Stand up for what's right

Ze was vroeg uit haar nest gesprongen om haar klaar te maken voor een gezellig dagje. Vandaag zou haar verjaardag zijn en niet zomaar één verjaardag, nee, het was haar sweet sixteen vandaag. Ze was er super blij mee natuurlijk dat ze nu al zestien jaar op de wereld stond, en stiekem mocht ze nu eindelijk de wijde wereld intrekken. Iets wat haar voorheen misschien niet zo had geboeid, maar de wilde verhalen van de reiziger die hier een paar dagen was komen overnachten hadden haar zeker getriggerd om weg te gaan hier. Ze wilde ook al die avonturen beleven. Op een Zebstrika rijden, met een Salamence in de lucht vliegen, al die dingen meemaken die een trainer ook mocht meemaken. Dan was het natuurlijk niet het plan om een starter pokémon op te halen, want helaas was dit niet haar favoriete regio als het ging om starter pokémon en om nu helemaal naar Littleroot town daarvoor te reizen – nee, dat vond ze de moeite simpelweg niet waard. Het zou een lange reis zijn en ze had liever een van haar favoriete pokémon als starter. Niet een of andere starter die alle andere beginnende trainers kregen – nee, zij wilde iets speciaals. Iets dat ze echt kon opvoeden, echt kon trainen. Zo’n starter kwam waarschijnlijk van een massa fokkerij en daar was ze verschrikkelijk tegen. Die pokémon werden misschien wel super goed opgefokt en klaar gestoomd voor hun beginnende trainer, maar Annie zag niet in dat het een goede pokémon kon worden. Als ze ooit een starter in handen zou nemen, dan zou dat in haar handen uit een ei komen of in het wild gevonden zijn. Ze zou het opvoeden als haar kind, als een vriend behandelen en liefhebben als een familielid. Annie slaakte een zucht en ze bedacht zich of ze ooit aan een starter zou kunnen komen. Met al haar kieskeurigheid welke starter ze wilde hebben, stiekem dacht ze er gewoon teveel over na. Maar het feit was er dat ze nog steeds geen starter had, geen enkele pokémon waar ze een band mee kon krijgen, geen pokémon die van haar en haar alleen was. En anderen van haar leeftijd wel. De meesten dan. Maar zij niet en dat stak wel een beetje, ze wilde ook een starter maar welke? Het liefst kocht ze gewoon een random ei ergens, maar daarvoor moest ze naar de Daycare gaan en die was gesloten hier in Fortree City. De dichtstbijzijnde stad was te voet alweer uren reizen. Nee, dat ging hem dus ook niet worden. Haar moeder ontving haar die morgen al in de woonkamer met een dikke knuffel en een smakkerd op haar wang. Ze glimlachte toen ze gefeliciteerd werd en keek langs haar moeder door of haar vader er al was. Maar er zat nog niemand. ”Komt papa vandaag nog?” Haar vader was een echte avonturier, hij ging wel eens op reis waar hij bepaalde plekken onderzocht. Een soort researcher dus, vorige week was hij weer vertrokken en hij zou vandaag op haar verjaardag terugkomen, of hij het zou halen betwijfelde Annie. Hij was wel vaker ergens te laat voor, maar haar verjaardag had hij nog nooit gemist. Hopelijk zou dat dit jaar niet veel anders zijn. ”Ja ja, die komt straks.” Zei haar moeder, nadat ze haar pols had vastgegrepen en haar meesleurde naar de tafel. ”Ik heb ontbijt voor je gemaakt.” Een grote glimlach stond op het gezicht van haar moeder en Annie kon niets anders doen dan terug glimlachen. Haar moeder had haar gisteren nog duizend keer beloofd dat vandaag de beste verjaardag ooit zou worden en desondanks dat Annie zich daar niet zo heel erg op had verheugd, begon de dag toch goed.

