Egg Benedict?

Slecht weer was het niet, koud zeker wel. Elisia drukte de kraag van haar jas eventjes tegen haar wangen aan, die een beetje rood gloeiden door de kou. Een koud briesje gleed langs de jas van het meisje. Het meisje had haar pokémon in hun ballen gelaten, omdat het sowieso al koud was, maar ze ook nog altijd wat geschockeerd was door haar Staraptor, die een aantal dagen geleden compleet uitgeflipt was. Ze was echt bang geweest op dat moment, had weer bedacht waarom ze zo bang was voor pokémon. Dit was dus een van de redenen. Haar zus was zoiets ook overkomen, toen zij nog jong was, maar dan met een Arcanine, die alles om zich heen begon te verbranden nadat hij evolueerde. Hij was compleet uitgeflipt en haar zus was daardoor gewond geraakt. Brandwonden, alles. Daardoor was het meisje toch aardig bang geworden. Het was niet de fijnste manier om in aanraking te komen met pokémon, maar haar zus leerde ermee leven en wist dat ze tegen Elisia zou zeggen dat ook zij ermee moest leren leven. Het meisje had er immers geen heftige wonden aan overgehouden, omdat het niet op haar gericht was. Het was gericht op iedereen die haar of haar pokémon wat aan zou doen, hij verdedigde haar een soort van. Ze zuchtte en keek eventjes naar alle mensen die druk rondliepen. Misschien moest ze er inderdaad maar mee leven.
Het meisje pakte de pokéball van de Staraptor, maar twijfelde wel. Ze legde haar vinger op de witte knop, maar drukken deed ze niet. Haar vingers trilden wat. Wat zou er gaan gebeuren zo meteen? Ze haalde eventjes diep adem en knipperde met haar ogen. Er ging niets gebeurden, hield ze zichzelf wijselijk voor. Als ze hierover ging nadenken werd ze alleen nog maar angstiger. Het meisje haalde eventjes diep adem, maar toen er iemand tegen haar arm liep, drukte ze per ongeluk tegen de knop. Meteen schoten haar ogen open en maakte haar hart een geschrokken sprongetje. “Sorry!” sprak het meisje die tegen haar arm gelopen was. Met een witte straal kwam de Staraptor tevoorschijn. Het meisje keek meteen toe, met grote ogen, maar liep ook weer even snel weer verder. De pokémon keek eventjes nieuwsgierig om zich heen. Het meisje beet op haar lip en keek naar de pokémon, maar die zag er bijzonder kalm uit. Ze keek eventjes opgelucht naar de grote pokémon. Ze wist dat dit – in tegenstelling tot de Staravia – geen groepsdier was en het liefst alleen was. Tegen andere pokémon was deze meestal dan ook niet geweldig vriendelijk. Elisia zuchtte eventjes en voelde hoe de pokémon zijn snavel tegen haar hand gelegd had als begroeting. “Hey jongen,” sprak ze vriendelijk, maar haar stem trilde nog altijd wat. Wat als die nou zo zou uitflippen? Het meisje schudde haar hoofd mentaal. Nee, vast niet. Hij zou vast en zeker rustig blijven, toch? Ze glimlachte eventjes en streek de pokémon over zijn voorhoofd. De pokémon was zeker niet klein, niet een of andere reuzenpokémon, maar sowieso wel groter dan de aangegeven grootte.
Het meisje had zich op een stoeltje laten vallen en keek vrolijk om zich heen. De pokémon was al heel de tijd rustig, maar ze had honger dus besloot een restaurant op te zoeken en daar ging hij vast en zeker niet in. Of.. Ze keek de pokémon eventjes bedenkelijk aan. Nou ja, misschien wel.. Het meisje hees zichzelf algauw weer overeind en zocht een restaurant. Algauw viel haar blik op een klein gebouwtje, waar het niet heel erg druk leek. Er laten uiteraard wat mensen in, maar het zat niet zo vol dat bijna iedereen eruit zou vallen als ze een stap zetten. Het meisje keek naar de Staraptor, die over het water keek, met een oplettende blik. Hij moest nog geïntroduceerd worden aan het team, aangezien dit natuurlijk best wel apart was voor de rest. Elisia keek eventjes naar de pokémon en glimlachte. “Keegan, ik ben zo trots op je dat je zo groot bent!” sprak ze vriendelijk en ze legde