Can we simply starve this sin?

Onderwerp: Can we simply starve this sin? ma nov 17, 2014 6:59 pm

OOC: Enkel voor Alysha Rose

Marcus' ogen waren gefocust op de gele drank in zijn glaasje die hij met vlugge polsbewegingen door zijn glas liet roteren. Zijn andere hand lag levenloos ernaast. De muziek dreunde in zijn oren, in combinatie met de drank die hij in zijn glas had gaf het hem een opgelaten gevoel. De Wodka-mix smaakte zeer goed. Op weg door Lumiose City naar zijn oude stek om te drinken vond hij dit kleine clubje tussen wat hoge, statige gebouwen in.
De barkeeper was een vent die weinig vroeg of zij en Marcus mocht hem meteen. Hij kon na lieve lust drinken en niemand zou er wat van zeggen. Hij had Vix voor het gemak buiten gelaten aangezien er geen Pokémon toegestaan waren in de kleine club. Hij had zijn pokéballs en portemonnee in zijn zakken gedaan zodat hij niet een sporttas rond moest zeulen. Terwijl het nummer overging in een drukke beat draaide hij zich om met zijn glas in zijn hand en keek hij naar de deur. Hij was zich er van bewust dat hij er intens naar staarde. Vlak erna ging hij open en stapte een lange vrouw naar binnen. Hij nam haar in zich op en volgde haar door de hele ruimte heen tot ze bij de bar was aangekomen. Hij draaide de stoel mee en ging weer aan de bar zitten.

Onderwerp: Re: Can we simply starve this sin? ma nov 17, 2014 8:29 pm

A start, an end, a rise and fall

No system eternal and no one immortal

Haar tocht was nog niet ten einde gekomen. Om precies te zijn, was haar tocht pas net begonnen. Het blauwe haar dat tot aan haar middel reikte zat vast gebonden in een hoge staart, zodat het niet in de weg zat tijdens het pokémon gevecht waarin ze verzeild was geraakt. Haar even blauwe ogen waren gericht op de pokémon die voor haar stond, maar haar gezicht was koel en kalm zo als altijd. Voor haar stond een rode pokémon, een Scizor om precies te zijn, die ze de naam Lloyd had gegeven. De pokémon stond rustig, maar gefocust en niet bang om aan te vallen. En aanvallen zou hij wel moeten, want tegenover hem stond een kleine, maar hoogstends irritante, Swinub. Ze had eerlijk gezegd niet verwacht die pokémon nog een keer te zien buiten Snowpoint City, haar thuis en de plek die ze de afgelopen vijf jaar regelmatig had bezocht om haar geheugen terug te krijgen. Maar voor nu moest ze zich eerst richting op dit gevecht, want anders zou Lloyd de grond in worden geboord. Alhoewel, zij had een duidelijk type-advantage over de Swinub, maar dat betekende niet dat ze haar aandacht moest laten varen. Ook met Ice-aanvallen kon de pokémon gevaarlijk zijn tegenover haar Scizor. ”Lloyd, Quick Attack,” commandeerde ze de pokémon op een scherpe, maar kalme toon. De rode pokémon maakte vaart en schoot op de Swinub af, maar het kleine kreng sprong de lucht in om de aanval van de Scizor te ontwijken. “Nu, Swinub, doe Power Snow.” Het kleine bruine … dingetje kwam weer op de grond terecht, draaide zich met verrassende snelheid om en schoot een lading poeder sneeuw over de Scizor heen. Lloyd schudde de sneeuw gemakkelijk van zich af, de aanval was maar half effective op een bug en steel type pokémon zoals hem. ”Bullet Punch,” sprak ze kalmpjes en en de klauwen van de Scizor gloeide grijs op, alsof ze gemaakt waren van puur staal en hij schoot op de Swinub af. Snel achter elkaar kwamen de klappen neer op de kleine bruine pokémon en deze werd achterover geslagen tegen een steen aan. Een ijskoude, sluwe glimlach kwam het gezicht van de vrouw terwijl de Swinub niet meer opstond en de Scizor er naar toe vloog om hem nog een laatste tik te geven. “Stop, hou op. Zo is het genoeg!” Het gescheeuw van de jongen waar ze net tegen had gevochten, drong langzaam tot haar door en met een knik van haar hoofd commandeerde ze de Scizor om te stoppen. De jongen rende direct naar zijn Swinub toe en pakte deze op. “Je bent gek, weet je dat, gek!” werd er naar haar geschreeuwd en de vrouw haalde alleen maar haar schouders op. ”Denk je echt dat dat nog niet eerder heb gehoord?” sprak ze met een ijzige stem, terwijl haar lange witte vingers een pokéball pakte en ze de Scizor terugriep. ”Ren, ren heel hard weg en neem die vlooienbaal van je mee,” commandeerde ze de jongen daarna. Deze pakte in het voorbijgaan zijn tas en rende zo snel zijn benen hem konden houden weg, waarschijnlijk op weg naar een Pokécenter om zijn pokémon te laten verzorgen.

