My new home

Ze aaide kort haar Larvesta, Adin. De Bug, Fire Typen keek even naar haar en liet toen een blij geluidje horen. Lato lachte kort. De blauwe plek op haar arm gloeide nog lichtjes van de laatste slag die ze had gevangen van haar moeder. Maar deze zou ze nooit meer zien, wat een opluchting was dat toch. Ze staarde naar het rimpelende water die zachtjes tegen de boot aansloeg. Hoenn, ze wilde naar Hoenn. Ze wist niet goed waarom, maar toch ging ze, simpel als wat. Ze haalde even kort adem en zuchtte waarna ze even kort lachte en keek naar Adin, die heen en weer liep over het deck van het schip, opzoek naar bepaalde mensen. Of Pokémon. Ze lachte nogmaals en gebaarde even kort naar haar Pokémon dat deze moest komen. De Larvesta draaide zich kort om, knipperde even met haar azuurblauwe oogjes en vloog toen op haar af. Het was zo dat deze niet al te snel was, dus zo snel ging ze nu ook weer niet maar men kon het punt wel krijgen zeker. Het had pootjes die amper een hand groot waren, wat wilde je. Het was geen Doduo. Ze was ook een stuk slimmer dan die Pokémon, dat wist ze wel. Ze pakte de Pokémon op en knuffelde deze. ze drukte haar neus in de haren van haar Pokémon, maar paste wel goed op dat ze de stekels niet aanraakte. Ze wist maar al te goed dat die dingen warm waren en ze konden verdomme veel pijn doen dat het geen naam had. Ze keek even kort naar het gezouten water en volgde de contouren van de boot, tot ze aan het water kwam. Haar ogen werden groot toen ze zag wat er naderde. "Hoenn!"
Met snelle passen rende ze van de boot, de Larvesta in haar armen werd hevig heen en weer geschud, het arme beestje. Toch leek het het niet zo erg te vinden, het was het immers gewend. Met een grote sprong lande ze op de grond, liet ze Adin los en gooide ze zich op de aarde. "Land, oh land! Wat heb ik jou gemist," zei ze met een grijns op haar lippen. Adin keek even toe, knipperde een keer met haar blauwe ogen en piepte toen blij. Ze kwam al snel overeind en keek rond. Dus dit was Hoenn? Mooi, nice! Toen ze echter zag hoe mensen naar haar aan het kijken waren, lachte ze met een brede lach naar hen. "Zo slecht ligt het nog niet! Je zou het eens moeten proberen!" Grijnsde ze terwijl ze haar goudkleurige ogen terug wat opende. Natuurlijk kwam er geen echte nuttige reactie, enkel een paar mensen die dramatisch rolden met hun ogen. Anderen zuchten, nog anderen waren aan het lachen met haar. Maar goed, ze was een beetje iemand waar mensen naartoe aan het staren waren. Ze grijnsde en keek even naar Adin, die lichtjes haar vragend aankeek, niet goed wetend wat ze moest doen. Toen schoot Lato overeind en greep ze de Larvesta van de grond, waarna ze de pluizige insect tegen haar drukte en haar warmte voelde. Even had de Pokémon lichtjes verschoten, maar deze kalmeerde al snel en liet even een piepje horen. Vrolijk stapte ze verder. Er was niet echt een reden om down te zijn aangezien ze nu vrij was, het mooi weer was en Arceus, waarom zou je dan down zijn? Dat snapte ze dus niet. Ze keek even vrolijk rond. Ze was echt opgewonden, ze kon niet wachten tot ze hier binnen zoveel maanden terug zou staan en wat er dan van haar zou zijn. Zou ze veel veranderen? Zou ze veel vrienden maken? Zou ze een goede trainer zijn? Zou ze al haar fokkerij opgericht hebben? Zoveel vragen, maar nu was het tijd om de eerste stap te zetten in die richting en dat wilde ze maar al te graag doen. Hier kwam ze!
Met snelle passen keek ze rond. Slateport, de eerste stad van Hoenn die ze bezocht. Ze draaide even rond haar as om snel rond te kijken. Haar roze haren volgden haar snel toen ze dit deed en ze keek even met grote ogen naar alles. Je had zo'n mooi uitzicht op de zee! Oh my Arceus! Het was machtig! Ze lachte even zachtjes en begon toen achteruit te wandelen, hopend de zee in zicht te kunnen houden. Ja, er was een kans dat ze iemand omver zou lopen, maar alsof dat erg was. Het zou gewoon een stom toeval zijn, toch? Niks meer. Het was nooit echt aanvallend bedoeld, anders had ze wel op de desbetreffend persoon gesprongen, er zeker van zijnde dat deze op de grond zou blijven liggen. Ze grinnikte even bij deze gedachte en draaide zich met gesloten ogen om. Zie je, niks gebeurd, geen aanvallen. Straks sprong er nog een gigantische Hoenn Pokémon uit de zee en dan was ze dood... Wacht dat klop niet echt... Naja dat er gigantische Hoenn Pokémon waren zou wel kunnen kloppen maar dat er in de zee zouden zitten en nog eens háár zouden pletten, die kans was erg klein, maar niet onrealistisch. Daarom hield ze een oogje in het zeil. Je wist maar nooit wanneer ze zouden komen. Een invasie van Wailords ofzo. Iets in die trant. Maar wat Lato voor zich zag was een nog grotere Pokémon. Brr, zou eigenlijk best bangelijk zijn als je daar aan dacht. Ze lachte even kort en duwde haar neus in de pluizige haartjes van haar Larvesta, deze piepte kort en Lato voelde haar warmte langs haar wangen strijken. Oh, dat was goed, geweldig zelfs~ Ze sloot kort haar ogen en genoot van de natuurlijke warmte die de Pokémon aan haar gaf. Ze hield zoveel van die bepaalde warmte, het was geweldig, gewoonweg geweldig. Meer kon ze er niet echt uit opmaken, dus zo was het. Stil wandelden ze verder, met haar ogen gesloten. Maar naja, zou ze deze keer tegen iemand knallen? Vast niet. Alsof dat ooit zou gebeuren... Naja, er zat wel een kans, maar hey, alsof het erg was.

