Closed - I'll be waiting.

De woorden klonk vreemd uit zijn eigen mond. Alsof ze van iemand anders waren. Wanneer was de laatste keer dat hij die woorden uitgesproken had? Dat herinnerde hij zich niet meer. Marcus pakte de sigaret weer aan en staarde naar de rook die in sierlijke cirkels rond zijn vingers kringelde. Op de plek waar Floyd zijn lippen had gepland voelde hij een aangenaam tintelend gevoel. Zijn volledige aandacht ging naar de cirkelende bewegingen die hij op zijn been maakte. Het was een leugen geweest als hij niet had toegegeven dat zijn hart een paar tellen sneller begon te kloppen. Zijn ogen fixeerde zich op die beweging. "Wij moeten niet goed snik zijn.." mompelde hij terwijl zijn hand die van Floyd vond en hij zijn vingers in de zijne vlocht. Even gingen zijn mondhoeken omhoog. "Volledig verloren" zijn stem stierf weg terwijl zijn eigen duim over de rug van Floyd zijn hand streek. Hij schoof wat dichter tegen hem aan en zuchtte, tevreden met de huidige situatie. Eventjes deed niets er meer toe. Al zijn problemen die nu betekeningsloos leken en zo ver weg. Alle verantwoordelijkheden.. die had hij achter gelaten zodra hij door de deur over de drempel gestapt was. En het fijne was dat hij niet stomdronken was deze keer, maar helemaal nuchter. Hij vond het vreemd om te bedenken dat buiten deze vier muren de gewone wereld langzaam aan het ontwaken was. "Ik ben blij dat in deze hele klotewereld er iemand bestaat zoals jij" zei hij oprecht. Een ongemakkelijk gevoel bekroop hem op dat moment. Nog steeds verwachtte hij half en half dat er zo meteen iets gebeuren zou wat dit mooie moment volledig aan diggelen zou slaan. Iets wat zich weer tegen hem keerde. Of Floyd zich zo meteen zou oprichten en zou zeggen 'naah, dit was allemaal gewoon een misverstand'. Zijn greep op Floyd zijn hand versterkte lichtjes terwijl hij diep ademhaalde in een poging zijn groeiende paniek te dimmen.

Marcus gaf niet meteen antwoord omdat hij de sfeer niet wilde verpesten. Hij zuchtte diep en haalde zijn schouders op. "Ik probeer- nou mijn brein probeert het nog te verwerken"  zei hij behoedzaam met een frons. Vertellen dat hij hier níet aan gewend was zou een understatement zijn. Het dichtste wat hij ooit bij zoiets als dit was geweest was jaren geleden en dat was anders.. zó anders. Een ander leven had hij geleid en hij was een andere man geweest. Teleurstelling was ondertussen bijna een dagelijkse sleur geworden. Iets waar hij aan gewend was geraakt, al maakte dat het niet minder pijnlijk. "Het is gewoon.. ik ben bang om wakker te worden zo meteen en te merken dat dit niets anders was dan een fantastische droom" Met die woorden gaf hij een kneepje in Floyd zijn hand en keek hem even opzij aan met een, iet wat gespannen, glimlach. De drie woorden, I love you, hadden een betekenis. Voor iemand die in geen jaren meer gehoord had. Niet op die manier. Er waren zat momenten dat hij stom dronken was geweest en tegen ieder willekeurige verzetje die woorden gezegd had. Lege, betekenisloze woorden die je een bed bezorgde een nachtje toen het echt bergafwaards gegaan was. Marcus wilde op dat moment heel veel zeggen maar kreeg het niet over zijn lippen. Dus zweeg hij maar en wreef hij afwezig met zijn duim over de rug van Floyd zijn hand.

Hij probeerde zich erg op die beweging te focussen. Iets om zijn hoofd af te houden van de stilte die viel en die Marcus alleen maar meer zich ongemakkelijk liet voelen. Enkele minuten gingen in stilte voort terwijl hij zich probeerde te bedenken wat nu het slimste was om te doen.. voor hij echter een kans kreeg dat goed te bedenken liet Floyd een bedenkelijk gebrom horen. Vanuit zijn ooghoek keek hij hem gespannen aan. Zwijgend wachtte hij af.
Hij spande zijn spieren verrast iets aan toen Floyd op zijn schoot klom en hij trok één wenkbrauw vragend op, maar stond hem wel toe. Hij begon zwaarder te ademen terwijl zijn ogen naar de vinger van Floyd bleven kijken. Langzaam keek hij omhoog in die blik, die blik. "You are killing me here" fluisterde hij schor. Voor het misschien over is. Echode er door zijn hoofd, keer op keer. Een soort elektrische schok schoot er door zijn lijf heen, beginnend op de plek waar Floyd hem aangeraakt had. Hij hield zijn blik ondoorgrondelijk terwijl hij even een eindje achteruit leunde. Hij keek Floyd recht aan, doordringend. Hij gaf hem even de indruk dat hij ontspande en toen- kwam hij in beweging. Marcus greep het moment van de verassing aan om Floyd behendig maar niet al te ruw van zich af te duwen, op de bank naast hem. Hij klom op hem en had zijn handloze arm naast Floyd zijn borst gelegd voor steun en de andere hand rustte aan de zijkant van zijn hoofd. Om Floyd hopelijk nog een tikkeltje extra te verrassen gaf hij hem een diepe, intieme kus. Toen hij losliet was zijn neus op enkele centimeter van die van Floyd. "Je hebt gelijk, we zouden moeten genieten van de tijd samen" fluisterde hij op een bijna onhoorbare toon.