De vrouw had een tasje over haar schouder hangen, waarin ze haar pokéballs had zitten en enkele andere persoonlijke spullen. Haar tred was langzaam, maar gecontroleerd, iets wat je wel moest doen als je op hakken liep. Het was haar dan ook niet ontgaan dat enkele mannen in het voorbij gang haar nakeken en sommige zelfs de moed hadden om haar toe te fluiten. Echter schonk ze er maar weinig aandacht aan, ze kreeg dit immers al jaren te horen. “Hey schoonheid, wat dacht je van een drankje?” werd er opeens in haar oor gefluisterd. In een rap tempo had de vrouw zich omgedraaid en voordat haar haar was meegedraaid en weer rustig terug op haar rug lag, had ze de man in een houdgreep en op de grond gewerkt. ”Vandaag niet, lieverd, ik heb een andere afspraak,” sprak ze liefjes, waarna ze de man los liet en hij op de grond zakte. Zijn twee maten, die met verbijstering stonden te kijken naar wat er met hun vriend gebeurd was, zetten een stap achteruit, terwijl de vrouw hun een glimlach schonk en weer verder liep. Ze was bijna bij haar plaats van aankomst, Lumoise City.

De stad was prachtig verlicht, maar iets anders had ze ook niet verwacht. Lumoise City had immers een reputatie van stad van het licht, dus dan was het toch echt iets dat je moest zien als je ‘s avonds aankwam daar. Ze keek eens rustig om zich heen en pakte toen een blaadje uit haar zak, ze moest in een café zijn, maar die waren er genoeg hier. Dus voor alle zekerheid had ze het juiste adres en de naam van het café opgezocht en opgeschreven. Ze had immers niet te laat willen komen. Het duurde maar een kwartiertje voordat ze het cafeetje had gevonden en naar binnen toe wandelde. Het was redelijk stil daar binnen en de enige die haar zo snel op ving was een rood harige vent die aan de drank zat. De muziek dreunde op haar oren en ze gromde eventjes zachtjes, wat toch niet te horen was over de zware bas heen. Ze zuchtte en stapte door naar een tafeltje dat nog vrij was. En nu hopen dat die eikel op tijd was.
“Alysha, schatje, je bent er,” die stem alleen al liet een huivering over haar rug glijden, maar ze moest professioneel blijven. ”Ludwig, je bent op tijd, wat een verrassing,” antwoorden ze luchtig, terwijl ze de man de hand schudde en drie zoenen op de wang gaf. Ze wist, en voelde ook deze keer weer, dat hij probeerde haar op de mond te zoenen, maar dat hielt ze toch nog eventjes op afstand. “Ga zitten, zal ik iets voor je bestellen?” De vrouw wuifde met haar hand om het verzoek af te slaan. Ze wilde nuchter blijven in dit gezelschap, aangezien ze hem alles behalve vertrouwde. ”Dus, waar wilde je het over hebben, Ludwig?” vroeg ze kalmpjes. Momenteel was ze zo blij met deze plekken die ze had uitgezocht, aangezien hier niet zo heel erg veel lawaai van de muziek naar toe kon komen. Dan konden ze tenminste rustig praten. “Ik wil het met je hebben over onze deal,” de blauwe ogen van de vrouw knepen zich samen tot spleetjes en ze deed haar benen over elkaar. ”Je weet dat je je pokémon niet terug krijgt, tenzij je het geld betaald, toch?” sprak ze rustig en ze haalde een Darkball uit haar tas. Ze wist dat hierin de geliefde Steelix van de man tegenover haar zat. Ze had deze pokémon een tijd geleden gevangen en sindsdien probeerde de man hem met alle mogelijke trucjes terug te krijgen. Jammer genoeg was zij niet zo snel onder de indruk en had ze hem gezegd dat hij maar moest dokken om zijn