[Winter Wonderland] The sound of Snow

Het geritsel bracht haar uit haar focus. Carmilla keek omlaag en zag dat de jongeman naast haar een notitieblok tevoorschijn haalde. Hij schreef iets op. Ze hief vragend een wenkbrauw. “Ben je een journalist?” viel over haar lippen. De vraag had zich nog niet eens in haar hoofd gevormd voor ze hem gesproken had. Ze herstelde zich niet veel later. Zo vreemd was die vraag niet. Toch? Journalisten kwamen dit soort dingen ook bekijken en beoordelen voor hun krantje. Was dat hoe het werkte? Ze gokte eigenlijk maar iets. Was het eigenlijk wel handig om met hem mee te lopen als hij zijn eigen ding wilde doen? Ze zei niet echt veel, maar ze wist wel dat ze hem kon afleiden van zijn werk.

Nog voor hij volledig zijn zin had opgeschreven stelde de vrouw een vraag. Hij besloot om zijn zin af te schrijven, voordat hij er op in zou gaan. Met zorg sloot hij zijn boekje weer, zodat er geen vouwen in het papier zouden komen. Voorzichtig plaatste hij het weer in zijn tas en keek de vrouw aan. Hij deed beide handschoenen weer uit. Daarna liet hij de palm van zijn rechter hand zien. Daar stond het woord 'nee' geschreven, met een dikke stift. Het was een techniek die wel vaker gebruikt werd door mensen die niet kunnen praten. Steeds maar ja of nee opschrijven in een boekje is verspilling van inkt. En knikken en schudden met je hoofd kan per cultuur verschillen in betekenis. Hij hield zijn hand een paar seconden op en bedacht zich of het nodig was om verder nog iets te communiceren. Hij zou niet weten wat. Maar om nu gewoon zomaar weer naar boven te staren leek hem niet okay. Hij wist dat hij in ieder geval maar weer beter zijn handschoenen uit kon laten.

Voor heel even had ze het vermoeden dat hij haar vraag niet gehoord had. Of negeerde hij haar opzettelijk? Nadat hij zijn boekje weer had weggestopt, trok hij zijn handschoen uit. Verward keek ze naar het woord dat op zijn handpalm stond. Oké… Dat mysterie was opgelost, maar nu had ze een hoop andere vragen. Waarom zei hij het niet hardop? Was het te druk? Nee, hij had haar toch ook gehoord? Carmilla fronste. Ergens was ze een beetje beledigd… Maar toch ook weer niet. Ze begreep dat er meer aan de hand was, ze wist alleen niet wat. Moest ze ernaar vragen? Of was dat onbeleefd? Ugh, Carm, maak een beslissing! “Oh, euh, oké,” was eerst het enige dat haar mond verliet voordat haar stem wegstierf. Ze besloot maar een andere vraag te stellen. “Wil je nog even blijven kijken?”

Zijn twijfels werden er niet beter op toen hij een onorthodox antwoord kreeg. Maarja, wat wilde je als hij zelf op een onorthodoxe manier antwoord had gegeven. Heb je wel eens gehad dat stilte soms pijnlijker is dan een pijnlijke uitspraak. Het moment dat haar stem wegstierf was zo'n moment. En toen bedacht hij zich iets. Als hij gewoon.. Als.. Als het hem gewoon niet meer zou boeien, zou het vast allemaal makkelijker gaan. Dan hoefde hij niet zoveel over alles na te denken steeds. Op dat moment stelde ze nog eens een vraag. Nee, hij wilde niet blijven kijken. Naar zijn mening had hij hier alles gezien dat hij kon zien, bij het blokhutje. Maar goed, schijnbaar deden ze deze Winter Wonderlands attractie dus nu samen, aan haar woorden te merken. Hij wilde eigenlijk zijn schrijfblok pakken om een breder antwoord te geven, maar er sprong een Pokéball open. Pikitello verscheen in zijn armen. De kleine Togepi maakte een 'Hallo wereld! Ik ben hier! Laten we spelen!' geluidje. Gys keek verrast naar de Topgepi die nu in zijn armen zat. Pikitello zwaaide ook enthousiast naar Carmilla. Gys knipperde wat met zijn ogen. Ehm, en nu? Nou.. nu sprong Pikitello uit Gys zijn armen en trippelde weg. Gys wilde zich meteen omdraaien en er achteraan gaan maar.. de drukte hield hem wat tegen. Hij probeerde zich door de menigte te wurmen, maar eigenlijk ging het te langzaam.

