Confidence
Welkom op
Pokémon Journey!

Heb je altijd al een Pokémon trainer, coördinator of breeder willen zijn? Of bewandel jij liever het gevaarlijke pad van een Team Rocket Grunt? Samen met andere leden schrijf jij het verhaal van jouw geheel eigen personage. Doorkruis regio's, vang je favoriete Pokémon en maak nieuwe vrienden onderweg. Laat het avontuur beginnen!
WELCOME, GUEST!
PLEASE Login OR Register.

Deel
 

 Confidence

Vorige onderwerp Volgende onderwerp Ga naar beneden 
AuteurBericht
Amber Valor
Member
Amber Valor
Punten : 251
Gender : Female ♀
Age : 29
Type : Ranger
Rang : Graduate Ranger
Regions : Hoenn
Icon : Alolan Raichu
https://pokemon-journey.actieforum.com/t5356-amber-valor#111401 https://pokemon-journey.actieforum.com/t5357-amber-s-pokedex#111405 https://pokemon-journey.actieforum.com/t6557-amber-s-work-log#132025

Confidence Empty
BerichtOnderwerp: Confidence   Confidence Emptydo aug 25, 2016 2:28 am

Confidence
Route 115! Amber wist niet zeker waarom ze zo enthousiast was over het betreden van deze locatie. Ze was alleen, op Daeva na, maar van de Eevee hoefde ze al helemaal geen super enthousiaste houding te verwachten. Het arme ding leek avontuur juist niks te vinden. Dat ging nog een probleem worden met dat hele Ranger gebeuren waarvoor ze zich had ingeschreven. Amber hoopte dat de Eevee zich er ooit ook nog in zou vinden, maar tot die tijd probeerde ze zo veel mogelijk respect te hebben voor het terughoudende karakter. Het was heel erg wennen, zeker omdat haar vorige team vol vechtlust en energie zat, en ze nu hier mee te maken kreeg, maar ze zag geen reden om het niet op zijn minst te proberen. Een partner Pokémon stond toch vastgesteld na de inschrijving bij de base, dus veel keus had ze niet…

Nou leek het bijna alsof ze alsnog spijt had van haar keuze, maar dat was absoluut niet waar. Amber kon wel tegen een uitdaging en zeker het helpen van een Pokémon zou ze niet zomaar links laten liggen. Dat was onder andere waarom ze het Ranger werk zo interessant had gevonden.  Haar voornaamste reden om echt bij de organisatie te gaan was het aansporen van haar moeder, wie dacht dat ze weer meer zichzelf zou worden in een nieuwe omgeving met een nieuwe baan. Amber had geen reden gezien om het niet te doen. De belangrijkste persoon om te helpen was immers zijzelf, en als ze in haar gewone situatie niet meer wist wat ze moest doen, was een verandering van omgeving misschien wel de oplossing.

Echt heel anders was Hoenn niet vergeleken met Alola. Het waren beide eilanden met een tropische sfeer. Hier en daar waren wat verschillen op te merken, maar in de meeste grote lijnen was het hetzelfde. Waar Amber vooral nog aan moest wennen waren de Pokémon hier. Die waren heel anders dan thuis. Ze was niet specifiek op zoek naar Pokémon toen ze de route betrad, al was dat wel één van de punten die hoger op haar lijstje stonden: nieuwe soorten ontdekken. Ze was er ook al achter dat er Pokémon van Alola ook hier te vinden waren, maar die hoefde ze niet persé te zien. Die Pokémon kende ze immers al.

Grijze vosjes, witte sprinkhanen, een roze kat, van alles kwam er voorbij op de route. Zo nu en dan ontweek ze de blikken van trainers om te voorkomen dat ze in een gevecht zouden raken. Arme Daeva kon dat nog helemaal niet aan. Ze kende een paar aanvallen, maar was nog lang niet sterk genoeg voor een echt gevecht. Daar wilde Amber binnenkort aan werken, als ze echt begon met de Ranger opleiding. Voor nu wilde ze vooral de regio leren kennen. Dat was ook belangrijk voor als ze hier de omgeving zou moeten beschermen.