eventjes haar armen om de hals van de pokémon, die eventjes naar het meisje keek met een vragende blik in zijn bruine ogen, maar algauw legde hij zich erbij neer dat dit een van die menselijke dingen was, dus hij het maar oké moest vinden. Elisia liet hem weer los en glimlachte vrolijk. “Kom op! We gaan naar dat leuke restaurantje!” sprak ze op een opgewekte toon en ze liep snel richting het gebouwtje. De pokémon mompelde eventjes en liep achter zijn trainster aan. Het duurde niet lang of de twee stonden voor een deur. “Jammer genoeg mag de pokémon niet mee naar binnen,” legde de man uit. Elisia keek naar de man, met een kleine pruillip. “Alstublieft! Hij is heel braaf en zal zeker niet voor overlast zorgen,” sprak de brunette toen smekend, maar de ober schudde zijn hoofd. “Nee, geen sprake van!” sprak hij. Elisia keek eventjes naar haar pokémon. “Dit is niet leuk..” mompelde ze. Ze keek hem eventjes twijfelend aan. “Mag er dan wel een andere pokémon mee?” vroeg ze op een lieve toon, met een brede glimlach op haar gelaat. Ze had de pokéball van haar pokémon al in haar hand. De man keek haar twijfelend aan. “En wat voor een pokémon dan wel..?” vroeg hij toen, op een niet onaardige toon. Het meisje drukte op de knop en doormiddel van een witte staal kwam een kleine shinx voor het meisje te staan. De man knikte langzaam. “Die lijkt me niet veel schade aan te richten.. maar die andere gaat wel zijn bal in!” sprak hij toen, waarna het meisje knikte en de pokémon in zijn bal liet verdwijnen.
Het had niet lang geduurd of het meisje had een plekje in het restaurant gevonden. De Shinx lag vrolijk op haar rechter arm, terwijl ze vrolijk rond keek. Het was allemaal geweldig leuk voor haar hoor! Elisia ging zitten zette het beestje op haar schoot, die meteen op onderzoek uit ging. Ze drukte haar achterlichaam tegen de buik van het meisje en zette haar voorpoten op de tafel. “Nee, niet doen,” sprak het bruinharige meisje, met een vriendelijke glimlach op haar gelaat. De Shinx ging op haar schoot zitten en legde haar kin op de tafel, vrolijk rondkijkend. Het duurde niet lang voor er een ober naast haar tafel stond. “Wat wenst u?” vroeg ze. Elisia dacht eventjes na. “Een glas water, alstublieft,” sprak ze vriendelijk. “Mineraalwater?” Het meisje knikte. “Komt eraan!” sprak de vrouw, voordat ze weer vertrok naar de volgende tafel. Plotseling kwam er een oudere jongen aangelopen, of wat het ook wel niet was, echt lopen was het niet, en hij zette zijn pokémonei op tafel. Elisia keek hem vragend aan. Wat kregen ze nu? Toen zag ze dat het heftig schudde en vervolgens barstte. Nieuwsgierig keek ze naar de pokémon die eruit kwam, want ja. Dat kon je nu toch wel goed zien, aangezien deze vlak voor haar neus gezet werd. “Larvesta the torch pokémon. Said to have been born from the sun, it spews fire from its horns and encases itself in a cocoon of fire when it evolves.” Hoorde ze de pokédex van de jongen zeggen. Larvesta. Interessant. Had ze nooit eerder van gehoord. “Ehm... Sorry...” sprak de jongen toen, toen hij doorkreeg dat er iemand aan deze tafel zat. Elisia keek hem eventjes met een kleine, waterige glimlach aan. “Geen probleem,” sprak ze toen. “Gefeliciteerd trouwens!” sprak ze vriendelijk, kijkend naar de jonge pokémon. De Shinx had ook al doorgekregen dat er een eventueel nieuw speelmaatje voor haar stond dus begon vrolijke geluidjes te maken. Ze hield de pokémon eventjes vast, want ze wist zeker dat deze op de tafel zou springen zodra deze de nieuwe pokémon zag. Het meisje keek de jongen nieuwsgierig aan. “Wist je wat voor een pokémon uit het ei zou komen?” vroeg ze op een nieuwsgierige toon. De bediende kwam aangelopen met het glas water en zette het op tafel, om er vervolgens weer vandoor te gaan. De Shinx keek naar de plotseling verschenen pokémon, met een hele nieuwsgierige blik in haar ogen.