pokémon terug te krijgen. “Waarom kunnen we niet iets anders regelen dan alleen het geld, Alysha liefje?” De vrouw deed de Darkball terug in haar tas en in een snelle beweging stond haar handpalm op de wang van de man. ”Ik ben niet jouw liefje!” gromde ze hem kwaad toe. ”Je bent een waardeloze, achterbakse eikel die om niets anders dan mooie vrouwen geeft. Die pokémon boeit je niet eens, je wilt mij gewoon je bed in praten!” ze had niet eens doorgehad dat ze op was gestaan en haar stem had verheft, maar zijn blik sprak boekdelen. Snel maakte ze een extra knoopje van haar jurkje vast, zodat ze zijn ogen van haar boezem af kon krijgen. Haar blauwe ogen schoten vuur, waarna de man opstond, zijn tas pakte en snel weer weg liep. Ze snoof zachtjes en ging weer zitten, waarna ze een zucht slaakte. ”Die pokémon moet ik binnenkort maar eens naar HQ brengen, dit begint gevaarlijk te worden,” mompelde ze tegen zichzelf.
Ze stond op, pakte haar tas en gooide ‘m op de bar, terwijl ze naast de roodharige man ging zitten. Één barkruk hielt ze er tussen, om haar privacy nog een beetje te behouden. Daarna wenkte ze de barman en bestelde een Long Island Icetea, alcohol was datgene wat ze nodig had momenteel. Arceus, wat een eikel was dat zeg.

ty ek

Onderwerp: Re: Can we simply starve this sin? di nov 18, 2014 6:41 pm

Marcus probeerde vooruit te blijven kijken maar het was alsof de vrouw haar stem door alle geluid drong. Als een ijskoud, scherp mes. Hij draaide zich een beetje om zodat hij kon zien wat er aan de hand was. Ze ging aan een tafel zitten met een kerel die wel erg veel naar haar decolleté keek dan naar haar gezicht. Hij hoorde niet meer precies waar ze het over hadden toen een stel jongens verderop herrie begonnen te schoppen. Nieuwsgierig keek hij toe. Hij vroeg zich af waar zo'n mooie vrouw het over kon hebben. Voor hij daar het antwoord op kon krijgen zag hij de Dark Ball verschijnen. Meteen was zijn interesse met zo'n 90% gestegen. Was ze een Team Rocket lid? Hij gooide een slok van zijn Wodka-mix naar binnen en zette het glas met een klap neer op de bar. Hij wierp een blik op zijn glas maar bestelde niet een nieuwe. "Ik ben niet jouw liefje!” Marcus keek weer om en zijn amberkleurige ogen vernauwde zich. Zelfs nu kon hij alleen maar naar haar borsten staren. ”Je bent een waardeloze, achterbakse eikel die om niets anders dan mooie vrouwen geeft. Die pokémon boeit je niet eens, je wilt mij gewoon je bed in praten!”"
Luchtig draaide hij zich om zodat ze niet had kunnen zien dat hij had toegekeken. Hij vouwde zijn handen in elkaar en legde ze op de bar. 'Long Island Icetea' Bestelde de vrouw. Marcus knipte met zijn vingers. "Hetzelfde hier, drinks on me" Hij wierp de vrouw een blik toe en keek haar recht in haar ogen. Automatisch schoof hij een kruk dichterbij en legde hij zijn handen weer op de bar. "Jouw heb ik nog nooit eerder in het Team Rocket headquarter gezien" Merkte hij op toen de barman buiten gehoorsafstand was. In die jaren dat hij hier in Kalos gestationeerd was had hij haar nog nooit gezien. Hij kon zich niet voorstellen dat hij zo'n mooie vrouw niet zou kunnen herinneren. "Marcus Ludovic is de naam" Stelde hij zichzelf voor toen de barman de twee glazen alcohol neerzette. Hij pakte de zijne en gooide een flinke slok in één keer achterover. Hij gromde en zette het glas met een klap neer. "Aangenaam" Gromde hij diep met glimmende ogen.