Zo’n anderhalf uur na aankomst op de route besloot Amber haar eerste pauze in te lassen. Ze koos een omgevallen boomstam uit en gebaarde dat Daeva naast haar mocht gaan zitten, terwijl de dame zelf wat snacks tevoorschijn haalde. Een handje vol Pokémon brokken voor de kleine en een appel voor zichzelf. “Best wel cool hier, vind je niet?” vroeg ze, een hap appel tussen haar kaken geklemd. “Het is anders dan thuis, maar niet zo veel dat ik heimwee krijg.” De Eevee leek het er niet helemaal mee eens. De sombere blik in haar ogen liet Amber denken dat zij wel naar Alola terug verlangde. Voorzichtig plaatste de donkere dame een hand op de kop van het wezentje. “Het is voor jou anders, of niet? Jij bent liever in Alola, op een ranch waar je vrijuit kan lopen zonder gevaar op de loer…” Daeva knikte. Oef. Hoe graag Amber haar ook haar zin gaf, wilde ze ook graag de Eevee bij zich houden als haar partner. Wat moest een ranger zonder partner Pokémon?

“Is het omdat je bang bent? Bang dat je niet sterk genoeg bent?” vroeg ze, nog even voorzichtig als zonet. Opnieuw volgde er een knik. Ondanks dat dit niet zulk vrolijk nieuws was betekende het wel voor Amber dat het een positief einde kon hebben. Zwakte was makkelijk op te lossen met training. Dat was ook precies wat Amber wilde doen, maar niet zo snel al. Toch wilde ze haar plannen best veranderen om haar Pokémon wat meer zelfvertrouwen te geven. “Durf je hier te trainen? Ik kan met mijn Capture Styler als het goed is een Pokémon ‘temmen’, daar kan je dan makkelijk tegen vechten. Maar… dan zijn we wel nog steeds in de natuur.” Hier moest Daeva even over nadenken. Wat er in haar kopje om ging kon Amber alleen maar naar raden, maar ze gokte dat ze twijfelde over het buiten zijn. Wilde Pokémon konden overal vandaan aanvallen. Dat was juist waarom de Eevee moest trainen, dus misschien was die onvoorspelbaarheid juist wel positief.

Waarschijnlijk was dat niet de reden dat Daeva knikte, maar ze deed het toch en dat maakte Amber al een stuk vrolijker. Een liefdevolle glimlach sierde haar gezicht. “Top! En als je wil stoppen met trainen zeg je het maar, oke? Dit doen we voor jou, dus als het niet gaat, gaat het niet.” Ze gaf de Eevee nog een aai over haar kop, waar ze enorm van leek te genieten, voor ze opstond en haar Capture Styler probeerde aan te zetten. Die zou ze immers nodig gaan hebben en ze had nog geen enkele training gehad om het ding te besturen. Waarom gaven ze die uitrusting eigenlijk via de post? Dat was best gevaarlijk.

Tot haar eigen verbazing kreeg Amber het voor elkaar dat er ‘Capture On’ op het schermpje verscheen en er verschillende lampjes begonnen te branden. Ze begreep er niks van. Nee, wacht, ze begreep één ding. “Hij doet het!” Wat alles precies betekende bleef haar echter een raadsel. Hopelijk kon ze er genoeg van begrijpen om daadwerkelijk een Pokémon te vangen, want anders kon ze Daeva alsnog niet in een veilige omgeving trainen. Niet tot de ranger opleiding begon, tenminste.

Amber draaide zich honderdtachtig graden om haar eigen as om in een willekeurige richting te gaan lopen. De beweging was schijnbaar snel genoeg om iets los te klikken in de styler, want de tol ging er als een wilde vandoor. Ze kreeg niet eens de tijd om er van te schrikken, zo verbaasd was ze. Het ding schoot een struik in en leek daar op de grond te landen. In elk geval maakte het een dof, val-achtig geluid. Amber vloekte binnensmonds. Nou moest ze dat ding er ook weer terug op krijgen zeker. Hier had ze zich niet voor ingeschreven…

