Geronimo!

Onderwerp: Geronimo! do sep 08, 2016 9:47 pm

EVEN ON OUR WORST NIGHTS I'M INTO YOU.

Er was iets anders. Meestal als Sara onderweg was naar een gymgevecht, voelde ze zich zenuwachtig. Ze was haar strategie op zo’n moment minstens tien keer aan het herzien en mogelijk zelfs herschrijven tot ze vond dat het perfect was, ondanks dat de gymleiders meestal wel een tegenaanval op haar plannen hadden. Op het moment schoten de ideeën wel door haar hoofd, maar het hield haar lang niet zo bezig als anders. Er was veel gebeurd en daarom kon ze zich niet zo erg op het gevecht focussen als gewoonlijk. Dat, en haar been zat nog steeds in het gips, waardoor ze nu met krukken naar de deur van het gymgebouw toe strompelde. Dat was ook een flinke verandering.

Wat niet anders was, was dat Cecille opnieuw met haar mee was. Dit was het derde gymgevecht wat ze achter elkaar zouden afleggen en eigenlijk was Sara daar heel blij mee. Ze had eerder het gevecht van de blondine gebruikt als voorbeeld voor haar eigen strijd, al zat ze er over te denken om dat dit keer niet te doen. Dat had ze echter nog niet overlegd. Misschien was dat wel zo slim. “Hey, ik heb zitten denken,” begon ze. “Zou je het erg vinden om mij voor te laten gaan deze keer? Ik denk dat dat voor mij geen problemen zal opleveren.”

Onderwerp: Re: Geronimo! vr sep 09, 2016 6:56 pm

I'M GOING BLIND FROM THIS SWEET CRAVING

Om te zeggen dat de blondine enthousiast was, was wellicht een understatement. Cecille had er al een hele tijd naar uitgekeken om eindelijk weer verder te kunnen met de gym challenge, maar nu was het dan eindelijk zo ver. Sinds ze het weer met Sara had goed gemaakt, trainde ze weer elke dag met haar pokémon en waren ze allemaal in topconditie. Goed, de blondine was nog niet compleet hersteld, maar ze was gezond genoeg om dit soort dingen weer aan te kunnen. Haar hand was zowat het enige dat nog moest genezen, anyway. Het kwam erop neer dat het veel te lang had geduurd voor ze eindelijk weer die kriebels vlak voor een gymgevecht voelde en daarom genoot ze er nu met volle teugen van.

Sara kennelijk ook, want die stelde Cecille een vraag die de blondine eigenlijk niet had verwacht van haar vriendin. Er werd echter wel een geldige rede gegeven. “Oh,” begon ze, een frons nu op haar voorhoofd. “Sure. Kan je het aan om zo lang te staan? Ik bedoel, niet om je nu op andere gedachten te brengen,” ratelde ze in één stuk door. Ze stopte even, haalde een keer adem en zuchtte het uit. “Maar… Y’know…”

Onderwerp: Re: Geronimo! vr sep 09, 2016 11:24 pm

EVEN ON OUR WORST NIGHTS I'M INTO YOU.

Ze kreeg toestemming. Dat vond Sara fijn, ondanks dat het verder niet veel voordelen voor haar zou hebben. Het kon zelfs negatief uitpakken gezien hoe afgeleid ze was met wat er gebeurd was. Dat kon ze pas weten als het gevecht voorbij was. “Dank je,” begon ze haar tegenreactie. “Vast wel. Ik heb mijn krukken, dus ik kan het gewicht verdelen.” Ze vermoedde zelfs dat het staan fijner zou zijn met krukken dan als ze haar twee benen alleen kon gebruiken. Dat was echter ook iets waar ze vanzelf achter zouden komen.

“Heb je je een beetje ingelezen deze keer?” vroeg Sara vervolgens. Ze zag het gebouw al verderop en keek er naar uit om er naar binnen te stappen. Zijzelf wist al met wie ze te maken zou hebben en wat voor Pokémon, maar uit ervaring wist ze dat Cecille zichzelf meestal niet zo erg informeerde.