Terwijl ze was begonnen aan haar heerlijke ontbijtje met spek en ei, hoorde ze een deur opengaan en weer dichtklappen. Nieuwsgierig draaide ze haar nek een beetje naar de zijkant en daar zag ze haar vader staan. Net op het moment dat ze haar vader wilde begroeten zag ze wat hij in zijn armen bij zich droeg. Een groen gekleurd ei en Annie kon niet veel anders doen dan opstaan en naar haar vader toe te lopen. ”Wow..” Weerklonk haar stem, terwijl ze voorzichtig het ding aanraakte. Het voelde nog warm. ”Wat zou daar inzitten?” Haar ogen gleden langzaam omhoog naar haar vader en met een vragende blik keek ze hem aan. Ze wilde weten wat in dat ei zat, ze wilde weten welke pokémon daaruit zou komen. Het was een redelijk groot ei en de kleur stond haar enigszins wel aan. Alsof het iets ouds was, zo te voelen was het ook keihard en sterk. Haar vader haalde zijn schouders op, als teken dat hij het echt niet wist. Aan de onderkant had hij het ingewikkeld met een zachte doek, zodat het niet kapot zou vallen als hij het ergens neer zou zetten. Hij zette het neer op de tafel en ging aan een stoel zitten. ”Ik heb deze gevonden in Kalos op een expeditie.” Haar ogen gleden naar het ei en dat was op het moment ook het enige waar haar aandacht naartoe ging. Op de achtergrond speelde het verhaal van haar vader af, hij sprak met spanning en zijn stem ging van zacht naar laag vol enthousiasme. Alsof hij net uit een actiefilm was gekomen en Annie deed niet veel anders dan een instemmend geluidje maken en zo af en toe knikken. Maar haar aandacht was gefocust op het ei. Ze vroeg zich af wat er in zou zitten. Welke pokémon zich daar schuil hield. Ze wilde het weten en haar hersenen draaiden op volle toeren. Het was geen pokémon in Hoenn of in de buurt van Fortree City, vast iets wat uit Kalos stamde. Of uit een andere regio. Niet uit Hoenn, dit ei had ze nog nooit gezien. Maar wat was het wel? Iets sterks en waarschijnlijk was het groen. Was het misschien toch niet zo verschrikkelijk stoer als ze dacht? Was het misschien een of andere saaie bug type die gemakkelijk te verslaan was? Terwijl ze zich al die vragen afvroeg draaide haar vader naar haar toe. ”Vind je dat ook, Annie?” Ving ze nog net op toen ze haar ogen van het ei wist af te rukken en haar vader aan wist te kijken. Ze keek hem even verbaasd aan en haar wangen kleurden lichtjes rood. ”Euh.. sorry?” Ze beet op de onderkant van haar lip en staarde haar vader aan, die zacht lachend een zucht slaakte en zich weer van haar afkeerde. Hij begon weer met praten. Nu luisterde ze naar zijn vraag. ”Ik zei dat er vast een hele grote pokémon uit moet komen, dit ei is veel groter dan ik gewend ben. Vind je niet?” Nu snapte ze zijn vraag en zachtjes knikte ze, haar ogen gleden weer naar het ei. ”Maar wat…” Daar wilde ze eigenlijk wel heel erg graag het antwoord op weten. ”Ik heb geen idee, ik zal hem opbergen en verzorgen zodat hij goed kan uitkomen.” Haar vader pakte het ei weer van de tafel en liep ermee weg, Annie verbijsterd en vol vragen achterlatend. Ze ging weer verder aan haar ontbijt en nadat ze daar klaar mee was ging ze naar buiten. Ze had niet bepaald een sweet sixteen vandaag, maar het voelde wel fantastisch. Iedereen de stad die ze tegenkwam en kende feliciteerde haar met haar verjaardag en ze bedankte iedereen, luisterde naar alles wat ze te vertellen had, maar haar gedachten waren nog steeds bij het ei. Het mysterieuze ei dat haar vader zojuist naar huis had gebracht vanuit Kalos.