{Leah Day}

“Lolly kijk uit,” Alarm! Snel opende ze haar ogen en sprong ze, net als de Pokémon aan de kanten. Adin piepte even, wrikkelde kort in haar armen en sprong er toen uit. De Bug, fire Type keek even droogjes naar de Pokémon, een Skitty. Hoenn Pokémon! Ze keek er even naar. HOENN POKEMON! HOENN! Blij keek ze naar het meisje, alsof ze net een mirakel had gezien. Oh, wat wilde ze die graag zien. Hoenn Pokémon in Hoenn! Na enkele tellen schudde Lato lachend het hoofd. "Het spijt me van je Skitty... Lolly?" Zei ze terwijl ze even kort een twijfelende toon aanhield. Adin liet een vragend geluidje horen en keek even schuin naar haar trainster. "Leuke naam!" zei ze vrolijk. Lolly! Wat leuk!

“Het is oke, het was mijn fout,” Even keek Lato op, hoe dat dan? Dat snapte ze dan niet zo goed om eerlijk te zijn, maar ze liet het gewoon voor wat het was en lachte gewoon naar haar en knikte. Oké, als ze het zo wou. “En dankje,” vervolgde de andere roosharige. Opnieuw knikte ze opgewonden. “Het spijt me trouwens als ik je pokémon liet schrikken,” Even keek ze naar Adin. "Maakt niks uit, Adin vindt het gewoon niet leuk dat ze bij het bijzijn van anderen in mijn armen blijft," legde ze uit. "Naja, eigenlijk bij andere Pokémon," Het was omdat Adin gewoon niet graag zwak over kwam en dat snapte ze wel. Ze was een jonge Pokémon en toonde wel af en toe eens haar gehardende kant aan de mensen en Pokémon rondom haar. “Ik ben trouwens Leah, en mijn pokémon ken je al," Opnieuw knikte ze. "Aangenaam, ik ben Latoya, maar noem gerust maar Lato," zei ze terwijl ze vrolijk een hand opstak. Toen keek ze even naar haar Larvesta. "En dit is Adin, mijn Larvesta," legde ze vervolgens uit met een brede glimlach.

“Adin, wat een leuke naam. Past volgens mij ook goed bij je pokémon,” Ze lachte even kort. "Bedankt!" zei ze op een vrolijke toon. De Larvesta stak twee van haar voorste pootjes op en sloot haar mooie, blauwe ogen, waarna deze even blij piepte, blij met wat het meisje over haar zei. “Klopt het dat je van de boot of kwam?” Ze knikte even met gesloten ogen, maar opende haar goudkleurige blik al snel terug waarna ze kort lachte. "Ja! Ik kom vanuit Unova met de boot," zei ze met een klein lachje. Daarna keek ze even om en gooide ze haar armen in de lucht, haar benen lichtjes gespreid, kijkend naar de hemel. "Eindelijk is het zover! Ik ga eindelijk zelf een reis maken!" zei ze met een brede lach. Adin opende haar ogen en piepte instemmend, gevolgd door een blije sprong van de Pokémon. Daarna liet Lato haar armen terug zakken, hing ze op een been staan en draaide ze even rond haar as waarna ze terug haar andere been naast de ene plaatste en naar Leah keek. "En jij, van waar kom jij?" zei ze op een nieuwsgierige toon.