Het was een mooie dag. Een waterig zonnetje scheen en het was niet al te koud. Austin at zijn ontbijt op, waarna hij opstond en naar buiten ging. Hij had besloten om Waterfall nog wat meer te trainen. Hij had zo’n vermoeden dat zijn Pokémon binnenkort zou evolueren en eerlijk gezegd mocht dat uiteindelijk ook wel eens. Hij liep dus rustig naar een pad toe en begon deze te bewandelen. Hij besloot om het pad van Oldale Town naar Petalburg City te nemen. Hij had namelijk gisteren een erg stoere Pokémon gezien die hij wilde vangen. ‘We gaan die Pokémon zoeken,’ zei hij tegen Waterfall. Nu hij alleen was, klonk zijn stem veel vaster en had een veel meer zelfverzekerde houding. Maar hij wist dat als er iemand op hem af zou komen en tegen hem zou beginnen te praten, hij hoogstwaarschijnlijk weer helemaal dicht zou klappen. En dan zou hij weer rood worden en beginnen stamelen. Natuurlijk had hij zijn uiterste best gedaan om naar de tips van Annie – het meisje dat hij in Petalburg City had leren kennen – te luisteren, maar zo makkelijk was het niet. Het was zijn persoonlijkheid waar het om ging en een persoonlijkheid kon je niet zomaar veranderen. Daar kwam dan ook nog bij kijken dat zijn moeder vijf jaar geleden overleden was en dat hij het nog steeds moeilijk vond om daarover te praten of zelfs maar aan te denken. Het enige zichtbare dat de mensen aan hem konden zien was zijn tatoeage. Hij had haar naam in sierlijke letters op de binnenkant van zijn arm laten tatoeëren. Haar laatste letter eindigde net vlak voor de binnenkant van zijn pols. Hij rolde zijn shirt omhoog, keek glimlachend naar haar naam en haalde toen diep adem. Het zou moeilijk worden voor hem en zijn vader als ze de tweeling zouden moeten vertellen wat er was gebeurd. Natuurlijk vroegen ze wel eens om hun moeder en maakten Austin en zijn vader voorzichtig verwijzingen naar dat ze nu in de hemel was en dat ze het goed had, maar dat begrepen ze natuurlijk nog niet. Hij deed zijn shirt weer naar beneden en zuchtte, waarna hij glimlachte naar Waterfall. De Pokémon had zijn lijfje kort tegen Austin’s been gedrukt en maakte een opgewekt geluidje. Opeens liet de Pokémon zich door zijn vier poten zakken en keek gespannen naar de struiken. Austin wilde hem net vragen wat er was toen er een Pokémon uit de struiken stapte.
Het was een Ralts. Het was de Pokémon die hij wilde hebben. ‘Waterfall, laat hem niet ontsnappen! Gebruik je Mud-Slap!’ Waterfall draaide zich om en begon met zijn achterpoten zand naar zijn tegenstander te werpen. Ralts sprong opzij en gebruikte Confusion, waardoor Waterfall ophield met zijn aanval. ‘Water Gun!’ riep Austin. Ralts werd naar achteren geblazen, maar de Pokémon kwam algauw weer overeind. Deze keer leek het niet te zijn dat hij wilde ontsnappen en een glimlachje verscheen om Austin’s lippen. Hier had hij op gehoopt. Hij fronste toen de Ralts opeens verdween, maar de Pokémon kwam achter Waterfall tevoorschijn en gebruikte Disarming Voice. Waterfall viel hierdoor voorover met zijn kop in het zand. Opnieuw gebruikte Ralts Teleport toen Waterfall naar hem toe wilde rennen en verwoed keek Waterfall om zich heen. ‘Achter je! Gebruik Water Gun!’ Ralts wilde weer een aanval gebruiken, maar was niet op tijd en viel naar achteren door Waterfall’s Water Gun. ‘Tackle!’ riep Austin. Waterfall rende naar voren op hetzelfde moment dat Ralts Disarming Voice gebruikte. Austin wilde roepen dat Waterfall uit de weg moest springen, maar het had geen zin. Waterfall werd geraakt en een Confusion volgde. Waterfall viel op de grond vlak voor hem en even vreesde Austin dat het gedaan was met zijn Pokémon. Plotseling begon wit licht te komen van Waterfall. De Pokémon groeide en veranderde van vorm. Hij werd groter, robuuster. Het wit licht nam af en vlak voor hem stond een trotse Marshtomp. ‘Wauw!’ bracht Austin uit. Ralts had de dreiging ook opgemerkt en besloot om te gaan voor Double Team. Maar hier trapte Austin niet in. ‘Gebruik Water Gun en draai in het rond!’ riep hij zijn door Ralts’ omsingelde Pokémon toe. Waterfall deed wat zijn trainer van hem verlangde en gebruikte Water Gun op alle Pokémon. De echte Ralts werd geraakt en viel op zijn rug. ‘Gebruik nu Tackle!’ riep Austin. Ralts viel naar achteren, op de grond. Hij kwam echter weer overeind en Austin knarste zijn tanden. Hoe moest hij dit aanpakken? Plots had hij een idee. ‘Gebruik Bide!’ Waterfall bleef stokstijf stil staan en Ralts besloot dat dit een goed moment was om Confusion en Disarming Voice te gebruiken. De aanvallen raakten Waterfall, maar de Pokémon gaf geen kik. Het leek erop dat hij zich intens concentreerde en zijn ogen gleden dreigend naar de Ralts.
Ralts besloot om nog één Confusion te gebruiken. Dat was het moment waarop Waterfall losbarstte. De Pokémon drong zich naar voren en raakte Ralts hard, hem rakend met de aanvallen die Ralts op hem had gebruikt. Zijn kracht was nu verdubbeld omdat Ralts stom genoeg was om hem aan te blijven vallen. Austin zag dat Ralts verzwakt op de grond lag. ‘Tackle!’ riep hij naar Waterfall. Deze voerde de aanval uit en Ralts bleef stil liggen. Austin klemde een lege Poké Ball in zijn handen, keek nerveus naar de Ralts en knikte vervolgens. Hij gooide de Poké Ball in een mum van tijd naar de Ralts toe. De Ralts had zijn kop gericht naar de Poké Ball, maar kon niet veel doen omdat de Poké Ball hem al naar binnen zoog. Austin voelde een soort opluchting door zich heen stromen toen hij zag dat de Pokémon naar binnen was gezogen. Waterfall was inmiddels weer vlak voor zijn trainer gaan staan en keek nieuwsgierig naar de heen en weer bewegende bal. Ook Austin had nu zijn blik op de bewegende Poké Ball gefixeerd. Als deze namelijk niet meer zou bewegen, zou dat betekenen dat hij zijn eerste Pokémon had gevangen. Het was gewoon afwachten, hield hij zichzelf voor. En hij wachtte af…
