[RANGERS] Stop the Fire! - Amber Valor

Sirenes, dansende vlammen en duistere rook. Hoe dichter Amber bij locatie kwam, hoe sterker ze de adrenaline door haar lijf voelde gieren. Voor heel even kon ze niets anders doen dan naar het schouwspel staren. De brandende verwoesting associeerde ze heel sterk met de woedeaanvallen die ze soms nog steeds in zich voelde. Ze klemde haar vingers om haar Styler. “Ik moet het je toch nog een laatste keer vragen,” sprak ze op zachte toon tegen haar metgezel. “Weet je zeker dat je mee wil? Hierna kan je niet meer terug.” Bezorgd amber richtte zich op Valentino. Het liefst wilde ze dat hij terug ging zodat ze zeker wist dat hij veilig was. Dit was haar werk, niet het zijne.

Zijn woorden waren een echo van wat hij eerder in hun kamer had gezegd. Amber snoof en glimlachte. Ze had ook niet anders moeten verwachten. Voor een moment sloot ze haar ogen, diep uitademend om haar rust te behouden. Wat was de eerste stap? “Ze hebben me opgedragen om een stoplijn te maken. Het kan zowel nat als droog, maar ik denk dat droog het makkelijkst is.” Daeva zou daarbij een grote hulp zijn. Haar Pokéball werd losgemaakt en al snel stond de Flareon voor het tweetal. Ze schudde haar vacht los en keek afwachtend naar de ranger. “Ik kan kijken of er Pokémon in de buurt zijn die kunnen helpen. Kunnen jij en Daeva dan vast beginnen met de grond omspitten?”

Aandachtig keek Daeva naar de vonkjes die de Pokémon van Valentino teweeg brachten. Het was zo licht, en zo snel. Kon ze het vangen? Wacht, had ze niet een taak gekregen? Wat deed dat er toe. Ze wilde zo’n vonkje hebben. Langzaam sloop ze dichter er naartoe. Haar concentratie werd met een klap verbroken toen de vonkjes oversloegen tot een vlam. Ze deinsde achteruit, ondanks dat het vuur haar niet veel kon doen. Haar trance was verbroken. Plotseling was ze zich weer bewust van de taak die ze gekregen had. Grond omspitten, had Amber gezegd? Dat kon Daeva wel. Ze zette haar poten in de grond en trok het zo goed ze maar kon overhoop.

Amber had kunnen weten dat de meeste Pokémon al gevlucht zouden zijn of in het proces waren van vluchten. Ze fronste om zich heen. Alles wat ze nodig had was… Een Wingull! Nee, wacht, ze zocht naar iets wat de droge grond om kon spitten. Pas later hadden ze water nodig. De Wingull was ook al uit het zicht voor ze haar styler op hem af kon vuren. Een andere aanpak was vereist. De grond werd haar doelwit. Half zakkend door haar knieën liep ze verder langs de rand van het bos. Geritsel in de bladeren liet haar haar pas staken. Twee Oddish verschenen. Perfect! Onaangekondigd schoot ze de styler op het tweetal af. Zo snel ze kon tekende ze rondjes. Geschrokken sprong een van de twee uit de cirkel. De ander kon Amber met haar bewegingen volgen. Meteen toen de eerste capture was voltooid rende ze achter de ander aan, goed gebruik makend van haar atletische snelheid. Binnen een paar seconden had ze de plant met zijn korte beentjes ingehaald en kon ze ook hem vangen in de cirkel van licht. “Ik heb een belangrijke taak voor jullie,” zei ze, neerhurkend om het tweetal in haar armen te nemen. Ze hadden geen tijd te verliezen.

Op rap tempo keerde ze terug naar Sparky en Daeva. Meteen zag ze dat hij zijn elektrische Pokémon ook om hulp had gevraagd. “Lukt het al een beetje?” vroeg ze, waarna ze de Oddish op de grond los liet. Die konden waarschijnlijk beter een stukje verderop beginnen.

Dat alles naar wens ging kwam niet als verrassing voor Amber. Tevreden glimlachte ze naar haar beste vriend. “Yep. Je zou het niet verwachten, maar Oddish zijn uitstekende gravers.” Haar aandacht naar het tweetal verplaatsend hurkte ze bij hen neer. “We moeten een brede strook grond omploegen. Als jullie je ingraven en weer omhoog komen tot ik zeg dat het genoeg is geweest, dan zouden jullie me een groot plezier doen.” Voor twee Oddish was het zeker te veel werk. Daarom was Amber blij met alle backup van Sparky. Ze was er eigenlijk ook niet zeker van of het effect van de styler lang genoeg bleef werken, maar daar kwamen ze vanzelf achter. Voor nu kon ze met een tevreden gevoel toekijken hoe ook de Oddish aan het werk gingen. Hoe ze zich door razendsnel te tollen ingroeven was een bijzonder aanzicht. Wat Amber ook opviel was dat Sparky een Rockruff had ingezet. Hoe was ze daar zelf niet op gekomen?

Twee rood met witte ballen vonden hun weg de lucht in en spatten haast open. Een tweede Rockruff en een Seviper maakten hun entree. “Lyssa, Nagini,” trok Amber meteen hun aandacht. “We zijn een vuurlijn aan het maken. Kunnen jullie helpen de grond om te spitten?” Beide wierpen een blik op wat de rest aan het doen was. Nagini was de eerste die er op af ging om mee te doen, Lyssa nam eerst de tijd om zich uit te rekken. Daarna trippelde ze naar de strook en begon ze toch verbazingwekkend ijverig te graven. Dat waren in totaal 9 Pokémon die aan het graven waren. In plaats van zich af te vragen of dat genoeg zou zijn liet Amber zich op haar knieën op de grond vallen en begon ze met haar handen mee te doen. Het was immers haar werk.

Met haar onderarm veegde Amber het zweer van haar voorhoofd. Binnen tien minuten hadden de fysieke bezigheid en de warmte die al buiten hing haar temperatuur flink omhoog geholpen. “Je hebt niet toevallig een flesje water bij je, of wel?” grapte ze. Ze hief haar blik om Sparky aan te kijken, maar merkte onderweg iets anders op. Haar glimlach viel van haar gezicht bij het aanzien van het dichterbij komende vuur. Zonder twijfel kwam ze overeind, haar blik op de vlammen gefixeerd. “Oddish, kunnen jullie hier komen?” Het tweetal kwam uit de grond gesprongen en benaderde Amber. “Ik moet jullie even vrijlaten. Of jullie blijven helpen is jullie eigen keuze.” Haar styler haalde ze van haar riem en met een paar drukken op het schermpje was de connectie met de twee wilde Pokémon gebroken. “Ik ben zo terug,” zei ze vervolgens tegen Sparky. “Hou jij het hier in de gaten?”

Ze moest de hand van haar beste vriend eigenlijk als goed teken zien, dat hij genoeg om haar gaf om haar bij het vuur weg te houden. Toch voelde Amber een akelige knoop in haar maag toen ze van haar taak af werd gehouden. Het kostte haar een paar tellen om zichzelf rustig genoeg te krijgen om antwoord te geven. “Ik moet het vuur blussen, Sparky,” zei ze ernstig. “Ik heb water Pokémon nodig, anders lukt het nooit.” Had ze nou toch maar zo’n Wingull gecaptured die net voorbij was gevlogen. Nu waren die nergens meer te bekennen.