I'm the one at the sail, I'm the master of my sea.

Blythe wist niet wat ze van die opmerking moest vinden. Opluchting, dat Barbara niet hetzelfde leven hoefde te leiden als zij? Jaloezie, omdat zij niet anders kon doen? Of was het misschien argwaan, omdat die opmerking haar juist op haar tenen liet lopen? Ze deed een poging het allemaal aan de kant te schuiven. Als ze er nu op inging, kon het misschien fout aflopen. Dit was iets om in haar eentje, veilig tussen de muren van een kamer in het pokécenter, over na te denken. Barbara had er in ieder geval geen erg in met hoe losbandig ze zich in haar buurt vertoonde. “Ik woon hier niet,” was eruit voor ze er erg in had. Zwijgend vond ze de neuzen van haar laarzen, waar ze even naar bleef staren. Honger had ze niet. Trek ook niet. Hoe lang was het geleden dat ze had gegeten? Blythe kon het zich niet herinneren. “Waar?”  

I'm the one at the sail, I'm the master of my sea.

Voor heel even waagde ze het om weer omhoog te kijken. Daar werd ze voor beloond met de gelaatsuitdrukking van Barbara. Waarom ze de dag van de roodharige had gemaakt door in te stemmen was haar een raadsel, maar het gaf haar voor de verandering een goed gevoel. Over zichzelf, over de ander, en over de situatie. Misschien was deze vrouw zo slecht nog niet. Haar praatgroep had het wel vaker over nieuwe mensen ontmoeten gehad. Barbara had geen verder plan uitgedacht. Hoewel Blythe haar niet lang kende, vond ze het wel bij de piraat passen. Een kleine glimlach spreidde zich over haar gezicht, voor ze instemmend knikte. “Sure,” voegde ze er nog aan toe. Barbara begon aan haar tocht naar de uitgang. Blythe checkte eerst of ze niks vergat, of alles nog intact was bij de baan en of ze niet per ongeluk iets meenam. Nadat de lijst was doorgenomen, ging ze achter de roodharige aan.