Just My Luck [+Sara Sweets]

Alex volgde met zijn blik de man, knikte een keer instemmend op de opmerking en draaide zich toen om naar het meisje die hem hierheen had gebracht, zijn arm rustend tegen zijn borstkas. Toen ze terug bij hem stond en vroeg of ze maar beter konden gaan, knikte hij nogmaals, dit keer terwijl hij opstond van zijn stoel en die netjes – hoewel ook wat ongemakkelijk – aanschoof bij de tafel. “Oh,” begon de jongeman. “Ik euh, was niet echt ergens heen aan het gaan daarstraks. Behalve misschien de trap af.” Hij glimlachte lichtjes bij zijn woorden, aangevend dat hij het deels als grapje bedoelde, maar kon het niet laten om wat onzeker uit zijn ogen te kijken. Daar gaf hij de sfeer in het huis de schuld van. Hij bedankte echter wel nog een keer de ouders – met name de vader – van Sara en wenste ze nog een fijne dag. Vervolgens volgde hij de witharige de gang in en deed zo snel als hij kon zijn schoenen weer aan, maar dat ging nu nog wat lastiger dan net. Eenmaal buiten slaakte Alex een zachte zucht, zich herinnerend wat er daarstraks bekend was geworden. Sara was lesbisch. Misschien begreep zij hem dus net zo goed als hij haar. “Het spijt me dat ik zo ongemakkelijk deed,” begon hij daarom ook, hoewel hij waarschijnlijk twijfelend overkwam. Zeker omdat hij even op zijn onderlip beet. “Het... Voelde een beetje als thuis.”

Sara vertelde dat zij haar excuses moest aanbieden, maar daar was Alex het niet geheel mee eens. Desondanks gaf hij er geen argument op tegen en koos hij ervoor om zijn schouders wat op te halen. “Dat is niet jouw schuld,” begon hij, terwijl hij zijn gezonde hand in zijn achterzakken propte. “Je vader heeft m’n hand wel verbonden. Dat zou de mijne niet hebben gedaan.” Bij hem was het echter geen kwestie van kunnen; eerder een kwestie van zijn geslacht. Alex snoof onbewust bij het terugdenken aan zijn vader. Zijn aandacht werd echter getrokken door het meisje en hij focuste zijn grijze ogen op de witharige. “Euh,” begon hij vertwijfeld. “Misschien is het beter als ik wat rust. Een hotel of een pokécenter?” Alex keek haar twijfelend aan, want anders zou hij het ook niet weten. Hij liet zijn blik van haar wegglijden en begon de voortuin uit te lopen. Straks zouden de Sweets hen nog horen... Dat deed hem eraan denken dat hij Sara eigenlijk wel in vertrouwen zou willen nemen. “Hey, euh, kan ik je iets vertellen?” vroeg hij aan haar. Als hij zou vertellen dat hij genderfluid was, zou het zijn gedrag misschien aan haar kunnen verklaren. “Je... Je vader zei dat je lesbisch was, toch? Of heb ik dat verkeerd gehoord?”

Het Pokécenter was het goedkoopst, vertelde Sara. Natuurlijk. Daar had hij niet aan gedacht. Daar kon je altijd gratis overnachten als reiziger... “Oh, well, dan lijkt me dat het slimste, heh. Ik zit een beetje krap bij kas. Sure, hij verdiende wat aan zijn breederdiensten, maar dat spaarde hij voornamelijk op om naar Hoenn te kunnen. Daarbij... Tja, de kleintjes moesten ook eten. Ze waren al onderweg toen hij zijn antwoord had gegeven, maar lang nadenken had bij hem niet gehoeven. Sowieso was hij gewend om op het randje te leven en dus inderdaad altijd het goedkoopste te nemen. Dat moest hij al sinds hij het huis uit was gegaan – letterlijk. Weglopen zonder een flink pak zakgeld pakte nooit goed uit. Alex mocht van geluk spreken dat hij werk had gevonden in Kanto.