Onderwerp: Re: Geronimo! za sep 10, 2016 1:46 pm

I'M GOING BLIND FROM THIS SWEET CRAVING

Ze werd bedankt en vervolgens werd de aandacht bij de krukken gelegd. Cecille knikte, ergens nog wel begrijpend dat het met krukken een stuk fijner moest zijn, maar ze voelde wel haar enthousiasme lichtjes weg ebben. Toch zei ze er verder niets over. De blondine besefte zich dondersgoed dat ze de vorige twee gymgevechten die ze samen hadden gedaan al als eerste was gegaan, dus als Sara dit keer het liefst als eerste ging; wie was zij dan om haar vriendin dat te ontnemen? Bovendien kon ze zich dan iets beter voorbereiden. Dat was het voornaamste, niet?

De vraag of ze zich had ingelezen kwam, ondanks de omstandigheden, onverwacht. Cecille had hem al aan moeten zien komen en toch had ze zich daar niet op voorbereid. Een bedenkelijke blik verscheen in haar ogen, terwijl ze afwezig en onbewust haar lippen lichtjes tuitte. “Euhm,” begon ze, haar toon een beetje schuldbewust. “Ik heb tips gehad?” Ze herinnerde zich een deel van het gesprek met Vivienne nog wel. Sommige stukjes waren uit haar geheugen verdwenen, maar ze wist zich wel een aantal dingen die belangrijk waren te herinneren. Zoals het type. En de waarschuwing dat ze de gym niet in de fik moest zetten.

Onderwerp: Re: Geronimo! za sep 10, 2016 4:44 pm

EVEN ON OUR WORST NIGHTS I'M INTO YOU.

Sara kon het niet helpen om zacht te grinniken om het antwoord van Cecille. “Wel, dat is dan al meer voorbereiding dan ik van je had verwacht,” gaf ze grappend toe. Ze wierp de blondine een blik toe die hopelijk liet zien dat ze het niet vervelend bedoelde. Immers was het niet de bedoeling dat ze haar vriendin uit haar flow haalde zo vlak voor een belangrijk gevecht. Dat dat de laatste keer met Sivar was gebeurd was al erg genoeg.
“Ach, met jouw kracht en intuïtie heb je vast ook niet meer nodig,” vervolgde ze toen. Ze had er alle vertrouwen in dat Cecille’s ervaring met vechten ook deze keer zijn vruchten af ging werpen. “Iemand als ik zal zich meer zorgen moeten maken.” Van haar ouders had ze weinig met Pokémon om mogen gaan door het ongeluk van haar moeder. Ze begreep dat en had er respect voor, maar op een dag als deze kon dat nadelig uitpakken.

Onderwerp: Re: Geronimo! za sep 10, 2016 7:40 pm

I'M GOING BLIND FROM THIS SWEET CRAVING

De blondine kon een grinnik van haarzelf ook niet laten. “Eigenlijk was dat ook meer uit toeval dan omdat ik er echt naar vroeg,” biechtte ze op. Vivienne was erg vriendelijk geweest die dag en het was vooral voortgekomen uit de onthulling dat ze allebei aan de gym challenge in Kalos deden. Hoe ze in Arceusnaam elkaar eerder wisten te meeten in Hoenn was Cecille een raadsel, want dat was best bijzonder als je naging dat ze ongeveer tegelijk op vakantie waren gegaan. Of zoiets. De blondine herinnerde zich lang niet alles meer van die dag. Dat kwam voornamelijk omdat alles nog een beetje door elkaar gehusseld was in haar hoofd. Alles dat zich voor het gevecht had afgespeeld had opeens een vreemde volgorde en hoe erg ze haar best ook deed; het wilde niet in één keer lukken om het goed neer te zetten.