Ze zette één stap richting het bosje, om vervolgens diezelfde stap dubbel weer achteruit te zetten. Een enorme stroom aan sterren kwam haar kant op en vloog maar net over haar hoofd langs. Grote, verbaasde ogen waren op de plant gericht. Het was niet de bedoeling dat ze daar langzaam naartoe zou schuifelen om vervolgens zo’n stroom ook in haar gezicht te krijgen, toch? Dat was ze in elk geval niet van plan. “Daeva? Kan ik je hulp krijgen?” vroeg ze, haar rug weer rechtend, al bleef ze op haar hoede. Er bewoog duidelijk iets in dat bosje. Waarschijnlijk was het boos vanwege de tol, maar ze kon het wezen niet kalmeren zonder dat ding. Voor een simpele ziel leek het vast alsof ze klem zat in deze situatie, maar Amber dacht een oplossing te weten.

Daeva kwam voorzichtig dichterbij. Ze had natuurlijk geen zin om een sterrenstorm in haar gezicht te krijgen, dus zou Amber proberen om dat te voorkomen. Toch moesten ze het onbekende wezen uit hun schuilplaats lokken op de een of andere manier. Op dit moment was het plan om het er uit te jagen met aanvallen. “Daeva, gebruik Sand Attack op het bosje,” droeg Amber op. De Eevee leek even terughoudend als altijd, maar voerde de opdracht toch uit. Ze draaide zich om en veegde een vlaag zand over het bosje heen. Een kreetje klonk, waarna tot Ambers vreugde de Pokémon zich al liet zien. Het was een andere Eevee. Een mannetje, als Amber zich niet vergiste. Hij greep met zijn pootjes naar zijn ogen. De Sand Attack had hem schijnbaar volop in zijn ogen geraakt. “Goed zo, Daeva!  Kan je nu de Styler terughalen? Ik hou hem wel bezig.”

Bezig houden. Hoe ze dat van plan was, was haar eigenlijk nog een raadsel, maar ze moest op de een of andere manier haar Eevee geruststellen. Daeva sprong met een Quick Attack de struik in, terwijl Amber neerhurkte bij het wilde exemplaar. Het leek er op dat hij haar nog niet gezien had. Logisch, want hij had zijn ogen dicht. Ze vermoedde dat hij haar ook nog niet gehoord had, dus besloot ze geluid te maken. “Hey, als je wil kan ik je daar mee h- oof!” Haar aanbod werd duidelijk afgeslagen door een tackle tegen haar borst. Ze verloor haar evenwicht en viel achterover, de Eevee bovenop haar. Ze had geluk dat het zo’n kleine Pokémon was. Anders had dit heel anders kunnen aflopen. Nu kon ze met één hand het wezentje van zich af duwen en vervolgens met twee handen tegen de grond houden. “Wil je het zo spelen?” daagde ze hem uit. Ze besefte zich dat het niet eerlijk was, maar was niet van plan om nog een Tackle te moeten doorstaan.

Daeva liet een geschrokken geluid horen toen ze de huidige situatie zag. Voor haar zag het er natuurlijk erger uit dan het daadwerkelijk was. Om haar wat meer gerust te stellen liet Amber de Eevee alsnog los, bewijzend dat ze hem geen pijn had gedaan. “Geen zorgen Dae, hij is ok- hey!” De Eevee had schijnbaar een ding voor haar niet uit laten praten, want nu deed hij een Sand Attack tegen haar aan. Dat was inderdaad erg onprettig. Een Pokémon zijn was vast heel zwaar…

“Dae! Styler please?” Amber wilde het graag zonder geweld oplossen. Dat ging alleen met het apparaatje. De wilde Eevee was ondertussen nogmaals een poging aan het doen om zijn ogen schoon te maken, wat succesvol leek te zijn. Amber kreeg net op tijd de tol naar zich toe gegooid om een tweede Tackle te kunnen ontwijken. Hierbij lukte het haar niet om op te staan en strompelde ze wat beestachtig over de grond, maar zolang ze maar veilig was vond ze het wel best. Er was toch niemand om haar uit te lachen. Behalve de wilde Eevee misschien, maar hem zou ze het vergeven.