Uiteindelijk was ze weer terug naar huis gegaan om daar haar moeder en vader samen aan een tafel te vinden met het grote ei weer voor hen op de tafel geplaatst. Ze draaiden zich allebei meteen naar haar toe en haar moeder stond zelfs op. ”Kom zitten schat,” Ze trok een stoel naar achteren voor haar en Annie nam plaats. Haar blik was vragend gericht op haar vader. Wat gebeurde nu? Haar moeder ging weer terug in haar stoel zitten en sloeg haar handen ineen, terwijl ze met de grootste glimlach die Annie ooit had gezien op haar gezicht naar haar vader keek en vervolgens weer naar haar. ”Ik en je vader hebben besloten wat we je gaan geven voor je verjaardag.” Ze hoefde niet heel veel meer te zeggen, want het ei werd voorzichtig door haar moeder naar haar toegeduwd. Verbaasd keek ze van het ei terug naar haar moeder en haar vader en weer naar het ei. ”Voor.. mij?” Ze wist niet wat ze moest voelen bij dit cadeau. Was ze blij? Of niet? Wilde ze deze pokémon wel als haar starter? Of was het angst dat ze voelde dat er straks een of andere lelijke, slappe pokémon uit zou komen? Natuurlijk hield ze van al haar pokémon, maar je eerste pokémon was toch wel iets speciaals. Dat was het begin van alles. De start. Ze wilde niet dat haar eerste pokémon een Sewaddle was. Arceus, wat zou dat een ramp zijn. Ze trok het ei wat meer naar haar toe en voelde eraan. Nee, dit was geen Sewaddle, nee, dit was geen bug type. Ze was er zeker van dat dit een sterke pokémon was. Een bug type kwam niet uit zo’n ei, ze had genoeg bug type eieren gezien en dit was er geen. Dat kon niet. Uiteindelijk verdween de frons en maakte die plaats voor een dankbare glimlach. Na een lange stilte stond ze op en omhelsde ze haar ouders. ”Bedankt, bedankt, bedankt!” Ze klonk zeker weten zeer blij met dit ei en dat was ze stiekem ook. Ze wilde een starter en nu had ze er een – of eigenlijk, nog steeds niet. De starter moest eerst uitkomen, hopelijk ging dat snel gebeuren en duurde dat niet nog maanden. Ze wilde nu beginnen met haar reis en ze was er klaar voor. Serieus ging ze weer zitten en sloeg haar armen om het ei heen. ”Euhm,” Begon ze, dit was een moeilijk onderwerp dat ze niet graag op tafel gooide bij haar ouders. Ze wist niet hoe ze erop zouden reageren en of ze het wel een goed idee vonden, je weet maar nooit wat daarbuiten allemaal was en of de wereld wel zo leuk was als hoe de avonturier het voor haar had verteld. Misschien had hij de verhalen veel mooier gemaakt en waren ze niet zo leuk en plezierig maar juist eng en verschrikkelijk. Maar daar wilde ze niet in geloven. De reis was mooi en daar hield ze zich aan vast, ze wilde weg hier uit Fortree City. Hoe erg ze ook van deze stad hield, het was niet haar thuis en ze wilde hier niet oud worden. Nog niet in ieder geval. ”Zeg het maar kind” Haar ouders keken haar beiden met een diepe frons op hun gezicht aan. Ze wilden graag weten waar hun dochter mee zat. ”Nou,” Ze rechte haar rug en besloot er gewoon voor te gaan. ”Nu ik zestien ben, vind ik dat het tijd is voor mijn het huis te verlaten en op reis te gaan. Zodra mijn pokémon dan uit het ei is gekomen natuurlijk.” Ze nam even een korte pauze, maar niet zo lang dat haar ouders iets konden zeggen. ”Ik wil een pokémon breeder worden en om succes te krijgen moet ik de wijde wereld ingaan, dingen ontdekken, dingen leren kennen. Ik wil volwassen worden en op mijn eigen benen kunnen staan.” Dat moest ze er gewoon nog aan toevoegen, voor het geval haar ouders ertegenin zouden gaan. Ze wilde dit echt heel graag en ze kon het, daar was ze zeker van. ”Denk je echt dat je dat aankan?” Ze was er van overtuigd dat haar moeder liever later pas zag gaan, maar Annie was er heel zeker van. Te zeker misschien. ”Ja, heel zeker. Ik wil dit echt heel graag doen.” Zeker na die avonturier met zijn verhalen, zijn prachtige verhalen. Ze wilde ooit ook die verhalen kunnen vertellen aan haar eigen kinderen en misschien ooit wel haar kleinkinderen. Ze wilde mensen kunnen inspireren met wat zij allemaal wel niet had gedaan, en niet dat mensen die haar kenden later zouden zeggen: Oh? Annie? Die is haar hele leven in Fortree City gebleven en heeft de wereld nog niet eens gezien. Nee, ze wilde wijsheid opbouwen, meerdere pokémon leren kennen zodat ze kennis zou hebben over alle eieren die er bestonden. Dit was niets, dat constante afvragen en wie weet waren de steden de plek waar zij hoorde. Ze moest dat alleen nog allemaal uitzoeken dat wilde ze graag proberen. Als het toch niets was, dan kon ze altijd nog terugkomen naar huis.