Cecille grijnsde trots. “Aw, straks ga ik nog blozen,” giechelde ze, terwijl ze achter haar hoofd krabde. Dat Sara zo hoog van haar dacht deed haar eigenlijk wel goed, want ze meende zich te herinneren dat het laatste gymgevecht nogal stroef ging. Nu had ze echter aan alles gedacht en sterkere banden met haar teamgenoten, wat betekende dat dit gevecht een eitje ging worden. Sivar was niet boos op haar en ze hadden hun alles gegeven bij de trainingen. Toen haar vriendin echter het spotlight negatief op haarzelf wist te werpen, fronste Cecille bezorgd. “Hey, jij gaat het ook prima doen, oké?” sprak ze de witharige moed in. “Cinnamon en de rest zijn ook een flink stuk sterker geworden sinds ons vorige gevecht. Ik heb alle vertrouwen in jou en je team.” Ze wierp een zelfverzekerde grijns op Sara in de hoop dat het op de ander over zou slaan.

Onderwerp: Re: Geronimo! za sep 10, 2016 8:25 pm

EVEN ON OUR WORST NIGHTS I'M INTO YOU.

Het was moeilijk voor Sara om zich voor te stellen dat haar vechtkunsten ook maar te vergelijken waren met die van Cecille, en toch deed het haar goed om te weten dat de blondine in haar geloofde. Bij het noemen van Cinnamon snoof ze, want dat was misschien nog wel de laatste Pokémon met wie Sara goed kon samenwerken. Ze begon zijn technieken door te krijgen, maar hij bleef rebels en dat zou hem nog veel kosten. Toch scheen hij iets logischer te denken de laatste tijd, alsof hij geschrokken was van het ongeluk van Sara en beter voor haar wilde zorgen. Of dat zo was of niet, het zeggen zou hij toch niet.

“De trainingen hebben wel geholpen, ja. Zonder jou hadden we het niet gekund.” Omdat het onderwerp wat neerslachtig had geklonken, besloot ze het om te zetten in een complimentje voor haar geliefde. Cecille vond het vast niet erg dat haar ego gestreeld werd, zeker als het op vechten aan kwam.

Onderwerp: Re: Geronimo! za sep 10, 2016 8:41 pm

I'M GOING BLIND FROM THIS SWEET CRAVING

De reactie die ze kreeg was niet eentje die ze verwachtte, maar zeker wel ontving met open armen. Haar grijns werd ietsje breder, maar haar wenkbrauwen gingen verrast omhoog, zodat het er schaapachtig uitzag in plaats van zelfverzekerd. “Heh, ik ben blij dat ik kon helpen,” reageerde ze. Het deed haar wel goed om te horen – zeker nu ze nadacht over Tysons voorstel om in de dojo te komen helpen. Dit betekende dat ze geknipt was voor het werk, al was het maar om teamverband tussen trainer en pokémon te vinden. “Het heeft mij ook enorm geholpen, though,” besloot ze het compliment te weerkaatsen. Cecille was lang niet meer zo arrogant als twee jaar terug. Zeker niet als ze Sara daarmee kon opvrolijken of complimenteren. Die verdiende net zoveel spotlicht als zijzelf. “Je weet me wel goed aan te sporen.” Slecht één tel nadat ze dat had gesproken, besefte ze zich dat ze daar best een wenkbrauwwiebel achter aan kon gooien. Wat dan ook precies was wat ze deed.

Onderwerp: Re: Geronimo! wo sep 14, 2016 11:39 pm

EVEN ON OUR WORST NIGHTS I'M INTO YOU.

Het gesprek nam gelukkig een iets positievere wending. Sara kon niet anders dan haar vriendin een vrolijke glimlach toe te wenden, die toch even verdween toen zij met diens wenkbrauwen begon te wiebelen. Hierop reageerde Sara door haar wenkbrauwen omhoog te tillen en haar vriendin met een ‘moest dat nou?’-blik aan te kijken. In plaats van in te gaan op te actie, besloot ze echter om te doen alsof ze de zin niet uit zijn context had gehaald. “Ik ben blij dat te horen,” kaatste ze terug. “Hopelijk kunnen we elkaar op deze manier blijven helpen.” De kans was gelukkig klein dat dat ooit zou stoppen.

