All in the way will fall. || Open.

Een luide zucht ontsnapte uit de mond van een donkerharige jongen. Een Magnemite vloog enthousiast rond zijn hoofd, terwijl ze een stad naderden. “Rustig maar, knul, we gaan naar huis,” verzuchtte hij met een kleine grijns. Ja, hij was Kalos eigenlijk al vrij snel zat geweest. Hij had gedacht dat de regio hem meer zou interesseren dan Hoenn, maar zodra hij in een trainermagazine had gezien hoe de gymleiders eruit zagen, had hij besloten dat het geen uitdaging zou zijn om tegen hen te vechten. Hij zou ze nooit serieus kunnen nemen, hij zou het niet zien als een eer om van hen te winnen. Al nam hij sowieso niet veel mensen serieus, was het toch wel de bedoeling dat gymleiders enig respect eisten. Zonder respect voor de gymleiders was het uitdagen van de gym immers niets anders dan het simpele overstappen van een hindernis, alsof je een opdracht maakte voor school. Nee, hij was niet van plan op die manier door het leven te gaan.
Met kalme passen stapte hij dan ook Mauville City binnen. De Magnemite, enthousiast als hij was, racete naar voren, van plan richting huis te schieten, toen er net iemand aan kwam lopen en de Magnemite zichzelf niet meer kon stoppen, waardoor de kans groot was dat hij met zijn metalen lichaam tegen het hoofd van het onbekende persoon zou knallen.

Ze had de desert getrotseerd en ze was redelijk trots op haar. In de verte zag ze de stad al dichterbij komen en even keek ze naar haar Larvitar. Lei zag er moe uit van de zandstorm en daarom bedacht ze zich dat hij wel wat rust nodig had nu. ”Bedankt voor je hulp, je mag nu uitrusten.” Hij stemde erin mee en maakte verder geen geluidje, Annie haalde haar pokémon terug in haar pokéball. Zo dicht bij de stad zou haar toch niet veel meer kunnen gebeuren, althans, dat dacht ze natuurlijk. Er kon nog super veel gebeuren, zoals een overval of wat dan ook – maar een meisje dat kwam uit Fortree City had nooit van het kwaad gehoord. Ze was nog helemaal naïef als het ging om de grote boze buitenwereld. Haar ogen werden groot bij het zien van de grote gebouwen toen ze de stad binnenliep. De technologie, alles. Ze had nog nooit zo’n mooie stad gezien en ze brak haar nek erover om naar boven te kijken. Wow, alles was zo mooi! Een enthousiaste glimlach kwam op haar gezicht en ze was eigenlijk van plan om haar moeder daar iets over te vertellen. Maar toen ze de hoek om kwam en voor zich uit keek, kwam er plots iets naar haar hoofd toe geslingerd. Een pokémon, maar dat kon ze op dat moment niet zien. Ze wou nog bukken, maar het ding kwam te snel op haar af en voor bukken was ze al veels te laat. Boem! De klap kwam hard aan en voordat ze het wist lag ze op de grond, haar ogen toegeknepen van de schrik. Voorzichtig opende ze haar ogen weer en knipperde. Wat was zojuist gebeurd? Verbaasd ging ze rechtop zitten, terwijl ze om zich heen keek. Dit had ze niet zien aankomen.

Perfecte eerste indruk van de grote stad~

Bam. De Magnemite had weer bewezen het meest onbenullige, onhandige wezen te zijn waar het om bekend stond. Delsin hief zijn wenkbrauwen voor een kort moment, terwijl zijn cyaankleurige ogen nieuwsgierig naar het meisje gleden dat op de grond lag. Toen ze rechtop ging zitten, bleef hij nog even staan, haar bestuderend aankijkend. Toen hij besloten had dat er misschien nog wel enigszins interessante kenmerken aan het meisje gevonden konden worden, wandelde hij op haar af en stak hij zijn hand uit, om haar overeind te helpen. “Kom maar,” grijnsde hij. Geen excuse, enkel een zeer schuldig uitziende Magnemite die weer aan kwam vliegen en op zijn hoofd landde. Het enige wat hij deed was haar zijn hulp aanbieden, met een scheve glimlach op zijn gelaat en zijn wenkbrauwen nieuwsgierig opgeheven. “Geen pijn mag ‘k hopen?” Ach, dat kon hij op zijn minst vragen. Niet dat het hem bijzonder veel kon schelen als dit wel het geval was.

Een jongen kwam uiteindelijk op haar afgelopen en het meisje kon eigenlijk wel raden dat de pokémon van hem was geweest. Anders zou hij niet nu naar haar toelopen, toch? Hij hield zijn hand voor haar uit, maar die nam ze niet aan. Ze had geen hulp nodig met opkomen en dat deed ze dan ook op haar eigen houtje. Ze sloeg wat grond van haar kleding af en keek vervolgens met haar groene ogen weer op naar de jongen. De pokémon zat nu bovenop zijn hoofd en even staarde ze er naar. Hij zag er raar uit, alsof hij geheel uit staal was gemaakt en niet echt een levend wezen was. Maar dat was het toch echt, want de ogen bewogen en keken haar aan, recht in haar ziel. Het meisje besloot weer terug te kijken naar de jongen en die vroeg of ze zich pijn had gedaan. Een ietwat kleine glimlach verscheen op haar gezicht. ”Nee hoor, het gaat wel.” Zei ze, al deed haar hoofd nog een beetje pijn van de klap die het had gekregen tegen de grond. ”Is dat jouw pokémon?” Het was een domme vraag, maar alles was beter dan stilte.