Oh my +Liv Xury

It's always darkest before the dawn;

Rustboro city was een drukke stad. Een soort centrum van de regio, ofzo. Het meisje stond een beetje observerend naast de Devon Corporation, iets verwijderd van de mensenmassa die ernaast stond. Als er dan iemand zou komen die ze kende, dan zou ze die persoon tenminste zien aankomen. Dat had ze liever, want de meeste mensen die ze al kende binnen deze regio brachten geen positieve herinneringen met zich mee voor Liv. Roselynn en Cedar niet, en Penny al helemaal niet. Toch was ze in Hoenn. Waarom? Geen idee. Ze keek voorzichtig om zich heen. Iets interessants? Behalve dit gebouw? Plotseling kwam er iets vuurroods op haar afschieten. De blondine sprong geschrokken even achteruit, maar al snel kwam ze erachter dat het een pokémon was. Een Vulpix. Haar moeder had ooit een Ninetales als klant gehad, en die had samen met haar shiny Ivysaur een nestje Vulpixen gehad. Er had ook een shiny Vulpix bijgezeten; maar die had de klant meegenomen. Maar goed; Liv wist dus wat een Vulpix was. Ze knielde bij het wezentje neer; ervanuit gaande dat het een wilde pokémon was. Ze was erg aanhaalbaar, en net overwoog de jongedame om de fire type te vangen toen er een stem klonk. De eigenaar van de stem verontschuldigde zich. Oh, dus hij was de trainer? Snel stapte het meisje achteruit. Saffron maakte een zacht geluid. Ze moest iets zeggen. "Ze is niet tot last hoor," sprak ze haastig, met haar eeuwig zachte stem.

It's always darkest before the dawn;

De jongen deed iets wat de meeste mensen deden als ze elkaar juist hadden ontmoet; hij stelde zich voor. Derek. Was dat het? Liv kon zich niet voorstellen dat je je kind als ouder Derek zou noemen. Nou ja, haar moeder had er natuurlijk ook wat van gemaakt... Maar zij heette tenminste nog Liv, dat was niet zo'n rare naam. Alleen op brieven en kaarten stond het wat raar. L.U.Xury. Ha ha ha. Goed gedaan Brittany Xury. Wie je ook was. "Uhm... Liv," zei ze voorzichtig. Meer ging ze ook niet zeggen. Ze wist nu dat de Vulpix Ayn heette. Ongemakkelijk keek ze naar de Helioptile. Nu moest ze tegen Derek zeggen hoe hij heette. Zonder hem aan te kijken wees ze naar de kleine Generator pokémon. "Dat is Saffron," besloot ze. Haar blik keek overal heen behalve naar de blonde jongen.

It's always darkest before the dawn;

Hemeltjelief, waarom verwachtte iedereen altijd van haar dat ze sociaal was? De stilte die was gevallen was niet echt ongemakkelijk geweest. Niet voor Liv. Het klonk misschien alsof ze een misdadiger was ofzo, maar echt; ze wilde het liefst dat mensen zo min mogelijk over haar wisten. Dat was het allerbeste voor henzelf en voor haar. Waarom zou iemand haar willen kennen? Blijkbaar was ze altijd al een slecht persoon geweest, al vanaf de geboorte. Haar echte moeder had haar weggedaan, en vervolgens haar eerste pleeggezin. Want blijkbaar had ze iets fout gedaan, en ze wist nog altijd niet wat. En blijkbaar was ze bij Roselynn en Cedar ook niet gewenst. Penny had mogen blijven, en Liv zelf niet, terwijl deze juist niets had gedaan. Of misschien wel.
Maar goed, ze kreeg dus een vraag die ze moest beantwoorden. En wel de vervelendste vraag. Waar ze vandaan kwam. Arceus, dan nog liever hoe oud ze was. Tja, ze was geboren in Kanto, maar opgegroeid in zowel die regio, Hoenn en Kalos. Maar Kalos was haar laatste thuis geweest. "De Kalos region," besloot ze dus, wat voorzichtig, weer een stilte nalatend voor de blonde jongen.