Ze klikte de tol terug op zijn plaats en draaide zich zo naar Eevee toe dat ze het ding naar hem af kon vuren. Ondanks dat ze nauwelijks wist hoe het ding werkte besloot ze hem maar gewoon net zo te activeren als net. Het had geen zin om te treuzelen nu, anders zou Eevee alleen maar bozer worden. Het afvuren liet Amber lichtelijk schrikken, maar ze pakte op tijd de controle over om cirkels om de wilde Pokémon te tekenen. Dit was zo moeilijk nog niet! Ze had geluk dat Eevee even op zijn plek bleef zitten, anders was het misschien alsnog fout gegaan. Ook vermoedde ze dat de aanwezigheid van Daeva voor afleiding zorgde. Het was vast apart dat ze een Pokémon had maar deze niet in een gevecht gebruikte. Als de wilde Eevee zo agressief was naar mensen, was dat waarschijnlijk omdat hij vaker was uitgedaagd.

De ringen werden al snel feller. Ze werden smaller en sloten zich om Eevee heen, om hem geheel in licht te hullen. Vervolgens verdween het licht en leek Eevee gekalmeerd te zijn. Amber had alleen geen flauw idee wat ze met de tol moest, dus liet ze die maar een willekeurige richting op slingeren. Die pakte ze later wel weer op. Opgelucht haalde Amber adem. “Hey eh, sorry voor dit alles,” begon ze. “Ik had dit alles anders aan kunnen pakken. Ben je nog steeds bereid om me te helpen?” Ze hield haar hoofd schuin, als een vragende puppy. Eevee fronste en liet zijn blik tussen trainer en Pokémon afwisselen. Amber vatte dit op als een uitnodiging om het plan verder uit te leggen.

“Kijk, Daeva heeft wat meer zelfvertrouwen nodig,” begon ze. Ze merkte dat haar Eevee het niet zo leuk vond dat het zo gebracht werd, dus maakte ze een mentale notitie om het de volgende keer wat subtieler aan te pakken. “Wij denken dat het haar helpt om haar moveset te upgraden. Training enzo, weet je wel? Eigenlijk is het stom toeval dat we jou daar voor tegen kwamen, maar je bent de perfecte kandidaat! Die Swift aanval van jou is echt amazing.” Daeva knikte instemmend. Ze voelde zich zo te zien meer op haar gemak nu de andere Eevee het onderwerp was. Het gevlei hielp om de wilde Pokémon over te halen om hen te helpen, want hij had een trotse glimlach op zijn snoet toen hij instemmend knikte. Dat was tenminste al één geslaagde missie.

De volgende missie had een plan van aanpak nodig. Amber nam goed de tijd om te plannen hoe ze de Swift van Daeva het beste konden verbeteren. In die tijd namen de Pokémon uitgebreid de tijd om elkaar beter te leren kennen en leek er zelfs een soort vriendschap te ontstaan. Amber merkte dit op toen ze haar eerste training aan het tweetal wilde voorleggen. Ze besloot er geen opmerking over te maken, maar kon het niet helpen om breed te glimlachen. “Goed, eerst moeten we zien wat je al kan. Er is hier genoeg ruimte om je aanval te doen zonder schade aan te richten, dus ik zou zeggen dat je gewoon kan beginnen met een Swift in een willekeurige richting.” Daeva knikte begrijpend. Ze zette zichzelf op haar pootjes, maar wachtte nog even voor ze de opdracht uitvoerde. “Jij zal het ook moeten doen, om de aanvallen met elkaar te vergelijken. Dan zien we waar het verschil zit en weten we waar we aan moeten werken.” De andere Eevee kwam nu ook overeind. Aangezien er geen tegenspraak kwam, kon de training nu beginnen. “Toe maar!”

Daeva maakte een sprong en zwaaide krachtig met haar staart. Een aantal gouden sterren raasden door de lucht en raakten de grond, een kleine stofwolk veroorzakend. De mannelijke Eevee keek toe en grijnsde arrogant. Zodra Daeva’s poten de grond weer raakten sprong hij op, waarop vrijwel meteen zijn staart begon te gloeien. Met een snelheid die Amber nooit van een Eevee had verwacht gooide hij zichzelf voorover en draaide hij meerdere rondjes over de kop. Hierbij kwam de krachtige stroom sterren los die eerder langs Ambers hoofd was gevlogen. Het was duidelijk dat hij hard op deze aanval getraind had, want man wat was het sterk. Ze durfde zelfs aan te nemen dat de wilde Eevee een veel hoger niveau had dan Daeva. Dat ze hem tegen waren gekomen was echt een enorm geluk geweest.

