Not What I Eggspected [+Caroline Benetto]

Vandaag was de dag. De dag dat ze eindelijk zouden trainen. Ayako had al genoeg rondgezworven door de straten van Petalburg City en de laatste keer dat ze een gevecht hadden gehad, was ook alweer een tijdje terug. Dus nu was de tijd aangebroken om hun training weer op te pakken, zodat ze eindelijk die stomme gym konden uitdagen! Met een vastberaden blik in haar ogen balde Aya haar vuisten en keek ze vurig naar haar team van vier pokémon. Gouenji en Chiara zou ze niet gebruiken in de gym, want Goku en Azula hadden, wat haar betreft, de voorrang gekregen voor de allereerste gym. Sowieso was de Treecko haar partner en haar eerste pokémon ooit, dus dat ging ze hem natuurlijk niet afnemen. Bovendien kon haar Elekid wel een goed gevecht gebruiken om haar energie kwijt te kunnen. “Oké jongens, we –” Verder kwam ze niet met praten, want het ene moment stond ze haar team toe te spreken en het andere moment voelde ze een extra gewicht tegen haar borstkast aanknallen. Verbaasd plaatste ze meteen haar armen onder het voorwerp dat uit het niks in haar handen was verschenen, waarop haar blik zoekend om zich heen gleed, om erachter te komen dat verderop een figuur van haar wegrende. Was dit soms van hem? Oh Arceus, ze had toch geen bom vast hè?!

Ayako trok meteen wit weg. “G-G-Goku... Zeg me a-asjeblieft dat het geen b-b-b-bom is...” stamelde ze tegen de Treecko, die het fiasco eigenlijk wel amusant vond. Hij liet daarom niks weten en wachtte af wat de brunette verder van plan was. De pokémon had eigenlijk verwacht dat zijn trainer wel durfde te kijken, maar ze deed eigenlijk iets wat hij nooit had durven dromen; ze gooide het van zich weg. Geschrokken sprong Goku meteen naar voren, maakte een duikeling en ving het ovaalvormige ding op met zijn twee voorpoten. Arceusdank kleefden die een beetje, zodat het niet verder kon glijden en hard tegen de stoep aan kwam. Aya richtte vervolgens eindelijk haar blik op hetgeen wat ze net weggooide en zag... Dat het een pokémonei was. Stomverbaasd keek ze van het ei naar Goku, toen naar de plek waar de persoon net heen was gerend en toen terug naar het ei met haar Treecko. Ze kon maar één ding mompelen. “Oeps?”

Intens. Dat was hoe je haar staar naar het ei het beste kon omschrijven. Ayako was verbaasd. Verbaasd over het feit dat ze zomaar een ei had gekregen van een wildvreemde. Een pokémonei! Was het wel een echte? Straks was het zo’n chocolade ei die geschilderd was als een pokémonei. De brunette wilde het van de Treecko afpakken om ermee te schudden, misschien kon ze wel ontdekken of er wat inzat als er iets binnenin rommelde, maar het was alsof Goku haar gedachten had kunnen lezen, want ze mocht het niet van hem hebben. Ayako wilde een grapje erover maken door te zeggen dat hij zich als een echte vader gedroeg, maar ze schrok zich een hoedje toen ze opeens een vreemde stem hoorde praten tegen haar. Dit ging natuurlijk gepaard met een lichamelijke reactie, want ze sprong omhoog en hief haar armen beschermend voor zich; haar ogen dichtgeknepen en een zacht gilletje hoorbaar. Oh nee, ze kwamen haar arresteren! Zij dachten natuurlijk ook dat dit een bom was! Toen ze de woorden eindelijk had geregistreerd in haar brein, keek ze op en kwam tot de conclusie dat er alleen een meisje bij was komen staan. Nou ja, een meisje met een Makuhita. Beseffend dat ze nog antwoord moest geven op de vraag, opende ze haar mond. “Jawel hoor! Ik vind het heel speciaal!” vertelde ze energiek. “Maar... Ik weet niet... Ik kreeg het zomaar in mijn handen geduwd en ik dacht eerst dat het een bom was...” Ondertussen trok Goku fronsend het ei bij de Makuhita vandaan, een beetje op zijn tenen getrapt om het feit dat hij erop wilde slaan. Was die wel helemaal lekker?

Apart. Zo kon je het inderdaad noemen. Ayako knikte instemmend. “Uhhuh,” reageerde ze; het ontging haar compleet dat het meisje haar wellicht apart vond, maar dat realiseerde ze zich nooit eigenlijk. Op de volgende vraag van de roodharige fronste ze nadenkend. “Ja,” sprak de brunette vervolgens, wijzend in de verte waar het figuur was heen gerend. “Het ging die kant op, die persoon,” voegde ze eraan toe. Meer kon ze ook niet uitleggen, want dat was precies hoe het gebeurd was. Ze kreeg een ei in haar handen geduwd en de dader maakte zich meteen uit de voeten. Aya richtte haar blik weer op het ei in de poten van Goku, die nu omringd was door Chiara, Azula en Gouenji. Ze waren nieuwsgierig, uiteraard, maar de Treecko moest niks van ze weten. Hij wilde het beschermen. “Welke pokémon zou erin zitten?” vroeg het meisje zich hardop af. Blauw van kleur, met hier en daar een rode aftekening. Had ze niet ooit zo’n pokémon gezien? Maar het was meestal wel raden met eitjes, niet waar? Ze draaide haar hoofd naar de roodharige en besefte zich toen dat ze diens naam niet wist. “Hoe heet je eigenlijk?” vroeg ze dan ook aan haar. “Ik ben Ayako! En dat zijn Goku, Azula, Chiara, Gouenji en... Ei!” Yep. Voor nu heette het dan maar even zo.