It's always darkest before the dawn;

Ook de jongen vertelde het. Waar hij vandaan kwam, en dat was dus hier. In Hoenn, in Rustboro city. Hier. Toen hij het zei knipperde Liv even en keek ze rond. Eigenlijk zocht ze zijn huis, maar ze besefte dat ze daar natuurlijk nooit achter zou komen. Natuurlijk kon ze dat huis niet zien vanaf hier. "Hm," reageerde ze alleen, niet goed wetend wat ze moest zeggen. Eigenlijk wist ze het al de hele tijd niet. Arceus, zo'n ongemakkelijk gesprek was dit. "Waarom... Waarom ben je hier dan nog?" vroeg ze toen maar. Misschien was de jongen niet op reis, maar als hij dat wel zou zijn - wat wel waarschijnlijk was -, wat deed hij hier dan nog? Hij had alle plek van de wereld om te gaan en staan waar hij maar wilde! Er waren zoveel nieuwe plekken om te bezoeken! En als hij Hoenn als had gezien was er altijd nog Kalos! En Kanto! En Johto! En Sinnoh! En Unova! Waarom ging hij daar niet heen, in plaats van de plek waar hij woonde?

It's always darkest before the dawn;

Was hier een gym? Hier, in Rustboro? Dan had Annie hierheen gemoeten! Dat had Liv moeten weten... Ze had het niet kunnen weten, maar toch... "Duss... Dan ben je een trainer..?" vroeg ze, meer als een soort retorische bevestigingsvraag. Ze voelde een pootje van de kleine hagedis in haar nek. Hij maakte een zacht, rollend geluidje met zijn tong en sprong toen van haar schouder. Hij ging ervanuit dat zijn trainster het nu wel alleen afkan, dus liep hij op de kleine vuurvos af om die te begroeten, zoals deze ook bij hem had gedaan, enkele momenten geleden. Saffron beschermde zijn trainer boven zijn eigen socialiteiten, maar sociaal was hij zeker weten, no doubt.

Sorry, flut xd

It's always darkest before the dawn;

Hij knikte op de vraag die ze hem stelde. Een trainer dus. Wat had ze nou ontmoet? Twee keer een trainer en een breeder... En een coördinator over de holocaster, hm? En hij reisde blijkbaar ook, maar hij was net begonnen. Zij ook, eigenlijk. Nou ja, ze was natuurlijk al lang op reis, maar ze was pas begonnen in Hoenn, hetzelfde effect. Vanaf haar zestiende... Of net daarna. Arceus, de tijd was zo'n verwarrend iets. Ze kon niet geloven dat ze Saffron alweer twee jaar had, en Quartz al een jaar ofzo. Ongelofelijk gewoon... "Ben je net begonnen..? Is Ayn dan je enige pokémon?" Applausje voor Liv. Ze had zojuist twee hele zinnen uitgesproken.

It's always darkest before the dawn;

Arceus, hij had meer pokémon dan zij. Al was het er maar één meer... Maar goed, de Eevee, Mudkip en Vulpix waren vast niet sterker dan Saffron en Quartz, dus zo was het vast goed. Met meer pokémon moest je je aandacht van het trainen immers onderverdelen over meer pokémon, en daarbij moest je na een tijdje pokémon in de computer gaan stoppen... Dat leek Liv vreselijk. Van die fantastische wezens gaan vangen, en vervolgens elektrisch wegstoppen in een bal. Nee, dat zou ze echt niet over haar hart kunnen verkrijgen... Voor nu. Maar ze was het tafereel dan ook nog niet tegengekomen; ze had slechts twee pokémon. Ze knikte nu naar de jongen, en besloot dat ze nu al te veel had gezegd om het weer bij een o zo fijne stilte te laten. "Ik heb nog een Gible, Quartz," sprak ze nu. Gewoon maar antwoord geven op een vraag die er niet was. Sociaal was ze misschien niet zo, maar ze kon prima logisch nadenken, daar was echt niks mis mee.