All You Sinners, Stand Up, Sing Hallelujah [+Jane & Tiffany]

In haar herinnering was hun oude dansplek nog een stukje verder geweest, maar dat was meteen uit Jane's gedachten toen ze begroet werd door Tiffany en Cecille. Haar gezelschap was hier en er was ruimte om te dansen, en dat was alles dat de roodharige nodig had voor haar Missie. "Hey!" groette ze terug. De glimlach die ze haar woorden liet vergezellen was misschien net iets meer naar Tiffany gericht, omdat ze haar prioriteiten weer op een rijtje had. En omdat ze Tiffany zag. Wacht, nee, verdorie. !! https://i.imgur.com/XixFqmu.jpg Ze was zo goed met haar voornemen bezig geweest. Een stemmetje in haar achterhoofd fluisterde iets over onweerstaanbaarheid. Jane schreeuw-zong er mentaal het refrein van Girls Just Want To Have Fun tegenaan totdat het stemmetje niet meer te horen was en richtte zich vervolgens op Cecille, want die verontschuldigde zich omdat ze naar de wc had gemoeten. "C'est la vie." Jane wilde daar een wegwerpgebaar bij maken, maar werd zich gelukkig op tijd weer bewust van de drankjes die ze vast had. Oh! Meteen bood ze de glazen aan. "Cheers. Die van mij is al op," lichtte ze toe zodra ze eenmaal weer lege handen had.

Hé, spotte ze daar nou wiegende schouders? Een vrolijke glimlach verscheen op Jane's gelaat. Ja. Ja, dat deed ze. Enthousiast begon de roodharige mee te doen, er wat heupbewegingen bij gooiend in de hoop dat dat Tiffany aan zou moedigen om ook wat meer los te gaan.

De glazen werden al snel achterover geslagen en het dansen kon verdergaan nu de handen leeg waren. Jane had geen idee welk nummer er op stond, maar de bas en trompet dreunden om haar heen en maakten stilstaan onmogelijk, en meer hoefde ze niet te weten. Binnen de kortste keren dacht ze niet meer na over welke bewegingen ze maakte en ging het allemaal vanzelf. Een glimlach was haar gezicht op geslopen. Ze had het gevoel dat ze net iets lichter was dan hiervoor en durfde te wedden dat zij niet de enige was. Meteen liet Jane haar blik naar haar gezelschap gaan, benieuwd naar of de zwaartekracht hen ook een beetje had laten vieren.

Het lied leek wel binnen een paar seconden afgelopen te zijn, maar het gevoel bleef. Praktisch stuiterend – het resultaat van die schep suiker in haar drankje, onder andere – wachtte Jane op de volgende bas waar ze in op kon. De avond leek eindelijk de goede kant op te gaan.

Misschien voor de eerste keer deze avond kon ze oprecht zeggen dat ze veel plezier had, en – nog veel belangrijker – haar gezelschap ook, had ze het idee. Tiffany bevond zich duidelijk in de Wereld van Dans en zou, naar Jane's nederige mening, tot koningin van die planeet benoemd moeten worden. Iedereen met ogen en zicht op de bewegingen van de brunette zou het met haar eens zijn. Toen Jane haar blik op het blonde lid van het trio richtte, werd ze begroet door een erg grote grijns, wat alleen maar kon betekenen dat ook Cecille het naar haar zin had. Heck yeah. Het enige dat ze op dit moment berouwde, was dat ze de tekst van het nummer dat opgezet was niet kende, want dan had ze met haar vriendin mee kunnen zingen.

De blondine verplaatste haar aandacht naar Tiffany, en daarom concentreerde Jane zich weer op de muziek. Het was een goed stuiternummer, voelde ze – haar voeten bevonden zich in de daaropvolgende seconden nooit lang op de grond. Ze was licht, ze zweefde. Wat haar plotsklaps weer terug naar de aarde bracht, was iets dat op haar kont terechtkwam. Het stuiteren stopte meteen. Het gewicht bleef waar het was. Waar haar blik was geweest, wist Jane niet meer, maar nu flitsten haar ogen door het tafereel voor haar. Een groepje tieners, misschien niet de beste dansers maar ze hadden plezier en voor niets anders aandacht dan elkaar. Cecille, met een grijns die haast haar halve gezicht in beslag nam. Flitsende lichten, in alle kleuren. Tiffany, zo dichtbij en met ogen als schoteltjes. Tiffany's hand, die dan… Oh.

Oh.

Meteen ging haar blik weer omhoog. Was dit—Was Tiffany—Ze – ja? Er was zoveel dat Jane ingehouden had. Er was zoveel gaande geweest, dingen die hadden moeten helen en waar tijd voor nodig was, en dat had ze begrepen. Deze avond, die daarbij had moeten helpen, was voor het grootste gedeelte geen succes geweest, op misschien het laatste kwartier na. Mocht ze—Was het oké nu? Zielsgraag wilde ze dichterbij, dichterbij, dichterbij komen maar met veel moeite hield Jane zichzelf toch nog op haar plaats. Ze wilde absoluut zeker weten dat Tiffany hetzelfde dacht en hetzelfde wilde. Het kon nog altijd een grap zijn, het kon nog altijd—En toen was daar een glimlach, zo klein maar zo mooi. Jane werd dichterbij getrokken, en meer bevestiging had ze niet nodig.

Ze was licht, ze zweefde, ze wilde rennen en springen en het uitschreeuwen en… Nee. Het enige dat ze ècht wilde was haar armen om Tiffany slaan en de kus beantwoorden, dus dat was precies wat ze deed.

De ruimte tussen Tiffany en haarzelf werd alsmaar kleiner, en dat vond Jane allesbehalve erg. Ze hielp zelfs met alle liefde mee om de overgebleven afstand tot een paar helaas noodzakelijke millimeters te reduceren. Haar wereld was Tiffany nu. Meer had ze even niet nodig.

Waar de glimlach er al voor zorgde dat Jane's hart een vreugdedansje deed, maakte het gegrinnik daar een twee uur durende musical van, inclusief een extra rondje buigingen. Het contact werd verbroken, en het was haast alsof zwaartekracht haar voor deze ene keer niet naar beneden, maar naar voren trok. Jane opende haar ogen, verward. Oh, ze was nog steeds in de club. Huh. Om al dat zachte heen was kennelijk nog steeds een dreunende bas en flitsend licht en dansende tieners en Ce—Cecille was verdwenen, blijkbaar. Aan zich afvragen waar de blondine heen was kwam Jane niet toe; ze voelde een tinteling in haar nek. Musical twee begon aan zijn openingsnummer.

Hoe lang? "Arceus, uh," begon Jane, van plan om die zin te vervolgen maar de fout makend om haar blik op Tiffany's gezicht te richten. Ze Moest even pauzeren om zachtjes haar hand om Tiffany's wang te vouwen. Het Moest. Er was een wet van het universum die ze overtrad als ze dat niet deed nu. Haar hand! Daar! "Dit–" even gingen haar ogen naar haar hand – haar hand! Daar!! "–wil ik nu al een jaar doen, denk ik?"