Het felle licht van een pokéball verblindde haar voor een kort moment. Ze knipperde een paar keer om weer normaal te kunnen kijken – en wenste vurig dat ze nog wat langer verblind had willen zijn. Een Togepi. Natuurlijk was het een Togepi. Het was niet alsof ze echt een pauze kreeg van pijnlijke herinneringen. Die gingne er altijd zijn. Was er überhaupt wel iemand die daar nooit last van had? Carmilla keek automatisch weg bij het zien van zijn vrolijkheid. Ze slikte. Met enige moeite klemde ze haar kaken op elkaar. Niet nu. Niet hier.

De plotselinge bewegingen van de Togepi trokken alsnog haar aandacht. Ze zag hem wegrennen; en ze zag de jongeman kort twijfelen om erachter aan te gaan. Carmilla pakte een pokéball van haar riem. Sly stond een seconde of twee later voor haar voeten. “We zijn op zoek naar een Togepi,” was het enige dat ze hoefde te zeggen. Haar Rockruff trippelde behendig tussen alle ronddwalende benen door. Carmilla volgde de jongeman de menigte in.

Hopelijk ga je Gys niet vreemd vinden. Maar de gedachte die Gys zich iets minder zorgen liet maken was dat Togepi rond was, en het daardoor minder snel veel te koud zou krijgen. Zelfs als zijn armpjes of voetjes te koud zouden worden, zou Pikitello zich terug kunnen trekken in zijn ei. Echter, maar dit Gys niet volledig gerust op de situaties. De man was dan wel vrijwel nooit bang, maar zorgen kon hij zich wel maken. Alles gebeurde zo plots, alles gebeurde zo snel, en zijn acties moesten snel volgen. Als hij al wat had kunnen opvangen van Carmilla's gevoelens tegenover Pikitello, dan had hij het sowieso niet kunnen zien. Tijdens de gedachte die hem lichtelijk kalmeerde nam de vrouw haar eigen acties om deze situatie op te lossen. Ze haalde een hondachtige Pokémon tevoorschijn. Gys kon hem herkennen als Rockruff. Een van de meer exotische Pokémon. Sommige Pokémon kon je nog wel terugvinden in meerdere regios, maar deze niet. Hij had zich nog niet in deze soort verdiept. Maar zijn eerste associaties die hij bij het beestje kreeg waren Poochyena en Zigzagoon. Beide Pokémon met goede neuzen, en dat was eigenlijk wel fijn. Mits Rockruff dezelfde vaardigheden bezit natuurlijk. Gys hield eigenlijk niet van Duwen, maar het moest af en toe, andere keren probeerde hij tussen mensen door te glippen. Pikitello kon hij nog niet zien.

Pikitello had de tijd van zijn leven. Die schoenen hadden allemaal mooie kleuren, en iedereen boven hem zag er zo zacht uit. Super de puper! Een beetje onhandig waggelde hij tussen de voeten door tot achter de blokhut. Zo verschrikkelijk snel was hij niet. Oh maar daar zag hij iets leuks! Het was een emmer! Een gele ook nog. Die lag op z'n zij. Hij waggelde er snel naartoe en klom in de emmer. Dit was nu zijn kasteel en hij ging Koning Piki spelen! Woeps! Daar viel hij even achterover. De emmer werd namelijk opgetild door een medewerker van deze attractie.

Haar pokémon zigzagde tussen de vele benen door. Carmilla had moeite met hem bijhouden. Mensen zagen haar of niet of ze wilden haar niet zien en daarom werd ze vaak de pas afgesneden. Met een frons duwde ze zich brutaal tussen de menigte door. Ze had een doel – en als ze die had, dan liet ze zich niet tegenhouden. Sly kwam ondertussen netjes bij de blokhut uit. Hij zag de Togepi een emmer in kruipen en begon vrolijk te kwispelen. Maar, hey, wacht, wat was dat nou? De Rockruff blafte waarschuwend. Op dat moment struikelde Carmilla de menigte uit. Ze vond haar balans en keek afwachtend naar Sly, wie zijn kop van haar naar de drager van de emmer draaide. Carm fronste.