“Oké, uh…” Amber moest even goed nadenken over hoe ze dit konden aanpakken. Ze was flink onder de indruk van de move, en dat uitte zich in een onhelder denkpatroon. De glimlach was ook niet van haar gezicht te slaan. Als iemand die haar beroep had gemaakt van het trainen van Pokémon was dit echt fantastisch om te zien. Ze zou de Eevee bijna willen vangen – als hij niet van nature zo’n schuw karakter had getoond. Dat betekende dat hij wild wilde blijven en dat respecteerde ze. “Het grootste verschil is de beweging die jullie maken. Denk je dat je een verticale draai kan maken, Daeva?” Amber deed haar best om serieus over te komen, maar was nog steeds euforisch. Ze hoopte dat ze Daeva’s Swift op gelijke kracht kon krijgen. En anders was het mooi als ze er überhaupt iets van op kon steken.

In plaats van antwoord te geven, probeerde Daeva het gewoon. Dit was mede dankzij de mannelijke Eevee, want hij leek haar moed in de spreken en legde uit hoe hij het deed. Daeva sprong op en wist een salto voorover te maken. Ze had nog niet genoeg kracht om het meerdere keren te doen, maar misschien dat dat nog kwam in de loop van de training. “Nice! Goed werk!” prees Amber haar Pokémon, blij om vooruitgang te zien. “En nu in combinatie met Swift?”

Amber verwachtte niet dat dit in één keer goed zou gaan. Haar verwachting kwam meteen uit: de sterren waren niet meer gericht en vlogen in plaats daar van alle kanten op. Ook leek Daeva haar evenwicht in de draai te verliezen. Ze haalde het net om twee keer over de kop te gaan en zo alsnog op haar pootjes te landen, maar echt prettig zag het er niet uit. Meteen kwam Amber op haar af om bij haar neer te hurken. “Ben je okay?” vroeg ze, de Pokémon onderzoekend op verwondingen. Zo te zien was ze alleen geschrokken. “Wil je pauze nemen?” Daeva schudde haar kop. Haar zelfvertrouwen begon schijnbaar al op te borrelen. Dat, of de Eevee liet zich niet neerhalen door zo’n klein foutje. Hoe dan ook deed het amber goed om haar Eevee zo zeker te zien. Dat maakte haar alleen maar enthousiaster voor het eindresultaat.

Amber vermoedde dat het probleem had gelegen bij het feit dat Daeva de Swift anders gewend was. Met de zwaai manier hoefde de Eevee zich niet heel erg op één punt te focussen, maar dat moest hierbij wel. Ze stelde voor dat Daeva voor het draaien zich zo goed mogelijk op één plek focuste en daar de sterren naar stuurde. Het kostte een paar pogingen om het te laten slagen, maar na de vijfde keer zag Amber echt verbetering. Ook vond de Eevee het steeds makkelijker om weer normaal te landen. Haar staart gloeide nog niet zoals die van de wilde Eevee, maar er was wel al vooruitgang in de techniek. Nu alleen de kracht nog.

Die training besloot Amber anders aan te pakken. Hierbij zou het niet alleen om Swift gaan, maar ook om de andere zetten die werden uitgevoerd met een staart. “Tail Whip zal je beste vriend zijn.” Ze had de Eevee’s tegenover elkaar opgesteld terwijl ze de gang van zaken uitlegde, haar handen op haar rug en haar blik streng omlaag gericht. “Sand Attack mag overigens ook, maar daar heeft meneer niet zo’n goede ervaring mee. Dus… zie maar of je dat aan durft.” Haar strenge blik werd gebroken door een glimlach. Ze kon ook niet lang te serieus blijven. Plezier was immers het belangrijkste van een training. “Als jullie er allebei klaar voor zijn, gaat de training van start!”