Onderwerp: Re: Can we simply starve this sin? di nov 18, 2014 8:40 pm

A start, an end, a rise and fall

No system eternal and no one immortal

Alysha keek verbaast toen de man naast haar hetzelfde bestelde en de drankjes op zijn naam zetten. Oké, dat was attent, maar ze bleef op haar hoede. Ze had meer van dit soort types gehad en ze was nou eenmaal slecht van vertrouwen als het ging om het mannelijke geslacht. Ze snoof eventjes en keek verafschuwd toen de man een kruk dichterbij schoof, maar ze veegde het al snel weer van d’r gezicht af, om plaatst te maken voor een flauwe glimlach. Zijn ambere ogen keken recht in haar ijzige blauwe ogen en ze hielt zijn blik voor eventjes vast, voordat ze het contact verbrak en een slok nam van het drankje dat voor haar neer werd gezet. Het warme haar van binnen op, maar zal het nooit laten doorgloeien naar de buitenkant. Haar bleke huid zal altijd witachtig blijven. Ze sloeg het shotje, dat ze for some reason van de barman had gekregen, in een tuig achterover en luisterde naar de zachtere woorden van de man naast haar. Ah, hij had dus opgevangen dat ze van Team Rocket was. Ja, kon ook niet anders aangezien ze met een Dark Ball had staan zwaaien voor de ogen van Ludwig. ”Mijn werk ligt buiten Headquaters,” antwoorden ze op een ijzig kalme manier, waarna ze toekeek hoe de barman haar Iced Tea neerzetten. Terwijl zij langzaam een slok nam en de smaken van cola en alcohol, met een vleugje sinaasappel sap, tot haar doordrongen, keek ze toe hoe de vent naast haar het in een keer achterover sloeg. Die zou straks wel een tik in zijn hersenpannetje krijgen. Al duurde het bij cocktails vaak langer om dronken te worden. Hij had zichzelf voorheen ook nog voorgesteld als Marcus en Alysha knikte rustig. Ze pakte haar glas, nam nog een tuig ervan en zetten ‘m daarna weer neer. ”Alysha Rose,” stelde ze zichzelf rustig voor, terwijl ze naar haar glas keek. ”En wat doet iemand zoals jij, in een bar zoals dit,” vroeg ze daarna, om het gesprek aan de gang te houden.

ty ek

Onderwerp: Re: Can we simply starve this sin? zo nov 23, 2014 8:28 pm

Marcus trok één wenkbrauw op toen ze hem antwoordde. Werk buiten headquarters? Hij grinnikte gluiperig. "Dat klinkt erg veel alsof je gewoon geen zin hebt om je te melden op headquarters" Zei hij net zo kalm en hij knipte met zijn vingers en wees naar zijn lege alcohol glas om meer te krijgen van haar "Long Island Icetea". "Wat een mooie naam voor zo'n ijzig mooie dame .. en mijn lust naar alcohol en mooie wijven brengt me naar deze bar" Bedacht hij ter plekken en hij nam nog een grote teug van zijn cocktail. Hij moest toegeven dat hij toch wel lichtjes sterker was dan wat hij normaal dronk. Normaal ging hij nooit zo los op doordeweekse dagen. Hij had morgen een grote opdracht te doen. Maar daar stond tegenover dat die opdracht hem nu geen ruk interesseerde. "Zo te zien heb ik dat laatste ook al gevonden" Zei hij op een zachte, diepe toon en hij nam nog een slok, onschuldig zijn handen en blik thuishoudend.

