Stille wateren

We kunnen Fidger zien zitten op een rots van een meter of twee hoog, kijkend naar een volledig stuk onbegroeid land. Van zijn blik was tot nu toe nog niks af te lezen. Het enige dat te zien was, was dat hij ergens anders was. Zo af en toe hoorde je hem iets dieper ademhalen. Maar dat kon net zo goed door de locatie komen. Op dit moment kwam Mumrik teruggelopen van zijn plasje en keek Fidger aan met angst in zijn blik. Hij zat daar nu al twee volle dagen. Zijn trainer had helemaal niet geslapen. Wat op meerdere manieren verontrustend was voor hem. Toch, durfde Mumrik hem niet te storen. Het was belangrijk, dat kon hij nog wel achterhalen.

Met zijn voorpootjes wat onhandig in elkaar gevouwen keek Mumrik ook maar eens naar het landschap. Hij keek omhoog. De wolken hingen er nog altijd. Toen hij zich bedacht dat het vast niet lang meer ging duren, begon het met bakken uit de hemel te vallen. Vlug klom hij de rots op en kroop onder de jas van zijn trainer. Waarom liet hij zich zo natregenen de laatste dagen? Straks zou hij nog ziek worden.. Het enige dat hij nu kon doen is zijn trainer warm houden met zijn eigen lichaam. Voor zover dat ging natuurlijk. Mumrik droomde niet eens over teruggestuurd worden in zijn Pokéball, ook al zou hem dat droog houden. Oh Fidger.. wat is er toch aan de hand met je?