Caroline, zo stelde ze zichzelf voor. Wat een mooie naam. Het klonk zo bekend, alsof iemand haar die al eerder had verteld, maar ze kende verder geen Carolines... Dus Ayako wist niet waar ze de naam van kende. Ondanks dat deed ze wel haar best om daar achter te komen, want ze was er vrijwel zeker van dat ze het eerder had gehoord. Met een bedenkelijke frons legde ze haar armen gekruist over elkaar en kraakte ze haar hersens over die naam. Caroline... Caroline... Ah, nu wist ze het weer! “Aria!” riep de brunette uit het niks. “Ken je Aria?” Het witharige meisje had haar toentertijd verteld dat ze een vriendin had waar ze mee op reis mocht en dat moest dan de roodharige zijn, of niet soms? Zich herinnerend dat Caroline nog een vraag aan haar had gesteld, herstelde Aya zich snel. “Ik ben op reis! Binnenkort ga ik voor de eerste gym.” Een brede grijns sierde vanaf dat moment het meisje haar lippen. Wie wist zat Caroline in hetzelfde schuitje of had ze tips. Ze was immers een stukje ouder dan Ayako, of niet soms?

Ayako’s vrolijkheid verviel voor een moment zodra ze het nieuwtje hoorde. Aria was naar huis gegaan? Dat was heel jammer, want ze had het echt gezellig gehad met haar in dat restaurant... En ze was de eerste trainer waar Aya tegen gevochten had. Met een beteuterd pruillipje keek ze Caroline aan, al besefte ze zich al snel dat de roodharige zich waarschijnlijk nog rotter voelde dan zij. “Maar hey, je weet toch waar ze woont?” begon het meisje, inmiddels weer een kinderlijke grijns rond haar lippen. “Dan kun je haar wanneer je maar wilt opzoeken!” Ja, er was niks mis met die logica. Als ze beste vrienden waren, dan vond Aria dat waarschijnlijk geen probleem. De brunette kreeg vervolgens een succes van Caroline en een hele goede tip. “Echt waar?” merkte ze op. “Waarom dat dan?” Ayako zou Ayako niet zijn als ze amper iets afwist van de gym. Daarom kon ze ook nooit onthouden hoeveel badges je eigenlijk per regio kon winnen.

Caroline vertelde dat ze dat zou kunnen doen en Ayako’s grijns werd vriendelijker; wellicht nog kinderlijker dan het al was. Toen de roodharige bekende dat ze weinig tijd had en daarom niet zo vaak op bezoek zou kunnen – al niet één keertje – haalde Aya haar schouders nonchalant op. “Gewoon één keertje op haar verjaardag is wel goed hoor, denk ik?” begon ze vrolijk. Zelf zou ze het immers ook niet erg vinden, al zou ze haar vrienden uiteraard wel ontzettend missen. Mocht Kaoru in plaats van haar op reis zijn gegaan, dan had ze het wel van haar zusje begrepen dat ze maar eens of twee keer in het jaar op bezoek kwam. Caroling vroeg vervolgens of het geen verrassing moest blijven en Ayako dacht diep na. Wilde ze dat wel? Ze wilde natuurlijk op eigen houtje de gym verslaan, maar ze wilde niet voor verrassingen (haha) komen te staan tijdens haar gevecht. “Vertel, vertel!” zei ze daarom maar, alsof ze een middelbare scholier was die op het punt stond een sappige roddel te horen.

Toen Caroline vertelde dat ze Ayako mee zou nemen als haar adviseur, lichtte haar ogen meteen op van enthousiasme. Mee naar Aria? Dat zou ze wel willen! Echt goed kende ze de witharige niet, maar ze zou met liefde meegaan om haar weer eens te zien. “Afgesproken!” grijnsde de brunette dan ook met ontblootte tanden. Dat aanbod ging ze immers niet afslaan. Toen de roodharige haar nog een keer vroeg of ze het echt zeker wist, knikte Aya vastberaden en ietwat ongeduldig. Wat was er zo geheim aan? Was het zo’n sappige roddel? De brunette luisterde naar het raadseltje dat vervolgens werd uitgesproken en verzonk diep in gedachte. Hm, wat zou dat wel niet kunnen betekenen? Ze moest in ieder geval geen normale aanvallen gebruiken, want dat had klaarblijkelijk niet zoveel effect. Oh! Ze wist het al! “Ah! Grondtypes?!” bracht Ayako verbaasd uit, maar ook licht trots op zichzelf dat ze het had kunnen raden. Tenzij haar nu verteld werd dat ze geen gelijk had, natuurlijk.