Normaal gesproken was Kai niet de meest vrolijke persoon die in de ranger basis rondliep maar nu.. leek het wel alsof hij helemaal niet meer vrolijk kon zijn. Kai had zich opgesloten in zijn unit waar hij op bed lag en met zijn gezicht naar de muur toegedraaid op zijn bed lag. Hij staarde naar een rond voorwerp die hij tussen zijn duim en wijsvinger had geklemd dat hij tussen zijn vingers liet door glijden. De kamer zelf was erg donker omdat de gordijnen waren gesloten zodat er geen zonlicht naar binnen kon dringen alsof de zon scheen, het water kwam met bakken uit de hemel en er was zelfs gerommel te horen van onweer. Er was één Pokémon bij hem op zijn kamer die hem gezelschap hield, een Pikachu zat op het raamkozijn naar de vallende regen te staren. Soms vroeg Kai zich af wat hij nog deed hier in de ranger basis aangezien alles tegen leek te zitten. Ergens wilde hij er ook niet meer aan denken maar zonder Kurama wilde hij dit werk niet meer doen.. het was alsof hij een deel van zichzelf kwijt was geraakt in die grot. Zijn Pikachu was op dit moment de enige Pokémon die hij nog over had van zijn team omdat Flash nadrukkelijk had geweigerd om weg te gaan. De Pikachu had immers samen met Kai het ongeluk van Kurama van dichtbij meegemaakt wat het dus een stuk moeilijker maakte hem aan een ander te geven. Toch was de jongen koppig genoeg omwille van wat hij had bereikt niet op te willen geven aangezien Kurama hem dat niet in dank af zou hebben genomen. Kai slaakte een diepe zucht waardoor Flash zijn blik van het raam afwendde en zich naar de jongen toe draaide. “Pika?” kwam er vragend uit zijn mond waar de jongen van opschrok. Deze draaide zich op zijn andere zij zodat hij de Pikachu aan kon kijken, een geforceerde glimlach toverde hij om zijn lippen. “Maak je geen zorgen,” mompelde hij zacht tegen Flash die met zijn kop schudden omdat hij Kai niet geloofde, sprong vervolgens van zijn plek en zette zich toen af om bij hem op het bed te springen. “Pikachu.” Hij kroop dicht tegen hem aan waar Kai de Pokéball naast zich neerlegde en Flash onder zijn kin aaide. Het wezentje maakte een tevreden geluidje waardoor Kai een oprechte glimlach rond zijn lippen kreeg. Hun moment werd kort daarop gestoord toen er op zijn kamer deur werd geklopt waarna de jongen overeind ging zitten en verward naar de deur keek. Kai fronste geïrriteerd zijn wenkbrauwen aangezien hij duidelijk had aangegeven bij zijn leidinggevende dat hij niemand wilde zien. “Ja wat! Wie is daar?” snauwde hij nijdig waarna de deur open werd gedaan en er een vrouw naar binnen kwam gelopen, gevolgd door Masashi. “Dit is niet de begroeting die ik normaal van je gewend ben, Kai,” sprak Masashi tegen hem waardoor de jongen even nerveus achter over zijn hoofd wreef. “.. ja.. jullie komen zomaar binnenvallen.” Kai rolde met zijn ogen waarna hij zijn armen om zijn Pikachu wikkelde die op zijn schoot was gaan zitten. “Het spijt ons maar dit is even belangrijk,” zei Masashi toen met een lichte grijns waarna hij naar zijn collega gebaarde. “Als je soms denkt dat ik met een psycholoog ga praten mag je nu direct de kamer verlaten,” zei Kai op een norse toon nog voordat Masashi een uitleg kon geven, nadat hij kort zijn blauwe ogen over de vrouw had laten gaan. Zijn sensei schudde met zijn hoofd om duidelijk te maken dat dit niet het geval was waardoor Kai wat minder achterdochtig werd en rustig op zijn plek bleef zitten.