Onderwerp: Re: Can we simply starve this sin? zo nov 23, 2014 8:42 pm

Oh dear Arceus, een gladjanes. Dat kon ze ook echt gebruiken momenteel. Maar misschien zou ze het wel gewoon over zich heen laten komen. Like, het was een prima avond, op dat avontuurtje met Ludwig na dan, en met een paar flinke glazen alcohol achter de kiezen kon er misschien nog wel eens wat leuks gebeuren. Ze grinnikte zachtjes toen Marcus opperde dat ze gewoon geen zin had om zich te melden bij HQ. "Gelijk heb je, te saai, te grijs, nee. Ik werk liever in het veld, of eigenlijk in de stad, geen zorgen en minder regeltjes," opperde ze, terwijl ze de laatste slokken van haar Long Island Iced Tea achterover sloeg, precies op het moment dat die door de barman werd meegenomen en er nieuwe op de bar werden gezet. Zo, die vent durfde eventjes. Hoelang zou Marcus dit vol gaan houden? Eens zien of ze hem eruit kon drinken.
Een complimentje werd haar kant op gegooid en ze glimlachte liefelijk naar de man. "En is dat zo?" vroeg ze daarna op zoete toon, terwijl ze zich een kwartslag omdraaide, zodat ze Marcus aan kon kijken. "And what makes you think so?" vroeg ze onschuldig, terwijl ze rustig haar benen langzaam over elkaar deed.

Onderwerp: Re: Can we simply starve this sin? zo nov 23, 2014 9:00 pm

Marcus keek vol plezier toe hoe ze zijn onbedoelde hint om elkaar uit te drinken aannam en nog een slok nam van haar nieuwe cocktail. Hij snapte het al. Ze was zo iemand die geen regeltjes wilde volgen anders dan die van haar. Dat kon hij respecteren. Hij vond regeltjes ook nou niet alles. Toch leefde hij er onder. Pff .. Toen ze zijn kant op draaide en haar lange benen verleidelijk over elkaar sloeg bewoog hij geen spier. Flauwtjes grijnzend leken haar zoete woorden hem minder oplettend te maken. Hij zette zijn lege glas met een klap op de bar. "Ik denk dat niet" Zei hij met donkere ogen. "Ik weet het" Siste hij. Nog een cocktail werd ingeschonken. Zijn lange vingers sloten zich om het glas maar hij bracht die niet naar zijn lippen. In plaats daarvan keek hij nog steeds recht in die prachtige ogen. Jezusmina.. Dacht hij. Hij slikte en probeerde een onderwerp te vinden wat hem af kon leiden van alles onder haar hoofd. Hij keek niet maar voelde het trekken aan zijn ogen als een magneet. ".. misschien kunnen we samen ooit eens een missie samen doen" Zei hij heel donker. Hij onderstreepte 'missie' met een schamper geluidje. Hij bracht het glas naar zijn lippen en gooide het naar binnen. "Jij en ik zouden het er prima van af brengen"

Onderwerp: Re: Can we simply starve this sin? zo nov 23, 2014 9:06 pm

Hij was een lastige, dayum. Maar ze zou zich niet zo snel gewonnen laten. Ondanks dat de alcohol haar hersenen een beetje dwars begon te zitten, ze moest en zou dit gevecht wennen. Rustig keek ze toe hoe Marcus de volgende cocktail achterover sloeg en de volgende aan zijn lippen zetten. Zelf wist ze dat je een cocktail niet al te snel moest drinken, de zoete smaken zorgde ervoor dat je de alcohol er niet meer in opmerkte, waardoor het sneller mis ging. Maar als hij zo graag wilde, ach waarom ook niet. Ze zetten het glas aan haar lippen en nam een flinke tuig, om tussendoor even adem te happen en de rest te kunnen atten. Ze glimlachte liefelijk naar de man, terwijl de barman haar de volgende neerzetten en ze deze in haar handen pakte. "Uhm, misschien wel ja," giechelde ze zachtjes, terwijl ze een sip van haar drinken nam. "En wat voor een missie had je in gedachten dan, hè?" vroeg ze er zoetjes achteraan.

