a clockwork orange [ Kaito ]

De truc van fietsen met een rokje aan bestaat uit twee stappen: de eerste is genoeg zelfvertrouwen hebben om zo’n groot deel van je benen te laten zien, de tweede is een korte legging onder het rokje aan te trekken zodat je niemand je ondergoed laat zien. Fen had stap een lang geleden al voltooid en had, nadat ze eindelijk was aangekomen in Santalune City, ook stap twee kunnen voltooien en zat nu vrolijk op de fiets.
Het was haar definitie van ontspanning, met losse haren (hoe anders, haar haar was nauwelijks lang genoeg voor een halve staart, laat staan een hele) en open jack op de fiets door de stad op verkenning. Fennel zou eigenlijk moeten trainen voor de gym, maar daar had ze geen zin in. Keira was moe en Marshall was Marshall, dus die weigerde ook nuttig te zijn.
Over Marshall gesproken, hij vond het maar wat leuk in haar fietsmandje. Dat was een ding wat Pokémon en trainer gemeen hadden: een liefde voor de wind in hun haren. Of eigenlijk in hun schild, want als insect-type had de Karrablast geen haren.

Haar starter had zich de hele dag al goed gedragen, van zijn bad tot zijn verplichte controle in het Pokécenter. Hij had niemand gebeten, geen enkele grom laten horen, puur omdat hij wist dat hij alleen in het fietsmandje mocht als hij braaf was.
Het duo stopte in het midden van de stad, bij de fontein die Fennel deed denken aan Castelia, ondanks dat ze niet wist waarom. Fen zette haar fiets op slot en pakte Marsh uit het mandje. Hij was vrolijk genoeg om het toe te laten en bleef zelfs rustig naast haar zitten toen ze hem naast zich neerzette op een bankje.
Ze opende haar schoudertas en haalde een sinaasappel voor zichzelf en een snack voor Marsh tevoorschijn. Enthousiast begon de Karrablast op zijn voedsel te knagen, terwijl Fennel zich richtte op het bijna chirurgisch pellen van de sinaasappel.

Tegen de tijd dat ze halverwege haar fruit was, besloot Marsh dat het tijd was voor avontuur. Fen knikte slechts toen haar niet-zo-trouwe insectenmaatje van de bank sprong. ‘Geen kattekwaad, Marsh.’ waarschuwde ze de Pokémon. ‘En niet de fontein in. Je schild droogt moeilijk, zeker als er vocht onder komt.’ Dichtbij zou hij wel blijven. Maar uit de problemen? Nee, Marshall kennende zou dat niet gebeuren.

De sinaasappel was te zoet naar haar smaak. In Unova werden ze geïmporteerd vanuit andere steden, dus waren ze meestal nog niet helemaal rijp als je ze in de supermarkt kocht. Friszuur was hoe Fennel haar sinaasappels gewend was en deze, die van een markt uit de buurt kwam, was een stuk rijper dan ze gewend was. Niet dat ze hem niet lekker vond – integendeel, elke citrusvrucht vond ze prima te pruimen. Het was gewoon net te zoet.
Ze had haar ogen dichtgedaan om nog meer van de rust te genieten. Ze leunde met haar ellebogen op de achterkant van het bankje en leunde met haar hoofd naar achteren. Heerlijk. Er was geen totale stilte, er was het geroezemoes van mensen, en de zon brandde door haar oogleden nog steeds op haar netvlies, maar het was goed.

De relatieve rust werd verbroken door het gekrijs van een Karrablast. Ze opende een oog, realiseerde zich dat de Karrablast hier niet thuishoorde en dat het dus Marshall wel moest zijn, zuchtte daarna en stond op. Ze sloeg haar tas om haar schouder en zocht met haar ogen naar het blauwe wezentje wat zich haar starterpokémon mocht noemen. Jahoor, daar was hij. In de fontein. Precies op de plek waar hij niet mocht zijn. Pissig omdat hij én haar rust had verbroken én omdat hij weer tegen haar in was gegaan.
De Pokémon was zelf te klein om uit de fontein te klimmen, dus boog ze voorover en pakte ze de drijfnatte Marshall uit de fontein. Hij protesteerde niet eens, wat vreemd was, maar hij leek dan ook erg geschrokken te zijn. Waarschijnlijk was hij op de rand gaan staan en was hij gevallen, of zoiets doms. Dat was echt iets voor Marsh.

‘Wat heb ik je nou verteld?’ vroeg ze hem boos, zijn trillende gedrag negerend. ‘Als ik zeg dat je niet bij de fontein mag spelen, speel je niet bij de fontein. Nou ben je helemaal doorweekt en duurt het dagen voordat je weer een beetje goed kan vechten, verdomme.’ Mopperde ze nog wat op hem door.

Nutteloos? Hold on, buddy. Marshall was vervelend en eigenwijs en op sommige momenten niet de slimste, maar hij was niet nutteloos. Fennel pikte het niet als je haar Pokémon beledigde, dat was een privilege dat alleen zij had. Oh, en dan ook nog zeggen dat het haar eigen schuld was, dat insect-type Pokémon gewoon zwak waren? Dat ze dom waren? Wauw, de jongen had wel lef. Het was echter geen lef wat Fen bewonderde.
Ze zette Marshall naast zich neer en keek de jongen die haar benaderd had aan met een felle blik in haar ogen. Langs haar lichaam balde ze een vuist, maar die liet ze vallen voordat ze er te aggressief mee zou overkomen. ‘Waarom houd je niet gewoon je mond over dingen waar je niets van afweet?’ vroeg ze hem, irritatie merkbaar in haar stem.
Ze moest behoorlijk naar hem opkijken, aangezien hij ruim vijftien centimeter langer was dan zij, maar dat hield haar niet tegen om hem een lelijke blik toe te werpen. Durfde hij wel, zomaar andermans Pokémon beledigen.

