Lion {Closed}

Lily zuchtte, Luna was het bos in gerend en nu moest ze de Torchic zoeken. Hier mocht ze dat niet doen, maar het gebeurde vaker. Thuis in Hoenn zou ze zich niet druk maken, daar ging de pokémon wel vaker alleen op avontuur zonder haar, want iedereen kende de pokémon daar en wist ze zelf de weg, maar hier was ze nog niet geweest. "Lunaaaa," een gepiep klonk uit de verte, snel rende Lily er heen, bijna zag ze een pootafdruk over het hoofd, de afdruk van een Torchic, maar er naast ook een van een onbekende pokémon. Nieuwsgierig inspecteerde Lily de afdruk, het leek op die van een katachtige, een nieuw zoekend gepiep steeg op uit de verte. Lily zuchtte weer, ze wilde binnen kort gaan reizen, het weglopen moest ze Luna afleren. Na een tijdje lopen en zoekend gepiep horen, wat er op wees dat Luna ook verdwaalt was en haar zocht, hield het op. "Luuuuuna," Lily spitste haar oren, maar het bleef stil, op een enkele piep na, maar die was van een andere pokémon. Bezorgd liep Lily door, als er wat gebeurt was met de Torchic zou ze het zichzelf nóóit vergeven. Zoekend naar sporen keek ze rond, maar het enige wat het meisje zag waren de pootafdrukken van de katachtige, maar tussen al die afdrukken kon ze een vogelachtige afdruk herkennen, Luna's afdruk. Wat rustiger ging Lily weer verder, ze was op de goede weg.

Luna keek om zich heen, ze was verdwaalt, Lily zou hier niet blij mee zijn, ze bevond zich in een bos... En dat was alles wat ze wist. De Torchic liep stevig door, langzaam werd het mistiger, en uiteindelijk kon de pokémon niks meer zien. Onbewust spitste Luna haar oren, een geluid klonk vlak naast haar. In de verte klonk Lily's stem die haar naam riep, net riep ze de hele tijd, maar het gegrom liet haar haar snavel houden. Luna zette het op een lopen, grommen was géén goed teken, ze kwam aan bij een ruïne. Het gegrom werd sterker, bang draaide de Torchic zich om, wat was daar? Uit de mist kwam een poot, een bleke poot met een donkerder vacht. Een leeuwen welp kwam te voorschijn, was ze dáár bang voor geweest? Van haar angst ontdaan liep de Torchic vrolijk op de pokémon af.

Lily had het niet gemerkt, maar ze was een mist in gelopen, Luna had niks meer gezegd en nu was ze echt ongerust. In de stad had ze gehoord over een ruïne, de Chamber of Emptiness, waarschijnlijk liep ze nu in die richting, want daar was blijkbaar een constante mist. Een toren kwam in zicht, eerst was het een zwarte schim, maar nu duidelijk een toren, Lily hoorde een gepiep, het klonk zachtjes, maar duidelijk 'Torchic, tor tor'. "Luna," blij rende het meisje op de toren af, Luna was daar. Bij de toren aangekomen bleek de pokémon niet alleen, verbaast keek Lily naar de pokémon die naast haar Luna zat. De pokédex werd er bij gehaald. "Litleo, de Lion Cub Pokémon. Deze pokémon verlaten hun groep om sterker te worden, deze pokémon vechten snel. Hoe sterker hun tegenstander lijkt hoe meer hitte er van zijn manen afkomt en hoe meer energie er door hun lichaam stroomt."
"Hmm, een Litleo," de twee pokémon zaten vredig naast elkaar, niks wees er op dat ze hadden gevochten. Lachend liep Lily naar Luna, "leuk dat je vriendjes maakt, maar we moeten nu écht naar huis." Teleurgesteld keek de Torchic haar aan, de Litleo trok ook een verdrietig gezicht. Lily bekeek de kleine leeuw eens goed, er zaten kleine wonden op haar. "Oh, je bent gewond," het floepte er uit, voorzichtig stak Lily haar had uit. De Litleo week achteruit, ze gromde zachtjes, Lily trok haar hand terug. Deze pokémon was duidelijk bang. "Het spijt me Luna, maar nu móéten we echt gaan. je wilt toch nog wel wat avondeten?" De Torchic keek Lily aan, maar maakte geen aanstalte om te vertrekken. De Litleo kwam dichterbij toen ze het woord 'eten' hoorde. Verbaast keek Lily naar de pokémon, "ken je het woord eten?" Het welpje liet een vrolijke grom horen, een ja. Toen raakte het inzicht Lily, "je bent achtergelaten." Fluisterde ze de pokémon toe, de welp leek zich te kunnen redden in het wilde, maar ze was gewond en in dit deel van het bos groeide niet de juiste bomen om de pokémon te kunnen genezen, die móést naar een pokécenter. "Je verdient het niet hier alleen achter te blijven, ik ga je vangen!" Vastbesloten zocht ze in haar tas naar haar pokéballen, ze haalde er een tevoorschijn en de Litleo week achteruit. Lily zuchtte, "kom kleintje, ik zal je niet achterlaten." De pokémon kwam dichterbij en stootte zachtjes tegen Lily aan, ze glimlachte. "Je wilt vechten? Maar je bent helemaal verzwakt," het welpje liet een zelfverzekerd geluid horen. "Oke, wat jij wilt, kom Luna, maar doe wel rustig aan hé," Luna, die het hele gesprek had gevolgd liep naar haar baas, de Litleo week achteruit en nam een vechtpositie aan. "Oke Luna, begin maar met een scratch," de Torchic nam een aanloop en stormde op haar tegenstander af, die reageerde met een Ember. Luna werd vol geraakt, maar ze stopte niet, de Torchic stormde bijna tegen de Litleo en krabde. Het welpje herstelde snel en deed een poging tot tackle tegen Luna, die ontweek automatisch. "Nog een scratch Luna," Luna sprong richting Litleo en krabte nog eens hard. Die zakte door haar poten, maar vond toch de kracht om nog te blijven staan, Litleo viel weer aan met ember. Torchic piepte toen het vuur haar raakte, maar veel pijn deed het niet. Lily pakte de pokéball stevig vast. "Kom op kleintje, je houd het niet lang meer vol," ze gooide de ball. Die raakte de welp en sloot hem op. Lily hield haar vingers gekruist, ga er in kleintje. Lily wilde de pokémon redden, lang zou hij het niet volhouden en ze wilde niet dat de kleine pokémon zou sterven hier in het wild, dat zou ze zichzelf niet vergeven.