Onderwerp: Re: Can we simply starve this sin? zo nov 23, 2014 9:12 pm

Marcus zijn vingers gleden over het koude oppervlak van het glas zonder het echt te voelen. De zoete smaak op zijn tong gemengd met de prik maakte het dat zijn geest danste. Wat het ook was .. als je ze zo snel achterover sloeg voelde je het. Hij draaide nu ook volledig haar kant op en legde zijn ene vrije hand op zijn knie. "Ik dacht aan een verkenningsmissie .. " Hij keek naar haar benen en ging vanaf haar benen weer terug naar haar ogen. "Om elkaar wat beter te leren kennen" Mijmerde hij. Aldoor was er een valse grijns op zijn gelaat gespeld. "Voor professionele redenen natuurlijk" Het leek even alsof zijn ogen in de haren werden gezogen. En toen wendde hij zijn blik met een ruk af en sloeg zijn drankje achterover toen die weer bijgevuld was. Hij slaakte een verrukte zucht en zette hem weer neer. Zorgvuldig ving hij haar blik weer en hield hij die weer vast.

Onderwerp: Re: Can we simply starve this sin? zo nov 23, 2014 9:18 pm

Zou ze het in zijn ogen kunnen zien? Zou ze die spark of hope kunnen zien? Of gewoon een doffe blik van de alcohol die hij al achter de kiezen had gegoten. Ze wist niet eens waarom ze erover na aan het denken was, dit spul zou er voor moeten zorgen dat ze stópte met nadenken, niet meer nadenken. Nou ja, het zou ook wel. Wat had Marcus ook al weer gezegd? Oh ja, een verkenningsmissie, om elkaar beter te leren kennen. Alysha moest alleen al grinniken bij het feit dat zijn ogen wisselde tussen haar ogen en haar benen. Het was lang geleden dat ze er zo veel plezier in had om met iemand te spelen, maar waarschijnlijk zou dat ook komen door de cocktails. Ze nam een flinke tuig van haar drinken en zetten het lege glas op de bar. Hoe snel zou de barman ditmaal zijn, maar hij bleef weg. Ze floot zachtjes en cirkelde met haar vinger boven haar lege glas, om hem de hint te laten snappen. Niet veel later stond er een nieuwe cocktail en stond er een glimlach op haar gezicht. "Professioneel," herhaalde ze het woord, terwijl ze naar haar drinken keek. Dit was nummer hoeveel? Ach, nevermind. Rustig zetten ze het glas op haar lippen en dronk de helt van het glas in een tuig leeg. "Waarom professioneel? Team Rocket is saai," jammerde ze zachtjes, terwijl ze hem in de ogen aankeek. Oh Arceus wat had ze hier een plezier in.

Onderwerp: Re: Can we simply starve this sin? zo nov 23, 2014 9:25 pm

Marcus zag in zijn ooghoek wat gebeuren en gebaarde ook met zijn vingers naar zijn lege glas. Hij nam hem niet meteen terwijl Alysha dat wel deed. "Alysha .." Hij proefde het op zijn tong tussen het geprik van de Long Island Iced Tea. Hij likte zijn lippen af en liet zijn hand heel eventjes langs de hare strijken. Hij stopte eventjes en traceerde met zijn wijsvinger de details op haar hand. Toen ging zijn hand weer heel langzaam terug naar zijn drankje en hij gooide hem achterover. "Omdat zonder regels we best wild kunnen worden" Mijmerde hij en zijn amber kleurige ogen keken recht in de ijzige irissen van Alysha.

Onderwerp: Re: Can we simply starve this sin? zo nov 23, 2014 9:35 pm

De plotselinge aanraking van Marcus liet haar hart overslaan, maar haar gedachten waren te mistig om er op te reageren. Een hamer-vuist in zijn nek? Een knietje tussen de benen? Nee, dat was gewoon geen optie. Van de rest van haar trainingen was nog maar weinig over, door de overvloed van de alcohol. Daarom liet ze het maar over zich heen komen en ging ze er niet op in. Of nou ja, niet op in gaan. Ze deed een poging tot, dat was al heel wat. "Regels, altijd weer die regels," mompelde ze, terwijl ze haar drinken liet ronddansen in het glas, voordat ze de restjes achterover sloeg. De barman kwam naar haar toe om te vragen of ze een wilde, maar ze schudde kort haar hoofd. Net toen de barman terug liep, floot ze hem terug en fluisterde hem wat in zijn oor. Niet veel later werden er twee Kamikaze cocktails op de bar geplaatst en ze glimlachte zoetjes naar Marcus. "Op mijn rekening," zei ze lief tegen hem.