Een grote grijns passeerde over Marcus zijn gelaat. Ergens in zijn broekzak buzzde zijn holocaster. Hoewel hij het in eerste instantie negeerde bracht het hem wel even uit zijn concentratie. Met de intentie om wat rechter te gaan zitten ging hij wat omhoog maar Floyd zijn hand stopte. Hij leunde weer naar voren met de volledige intentie om op te gaan in de tweede kus. Helaas voor hem trok Floyd terug waardoor de kus onbeantwoord ging. Hij grinnikte diep en trok één wenkbrauw uitdagend op. Oh, ij wilde het zo gaan spelen? Marcus boog naar voren, echter was de kus licht en vluchtig zodat Floyd geen tijd had om er mee in te gaan. Hij bracht zijn mond naar Floyd zijn oor en fluisterde zo zacht als maar mogelijk was "Ik ben ergens heel goed in.."  hij pauzeerde eventjes en en grinnikte nogmaals. "Het is een van mijn specialiteiten.. een van mijn talenten als het ware" Hij trok zijn hoofd een klein eindje terug en staarde Floyd recht aan toen hij het zei "Wil je dat ik je laat zien wat?" murmelde hij met een grijns, zijn ogen fonkelde ondeugend.

Marcus haalde diep adem. Zijn vingers gleden naar de zijkant van Floyd zijn nek en streken heel lichtjes over zijn huid. Hij boog naar voren, zijn lippen bleven een millimeter of wat boven die van Floyd zweven. "Doe je ogen dicht" murmelde hij. Hij haalde zijn hand weg en ging wat rechter op zitten. Hij reikte achter zich en sloot zijn vingers om Floyd zijn arm en haalde één arm weg. Hij plantte een lichte kus op Floyd zijn pols op de plek waar zijn hart klopte en vertrouwde er op dat hij ook zijn ogen dicht zou houden.
Zo voorzichtig als maar kon duwde hij zich omhoog en van de bank af. "En hou ze dicht" zei hij beslist met een hint van plezier in zijn stem. Hij liep terug naar de bar en pakte daar het voorwerp dat hij nodig had. Behoedzaam liep hij terug naar de bank. Hij ging zitten op de kleine salontafel en schoof de, inmiddels lege, kop koffie van Floyd naar zich toe en schonk in. "Alsjeblieft" zei met een boosaardige grijns en hij reikte Floyd zijn kop koffie aan. "Tenslotte is mijn talent dat ik best wel een killer koffie maak, denk je niet?" vroeg hij met een opgetrokken wenkbrauw. Hij wilde hard to get spelen? Dat kon hij krijgen.

Voor zichzelf schonk Marcus ook wat koffie in met een wolfachtige grijns op zijn gelaat. Hij zette de kan neer en stak hem op naar Floyd. "Heh, en hier verkeerde ik onder de indruk dat wat er zo net gebeurd was echt was" Hij nam een slok en en schudde zijn hoofd. "Zo te zien heb ik me in je vergift". Zei hij op een toon alsof hij die openbaring maar meteen naast zich neer gelegd had, al waren zijn mondhoeken toch wel een beetje opgetrokken. De muziek was inmiddels ook weer terug, merkte Marcus. Hij wierp een terloopse blik rond de coffeeshop en vervolgens op de klok. Het zou niet al te lang meer duren voor de eigenaar zijn shopje opende. Hij was een van de weinige die een vergunning had om vroeg te beginnen en laat te eindigen. Hij besefte op dat moment ook dat hij bijna 24 uur wakker was geweest.. en dat hij zich daar helemaal niet lichamelijk aan stoorde. Op dat moment schoot hem ook iets te binnen. Hij had een missie gepland met iemand in Hoenn.. en hij moest de hele vliegrijs nog maken. Cloyster! "Shit, ik moet straks nog helemaal naar Hoenn vliegen" Verbrak hij de stilte met een blik van ongenoegen. "Het breekt mijn hart maar we moeten over een niet al te lange tijd afscheid van elkaar nemen" Hij zette zijn kop koffie neer op de salontafel "Wat zal ik moeten zonder jouw pretty ass in de buurt?" verzuchtte hij extra dramatisch terwijl zijn mondhoeken nu omkrulden tot een volledige grijns. Zijn ogen fonkelde toen hij dat gezegd had.

Marcus voelde zich een soort van schuldig. Hij wilde deze fijne tijd niet onderbreken en eigenlijk de rest van de dag spenderen met het enigste gezelschap op deze hele wereld waar hij zich nou niet aan stoorde. Maar hij had immers dit níet kunnen voorzien laat staan voorspellen. Het was allemaal in een sneltreinvaart gegaan maar dat stoorde hem niet. Nee, in tegendeel. Hij vond het allemaal wel prima zo. "Zodra ik tijd over heb kom ik weer terug naar Kalos, mijn drang om de toerist uit de hangen naar Hoenn is plots een heel stuk minder" zei hij met een zucht. Marcus zijn ogen gleden nogmaals naar de klok in de hoop dat de tijd opeens stil zou gaan staan. Marcus besefte nu eigenlijk pas hoe erg hij zo'n gezelschap als dit gemist had. Als ze me nou eens konden zien. Schoot er door zijn hoofd terwijl hij nog een slok nam van zijn koffie.
Uiteindelijk besloot Marcus om de stilte te doorbreken en de knoop door te hakken. Hij stond op en zette zijn inmiddels lege kop koffie neer. "Je komt toch wel mee om me uit te zwaaien als ik op de boot stap?" Vroeg hij terwijl hij Floyd vragend aankeek en zijn mondhoeken helemaal omlaag krulde, alsof hij verwachte dat Floyd 'nee' zou zeggen.