Het seintje werd door Daeva begrepen. Ze gooide haar achterkant naar voren en probeerde op die manier de wilde Eevee met haar staart te raken. Hij deed nog net op tijd hetzelfde, waardoor de staarten elkaar raakten. Het had veel weg van een zwaardgevecht – maar dan een staartgevecht. Amber was erg trots op het idee. Hiermee kon Daeva de kracht van de staart van de wilde Eevee aanvoelen en kon ze tegelijkertijd peilen hoe ze die van zichzelf het beste kon gebruiken. Door het gebruik van de spieren werden ze ook nog eens sterker. Het was jammer dat ze normaalgesproken niet zo’n trainingsmaatje had, maar daar kon Amber desnoods wel iets op verzinnen. Het was niet verboden om vaker op deze route terug te komen, immers. En anders kon Amber wel een stok gebruiken ofzo. Als Daeva haar staart maar kon gebruiken.

Amber gaf geen instructies bij het gevecht. Zij wist niet hoe een goede Swift aanval aan moest voelen en kon daarom niet peilen wat de beste manier van zwaaien was. Ze liet dit geheel aan de Pokémon over. Dat was ook belangrijk in training: geloven in je Pokémon en soms wat afstand nemen om hen het zelf uit te laten vogelen. Pokémon leerden lang niet al hun aanvallen van de mensen. De natuur kon zijn eigen werk ook doen. Trainers waren er alleen om dat een handje te helpen – en voor vriendschap en al die shizzle. Dat was natuurlijk ook belangrijk.

De wilde Eevee bewees opnieuw dat zijn level hoger was door Daeva te vloeren. Er was geen Sand Attack in het gevecht gebruikt en daar was de donkere trainster eerlijk gezegd best blij mee. Dat gaf haar het idee dat Daeva niet naar een makkelijke uitweg zocht. “Goed gedaan, allebei!” prees ze het tweetal. Daeva kwam weer overeind en liet een vrolijk geluidje horen. “Kunnen jullie een ronde twee aan?” Beide Eevee knikten. Amber reageerde met een glimlach en liet de twee weten dat ze hun posities weer in mochten nemen. Daarna gaf ze een nieuw startteken en herhaalde het schouwspel zich.

De rondes werden elke keer langer. Daeva begreep de bewegingen van Eevee en vice versa. Bovendien leerde Daeva hoe ze haar eigen staart nuttiger moest gebruiken en dat was precies waar Amber op gehoopt had. De training werkte uitstekend. Natuurlijk kwam dat grotendeels omdat ze zo’n goede wilde Pokémon tegen het lijf waren gelopen. Na de derde ronde besloot Amber een pauze voor de twee in te lassen waarbij ze wat konden eten en drinken en tot rust komen. Dan kon ze zelf nadenken over de volgende stap van de training. Daarvoor brainstormde ze hardop. “Wat we nu nog niet hebben gedaan is focussen op de sterren zelf… Ik denk dat dat de laatste stap is.” Maar wat konden ze daar mee doen? Ze konden wel breinloos elkaars sterren tegen elkaar af vuren, maar daar zouden ze niet bepaald sterker van worden. Wat ze nodig hadden was focus. Pure innerlijke kracht. “… Denk je dat je de sterren kan vormen en kan vasthouden?” Een bedenkelijke frons stond op Ambers voorhoofd terwijl ze haar blik naar haar Pokémon verplaatste. Die keek onwetend terug. “Wel, er is maar één manier om daar achter te komen. Dan proberen we dat na de pauze, ‘kay?” Daeva knikte. Of ze echt uitkeek naar dit plan was niet helemaal duidelijk.

Toch leek ze enthousiast te zijn toen de pauze voorbij was en ze het laatste onderdeel gingen proberen. De wilde Eevee ging eerst. Zijn ervaring met Swift kon de sleutel zijn tot het vasthouden van de ster. Hij nam afstand van de anderen en sloot zijn ogen om zich te concentreren. Zijn staart ging de lucht in en begon wit te gloeien, zoals hij dat altijd bij een van zijn Swift aanvallen deed. Ondanks dat het haar plan was, was Amber verbaasd toen het hem echt lukte om de ster te vormen en hem vast te houden. Wat ze niet verwacht had, was dat de grootte toenam hoe langer Eevee zich concentreerde. “Oh wauw! Je kan hem laten gaan!” riep Amber, voor het uit de hand zou lopen en het ding zou ontploffen of iets anders stoms. Hij gehoorzaamde door de Swift op zijn gebruikelijke manier af te maken: een sprong, gevolgd door een salto waarmee de ster werd afgevuurd. Het was deze keer de enige ster die hij afvuurde en hij maakte daarom geen extra salto’s om de rest kwijt te kunnen.