Onderwerp: Re: Can we simply starve this sin? zo nov 23, 2014 10:00 pm

Marcus zijn glimlach verwaterde een beetje toen ze de barman in zijn oor fluisterde. Hij wierp dus ook de vent een vernietigende blik toe toen hij terug hun kant op kwam. Hij zette een cocktail glaasje neer waar een bleke inhoud in zat. Hij pakte het en nam een slok. Oei! Hij glimlachte weer voluit en grinnikte. Dat was een sterke. "IJskoud en dodelijk.. net als jij" Zei hij. Marcus. Hij wierp een blik op haar lippen en hij leunde naar voren. Snel maar niet té snel. Toen ze contact maakte begon de vlam van de cocktail en het prik van zijn drankje zich flink te bemoeien met zijn tong. Hij legde zijn hand op haar wang en streek met zijn vingers heel zacht over haar wang heen. Net toen de kus erg intens leek te worden trok hij terug en vlamde zijn donkere ogen gevaarlijk. Zijn vingers gleden heel zachtjes over haar warme en toch koele wang. Hij liet zijn hand zakken en liet het lichte gevoel van de alcohol toe in zijn systeem.

Onderwerp: Re: Can we simply starve this sin? zo nov 23, 2014 10:11 pm

Een gevaarlijke glimlach lag op haar gezicht toen ze Marcus de Kamikaze achterover zag slaan. Zij wist wel wat voor een cocktails ze dronk, maar meestal werd het gezien als vrouwen drank. Mannen waren er nooit zo gek op, veel te zoet. Maar als je iemand echt dronken wilde voeren, moest je ze dit voorschotelen. Zelf pakte ze het cocktailglaasje op en zetten de rand aan haar lippen om een kleine hoeveelheid van de vloeistof op te drinken. Direct voelde ze hoe de alcohol in haar systeem kwam en de mist in haar hoofd wederom aangevuld werd. Oh hemel, dit ging een zware ochtend worden morgen. Ze keek op, precies op het moment dat Marcus' gezicht wel heel erg dichtbij kwam en zijn lippen die van haar raakte. Eventjes was ze geschrokken, maar al snel was de alcohol haar voor en liet ze het maar over zich heen komen.
Toen Marcus zich terugtrok, wist ze dat ze hier makkelijk op voort kon spelen. Ach, waarom ook eigenlijk niet. "Kom hier jij," gromde ze zachtjes, waarna ze hem vast paket bij de kraag van zijn t-shirt(?) en naar voren trok, om haar lippen wederom op die van hem te drukken in een gepassioneerde zoen.

Onderwerp: Re: Can we simply starve this sin? zo nov 23, 2014 10:18 pm

Marcus tikte op de bar, hard genoeg om gehoord te worden door de barman en liet zijn Kamikaze aangevuld worden. Aldoor wendde hij zijn blik niet af. Hij zou niet durven. Inmiddels begon zijn brein een beetje wazig te worden. Maar hij kon zijn drank houden. Hij zou nog zo'n vijf van deze glazen kunnen hebben voor het echt fout zijn gaan. Hij keek verrast op toen haar delikate handje zich om de kraag van zijn shirt sloot en hem dichterbij trok. Een gepassioneerde zoen volgde die Marcus gretig beantwoordde. Met wat hulp van de alcohol sloot hij zijn armen om haar heen en liet zich helemaal los op haar als een hongerig beest. Hij liet niet zo snel los deze keer en bewoog mee op haar ritme terwijl hun tongen een gepassioneerde dans danste.

Gesponsorde inhoud