Burning leaves

Het duurde even voordat Zack uiteindelijk het Pokémon Center had gevonden omdat Coumarine City vrij groot was en hij blijkbaar niet in de haven moest wezen voor het center. Ondanks dat hij totaal drie rondes had gelopen om het dorp heen voor hij het gebouw had weten te vinden was een vrouw zo vriendelijk hem geweest de goede kant op te sturen. De jongen had dan ook nauwkeurig naar de uitleg geluisterd en binnen een paar minuten had hij met Cyriel en Ayla het Pokémon Center weten te vinden. “..zuster Joy!” riep hij halverwege de hal waardoor de vrouw vragend om keek. Ze zat zoals de meeste zusters achter de balie op haar computer te werken terwijl ze werd vergezeld door een Wigglytuff. De vrouw stond op van haar stoel waarna ze een bezorgde blik wierp op de bewusteloze Pachirisu in zijn armen. “ Oh hemel, wat is er in Arceusnaam gebeurd?” vroeg ze op een bezorgde ondertoon. Zack liet zijn blik wegglijden omdat hij zich nog altijd even schuldig voelde over de toestand van het wezentje. “..het liep een beetje uit de hand.. ik wilde niet..” mompelde de jongen onverstaanbaar maar de vrouw besteedde al geen aandacht meer.  Het ging allemaal zo snel dat Zack geeneens door had dat na een tijdje zijn Pachirisu mee was genomen op brancard en de komende minuten zou worden opgelapt.

Ietwat terneergeslagen liep de jongen terug naar zijn Ponyta die behoorlijk wat aandacht trok door zijn grootte. Ayla sprong van Cyriel’s rug af om vervolgens liefkozend haar kopje tegen zijn arm te drukken in een poging hem gerust te stellen. Zack tilde de eeveelution van de grond want zo zwaar was ze niet echt. Tenminste hij vond van niet. “..ugh ik had ons begin van onze reis wel heel anders verwacht,” sprak hij tegen zowel de Leafeon als zijn Ponyta die kort hinnikte. “Leaaf,” piepte Ayla waarna ze al snel uit zijn armen sprong en netjes naast zijn voeten ging zitten.  Zack keek even vragend naar de groene Pokémon maar het was heel onverwachts toen Pachirisu ineens vanuit het niets in zijn schouder sprong. “Pachi! Pachi!” riep hij enthousiast en vrolijk uit waarna Zack licht grijnzend naar de Pokémon keek. Dat noemde hij nog eens een verandering van gebeurtenissen. Zuster Joy kwam daarna ook aanlopen met een klembord in haar handen en wierp de jongen een vriendelijk glimlach toe. “..je Pachirisu is helemaal in orde ik had niet zo lang nodig om hem op te lappen,” sprak de vrouw op een grinnikend waarna Zack even naar het beestje keek. Deze had zich inmiddels een weg gebaand naar zijn pet waar hij op zijn hoofd was gaan zitten om alles te overzien. Hij begreep al snel wat de vrouw bedoelde.

Na gedag te hebben gezegd ging Zack weer richting de uitgang om zijn weg te vervolgen naar Lumiose City. Het was wel weer even wennen om iets in zijn nek te hebben zitten dat vacht had  en nog lichter was dan zijn Leafeon. Tsja.. zijn vader had ook een elektrisch kameraadje in zijn nek dus eigenlijk was dit niet eens zo heel slecht. “Zo Pachirisu.” Zack was na een lange tijd wandelen gestopt met lopen en keek naar de kleine eekhoorn die op een bankje was gesprongen. De jongen had de teugels van Cyriel even losgelaten maar de Ponyta deed zich al te goed aan het kleine grasperkje naast het bankje. “..dus jij bent een kleine rebel,” grijnsde Zack naar het wezentje terwijl hij een hand op het kopje van de Pokémon legde. “Pachi,” gaf Pachirisu met een grijns als antwoord op de jongen waarna deze plaats nam naast het beestje. “Als je nog steeds met ons mee wil heb je wel een naam nodig,” ging de knul verder terwijl hij een zogenaamd bedenkelijk gezicht trok. Dat het wezentje op zijn schoot kroop was al antwoord genoeg voor de knul waarna hij kort naar de Pachirisu keek. Hij deed hem ergens denken aan een figuurtje denken dat hij weleens in een boek had gelezen.. Oliver Twist. Oliver was dan ook wel een beetje wat deze kleine Pokémon omschreef.. “..ik noem je Oliver,” sloot hij zijn zin af. Het beestje boog zijn kopje een stukje opzij maar knikte toen instemmend.. ‘Oliver’ had hier wel oren naar.

“Mooi dan is dat nu opgelost,” mompel Zack terwijl hij weer opstond en Cyriel even aan tikte zodat de Ponyta weer zijn aandacht op de knul fixeerde.  De jongen pakte zijn kaart uit een van de tassen dat aan het zadel van zijn Ponyta hing en vouwde het open. Er stonden overal lijnen dat kriskras door elkaar liepen maar waar hij eigenlijk geen snars van begreep. Zowel Ayla als Oliver begrepen hier ook niks van maar dat was logisch, zij waren Pokémon. “..ugh ik wou dat volwassen mennsen kaarten leesbaar maakte voor kinderen,” mopperde Zack ietwat gefrustreerd maar eerlijk gezegd had hij nooit echt een knobbel gehad voor topografie.