Closed - So many choices.

Een pokémon hebben wilde zeggen dat je ook een grote verantwoordelijkheid met je meedroeg. Het was een levend wezen waar je voor moest zorgen, ook al gebruikte men het ook om mee te vechten. Daarom dat Nyx in een pokéshop verzeild was geraakt. Zijn eten voor Lucille was bijna op en hij wilde de Flareon niet graag zien wanneer ze hongerig was. Alleen was er zoveel keus. Van verschillende samenstellingen tot verschillende smaken tot verschillende kleuren. Hoe moest een mens weten wat goed was voor zijn pokémon.
Naast hem zat Lucille op de grond. Ze bekeek ook de verschillende pakjes, maar niet dat ze een hulp was. Tenzij dat Nyx elk pakje eens open scheurde en haar liet proeven. Een slecht idee was het niet. Even kort keek hij over zijn schouder naar de kassierster en hun blikken kruiste even. Een glimlach verscheen op de man zijn gezicht en hij zwaaide kort, voor hij zich terug op het eten richten. ‘Proeven gaat het niet worden,’ mompelde hij zacht tegen zichzelf.
Uiteindelijk nam hij twee pakjes vast, die er leuk uitzagen, maar hij bleef er bedenkelijk naar kijken met het bijpassende ‘hm’ geluid. ‘Wat denk je?’ vroeg hij aan de vreemde die naast hem stond. ‘De rode of de blauwe?’ ging hij verder. Hij draaide zich nog om naar de andere en hield de twee pakjes pokévoer voor de andere. Zijn lichtblauwe ogen waren strak op de onbekende gericht en zijn tong ging even kort over zijn lippen heen gaan. Een tweede mening kon nooit geen kwaad.

De jongen die Nyx had aangesproken maakten het zichzelf wel heel makkelijk. Hij keek niet eens naar de pakjes die voor hem werden gehouden. Het antwoord dat daarop volgde was dan ook typisch en het zorgde ervoor dat hij zelf geen keuze had moeten maken. Helaas bracht het Nyx ook geen stap verder. ‘Dat is een fantastisch plan,’ zei hij terwijl zijn ogen weer naar de twee pakjes ging. ‘Maar twee voor één pokémon is nogal veel,’ ging hij verder. Het zou zonde zijn als hij betaalde voor beide en één werd uiteindelijk slecht omdat het niet op geraakten. Lucille was dan wel een grote eter, ze moest ook geen bal op pootjes worden. Misschien dat hij de pakjes toch gewoon moest openscheuren. De kassierster ging er niet blij mee zijn, maar zo wist Nyx wat zijn pokémon graag at. ‘Als jij nu eens naar haar toe gaat en haar afleid?’ zei Nyx weer tegen de onbekende. Terwijl hij sprak gebruikten hij ook nog enkele handgebaren. Met twee vingers deed hij een wandelend mannetje na terwijl hij het had over naar de jongedame heen gaan en hij wees even kort naar haar om duidelijk te maken dat hij haar moest afleiden.