het gezicht van de vrouwelijk Gyarados. Ze keek even toe hoe deze wat bozer werd en wel meteen zag ze hoe de jongen verder ging en dat verbaasde haar, aangezien ze nog nooit iemand zo had zien reageren.

“Het spijt me… Zijn uw kinderen oké?” zei hij, zijn Pokémon die nu bij hem stonden hadden hun koppen gebogen. Wat... Zoiets had ze nog nooit gezien! Maar het zag er best wel cool uit en ze had er absoluut niks tegen. Hij had erg veel respect voor de Pokémon, die tevens ook nog eens moeder bleek te zijn. Even waren de Pokémon met elkaar bezig. Lato keek daarbij even naar haar Pokémon. Adin had het gevecht gevolgd met grote ogen en zoals het meisje haar kende was ze vast bang geweest, maar het verbaasde haar dat ze zichzelf niet had ingegraven in het warme zand... Even bleef ze stil. Pyxis had nog steeds zijn armen over elkaar geslaan en was duidelijk niet onder de indruk, waardoor het jonge meisje kort fronste. Hij zou de Pokémon gewoon pijn doen? Dat zag ze wel en hoe hij naar het monster keek. Dat was iets dat ze niet verwacht had... maar het was wel zo en nu moest ze daar wel mee leven... Stil draaide ze zich terug om naar de zee, waar de laatste stukken van het monster onder water verdwenen. Toen voelde hij opeens een hand op haar hoofd en keek ze op naar de jongen. “T’is goed.” Ze lachte even kort. "Dat was zo geweldig!" zei ze met een lach op haar gezicht. "Hoe je die Pokémon behandelde bedoel ik! Ik heb dat nog nooit gezien!" zei ze. Het was gewoon iets magisch geweest in haar ogen, dat was het gewoon.

Maar het was zo dat de Snivy er genoeg van leek te hebben en toen een stap naar voren zette op het strand, in de ogen van de Pokémon lag een uitdagende glans toen deze op de Totodile afstapte en even zijn roedes bovenhaalde. Wel meteen keek Lato op toen ze zag hoe de roedes van de Pokémon naar de water Pokémon schoten. "Pyxis!" Riep ze boos uit, maar in de plaats van een antwoord, kreeg ze een boze blik toegeworpen. Lato, die totaal niks kende van dit soort Pokémon snoof even en stapte naar voren, tussen Pyxis en de tegenstander staande. Maar de Snivy reageerde kort door een slag van zijn roedes tegen haar te geven, waardoor ze naar achter viel in het zand en even tranen in haar ogen kreeg.

Pas nadat zijn hand contact gemaakt had met haar hoofd drong het besef door dat ze wellicht afstandelijk zou reageren en angstig zich terug zou trekken, zoals vele anderen bij hem hadden gedaan. In een vlugge beweging trok hij zijn hand terug en verwachtte bespottingen van het meisje. “Blijf van mij af! Rot op!” was wat hij het vaakst hoorde. Met een tot spleet getrokken mond stapte hij naar achteren, hopend een geïrriteerde uithaal te ontwijken, indien deze kwam. Zwijgend wachtte hij de bekende reactie af, terwijl zijn eigen Pokémon beschermend naast hem plaatsnamen. Ze stonden bereidt om hun vriend te beschermen, maar ondanks dat oogde de twee kalmer dan normaal. Kraker zwaaide zelfs vrolijk met zijn staart heen en weer en Acuzio oogde op zijn eigen manier vrolijk door zijn vleugels opgevouwen langs zijn gepantserde lichaam te houden. Maar goed, er zou een reeks van scheldwoorden komen, uithalen of iets anders. Het meisje begon te…. Lachen? Terwijl ze lachte kon hij enige glinstering in haar ogen zien die eveneens een vrolijke indruk achterlieten. Niet begrijpend waarom ze zo reageerde bevroor hij als het ware en wachtte hij enkel een verdere reactie af. Er volgden sympathieke, bomvol enthousiasme woorden uit het mond van het meisje toen ze zich had hervat van het lachen. Ze vond zijn behandeling van de Gyarados geweldig en ze beweerde dat ze het nooit een ander eerder had zien doen. Al die tijd behield ze een lach op haar gezicht en even meende hij haar te zien stralen, zoals de zon achter haar. Wat was er toch eigenlijk aan de hand? De vriendelijke woorden van het meisje hadden hem daadwerkelijk ontroerd, maar…. Hij was het niet gewend. En het kwam uit het niets. Erger nog, hij wist erger dan normaal niets te zeggen hierop. Zijn lippen bleven stijf op elkaar. Een fijn gevoel trok op dat moment door zijn lijf heen, het gevoel wanneer zijn eigen moeder hem prijsde. Het fijne, warme gevoel dan de kilte van de rest en soms zelfs zijn eigen vader bij hem had achtergelaten. Toen hij enigszins de controle over zijn lijf terug had wist hij enkel zachtjes met zijn vinger langs zijn wang te strijken. Wat hij niet door had en de rest wel was dat zijn wangen roder kleurde dan normaal. Jayce had echt geen idee hoe hij ermee moest omgaan, evenals kind zijnde. In zijn jeugd was hij er te weinig aan blootgesteld. Dat was het eenmaal, al was het sneu.


Het volgende moment zag hij echter dat de serpent-achtige Pokémon de kust op liep met een zeer ongunstige blik in zijn ogen. Direct ging er een alarmerende bel in hem af en alert hield hij de fel uit zijn ogen kijkende Pokémon in de gaten. Het was al duidelijk wat deze van plan was toen zijn blik gevestigd stond op Kraker en dat was… een gevecht. Zoals een Bellsprout liet de Pokémon twee slierten verschijnen die hij afstuurde richting Kraker. Direct dacht Jayce na over een manier om de Pokémon de uitdaging te staken, gezien de kans dat Kraker zou winnen laag was. Hij besefte de mate van kracht die in de Totodile geschuild zat en wat hij aan kon, evenals die van Acuzio. Deze Pokémon was echter te sterk voor een van hen, al zou Acuzio het er beter vanaf brengen dan Kraker met zijn typing. Maar hij wist dondersgoed dat Kraker een uitdaging nooit zou weigeren, zelfs tegenover een veel sterkere tegenstander. Binnen enkele tellen werd de relatie tussen de Pokémon en het meisje duidelijk; het was de Pokémon van haar, maar ze had deze niet onder de controle. Ook klonk het uitroepen van de naam nogal geforceerd en niet vloeiend. Het was duidelijk een nieuwe Pokémon in haar team die qua kracht boven haar andere Pokémon uit stak. Pyxis, de naam van de Pokémon keek zijn Trainer nors aan toen ze hem tot en halt wilde roepen. Totaal begrijpelijk binnen de situatie, maar voordat Jayce maar iets had kunnen zeggen stapte de andere Pokémon van het meisje tussen de twee Pokémon. Hoewel hij het niet graag toegaf was dit niet heel snugger geweest van de Pokémon die degelijk in het voordeel was tegen Pyxis, maar veel lager qua niveau zat. Met deels tot spleetjes getrokken ogen keek hij toe hoe het onvermijdelijke gebeurde; Pyxis mepte het meisje weg met haar slierten. Pijnlijk viel ze in het zand met tranen in haar ooghoeken. Jayce balde zijn vuisten strak naast zijn lijf en keek regelrecht Pyxis aan die niet leek af te willen wijken van de uitdaging.

Een uitdaging was prima, maar om daarvoor je teamgenoot een mep uit te delen? Onacceptabel. Het liet hem wel denken aan toen hij pas net Acuzio had en Kraker hem continu beet en hij vrede tussen de twee moest creëren. Dat lukte niet met woorden, maar met daden. Zodoende had hij eens de meest hapgrage plek van de Skamory gesmeerd met pindakaas wat Kraker afstotelijk vond. Toen de Totodile er later op beet had hij direct de plek afgeleerd, maar bleef hij happen naar andere plekken. Hierdoor werd hij gedwongen de Skarmory, tegen zijn zin, over zijn hele lijf in te smeren met pindakaas, waardoor Kraker hem nergens meer zou bijten. Dat werkte. Het lag echter aan het feit dat Acuzio en Kraker net zoals Brains en Brawns waren. De een had  intelligentie en de ander kracht en met woorden kon je het niet tussen de twee oplossen. Hetzelfde tactiek zou wellicht werken. Jayce keek kort van de kwaad, maar beheerste Skarmory naar Kraker die met een smalende grijns zijn staart heen en weer sloeg “Kraker, weiger.” De Totodile luisterde eerst niet naar hem en liet de roedes dichterbij komen, voordat hij vol enthousiasme de twee vasthield met zijn sterke kaken. Acuzio wilde direct de Totodile waarschuwen om te stoppen, maar Kraker bewoog fel met zijn hoofd opzij en wist Pyxis enkele centimeters de lucht in te krijgen en liet toen de roedes los. Toen pas staakte Kraker de uitdaging, maar hield hij uitdagend zijn kaken nog wijd open. Ja, dat was het! Jayce begreep wat Kraker probeerde te doen –met zijn magere intelligentie-, hij probeerde de Pokémon verder van het meisje vandaan te krijgen om ruimte te maken, zodat het meisje.... “Acuzio, breng de Pokémon naar het meisje.” De Skarmory sloeg zijn ijzeren vleugels uit en schoot zo snel als hij kon naar de andere Pokémon van het meisje die zich wel degelijk gedroeg. Het was beter wanneer de twee dicht bij elkaar waren, zodat Pyxis niet iets meer keuze had in welke richting hij kon uithalen. Acuzio greep de rug van de Pokémon rug voorzichtig vast met zijn scherpe klauwen en richting het meisje vloog om de Pokémon aan haar te overhandigen. “Kraker, Water Gun op het zand rond Pyxis.” De Totodile vuurde meerder waterstralen die het zand rond de Pokémon nogal modderig maakte en moeilijker om in te bewegen, zeker met de kleine pootjes van de Pokémon. Dit zou als het goed was meer dan genoeg zijn om hem… “Keer hem terug.” Knikte hij naar het meisje. Dit was geen goede oplossing voor het gedrag van de Pokémon, maar wel een tijdelijke.