Hij was niet de langste, en ook niet de breedste, maar hij had er toch wel moeite mee om door de drukte te lopen. Hij wilde wellicht iets té graag lichamelijk contact vermijden. Liever in ieder geval dan de vrouw. Die kwam namelijk eerder de menigte uit dan hij. Zijn gedachten wilden direct eerst gaan naar waarom dat zo was. Misschien iets door haar postuur? Aangeleerd gedrag? Technieken? Houding? Een mentale versie van Lucy trok direct aan zijn oor. De Rockruff leek zijn baasje in ieder geval net iets te hebben verteld waar ze even door moest fronsen. Gys keek naar de man waar de Rockruff net naar gekeken had. Een man met een emmer. Mhm. Ondertussen in de emmer liet Pikitello even zachtjes wat traantjes. Hij had zijn hoofd gestoten en het deed best wel pijn hoor. Hij vond dat kasteel helemaal niet meer leuk. Hij keek omhoog naar de man die de emmer droeg en gaapte in zijn richting. Gys zag hoe de man langzamer begon te lopen, en heel even een momentje had dat hij door zijn knieën leek te zakken. Hier achter het blokhutje was het niet zo druk. Dus hij tikte de vrouw even op haar schouder, alvorens hij naar de man spurtte om hem op te vangen toen hij bijna omviel. Huh? Was die nou aan het slapen?

Een van de vervelende dingen aan pokémon was het gebrek aan communicatietools. Sly wilde haar iets duidelijk maken, had de juiste woorden niet en Carmilla begreep hem niet. Het frustreerde de biker wel een beetje. Het getik op haar schouder bracht haar uit haar trance. Ze richtte direct haar blik op de jongeman, wie zich naar de werknemer verderop snelde. Verward kwam Carmilla ook in beweging. Het werd alleen maar erger toen de man in elkaar zakte en haar gezelschap hem op moest vangen. “Wat is er aan de hand?” Haar blik gleed over de man heen. Zijn ogen waren dicht en zijn ademhaling was erg rustig. Was hij nou aan het slapen?

Sly hupte ondertussen tegen de emmer aan. In een poging om de aandacht van zijn trainer te trekken, blafte hij. Carmilla wenkte hem dat hij even moest wachten. Dat deed de Rockruff uiteraard niet. Met een klein aanloopje gooide hij zich tegen de emmer aan.

Zoals hij hoopte, kwam zijn gezelschap mee. Het stond echter wel erg ongemakkelijk zo, met een.. slapende man?? in je armen? Dat was vreemd, en dezelfde vraag die zin gezelschap stelde schoot ook door zijn gedachten. Elke seconde leek hij meer weg te zakken. Dat maakte hem zwaarder en Gys moest zich enorm veel moeite doen om de man recht te houden. Nu zag Pikitello Gys al staan en dat maakte hem dolblij. Maar Gys zelf zag het niet. En op het moment dat de kleine Togepi wilde gaan roepen begon de emmer ineens heel erg te schudden. Uiteindelijk kreeg de emmer zo'n harde schok dat hij uit de emmer gelanceerd werd. Door de plotse beweging wilde Gys instinctief een beweging maken, maar hij werd overweldigd door het pure gewicht van de man en kon niks doen. "Piiii!" Riep Pikitello het uit. Het was nogal geschrokken, en vloog nu door de lucht. Help!

Carmilla stapte naar voren en stak haar handen naar de man om haar gezelschap te helpen. Precies op dat moment gebeurde er ook iets anders. Er kwam iets uit de emmer gevlogen. Gealarmeerd volgde Carmilla de baan van het projectiel; waardoor ze zag dat het de Togepi was. Sly kefte en begon te kwispelen. Vlug trok ze haar armen terug en draaide op haar hielen, waarna ze zich afzette en achter de pokémon aan ging. Zodra de Togepi een baan terug omlaag maakte, stak ze haar armen opnieuw uit. Haar blik hield ze strak op het kleine wezentje gericht. Had ze hem? Had ze hem niet? Ze durfde zelf bijna niet te kijken.