Nu was het Daeva’s beurt. Ze leek een beetje zenuwachtig, maar stapte toch naar voren en deed precies hetzelfde als de andere Eevee. Met haar ogen gesloten en haar staart de lucht in stond ze daar. Helaas gebeurde er nog niks. Geen gloeiende staart en geen ster. De wilde Eevee leek haar te willen onderbreken, maar dat stond Amber niet toe. Ze hield haar hand voor hem en schudde haar hoofd. Daeva moest dit zelf doen, ongeacht hoe lang het zou duren.

Na zo’n vijf minuten bleek dat een goede keuze te zijn. Amber begon te twijfelen of ze Daeva niet even een pauze moest laten nemen toen haar staart langzaam begon te gloeien. Verwondering verscheen op Amber’s gezicht. Dat had Daeva’s staart niet eerder bij een Swift aanval gedaan. Had ze haar innerlijke kracht gevonden?

Langzaam vormde zich een kleine ster op haar staart. Het was bij de wilde Eevee veel sneller gegaan en het ding had sowieso al een grotere omvang gehad, maar dat maakte niet uit. Dit was een enorme vooruitgang voor Daeva. Amber wist zeker dat als ze hierna een Swift probeerden, dat het al een stuk beter zou zijn dan eerst. Toch liet ze haar Eevee door gaan tot de ster ongeveer half zo groot was als die van de wilde Pokémon was geweest. Toen gaf ze haar het seintje om hem te laten gaan, en ook dat deed ze hetzelfde als haar voorganger.

Luid gejuich volgde. Amber was zó ontzettend trots op Daeva. Dat de Pokémon niet zo dol was op luid gedrag en aandachttrekkerij vergat ze voor een moment, want in dat moment kon ze niet anders dan haar Eevee prijzen. Ze pakte haar op en gaf haar een enorm stevige knuffel, waarbij ze op één voet een rondje draaide. “Fantastisch! Je doet het zo goed allemaal!” Ondanks dat ze het wat overdreven vond, leek Daeva toch mee te gaan in de vreugde. “Wat zeg je er van? Wil je je nieuwe Swift aanval proberen?” Ze maakte oogcontact met haar partner, wie enthousiast knikte. Zij was ook wel benieuwd of de training zijn werk echt had gedaan of niet.

Met in haar achterhoofd de beelden van hoe Daeva eerst de Swift had uitgevoerd, stond Amber vol verwachting toe te kijken hoe ze zich klaarmaakte voor de vernieuwde move. Ze had afstand genomen van haar trainster en de wilde Eevee, wie het eindresultaat ook wel graag wilde meekrijgen. Ze liet het gezelschap even in spanning afwachten, waarna ze een sprong maakte die al groter was dan voorheen. Haar staart gloeide en ze gooide zichzelf met al haar kracht voorover, waardoor ze een enkele salto maakte. Een set sterren vloog van haar staart af en maakte flinke impact op de grond, waar een stofwolk ontstond. Niet ver er naast was de plek waar de eerdere Swift had ingeslagen. Vergeleken met die plek leek het haast alsof er een meteor was ingeslagen. Oké, dat was misschien overdreven, maar de sterren hadden duidelijk meer kracht gehad. Amber klapte trots in haar handen en ook de wilde Eevee liet nu zijn vreugde horen. Maar misschien nog het belangrijkste van de hele training was de emotie die Amber in de blik van Daeva zag toen zij haar kant op keek.

Ze straalde van zelfverzekerdheid.  
Terug naar boven Ga naar beneden
 
Confidence
Vorige onderwerp Volgende onderwerp Terug naar boven 
Pagina 1 van 1

Permissies van dit forum:Je mag geen reacties plaatsen in dit subforum
Pokémon Journey :: ► WELCOME TO THE POKÉMON WORLD :: Hoenn :: Rustboro City-
Ga naar: