The devil is damned |&Allison

Met een grimmige uitdrukking op zijn gezicht stapte Raven het café binnen. Hij werd meteen overspoeld door het geluid van pratende mensen, maar dat gaf hem juist de gelegenheid zijn eigen gedachten even niet meer te horen. Dat hij de test succesvol had uitgevoerd, wilde nog niet zeggen dat hij er trots op was. Binnen zocht hij door het café naar de gestalte van Allison. Toen hij het tafeltje vond waar ze aan zat, liep hij zonder nog een woord te zeggen erop af en schoof hij aan. Opluchting was voor een kort ogenblik over zijn gezicht heen gevlogen toen hij ook Luca had zien zitten, maar zijn uitdrukking was alweer strak op het moment dat hij zich op de stoel zette. Lucy was met hem mee gelopen, maar ging meteen weer achter haar eigen baas staan. Raven voelde de afwachtende blik op zijn huid branden en ademde even kort in voor hij zijn mond opende. "De boodschap is afgeleverd," zei hij koud. Ze hoefde verder geen details van hem te verwachten. Hij had gedaan wat ze van hem gevraagd was en dat was dat.

De boodschap was afgeleverd. Allison keek naar de lolly die ze in de snoet van Luca had geprobeerd te duwen, om het ding maar weer te laten zakken. Ze hield het uit naar Lucy, welke het ding meteen aannam en in haar bekje stak. Al Allison’s Pokémon hadden maar moeten leren van zoetigheid te houden, want de vrouw liep altijd wel op een snoepje te zuigen of te kauwen. “Dat is goed,” zei ze kalm, waarna ze Raven aankeek. “Lucy, hoe deed ‘ie ‘t?” vroeg ze, voor ze haar blik weer op Luca richtte. De Lucario zuchtte een keer. ‘Hij deed wat je van ‘m vroeg. Liet niet weten wie hij was en was duidelijk. Wel een beetje saai,’ klonk er rustig en Allison grinnikte. “Ja, joh? Volgende keer heftiger?” vroeg ze met een glimlachje, waarop de Lucario knikte. “Ach, Luca is ook maar een saaie,” sprak ze met opgeheven wenkbrauwen, waarna ze een ball van haar riem viste en het richting Raven hield. “Je hebt de Sewaddle terug verdiend, maar denk niet dat je nu gekke dingen kan doen, hmn?”

Raven voelde toch wel een zekere opluchting door zich heen schieten toen Allison tevreden leek te zijn. Immers had hij haar goedkeuring nodig, anders zou hij de Sewaddle nooit terugkrijgen. Hij haatte de overmacht die ze nu op hem had, maar het was wel effectief. Zijn uitdrukking bleef echter nog altijd ondoorgrondelijk, ook toen Lucy opmerkte dat hij een beetje saai was geweest. Raven was daar niet zo onder de indruk van. Als saai betekende dat hij geen messen of andere trucs tevoorschijn had gehaald, vond hij dat prima. En dat Luca op dit moment ook niets van het mens moest hebben was meer dan logisch, maar een "Hij houdt niet van zoet," moest voor nu maar volstaan. Dit gesprek duurde hem al weer veel te lang. Hij wilde terug hebben waar hij voor gekomen was, want hoe meer tijd verstreek, des te meer hij vreesde dat ze nog met zo'n onmogelijke test ging komen. Maar, dat deed ze niet. Ze klikte een pokéball van haar riem en had daarmee meteen Raven's interesse. De Sewaddle. Het zag er naar uit dat Allison zich ook aan haar woord had gehouden. Nog altijd niet goed van vertrouwen, pakte Raven de ball van haar over en liet hij de rups tevoorschijn komen om te controleren of hij er werkelijk in zat.

Hij hield niet van zoet. Een zucht kwam uit de mond van de jonge vrouw en even ging ze met haar hand door haar lange haren. Het was jammer dat Raven zo’n saai persoon was. Als hij een interessanter gezelschap was geweest, had ze hem voor eigen vermaak kunnen gebruiken als slecht assistentje, of iets in die richting. Maar, helaas. Hem wilde ze niet de hele tijd rond haar hoofd hebben hangen. Toen hij dan ook de Sewaddle tevoorschijn liet komen, hief Allison een schouder. “Tadááh, nog ongedeerd en wel,” zuchtte ze, alsof het zo vanzelfsprekend was. Voor haar was dit ook zo. Immers had ze niets aan de Sewaddle. Het zou haar nergens in helpen als ze die Pokémon kwaad zou doen. De Pokémon die onderdeel waren van haar tests, begingen hun lijdensweg voor de toekomst. Dat vond ze een klein offer.

Uit de bal verscheen een kleine rups, die eerst even ontdaan met zijn ogen knipperde en toen een klaaglijk geluid liet horen omdat hij zo lang in zijn bal was opgesloten. Seven kon hij niet vinden en dat leek het humeur van het beestje er niet echt beter op te maken. Raven pakte het snel van de tafel, voordat hij een string shot naar zijn hoofd ging krijgen. "Rustig, vandaag zul je Seven weer zien," mompelde hij bijna onverstaanbaar. De Sewaddle leek hem toch te begrijpen want kalmeerde iets onder zijn aanraking. Hij stopte de rups onder zijn jas en kwam toen omhoog, zijn lege blik strak op Allison gericht. "Als dat alles was?" vroeg hij bitter. Nee, hij was hier echt niet om een gezellig praatje te maken. Wat dat betreft zou hij Allison nog zeer gaan teleurstellen. Hij zou zijn taken uitvoeren, om haar tevreden te houden, maar dat zou ook alles zijn. Als ze een slaafje zocht om haar te entertainen, moest ze maar op zoek gaan naar iemand anders.