Er komt binnenkort een kader :P
Schuine tekst is niet belangrijk

"Heel erg bedankt... Nogmaals sorry. Het was niet de bedoeling dat hij zo snel zou uitkomen. Ik wist ook niet wat voor een pokémon er uit zou komen. Ik heb het ei pas vandaag gekregen." Het meisje keek hem eventjes vragend aan. "Pas vandaag? Wow, dan is die inderdaad snel uitgekomen zeg," sprak ze toen op een vriendelijke, maar ook wel een ietwat verbaasde toon. Dan is dat ei inderdaad wel erg snel uitgekomen. Ze keek met een kleine grijns naar de pokémon van de jongen. De Shinx van de brunette keek ook naar de pokémon, maar eerder met een blik van: Hoi! Ik wil spelen, ik verveel me hier. Vervolgens pakte de oudere jongen zijn pokédex om haar Shinx te scannen. "Shinx, the Flash Pokémon. When Shinx flexes its muscles, it generates electricity. When sensing danger, its fur glistens." Elisia luisterde aandachtig naar de pokédex, aangezien die van haar het niet al te best deed, dus kon ze hier vast en zeker iets van opsteken. "Het spijt me echt enorm hopelijk heb ik je niet laten schrikken." Elisia schudde haar hoofd. "Het was wat onverwachts, maar ik ben niet geschrokken hoor, geen probleem!" Het meisje glimlachte vervolgens en keek naar de Shinx. "Ga je een kijkje nemen?" vroeg ze toen glimlachend en de Shinx liep meteen naar de pokémon van de jongen. Ze snuffelde er wat aan en murmelde toen wat woordjes in pokémontaal. "Ik ben trouwens Elisia," stelde het meisje zichzelf voor.

"Het spijt me... Ik heb niets omver laten vallen toch?" vroeg de jongen. Elisia keek naar de tafel, maar schudde vervolgens haar hoofd, met een glimlach. “Nee hoor!” sprak ze vrolijk en ze keek vriendelijk naar de Shinx en de Larvesta. "Oh mijn Arceus ik heb me niet voorgesteld. Ik ben Jace." Stelde hij zichzelf vervolgens voor. Elisia knikte langzaam, om de naam toe te voegen aan haar geheugen en te onthouden. “Aangenaam kennis te maken,” sprak ze toen vriendelijk en ze tikte eventjes tegen de tafel, zodat de Shinx omkeek. Ze zat bijna met haar neus op de pokémon, wat waarschijnlijk niet de beste, eerste indruk van de wereld was, zo een groot hoofd. De Shinx liep richting het meisje en drukte haar neus weer tegen haar hand. Ze was ook zo een lief en vriendelijk wezentje. "Ben jij wellicht een trainer? Je lijkt me zo jong." Vroeg de jongen vervolgens. Ze keek eventjes naar de Shinx, maar haalde vervolgens haar schouders op. “Daar ben ik ook nog niet helemaal uit,” sprak ze toen. Ze kon Keegan amper onder controle houden, ze had werden niet echt geweldig getrainde pokémon en echt heel veel deed ze er niet aan, gewoon omdat ze een beetje bang geworden was van Keegan. Ze keek eventjes naar de Shinx en aaide deze over haar kop. “En, heb jij nog andere pokémon?” vroeg ze vervolgens geïnteresseerd.

- Srry, laat ;o

"Ik heb inderdaad meer pokémon. Met dit ei nu uitgebarsten heb ik een volledig team, maar ik ben bang dat die chagereinige ober me er dan uit gooit.” Sprak de man. Elisia grinnikte eventjes. “Ik denk het wel ja,” grijnsde ze en ze keek naar de ober, die echter er al aan kwam. "Het spijt me dit u mede te moeten delen, maar u moet dit pand verlaten. Ongevraagd uw... Bug type pokémon uitroepen is compleet uit den boze hier,” had deze gezegd. Elisia had vol aandacht geluisterd en zette de Shinx eventjes op haar schoot. De man stond op. "Het spijt me dat ik zo abrupt weg moet, maar ja..." sprak hij. Elisia legde wat geld op de tafel en glimlachte. “Ik ga anders wel mee..? Ik ben wel benieuwd naar de rest van je team,” sprak ze toen vriendelijk, op een vragende toon. Ze keek naar de ober, die het geld pakte, om vervolgens de Shinx op haar arm te leggen en de tafel te verlaten.