Het gebouw van de gym kwam inmiddels wel erg dichtbij. Of nouja, gebouw – het leek meer op een enorme boom. De gymleiders in Kalos waren erg creatief met de gyms. Of dat positief was of niet moest Sara nog even over nadenken. Ondanks dat het absoluut de bedoeling was dat ze er naar binnen gingen, bleef Sara alsnog even buiten staan. “Ben je klaar?” vroeg ze aan Cecille. De zenuwen begonnen nu toch een beetje op te spelen bij de witharige.

Onderwerp: Re: Geronimo! wo sep 14, 2016 11:50 pm

I'M GOING BLIND FROM THIS SWEET CRAVING

De blik van Sara had ze best verwacht. Ze had ook een rol met diens ogen en een kleine preek aan zien komen, maar die bleven weg. Cecille keek verbaasd naar haar vriendin toen die besloot de speelsheid in haar opmerking verder te negeren en te doen alsof het een normaal gesprek tussen hen was. Hm. Helaas voor de witharige waren haar eigen woorden ook uit context te halen en de blondine was nog altijd in een speelse bui. De grijns keerde dus niet veel later terug, al was het dit keer een beetje zachter. Minder aanwezig. “Dat hoop ik ook,” reageerde ze, deels zoals het door Sara bedoeld was en deels zoals Cecille het ook wel zou willen horen.

Zodra de enorme boom in zicht kwam, begreep Cecille waarom de gymleader zo gehecht was aan zijn gym. Zoiets moest je eigenlijk gewoon niet in de fik zetten. “Whoa,” mompelde de blondine dan ook onder de indruk. Ze had het eigenlijk nog nooit eerder bekeken, ondanks dat ze geregeld in de stad te vinden was. Hoe was zoiets haar nooit opgevallen? Toen Sara vroeg of ze er klaar voor was, reageerde Cecille zoals ze altijd zou doen. Met een gebalde vuist sloeg ze breed grijnzend tegen haar vlakke hand aan. “Reken maar. Ik ga ‘m eens wat laten zien,” sprak ze zelfverzekerd.

Onderwerp: Re: Geronimo! do sep 15, 2016 3:14 pm

EVEN ON OUR WORST NIGHTS I'M INTO YOU.

Zonder Cecille zou Sara waarschijnlijk nooit de dubbelzinnigheid van haar eigen opmerkingen door hebben. In het begin had ze daar ook nog moeite mee, maar inmiddels wist ze Cecille’s tonen steeds beter te herkennen en wist ze dat ze nu ook weer iets stoms gezegd had. De blos op haar wangen was niet te missen, ondanks dat ze haar hoofd wegdraaide omdat ze Cecille heel even niet aan wilde kijken. Het bleef moeilijk wennen, dat ‘speelse’ gedrag.

Gelukkig was de gym een goed afleidingspunt. Terwijl Cecille meteen liet merken dat ze er zin in had, wat overigens een glimlach op het gezicht van de witharige liet verschijnen, dacht Sara na over de structuur van de boom. Het was de bedoeling dat ze er bij omhoog zouden klimmen, maar met haar been ging dat voor Sara even niet. “Vind je het erg als ik met Vanilla naar boven kom?” Ze gaf een knikje in de richting van de onderste trap. “Ze kan jou ook meenemen, maar…” Sara herinnerde zich dat Cecille zich niet comfortabel voelde bij de psychische krachten van de Gardevoir. Ze respecteerde die keuze en stond toe dat Cecille de gewone weg gebruikte.

Onderwerp: Re: Geronimo! za sep 17, 2016 9:25 pm

I'M GOING BLIND FROM THIS SWEET CRAVING

Een glimlach was de reactie van haar vriendin en het was genoeg om de blondine extra energie te geven. Hoe lang was het geleden dat ze zich zo had kunnen uitsloven waar Sara bij was? Veel te lang – want ze telde de vorige gym niet echt mee. De tweede gym hadden ze niet eens samen afgelegd. Hm. Cecille fronste licht, maar werd uit haar gedachten gehaald door de stem van de witharige. Haar blik verharde een klein beetje toen ze de naam van de Gardevoir hoorde. Het feit dat ze dan met psychische krachten naar boven werd verplaatst, gepaard met haar hoogtevrees, zorgde ervoor dat Cecille meteen met haar hoofd schudde. Ze herinnerde zich nog wel de laatste keer dat Vanilla haar had laten zweven. Dat was erg pijnlijk voor haar geweest…

