Bright lights and the big city [&RAVEN STRIDER]

Geïrriteerd draaide Raven zich naar haar om toen ze zei dat ze het prima vond als ze hier achter werd gelaten. "Oké, best," snauwde hij. Hij ging er zijn energie ook niet meer in steken. Als ze hier zo graag wilde blijven deed ze dat maar. Kwaad stapte de jongen weg, maar het kind leek uiteindelijk toch besloten hem te volgen, want hij was nog steeds niet verlost van haar stem toen hij de hoek om liep. Ze vroeg wat hij in het dagelijks leven deed. Raven trok zijn wenkbrauwen op en liet zijn hoofd haar kant op draaien om te peilen of ze dit serieus meende. Schijnbaar trok ze zich niets aan van zijn slechte humeur en het zag er ook niet naar uit dat hij zo makkelijk van haar af kwam. Er ontsnapte een vermoeide zucht uit zijn mond, maar hij gaf toen toch maar gewoon antwoord. "Ik ben een trainer," mompelde hij kort. Rondreizen. Pokémon vangen. Gyms uitdagen. Ze kende het hele riddeltje vast wel.

Het was eigenlijk best wel een hilarische situatie, al vond Rose er op dit moment helemaal niks aan. Haar benen begonnen moe te worden en haar hoofd deed pijn. Ze wilde het liefste gewoon in bed gaan liggen, maar dan moesten ze wel eerst een Pokémon Center vinden en zij wist de weg hier niet. Dan kwam het er dus op aan dat Raven haar de weg moest wijzen en daar leek de man niet echt op te wachten. Zijzelf trouwens ook niet, hoor. ‘Aha,’ sprak ze kort op wat hij zei. Een trainer dus. Gyms uitdagen, rondreizen en zijn Pokémon trainen waarschijnlijk. En misschien stiekem criminele dingen doen of zo. Hé, in deze stad moest je nooit raar opkijken als dat soort dingen gebeurden! Hoewel ze nu echt wel ver ging. De kans dat de man betrokken was bij één of ander crimineel iets, was erg klein. Haar blik gleed naar de man en ze kuchte even. ‘Ik daag ook gyms uit,’ zei ze vervolgens. Haar blik gleed rond het steegje toen ze een paar stemmen hoorde en het geluid van een brommer meende te horen, maar het geluid stierf algauw weer weg. Vast een enkeling die door één van de grote poorten van Lumiose City was gegaan. ‘Ik ben nog niet eens bij de eerste gym though. En jij?’ vroeg ze. Het klonk oprecht geïnteresseerd, al zou je aan Rose’ blik te zien denken dat ze het zo helemaal niet bedoelde. Haar blauwe ogen bleven kort hangen op een paar donkere schaduwen die bewogen. Onbewust ging ze hierdoor een beetje dichter in de buurt van de man lopen. Niet dat ze ooit zou toegeven dat ze bang was of zo. ‘Zijn we al bijna bij het Pokémon Center?’ kon ze niet laten om te vragen. Ze wist dat ze hem waarschijnlijk alleen maar meer irriteerde met dit soort vragen, maar daar zat ze niet echt mee. Als ze binnenkort maar een Pokémon Center zouden vinden was het voor haar in orde.

Hij fronste even toen hij haar hoorde zeggen dat ze ook een trainer was. Oké. "Goed voor jou," mompelde hij niet echt geïnteresseerd, maar hij was er achter gekomen dat als hij haar maar gewoon bezig hield, ze nog voor het minste last bezorgde. Ze leek erg zenuwachtig om de geluiden om haar heen en Raven had geen zin in een herhaling van het kung fu gevecht van net. "Ik heb net mijn vierde badge binnen," vertelde hij verder. Raven wist echter nog niet wanneer hij aan de vijfde gym zou beginnen, gezien Luca opeens niet meer mee mocht doen en hij er niet op ging wedden dat Feral weer alles aan kon. Als hij door wilde met de gyms, moest hij binnenkort toch echt eens een teamuitbreiding gaan zoeken.
De jongen werd uit zijn gedachten gehaald toen Rose ineens dichterbij kwam lopen. Hij onderzocht waarom en eenmaal hij de figuren verderop hoorde, rolde hij even met zijn ogen. "Ik zei toch dat dit geen plek is voor kleine meisjes," mompelde hij kort. Hij was al lang blij dat het pokécenter niet ver meer was, voor ze echt opeens in zijn armen hing. "Het is niet ver meer," reageerde hij toen met meer opluchting in zijn stem dan eigenlijk nodig was. Ze hoefde alleen nog maar de lange straat af te lopen, en dan kon hij haar eindelijk ditchen.