"Het spijt me enorm voor Abyss d'r uitdagend gedrag... Maar ik heb ontdekt dat een gevecht met je pokémon je band enorm kan versterken. Abyss is ook eens geflipt. Dit gebeurde toen ik haar mega evolueerde, maar een gevecht tegen en met haar haalde vele oude herinneringen naar boven. Sindsdien zijn we een enorm hecht team." Had hij gezegd, nadat hij al zijn pokémon terug liet keren. Elisia pakte ook haar pokéballs en liet haar pokémon terugkeren, behalve de Shinx, die ze van de grond pakte en in haar armen legde, zoals aan het begin van dit gesprek. “Ik weet niet echt waar dat flippen vandaan komt, als Staravia ging alles nog goed, maar toen hij evolueerde..” mompelde ze toen, maar ze keek weer op. “Maar Keegan en ik vinden er vast wel wat op,” sprak ze toen met een kleine glimlach. Vast wel, ze vonden wel een oplossing voor zijn gedrag. Hoe wist ze nog niet, maar ze vonden wel een oplossing. Ineens gebeurde er iets, en vroeg de man haar iets. "Bij deze daag ik je uit voor een vier tegen vier pokémon gevecht." Elisia keek wat vragend op. Wat? Daagde hij haar uit? Kon ze dat dan wel? Ze slikte eventjes. “Eh..” mompelde ze enkel en ze keek eventjes naar de Shinx. Ze keek vervolgens op en knikte. “Laten we het maar proberen,” sprak ze toen, met iets meer zelfvertrouwen.
Ze knikte eventjes en pakte de pokéballen van Chantal, Cameo en Keegan. Dan mocht eventueel Vanity ook mee vechten, als ze genoeg beschermd werd door de drie pokémon. Een werkelijke kans had ze niet, de pokémon van de man leken haar veel sterker dan haar pokémon, maar misschien, als ze slim handelde, kon ze er wel iets mee. Ze slikte eventjes en liet de drie pokémon weer voor haar verschijnen. Eerst de Ponyta, met haar vlammende manen, die vechtlustig naar voren keek. Ze was flink veranderd door de reis, want aan het begin van de reis was ze zelfs bang voor vechten, evenals Elisia bang was voor pokémon. Ze waren allebei veranderd, maar qua karakter was de Ponyta nog bijna hetzelfde. Vriendelijk, toelatend, rustig. Elisia vertrouwde haar pokémon geheel. Ze wist dat de Ponyta niet uit zou flippen zoals Keegan, al was de kans groter geweest door haar vurige karakter. De Ponyta zou haar waarschijnlijk nooit echt teleurstellen, al deed niemand dat, niemand in haar team stelde haar werkelijk teleur. Ze hadden soms wat tegenslagen, maar ook hoogtepunten. Ze keek eventjes naar de Gabite, die vrolijk om zich heen keek, nieuwsgierig naar wat er stond te gebeuren. Ze herkende Breeze best wel in de Gabite, al was Cameo veel gehoorzamer. Ze was eigenlijk een heel erg gehoorzame pokémon, met soms zo haar trekjes – het proberen van opeten van andere pokémon, het opeten van hekjes, het opeten van bomen, het opeten van haar lunch, het opeten van haar tas.. En ze hing nog steeds veel aan haar broek. Als Gible, pakte ze altijd de broekspijp van het meisje vast, of anders haar been. Als ze dat nu deed, zag dat er wat.. vreemd uit. En ze moest ook nog eens bukken, want anders kon ze er niet bij. Maar verder was het een leuke pokémon. Zij probeerde tenminste niet een van Elisia’s pokémon op te eten, ze had het wel één keer geprobeerd bij de Staraptor, die was dan ook meteen bang voor haar geweest. Het meisje had nooit geweten dat ook Gibles het geweldig vonden om dingen in hun bek te duwen, maar zij had natuurlijk altijd weer een uitzondering. Ze glimlachte mentaal. Ze had op zich wel geluk gehad met de pokémon. Toen de Staraptor eventjes met zijn vleugels bewoog, keek het meisje naar de pokémon. Hij keek rustig om zich heen, hij had alle kalmte weer gevonden. Ze wist een kleine glimlach op haar gelaat te plaatsen en zette de Shinx naast de Ponyta. “Dit gaat mijn team worden,” had ze gezegd. Ze haalde eventjes diep adem en knikte naar de jongen. De Shinx keek vrolijk om zich heen, niet goed wetend wat er te gebeuren stond.