Pikitello begon te klappen. En hij begon zichzelf heen en weer te laten wiebelen als een soort vreugdedansje. Dat was leuk. "Pi! Pi!" Zei hij vrolijk. Vrij vertaald naar "Nog eens! Nog eens!" Gys, ondertussen, slaakte de diepste zucht die hij in zijn hele leven geslaakt had. Zo blij als een ei.. die Pikitello.. laten we maar zeggen. Gys werd alweer geholpen door wat omstanders en samen hadden ze de man tegen het hutje aan gezet met zijn rug. Zodat de man rechtop zou zitten. Gys knikte even naar de mensen die hem geholpen hadden. Anderen gingen al iemand van personeel zoeken, zodat die hun collega konden helpen. Gys.. zette al een paar stappen naar de heldin toe..

Het gewicht op haar handen vertelde haar genoeg. Carmilla kon weer opgelucht ademhalen. Zijn vreugdedansje ging niet onopgemerkt – bijna rolde ze met haar ogen, maar ze wist beter. Een vlugge blik op zijn lijfje vertelde haar dat hij in orde was, voor zover dat zichtbaar was. Carmilla wilde teruglopen naar de jongeman, maar om de een of andere rede kon ze haar ogen niet van de Togepi afhouden. Hij was zo vrolijk. Zo levendig. Het herinnerde haar aan iemand. Liet die iemand nou toevallig dol zijn op Togepi. Carmilla slikte, voelde de brok in haar keel groter worden en wendde haar ogen dan toch maar af. Ze zag dat de trainer op haar af kwam gelopen. Hij had Sly aan zijn zijde, wiens staart wel honderd kilometer per uur leek af te leggen. Zwijgend draaide Carmilla zich naar hen toe en hield ze de Togepi voor zich uit.

Ze hadden allebei moeite met praten. Allebei om een andere reden. Gys nam Pikitello aan en drukte hem onbewust tegen hem aan. Hij wilde dankjewel zeggen, maar had nooit geleerd hoe je dat moest doen, met zijn beperking. Hij kon helemaal niets verzinnen. Daar schaamde hij zich dan toch wel een beetje voor. Dat had hij eigenlijk gewoon moeten leren. Hoe kan hij zoiets belangrijks nou niet aanpakken? Nog voor Gys volledig in de neerwaartse spiraal gleed, pakte Pikitello zijn hand. "Pi." Zei hij als een kind dat aan een volwassenen aan het uitleggen was hoe de wereld werkte. Toen stuurde Piki Gys zijn hand in de richting van Carmilla. Wat niet zo ver was, want hij had erg kleine handjes. Maar de boodschap was duidelijk. Gys stak zijn hand uit om haar een hand te geven. Hij knikte erbij, nog steeds niet helemaal wetend wat nou de juiste actie hier was. Met moeite keek hij haar recht aan.

De stilte was om te snijden. Carmilla wist alleen niet hoe. Ze had geen metaforisch mes. Had ze die wel nodig? Ongemakkelijk tikte ze met de punt van haar rechterschoen op de grond. De jongeman leek ook niet te weten wat hij met de situatie aan moest – maar zijn pokémon, Arceus zij dank, wel. Zijn hand kwam voorzichtig richting de hare. Ergens vond Carmilla het aandoenlijk dat hij niet meteen een hand gaf. Kalm overbrugde ze de afstand tussen hun handen, waarop een bescheiden glimlachje op haar gelaat verscheen. Ze begreep de boodschap. Ze accepteerde het. Haar blik baande zich een weg naar de Togepi. “Laat dit een lesje voor je zijn,” probeerde ze hem streng toe te spreken, maar het was aan haar toon te horen dat ze er helemaal geen ervaring mee had. Eigenlijk was het ook niet aan haar. Daarom liet ze het er verder ook maar bij.