Rose rolde kort met haar ogen toen Raven reageerde alsof het hem allemaal niet interesseerde. Hé, zij deed tenminste nog alsof ze het leuk vond om met hem in de buurt te zijn. Dat kon hij niet zeggen van zichzelf. Hij gedroeg zich alsof hij met zijn voet een meter in de stront gestapt was. Ze fronste echter verbaasd toen hij aangaf dat hij zijn vierde badge al binnen had. Wauw. Daar moest zij nog wel even voor trainen. Dat betekende dus dat hij Pokémon boven de level vijftig bij zich had. Zij was daar dus helemaal geen partij tegen en ze zou het niet proberen ook. Dus daarom liep hij waarschijnlijk ook zo relaxt door Lumiose City heen. Zijn Pokémon waren toch sterk genoeg als er al iets gebeurde, tenzij hij natuurlijk iemand tegenkwam die sterker was dan hemzelf. ‘Als je denkt dat ik bang ben heb je het soms mis,’ snauwde ze nijdig op wat hij zei. Ze deed weer haar best om een meter van hem af te lopen en keek onverschillig om zich heen, net alsof die geluiden haar helemaal niks boeiden. ‘Eindelijk,’ mompelde ze. ‘Ben ik dan niet meer langer bij je in de buurt. Dat werd ook eens tijd.’ Ze keek hem kort aan, richtte haar blik daarna op de lange straat en merkte dat ze zichzelf best wel vermoeid begon te voelen. Misschien kwam dat door al die drukte van vandaag. Haar rommelende maag liet haar echter weten dat ze zijn aandacht niet voor niets had gevraagd. Ze had hem gevraagd of hij soms goedkope restaurants wist te zijn. Maar ja, in het Pokémon Center was een cafetaria waar ze kon gaan eten. Toen kwam haar vriendelijke karaktertrek weer opspelen en Rose beet geërgerd op haar onderlip. Ze had helemaal geen zin om hem te vragen of hij ook wilde blijven eten in de cafetaria. Er van uitgaande dat hij toch ‘nee’ ging zeggen, ging ze een poging wagen en het toch vragen aan hem. ‘Blijf je soms mee eten in de cafetaria?’ Ze sprak niet erg uitnodigend en met een kleine grijns wachtte ze af op zijn antwoord. Hij zou toch ‘nee’ zeggen, dat wist ze zeker.

Raven trok zijn mondhoek op toen ze terug snauwde dat ze niet bang was. Haar snelle hartslag zei wat anders, maar hij hield dat maar voor zichzelf. Ze gingen deze avond geen vrienden maken, maar daarvoor was hij ook niet hier. Tenminste, dat was wat hij zichzelf wijs maakte. De jongen draaide zijn lege ogen haar kant op, toen ze opgelucht leek niet langer meer bij hem in de buurt te zijn. "Een beetje dankbaarheid mag ook wel," merkte hij op. Hij had haar ten slotte uit de uithoek van de stad gehaald. Voor zijn doen vond hij dat al heel wat.
Toen ze eenmaal bij het pokécenter waren, begon hij al in een wat beter humeur te raken. Raven had eigenlijk verwacht dat mevrouw grote mond meteen hoogmoedig naar binnen zou draven, maar tot zijn verbazing vroeg ze of hij soms mee ging eten. De vriendelijkheid was niet van haar stem af te spatten, maar Raven had sowieso niet verwacht dat ze nog in staat was enige beleefdheid te tonen. Hij staarde haar even fronsend aan, wantrouwend omdat hij niet helemaal snapte wat voor intentie ze hier nou achter had. Hij nam het maar aan als haar manier van een bedankje. "Ja, best," reageerde hij toen, eenmaal zijn maag ook al begon te knorren bij het idee aan eten. Nu hij hier toch was. En hij had nog geen zin om terug die doffe kamer in te gaan. Hij had genoeg gelegen voor de rest van zijn leven.