“Wat komen jullie dan doen?” vroeg Kai waar dit keer de vrouwelijke collega van Masashi in beweging kwam en naar het bed toeliep. Ze ging naast hem zitten op het randje zitten. “Aylin is je opdrachtgever hier in de basis,” legde Masashi uit waarop de vrouw bevestigend knikte. “Je hebt nu al bijna vijf maanden geen opdracht of een patrouille aangenomen en ik ben bang als dit zo doorgaat dat ik je terug moet sturen naar de Academy,” vertelde ze toen waardoor Kai stil viel en zijn blauwe ogen naar de grond liet zakken. “..kun je daar misschien een verklaring voor geven?” voegde ze eraan toe. Zijn gedachte draaide op dit moment op volle toeren aangezien hij even niks wist te zeggen en hoewel hij heel graag wilde.. werd hij tegengehouden door het feit dat hij er niet over wilde praten. Hij was hier al een beetje bang voor geweest en hij was zich er ook van bewust dat dit zou gebeuren. Kai’s handen begonnen daarom ook te trillen zodra hij even oogcontact maakte met Masashi die een hand op zijn schouder neerlegde. De jongen trok Flash dichter tegen zich aan waarna hij opstond, met de Pikachu in zijn armen liep hij naar het raam waar hij naar de vallende regen staarde. “Ik heb Aylin al vertelt dat Kurama.. is verongelukt,” weerklonk de stem van Masashi. De vrouw knikte maar Kai zag dit niet omdat hij strak naar het raam keek in plaats daarvan slaakte hij een diepe zucht. “.. ja.. ik ehm..ik overweeg om te stoppen met het ranger werk,” zei hij op een zachte fluistertoon vervolgens draaide hij zich naar de twee volwassene toe om hen aan te kunnen kijken. Dit keer vormde zich tranen in zijn ooghoeken omdat hij aan de andere kant helemaal niet wilde stoppen omwille van wat hij had bereikt samen met Kurama. Daarom werd hij ook zo emotioneel. “Maar ik kan het niet.. ik kan niet stoppen,” vervolgde hij met trillende stem. “Ik heb met Kurama zoveel bereikt..” voegde hij eraan toe en knipperde even met zijn ogen waardoor er een traan over zijn wang heen rolde, snel veegde hij deze weg. Kai vertelde vervolgens het hele verhaal aan zowel Masashi als aan zijn opdrachtgever wat hem de afgelopen tijd had bezig gehouden en ondanks dat hij wel wilde maar het niet kon, toch bleek dat hij zijn best wilde doen. Alleen hij had tijd nodig om alles een plek te kunnen geven maar Kai wist ook dat dit geen excuus ging zijn, hij wist dat het werk van rangers heel zwaar kon zijn en dat hij door die zure appel moest heen bijten. Na een tijdje te hebben gepraat over de situatie brandde er toch nog een vraag op zijn tong die hij al heel lang wilde stellen.. “Hoe moet dat nu met mijn promotie? ik heb nu geen partner en.. haar vervangen dat gaat me niet lukken..” mompelde Kai terwijl Aylin haar ogen op de jongen gericht hield en hem even aankeek. “Tsja daar verandert niks aan hoewel ik denk dat je veel kan bereiken met je Pikachu als jullie twee goed samenwerken.”
Kai zette Flash op zijn bed neer om het gele wezentje kort aan te kijken die met zijn zwarte kraaloogjes naar hem staarde. Het was misschien wel waar en diep vanbinnen wist Kai dat zijn Pikachu een goede vervanger zou zijn ongeacht hun verleden. Hij en Flash hadden immers samen toe moeten kijken hoe Kurama omkwam in die ene grot en ze hadden samen hetzelfde trauma die ze moesten verwerken. “Zou je dat willen Flash? Mijn partner worden?” vroeg Kai toen aan het gele wezentje die verrast opkeek en vervolgens met een vrolijke grijns knikte. “Pikachu!” reageerde het wezentje enthousiast waarna hij van het bed sprong en tegen Kai opliep om in zijn armen te springen. Een oprechte glimlach vormde zich rond om zijn mondhoeken waarna Kai de Pikachu dichter tegen zich aandrukte. Flash was absoluut geen Kurama maar het was beter dan niets, de Pikachu was als enige over van zijn team en ja.. dat zei eigenlijk al genoeg over de band die ze met elkaar hadden. “Kom je je morgen dan even bij de balie melden?” vroeg Aylin met een glimlach rond haar lippen waardoor Kai zich naar haar toe draaide. “Ja, ik ga het proberen,” reageerde hij toen op Aylin die goedkeurend. De vrouw draaide zich toen om naar de deur te lopen. Masashi deed hetzelfde alleen voordat hij vertrok legde hij zijn handen op elk een schouder van Kai en keek hem met een trotse blik aan. “Kai, ik ben echt heel erg trots op je knul,” kwam er toen uit zijn mond waarop de jongen knikte. Kai knikte kort waarna hij met een glimlach toekeek hoe Masashi zijn kamer verliet en alleen achter bleef met Flash. De jongen keek even schuin naar de Pikachu die hem met een zelfverzekerde blik aanstaarde. “We gaan ervoor.. we gaan de counsil laten zien dat we niet uit het veld te slaan zijn, toch Flash?” Kai keek even met een brede grijns naar zijn Pikachu die dezelfde blik in zijn ogen kreeg als de jongen, hierbij balde hij zijn handje tot een vuist. “Pikachu!”
[Closed]