De Houndor die de jongen vergezelde was ook al niet vriendelijk. Marshall piepte en klemde zich aan haar been vast zoals Keira dat normaal gesproken deed. Hij vond de andere Pokémon en zeker de andere trainer duidelijk niet leuk. Normaal zou de Karrablast vrolijk op ze af zijn gespurt, maar dit was duidelijk geen “normale” trainer. Of ook maar een “normaal” mens, want de meeste mensen die Fennel tegen was gekomen liepen niet zomaar mensen of Pokémon te beledigen.
Ze sloeg haar armen over elkaar en met een brutale trek om haar mond reageerde ze op zijn opmerking over vuurpokémon. ‘Oh, dus als ik hem in de fontein duw dan heeft hij daar geen last van, als hij zo sterk is?’ Niet dat ze die Houndor ooit in een fontein zou durven duwen, maar dat was een ander verhaal. Persoonlijk had ze niets tegen vuurpokémon, maar als hij insecten ging lopen beledigen, kon zij uren lullen over de zwaktes van vuurtypes.
‘Als je loyaliteit en intelligentie zoekt, kan je beter niet voor vuur gaan. Te licht ontvlambaar.’ ging ze verder. ‘Ze zijn alleen goed voor korte gevechten, die vuurtypes. Ik heb liever een ijs- of waterpokémon dan zo’n voetzoeker.’
Oké, haar beledigingen waren niet al te goed, maar ze had al heel lang geen ruzie gemaakt, had dus al heel lang niet meer de behoefte gehad om iemand helemaal in te maken met beledigingen. Dit joch vroeg er echter om. Het was alsof hij neonlampen op zichzelf had gericht met de tekst “wordt boos op mij, ik ben irritant” en dat kon ze simpelweg niet negeren.

Fennel had nooit eerder te maken gehad met pestkoppen of treiteraars. Het mag vreemd klinken, maar het was in haar jeugd gewoon niet echt voorgekomen. Misschien dat ze niet vreemd genoeg was voor pestkoppen. Misschien dat haar broer de mogelijke pestkoppen angst inboezemde. Misschien was het wel gewoon zo dat er geen pestkoppen waren omdat ze bang waren voor Fennel zelf, met eelt op haar knokkels en benen die verder trapten dan de meeste spitsen bij voetbal.
Dit hele over-en-weer beledigen was niet vreemd voor haar - ze had het echter nog nooit gedaan met een vreemde. Normaal als ze zoiets deed zat ze aan de keukentafel met haar broer, of een van haar ouders.

Ze kreeg hem de fontein niet in. Oh, dat wilde ze wel zien. Het was eerder gebeurd dat men de kracht van haar onderarmen onderschatte en toen had Fennel het ze mooi laten zien. Niet sterk genoeg. Hah. Beledigd blies ze de ene rode lok die ze had uit haar gezicht, maar bracht er niets tegenin. Ze stond met haar rug naar de fontein gekeerd en hoe sterk ze ook was, hij was langer en zou haar met een zet de fontein in kunnen mieteren. Dat had ze liever niet.

Haar armen nog steeds voor haar borst over elkaar heen gevouwen hoorde ze hem uit. Ja, natuurlijk hadden vuurpokémon zwakke punten en natuurlijk kon je die trainen. Daar zou ze nooit tegenin gaan. Tegen feiten kon je moeilijk vechten. ‘Je stond vuurtypes net anders wel mooi te adverteren als beter, dude.’ reageerde ze, geïrriteerd door het feit dat hij gelijk had. Een tegenstander die gelijk heeft is zo ontzettend irritant soms.
Fen’s nek begon pijn te doen van al dat omhoog kijken, dus keek ze maar naar de Houndor. Het was overigens geen slecht idee om dat te doen, want de Pokémon was enger dan zijn trainer. ‘Natuurlijk kan je dat trainen, maar er zijn betere types als je op uithoudingsvermogen gaat trainen. Vecht- of rotstypes.’ mompelde ze als reactie, haar blauwe ogen gefixeerd op de schedel van de Houndor.

Of ze nog meer beledigingen had. Met een ruk van haar hoofd keek ze hem aan en haalde haar schouders langzaam, bijna uitdagend op. ‘Ik denk het niet. Tenzij je nog meer domme opmerkingen maakt, wat niet geheel onmogelijk is met dat erwtenbrein.’ reageerde ze. Het klonk minder indrukwekkend dan ze in gedachten had. Een stuk minder indrukwekkend. Erwtenbrein? Waar de hell haalde ze die vandaan. Het werd tijd dat ze weer een actiefilm keek, om haar oneliners op te poetsen.
‘En als je me nu wil excuseren, ik heb een Karrablast om af te drogen.’ Ze pakte Marsh weer op en wandelde met een “hmpf” terug naar het bankje waar haar fiets nog steeds stond.