Haar ouders keken elkaar even aan om vervolgens weer naar haar te kijken. Ze zag de bezorgde blik in de ogen van haar vader en de denkende ogen van haar moeder. Ze waren er niet zeker over. ”Ik kan pokémon gaan fokken, daar kan ik geld mee verdienen. Ik kan gaan werken in de Daycare, jullie weten dat ik goed om kan gaan met mensen en met pokémon.” Als het dat was, het geld, dan zou ze hen ervan overtuigen dat ze het aankon. ”Ik kan altijd nog terugkomen als ik het niet leuk vind, het is niet dat jullie me nooit meer zullen zien. Of dat ik nooit meer terug naar huis kom.” Haar handen gleden over het ei, het voelde zo warm en vertrouwd aan. Alsof het haar nu al zou beschermen tegen de kwade buitenwereld. ”Ik wil de gyms uitdagen, contests beleven, meedoen aan shows.” Ze glimlachte dromerig toen ze daarover begon. ”Ik kán dit.” Bevestigde ze haar ouders voor de zoveelste keer. Ja, ze was hier helemaal klaar voor en eigenlijk had ze haar besluit al genomen. Haar vader was de eerste die zachtjes knikte en begon met spreken. ”Als jij dit graag wilt doen, dan staan wij achter je.” Zei hij, terwijl hij de hand van zijn moeder vastgreep, die zachtjes glimlachte. Ze volgde de woorden van haar man hierin. Enthousiast glimlachte Annie terwijl ze van haar vader naar haar moeder keek en ze met haar ogen zo al bedankte voordat ze kon spreken. ”Dank jullie wel! Jullie weten niet hoeveel dat voor mij betekend.” Ze stond meteen op en het liefst ging ze haar tas nu al inpakken en vertrok ze nu al. Een grote glimlach stond op haar gezicht terwijl ze een aai gaf over het ei. Ze zou vertrekken als hier een pokémon was uitgekomen, dan was het tijd om te gaan. ”Wacht.” Even verstarde het meisje van de schrik toen ze de woorden van haar moeder hoorde, die de hele tijd al niet gesproken had. Alsof ze zich nu had bedacht en nee ging zeggen hiertegen, de pret van haar dochter verpestende. Maar zo was haar moeder helemaal niet en daarom versoepelde het lichaam van Annie weer. Dat zou haar moeder haar nooit aandoen. Niet op zo’n manier. Haar moeder liet de hand van haar vader los en stond op, terwijl ze richting de kast liep en deze openmaakte. ”Ik had gedacht dat ik je dit pas later zou geven, maar nu je toch bijna gaat..” Ze haalde voorzichtig een doosje tevoorschijn en kwam vervolgens naar haar toegelopen. Het doosje werd voor Annie op de tafel gezet en verbaasd ging ze weer zitten. Toekijkend hoe moeder de deksel er vanaf haalde en een gloednieuwe pokédex en zes pokéballs tevoorschijn kwamen. Een map van Hoenn was daarbij inbegrepen. ”Deze heb ik gekregen van de professor toen hij hoorde dat je geen starter bij hem kwam ophalen.” Legde haar moeder uit. ”Dit is je bloedeigen pokédex, die slaat alle pokémon die tegenkomt en vangt op en zal je vergezellen in