Give it a try {Elisia}

Ze keek even naar de Sandile die voor haar stond. Ze had dan toch uiteindelijk toegegeven aan het feit dat ze vast zat aan de beest. Ze zuchtte even en keek even naar de Pokéball die in haar handen lag. "Oké... Lawrence," De bruinkleurige Pokémon die haar zowiezo al aankeek, keek op en keek haar met grote ogen aan. Hij had die naam al van het begin zo mooi gevonden. Eerlijk gezegd had ze ook niks tegen die naam, maar het was gewoon dat hij hem droeg. Ze zuchtte even zachtjes en sloeg haar armen over elkaar. "Oké, wat kan je?" zei ze terwijl ze hem recht aankeek. De Dark Ground type Pokémon keek even naar de grond, draaide zich toen om en wandelde wat verder. Hij was vast opzoek naar iets. Tawnee zuchtte zachtjes en volgde hem met trage stappen. Ze had het weglopen al opgegeven, hij bleef maar terugkomen. Hij kon vast vliegen en verborg waarschijnlijk ergens zijn vleugels. Of zijn poten waren stiekem gebouwd om te vliegen. Niet dat zij het wist, ze hing dat beest niet aanraken. Ze zuchtte nogmaals. Het was haar ook opgevallen dat ze echt veel zuchtte de laatste tijd en dat was zelfs al voordat ze... Ugh... Hem had. Ze zuchtte... Kijk daar had je het opnieuw. Ze legde even haar hand in haar gezicht en stopte even. Was ze dan echt zo geïrriteerd ofzo door zoveel dingen of lag het gewoon simpelweg aan het feit dat ze er genoeg begon van te krijgen? Of beide... Ja misschien was het wel beide. Ze haalde haar hand uit haar gezicht en betrapte haarzelf bijna weer op zuchten, maar kon haar nog net inhouden en stiekem was ze wel blij dat ze zichzelf had kunnen inhouden. Ze liet dan ook een klein lachje zien, amar ze gooide die snel van haar gezicht toen ze de Sandile zag graven. Toch ietwat nieuwsgierig zette ze een stap naar voren en keek ze even langs hem heen, naar wat hij aan het zoeken was. Ze waren een heel eind van Cyllage City, maar bij noodgevallen zou ze er wel zo geraken, want de stad lag gewoon eigenlijk hieronder, ze kon dus ook gewoon naar beneden vallen als het nodig was. Of gewoon Lawrence naar beneden gooien. Even keek ze met een sadistische lach naar haar Pokémon. Oh... ja! maar toen deze zich omdraaide en in de ogen keek van de Sandile, smolt ze toch even weg en moest ze toch even haar hoofd schudden. Nee, ze mocht niet gaan houden van dat beest. Hij had zijn donkere oogjes zo groot gehouden en ondanks het feit dat de Pokémon eigenlijk meer bad-ass was dan schattig, kon ze het niet laten dan het werkelijk... Schattig vinden eigenlijk. Snel schudde ze haar hoofd. Nee niet schattig, hij was vort en een stom beest hij hoorde niet in haar team en zo was het en zo zou het blijven, punt uit. Ze keek even weg van hem, naar de zee die niet zo ver van hier lag. De zon liet een prachtige schittering op de golven vallen en deze lieten zoveel mooie kleuren zien... Ookal washet meestal blauwachtig het bleef mooi. Veel mooier dan Lawrence... Echt veel, heel veel mooier dan hem...
Toen ze zich omdraaide naar hem, verstijfde ze opeens. Voor haar stond een Onix. Ze keek met opengesperde ogen naar het beest dat zich voor Lawrence had gezet. Ze zag hoe chagrijnig hij keek naar de kleine Ground Dark Type Pokémon en Tawn kon al raden dat Lawrence iets had gedaan om dit Rock Type monster te irriteren. Stiekem wilde ze dat het ding voor haar Lawrence afmaakte. Alsjeblieft laat dit een teken zijn Arceus. Please, laat die almachtige goedgezind zijn. Maar toen ze even haar ogen sloot om te bidden tot Arceus, hoorde ze opeens een machtige roep van het beest. Ze opende haar ogen vlug, een lichte paniek en bezorgdheid voor... Voor? Arg nee... Wat... Nee, nee gewoon bang dat ze zelf zou gemept worden dat was alles. Dat was echt alles. Maar wat ze zag had ze echt niet verwacht. De kleine Sandile was opgesprongen en was een Counter attack aan het uitvoeren, iets dat super effectief was tegenover een Pokémon zoals Onix. De Onix maakte zich klein toen de POkémon klaar was, maar toen deze lande op de grond haalde de Rock Ground Type Pokémon snel uit met de staart. Lawrence keek even sceptisch, maar schoot toen naar voren, sprong op en gooide zand naar de Onix, recht in diens ogen. Wel meteen liet deze een pijnlijk gekrijs horen toen de Saandile ook nog eens een Sand Tomb erbij deed, die recht in diens gezicht schoot. Het beest grolde even zachtjes en viel achterover, de grond trilde even, maar niet zoveel. Lawrence lande en keek even met een klein grijnsje naar de Pokémon. Tawn fronste even en keek even naar de bruine Pokémon, ze had nooit verwacht dat hij dat kon doen en al zeker niet een Onix inmaken. Misschien was hij wel een Pokémon die ze nog even kon houden... Zo slecht was hij dan toch nog niet... Ookal was hij eigenlijk vreselijk... Maar goed het was een goede Pokémon qua gevecht dus dat maakte het een ietsie pitsie goed. "Niet slecht," zei ze. wel meteen draaide de Sandile zich zo heel creepy om en keek deze met een smile naar haar, zon glimlach die niet te verplaatsen was. Oh brr, dat was creepy. Ze keek even met een vies gezicht naar hem en trok een wenkbrauw op, maar schudde haar hoofd snel en keek even naar de Onix die al snel ervandoor ging, die had er blijkbaar genoeg van. Ze knikte even. Ja zo heel even zou hij blijven. "Je mag blijven tot ik een nieuw tehuis voor je heb," zei ze zachtjes. En wel meteen voelde ze iets op haar voet zitten. Ze verstijfde en keek langzaam naar beneden. Wel meteen gaf ze hem een schop. "Nee!" Gromde ze woest naar de Sandile doe nu een paar meter van haar af op de grond lag, maar nog steeds die creepy lach op zijn gezicht had. Arceus... help me.