Sara was iemand die trots bij hem overkwam. Arrogant wilde hij niet zeggen, maar er waren een paar punten waar het meisje trots over was en één daarvan was haar seksualiteit. Alex was ook wel trots op wie hij was, maar hij durfde het niet goed te uiten. In dat aspect was zij dus stukken beter dan hij, ondanks het feit dat ze jonger was. Hij glimlachte wat zwakjes bij het horen over Sara’s ouders en kon het niet laten om weer aan zijn eigen te denken. Pijnlijk was het wel, maar het was een goede les voor hem geweest. Niet snel je eigen bloedverwanten in vertrouwen nemen – bloed was absoluut niet dikker dan water. De jongen keek verrast op toen Sara haar grapje maakte; waarna hij vlug met zijn handen begon te zwaaien, alsof hij daarmee de ‘beschuldiging’ weg kon wuiven. “Oh, nee nee – ik? Dat zou nog een beetje hypocriet zijn, denk ik,” vertelde hij vlug. Vervolgens keek hij naar het pad waar ze op liepen. Oogcontact was niet bepaald zijn ding met het opbiechten van zijn geslacht.

“Ik... Weet niet zo goed hoe ik moet beginnen, maar ik denk dat je één van de weinige bent die ik met deze info kan vertrouwen, I guess. Mijn ouders zijn zo ongeveer als de jouwe,” begon hij. Alex waagde het om zijn blik op het meisje te vestigen. “Mijn eigen seksualiteit boeit me eigenlijk niet zo – ik weet niet wat het is en dat maakt me ook niet uit. Als ik iemand leuk vind, vind ik iemand leuk.” Oké, stap één was gezet. Nu nog stap twee. “Ik ben eerder” – Alex hief zijn handen op en maakte aanhalingstekens met zijn wijs – en middelvinger aan beide handen – “niet normaal” – hij liet zijn handen weer zakken – “als het op geslacht aankomt. Ik ben genderfluid. Weet je wat dat inhoudt?” Hoopvol keek hij naar de witharige, hopend dat ze hem begreep en dat ook zij niet zo iemand bleek te zijn die het hele verhaal maar klinkklare onzin vond. Dat kon hij nu namelijk niet gebruiken.

Het gegrinnik van Sara bracht hem lichtelijk van zijn stuk – tot hij zich besefte dat ze net een grapje had gemaakt. Nu voelde hij zich wel een beetje dom, maar dat besloot hij niet verbaal kenbaar te maken. Bovendien had hij zijn aandacht nu ergens anders bij nodig, zeker omdat hij al van plan was geweest om a te zeggen. B moest hoe dan ook daarop volgen. Het was verbazingwekkend makkelijk om het haar te vertellen en Sara viel hem niet in de rede. Ze bleef zelfs even stil. Of dat een positief iets was moest nog blijken, maar Alex vreesde het ergste. Dat bleek nergens voor nodig, want de witharige bleef kalm en vertelde zelfs dat ze er van gehoord had. De jongen zijn blik klaarde meteen wat op bij die woorden. “Euh, ja, zo ongeveer,” reageerde hij. “Maar dat ligt aan de persoon. Sommige wisselen tussen twee, anderen tussen alle geslachten,” legde hij uit. Hijzelf viel in de eerste categorie en was nog niet echt iemand tegengekomen die in de laatste viel, maar misschien kwam dat nog wel een keer.

Toen Sara zich tegenover hem verontschuldigde, bracht het een dankbaar glimlachje, maar ook een frons bij hem teweeg. “Daar kan jij niets aan doen,” sprak hij. Misschien dat de opluchting in zijn stem te horen was, want het was niet vaak dat iemand er zo... Positief op reageerde. Het klonk zelfs nog buitenaards voor hem, zo’n reactie. “Normaal gesproken ben ik wat zekerder op mijn jongensdagen, maar de sfeer bij jullie thuis voelde zo bekend dat het me van mijn stuk bracht. Ik hoop niet dat ik onbeschoft overkwam...”