je reis. Zo kun je de professor helpen met zijn onderzoek, hij heeft veel data nodig.” Een korte stilte viel en haar moeder slaakte even een zucht. Ze was moe. ”Iedere nieuwe starter krijgt de vijf pokéballs, jij hebt er zes gekregen omdat je daar je starter in moet stoppen. Normaliter zou je er ook zes hebben, maar eentje zou dan gevuld zijn met een Hoenn starter..” Annie knikte zachtjes en nam de pokédex in haar handen. Het was een gloednieuw ding en kwam waarschijnlijk van Kalos af, maar het maakte haar niet veel uit. Ze was er blij mee en ze vond hem mooi. Haar gegevens stonden erin, samen met de badges die ze had gekregen, de ribbons en alle breeder titles die ze had gewonnen. Natuurlijk stond er nog vrij weinig in, want ze had geen enkele data en nog geen enkele pokémon gezien. Dat was natuurlijk logisch voor een trainer die net haar pokédex had gekregen. Al was zij niet echt een trainer, zij was een breeder en daar had ze zich vanaf het moment dat ze tien was geworden aan gehouden – zelfs zonder starter had ze dat al verzonnen en nu ze bijna haar starter had kon ze dat met volle overtuiging zeggen. Ja, ze zou de gyms gaan uitdagen, maar ze zou ook gewoon de shows afgaan en haar pokémon fokken. Maar dat was nog niet het goal voor nu. Haar eerste goal was de wereld ontdekken, ze wilde dingen leren kennen al was het gewoon een grote stad bezoeken waar ze eindelijk te weten kreeg hoe de rest van de wereld eruit zag. Daar zou het vast veel anders gaan dan hier, hier waar de mensen nog in boomhutten slapen. Het ging vast een enorme cultuurshock voor haar worden. ”Bedank hem maar voor me de volgende keer dat je hem ziet.” Zei ze nog even uit beleefdheid, waarna ze haar moeder een dikke knuffel gaf en vervolgens haar doos onder haar arm sloeg en het ei in beide handen voorzichtig vastpakte. ”Doe voorzichtig!” Schreeuwde haar vader haar nog na terwijl ze de trap op liep. Natuurlijk was ze voorzichtig, dit was haar baby. Haar lieveling, haar vriend en haar familie en ze zou voor deze pokémon zorgen, no matter wat uit het ei zou komen. Nadat ze het ei voorzichtig en warm had weggestopt en haar pokédex en pokéballs in de tas had gedaan was ze begonnen aan het pakken. Ze moest kleren hebben, want ze zou zich moeten omkleden. Ze pakte haar beurs en al haar geld in en wat extra sokken en onderbroeken. Alle benodigdheden waar ze aan kon denken; een zaklamp en een slaapzak. De pokéballs werden op de riem van de tas geduwd, waar ze hoorden. Ze glimlachte toen ze een pas achteruit zette en tilde het ding op. Aan dat gewicht kon ze vast wel wennen, zo zwaar was het naar haar weten nog niet eens. Nadat ze klaar was en nog even een keurende blik over haar kamer en het ei had gegooid, was ze uiteindelijk die nacht op haar bed in slaap gevallen.

De volgende morgen werd ze wakker door een raar gekraak. Moe wreef ze zich door haar ogen en knipperde ze even een paar keer tegen het licht dat door haar kamer viel, waarna haar blik geschrokken op haar ei werd gericht. Met pyjama en al sprong ze uit haar bed en viel ze met een smak neer op de grond – door het te snel opstaan. ”Auw..” Mompelde ze, maar de klap was niet hard genoeg geweest om iemand te wekken want naar even rustig op de grond te hebben gelegen, bang dat iemand gewekt was geworden door haar lompigheid, had ze nog steeds geen geluiden gehoord. Moeizaam kwam ze weer op en een diepe gaap rolde over haar lippen, het was nog best vroeg in de morgen voor een zaterdagochtend. Normaal sliep ze dan tot tien uur uit, nu was het pas acht uur. Het begon wel al licht te worden en zelfs aan dit kleine beetje licht moest ze goed wennen. Buiten lag sneeuw, waardoor het automatisch ook een stuk lichter leek dan dat het in werkelijkheid was. In de zomer zou het met deze hoeveelheid licht namelijk nog steeds donker zijn buiten. Sneeuw weerkaatste het licht en dat vond ze eigenlijk wel fijn, want in deze donkere dagen had ze wel licht nodig om op te staan het ’s morgens. Vooral doordeweeks, als ze vroeg moest opstaan. Het meisje richtte haar blik op het ei. Het ei dat aan het kraken was, waar scheuren in te zien waren en dat heftig bewoog. Er wou iets uitkomen en Annie was benieuwd wat het was. Ze bleef voor het zitten, gehurkt, en staarde ernaar. Moest ze het helpen? Nee, ze moest wachten. Ze wilde het arme ding zo graag uit zijn lijden helpen en losmaken uit zijn ei, maar Annie wist dat dit het beste was voor de pokémon. Dan zou hij zelf al kracht hebben voordat hij het ei uit kwam en zeg nou zelf – een pokémon die zijn eigen ei niet eens uit kwam was niet zo heel sterk. Uiteindelijk kwam er een grote barst in, driehoekig, die naar beneden viel en voordat ze het wist werd de hele onderkant van het ei uitelkaar gereten door twee pootjes die zich met een hevige kracht tegen de wand aan hadden geslagen. Een kleine, groene pokémon kwam tevoorschijn. Het zag er nog best eng uit. Even bleef ze daar zitten. Verbaasd. Geschokt. Ze wist niet welke emoties ze moest voelen. Het had rode ogen en keek haar nors aan en zij staarde recht in zijn blik. Gehaast haalde ze haar pokédex tevoorschijn en klapte het open. Eigenlijk ging het vanzelf heel makkelijk op. De pokédex signaleerde de pokémon en begon met praten. “Larvitar, the Rock Skin Pokémon. Larvitar generally hatch deep within the earth and take a long time before coming to the surface.” Het was dus een Larvitar en Annie fronste diep. Een Larvitar? Wow! Dat was een Pseudo-legendary als ze het zich goed kon herinneren. Die pokémon waren sterk! Ze glimlachte en staarde vriendelijk terug naar het ding. Het was een mannetje, dat had de pokédex hem verteld. Hoe hij dat zag was een raadsel voor Annie, maar het was zo en daarom kon ze hem zijn naam geven. ”Hallo daar kleintje,” Een tegenwerkend gebrom kwam haar kant op en even fronste ze. Maar blijkbaar was het meer vriendelijk dan gemeen bedoeld en de pokémon keek alweer wat minder nors naar haar. Hij opende zelfs zijn handen voor haar en wilde dat ze hem zou optillen. Ze stond op en bukte, om hem vervolgens uit het ei te hijsen. Of eigenlijk een poging te doen tot. Ze had gewenst dat ze het nooit geprobeerd had. Ze had hem nog net naast het ei kunnen zetten, als het nog langer had geduurd had ze hem geheid laten vallen. Hij was zwaar, héél zwaar. En hij was nog maar een baby? Wow, dan moest hij later nog veel zwaarder worden. Hij zou was misschien net zo zwaar als haar en zij stond al zestien jaar op deze aarde. Maar ze besloot dat het niet erg was. Dit was niet bepaald een pokémon die je omver kon blazen dus, dat was wel fijn. Ze gaf het een knuffel, wat het niet leuk leek te vinden maar het deed er weinig tegen. ”Ik ben je nieuwe trainer, wij gaan het heel leuk krijgen samen!” Bracht ze vrolijk uit en de Larvitar leek er wel oké mee te zijn. Hij was niet zo super enthousiast, maar als Annie goed bekeek wat hij de afgelopen paar minuten allemaal had gedaan, was hij niet de vrolijkste. Het meisje stond op en wuifde haar pokémon met haar mee. ”Oh, wacht!” Op de toppen van haar tenen draaide ze zich weer terug naar haar Larvitar. ”Ik moet je nog een naam geven.” Glimlachte ze breed. De pokémon leek het maar raar te vinden maar hi knikte. ”Wat dacht je van .. ehm..” Ze wist het eigenlijk niet. ”Davis?” Vroeg ze, maar hij weigerde dat. Ze beet op de onderkant van haar lippen. ”Oh, ik weet een goede!” Zei ze vrolijk. ”Lei!” Hij was wel een lei-type en gelukkig ging hij er akkoord mee. Want ze zou hem nooit anders kunnen noemen. Haar pokémon ging mee de keuken in, waar een verbaasde moeder moe opkeek. Bij het plotseling zien van de baby pokémon aan haar zijde sprong ze op. ”Mijn Arceus!” Kraamde ze uit. Duidelijk geschrokken van de pokémon die naast haar stond, hij keek dan ook best kwaad. Maar Annie had besloten dat dat gewoon was hoe hij was, hij was niet gemeen. En als hij ooit gemeen zou zijn tegen haar, dan zou ze dat hem goed afleren. Daar was ze van overtuigd. ”Dit is Lei, hij is een Larvitar en mijn eerste pokémon!” Zei ze vrolijk, haar moeder knikte vervolgens en bekeek de pokémon nog even. ”Gefeliciteerd.” Glimlachte ze haar dochter vervolgens stijfjes toe, waarna ze weer ging zitten en verder ging aan haar ontbijt. ”Ik ga even naar buiten met Lei.” Ze wilde haar pokémon aan de buitenwereld tonen en dat ging ze nu ook doen. Samen met haar nieuwe pokémon stapte ze naar buiten, het was eerst een heel karwei om de pokémon veilig op de grond te krijgen maar het was hun gelukt. Tevreden en trots liep ze verder door de stad heen. Iedereen mocht weten dat ze een pokémon had. ”Mooi hier, hé?” Ze had hem betrapt op zijn nieuwsgierige, grote ogen en hij keek haar even verbaasd aan. Waarna hij nors wegkeek. Hij wilde niet toegeven dat hij met nieuwsgierigheid rond had gekeken, maar Annie wist van wel.

Fourtree City. De stad met huizen in bomen, iets bijzonders was het wel. Nieuwsgierig keek Aria in het rond, er liepen een aantal mensen door de stad. Het witharige meisje had haar nieuwste aanwinst, Anice de Sentret op haar schouder. De pokémon keek net zo nieuwsgierig rond als zij zelf deed. Het zag er allemaal prachtig uit en ook nog eens heel creatief bedacht met de gebouwen in de bomen. Een frisse windvlaag waaide door haar witte haar, een koude rilling trok over haar rug. Dit deed haar echter niet opkijken aangezien ze diep in gedachtes was verzonken. Hierdoor liep ze ook vol tegen een meisje aan. Wat verdwaast schudde Aria met haar hoofd. "Oh het spijt me," zei ze oprecht tegen de brunette voor haar.

Met een gigantische grijns op haar gelaat en de gloednieuwe Zorua in haar armen, was een oranje-harig meisje op de boot gestapt. Op naar Hoenn! De bootreis was spannend geweest en had haar veel laten zien. Samen met Sorrow, Pride en de voor nu nog naamloze Zorua, was ze het schip wezen verkennen. Sorrow had hen in de problemen gebracht en ook de Zorua scheen niet de makkelijkste. Als iemand ook maar naderde, begon het ding een beschermende houding aan te nemen. Roxy had zo het idee dat ze met hem zeer veilig zou zijn in de toekomst. Niet dat dat iets slechts was. In tegendeel, ze kon het wel gebruiken. Vooral met haar handicap, het doof zijn.
Aangekomen in Hoenn was ze, met Pride aan haar zijde en de andere twee in hun balls, met een taxi naar een dorpje gegaan. Een willekeurig dorpje, want van plan om de gym uit te dagen was ze nog niet. Nee, ze was eerst van plan enige steden te verkennen zodat ze zowaar weten zou waar ze was. Want, van plan om terug te gaan naar Kalos was ze niet. Nee, Hoenn was haar nieuwe thuis!

Het dorpje waar ze aan kwam was… Interessant. Toen ze zag hoe twee meisjes, niet ver van haar leeftijd, tegen elkaar opbotsten, hief ze geschrokken haar wenkbrauwen en wandelde ze erop af, al bleef ze op het laatste moment haken. Wat kon ze immers doen? Als ze tegen elkaar begonnen te ratelen, dan volgde ze er niets meer van. Immers moest ze hun lippen zien om te weten wat ze zeiden. Ze voelde hoe Pride haar handje in die van haar trainster legde en ze beet op haar lip.
“Gaat het?” besloot ze aan de twee te vragen. Nu was het hopen dat ze haar kant op keken…

Diep in gedachtes liep ze door naast haar Larvitar, die eigenlijk vol met interesse het gebied in zich op leek te nemen nu zijn trainer hem even niet in de gaten hield. Het meisje had haar blik afwezig naar het bos gericht, want het enige waar ze nu op stond te wachten was het begin van haar eigen reis. Ze wilde weg uit deze stad en nieuwe dingen ontdekken, een goede breeder worden en bekend worden in de grote wereld. Ze wilde mensen leren kennen en nieuwe vrienden maken, om dan later als ze zelf alweer wat ouder was, jongere kinderen te inspireren zoals die avonturier dat bij haar had gedaan. Echter werden haar gedachtes abrupt gestoord door een klap die ze tegen haar lichaam aan kreeg, de klap kwam zo hard aan dat ze haar evenwicht even verloor, maar op de grond vallen deed ze niet. Larvitar was voor haar gesprongen, tussen haar en de ‘aanvaller’ in. Annie keek even geschrokken op, maar het meisje keek haar net zo geschrokken terug aan, althans, zo leek het voor het meisje. Het leek erop dat de twee onverwachts tegen elkaar aan waren gebotst en het was dus niet expres gedaan. Ze wierp even een blik op haar Larvitar. ”Het is oké, Lei.” Zei ze, hem met een zachte glimlach vertellend dat het echt oké was. Haar blik gleed naar het meisje. ”Heb je je pijn gedaan?” Ze reageerde helemaal niet op de woorden van spijt die het meisje uitbracht, het maakte toch niet veel uit dat ze tegen haar was aangelopen. Ze waren het allebei schuld. Een roodharig meisje met blauwe ogen kwam er vervolgens bijstaan en zij vroeg of het wel ging met  de twee. ”Ja hoor,” Sprak ze het meisje rustig toe. ”Ik ben Annie, wie zijn jullie?” Ze keek van het roodharige meisje naar het witharige meisje en vervolgens weer even naar Lei – die er niet heel erg blij mee leek te zijn dat er nu twee onbekende mensen bij zijn trainer stonden. Ach, hij was toch zo beschermend over haar.

”Het is oké, Lei.” Zei de brunette tegen haar pokémon die voor haar was gaan staan. Het was een kleine groene pokémon en hij zag er naar uit dat het nog een baby was. Aria klopte wat van het stof van haar witte kleren. ”Heb je je pijn gedaan?” Vroeg het meisje waar ze net tegenaan was gelopen. Licht schudde ze met haar hoofd van nee. Ze was alleen even geschrokken van de botsing tussen haar en het meisje dat ze ongeveer een jaar jonger dan haar schatte. “Gaat het?” Vroeg een roodharig meisje dat ook was komen aanlopen. ”Ja hoor,” antwoordde de brunette war ze tegenaan was gelopen. ”Ik ben Annie, wie zijn jullie?” Vervolgde het meisje dat blijkbaar Annie heette. "Aria, aangenaam," stelde zichzelf rustig voor. Vriendelijk glimlachte ze naar de twee meisjes. Nadat de roodharige zich had voorgesteld besloot ze dat het nu haar beurt was om een vraag te stellen. "Dit is Anice, en hoe heten jullie pokémon?"