‘Goh, dankjewel, lieve Heer,’ had haar grote mond meteen sarcastisch gesproken voordat ze het kon inhouden toen hij over dankbaarheid begon. Het was niet dat ze hem niet dankbaar was, het was alleen dat hij haar dat niet op zo’n manier hoefde te laten herinneren. Ze bedankte hem wanneer ze dat wilde en geen enkel ander moment dan dat. Toch wist ze dat ze echt wel dankbaar moest zijn, want zonder hem had ze deze plek niet gauw bereikt. Nee, dan lag ze waarschijnlijk op de grond met… Ze draaide haar hoofd weg en beet op haar onderlip. Gedachten van vroeger stroomden weer in haar hoofd en Rose voelde haar ademhaling versnellen, maar dankzij Raven’s woorden moest ze zich ergens anders op concentreren en vlogen haar gedachten de andere kant op. ‘Je betaalt je eigen deel,’ hoorde ze zichzelf waarschuwend zeggen, maar er klonk ook een kleine glimlach door haar stem. Ze wist niet precies waarom ze nu opeens aan het glimlachen was. Waarschijnlijk omdat ze nu daadwerkelijk dankbaarheid voelde voor hem. Hij had, onbewust weliswaar, het onderwerp in haar hoofd afgeleid naar een beter onderwerp. Of nou ja… het was nu niet bepaald dat Raven zo’n geweldig onderwerp was, maar toch beter dan de gedachten van eerst. Voordat ze spijt kreeg van haar beslissing om hem te vragen voor eten, ging ze het Pokémon Center binnen. De warmte kwam haar tegemoet en genietend sloot Rose even haar ogen. Nu ze toch in het Pokémon Center was, kon ze net zo goed haar Pokémon even laten checken. Ze pakte de Poké Ball’s en gaf deze aan de zuster. Vervolgens ging ze Raven voor naar het cafetaria, er van uitgaande dat hij wel zou volgen. ‘Wat moet je hebben? Dan haal ik het wel voor je. Kun jij alvast een leeg plaatsje zoeken,’ zei ze kalm, wachtend op antwoord.

Ze waarschuwde hem dat hij niks groots in zijn hoofd moest halen en gewoon zijn eigen deel ging betalen. Raven trok zijn wenkbrauwen op. "Maak je daar maar niet druk om," merkte hij op. Hij kon prima voor zijn eigen voedsel betalen en ging haar ook niet het idee geven dat hij een arme sloeber was. De jongen stapte achter haar aan naar binnen en werd meteen begroet door een aangename warmte. Het sloeg op zijn koude huid en herinnerde hem eraan dat de nachtelijke wandeling hem misschien toch iets meer had uitgeput dan hij zou willen toegeven. Bitter, want nee hij was nog lang niet van plan terug naar het hok te gaan, liep hij het cafetaria in en scande hij zwijgend de ruimte op zoek naar een lege tafel. Rose vroeg wat hij moest hebben. Opnieuw met een onverwachte vriendelijkheid en hij vroeg zich af waar die plotselinge personality switch vandaan kwam. Het was echter niet genoeg om hem uit zijn humeur te halen, maar dat was sowieso een haast onmogelijke taak. "Haal maar iets, het maakt mij niet uit." Op dit moment ging alles wel naar binnen. Hij stapte naar één van de tafeltjes en trok zijn lange zwarte jas uit om die over de stoel te hangen. Zijn hand gleed even naar het verband dat via zijn schouder over zijn gehele borstkas zat om te controleren of het nog goed zat. Ten slotte ging hij een beetje stijfjes zitten en wachtte tot mevrouw vriendelijk terug zou komen.

Rose rolde kort met haar ogen toen ze een humeurig antwoord terug kreeg. En dan werd haar iets verteld over vriendelijker zijn. Ze besloot om er zich echter niet meer te hard aan te storen – omdat dat nu eenmaal toch geen enkele zin had – en keerde zichzelf op haar hielen om. Ze liep naar de balie van het cafetaria en bestelde één broodje filet americain zonder uitjes en één broodje gezond, sinds dat toch hetgene was wat het beste naar binnen ging als je honger had. Ze had er maar eentje met ham en kaas voor hem gekozen. Ze nam aan dat hij dat wel lekker vond. Niet dat dat haar iets uitmaakte natuurlijk, herinnerde ze zichzelf. Het was raar dat ze het met de norste personen het beste kon vinden. Oké, ze kon het nu niet speciaal goed met Raven vinden, maar het waren toch de personen bij wie ze het langste in de buurt bleef. Vorige keer had ze in Lumiose City ook een jongen ontmoet die echt heel lelijk tegen haar had gedaan, maar daar had ze toch een hele middag mee gespendeerd. Vergeleken die jongen viel Raven nog wel mee, dacht ze al lichtelijk opgewekt. Ze nam de broodjes in ontvangst, zei dat de rekening later wel kwam en bestelde voor hun beiden ook een koffie. Geen idee wat hij er graag bij dronk, maar goed. Ze draaide zich om en legde het broodje gezond voor hem neer. ‘Ik heb een broodje gezond en een koffie voor je besteld. Hopelijk is dat eh… in orde.’ Ze twijfelde lichtelijk, want dit viel wel een beetje buiten haar comfortzone. Aan één tafeltje eten met een man. Ze trok haar benen zo goed mogelijk in zodat ze geen lichaamscontact zouden hebben tijdens het eten en bedacht zich wat ze nog meer tegen hem kon zeggen of aan hem kon vragen. ‘Dus eh…’ Ze nam twijfelend een hap. Jeetje, wat was ze hier toch slecht in, zeg. ‘Wat voor team heb je zoal?’ Slecht dus.