“No offense,” voegde de blondine er meteen aan toe. Hoe kon ze zich hier het beste onderuit lullen? Ze wilde Sara geen verkeerd gevoel geven en het was niet alsof ze Vanilla haatte. “Maar ik wil mijn conditie testen!” Ja! Perfect! “Ik heb nu al zoveel ups en downs gehad… Ik wil zien hoe goed het er nu voor staat.” Ha. En dan zou ze de pokemon die niet mee deden aan het gevecht mee slepen om ze een extra training te geven. Dan was ze meteen ook niet meer alleen.

Onderwerp: Re: Geronimo! wo sep 21, 2016 10:39 pm

EVEN ON OUR WORST NIGHTS I'M INTO YOU.

Ze wilde haar conditie testen. Dat was waar ook, Cecille was hard aan het trainen geweest en niet alleen om haar Pokémon voor te bereiden voor de gym. De blondine stond er om bekend dat ze haar eigen spieren ook in topconditie hield. Sara had er daarom geen problemen mee dat haar vriendin niet via een eigenlijk ietwat oneerlijke route naar boven wilde. “Goed, dan zien we elkaar zo boven.” Sara leunde in Cecille’s richting om haar een kus te geven voor ze de Pokéball van Vanilla er bij pakte en haar tevoorschijn riep. Vanaf dit moment besteedde ze eigenlijk even geen aandacht meer aan haar vriendin, In plaats daar van gaf ze haar Pokémon de opdracht om haar omhoog te brengen en al snel vertrokken ze. Pas een klein eindje omhoog, toen Sara voor nu weer gewend was aan het gevoel, wierp ze een blik op de gewone route, zich afvragend of Cecille ook al ver was gekomen.

Onderwerp: Re: Geronimo! vr sep 23, 2016 5:44 pm

I'M GOING BLIND FROM THIS SWEET CRAVING

Haar vriendin leek geen bezwaar te hebben op haar argument en dat was meer dan genoeg rede voor Cecille om inwendig opgelucht te zuchten. De kus van Sara ontving ze met open armen als de jonge, middelbare scholier die ze was en ze knikte grijnzend om te bevestigen dat ze de witharige zo meteen inderdaad boven zou zien. “Geef me tien minuten,” reageerde ze, haar arrogantie er geen rekening mee houdend dat het nog best hoog was en ze er waarschijnlijk langer over zou doen als ze ook maar één keer over de rand durfde te kijken. Ze wachtte vervolgens tot Sara met Vanilla naar boven ging en riep daarna zelf Isak en Daichi tevoorschijn. De twee keken haar vragend aan. “Wij gaan met z’n drieën naar boven joggen,” legde ze kort uit, gebarend naar de dikke wortels die zich om de enorme boom heen wierven. Het zag er redelijk stabiel en breed uit, maar het belette haar ervan om het uitzicht te kunnen negeren.

De Lucario knikte instemmend. Isak liet zijn enthousiasme blijken door al een sprintje naar het begin te trekken. Cecille grinnikte. “Ho eens even kleintje, wacht op ons!” Ze ging vlug achter hem aan en begon aan de barre tocht naar boven. In eerste instantie deed de blondine haar best om haar blik op Isak te houden, want de kleine Riolu zat vol bruisende energie en bleef een redelijk lange tijd voor haar uit rennen, maar toen hij uiteindelijk teveel van zijn energie had opgebruikt, sukkelde hij al snel naar achteren. Hij voegde zich bij zijn vader, wie achter Cecille liep om haar in de gaten te kunnen houden. Hierdoor kreeg zijn trainer echter een mooi, niet te missen uitzicht van de omgeving – en dus ook een indicatie van hoe hoog ze wel niet zaten. Cecille struikelde meteen over haar eigen voeten in een poging meer naar de boom toe te lopen, waardoor ze tegen de bast aan knalde en die vasthield alsof haar leven er vanaf hing.

Daichi en Isak remden abrupt af en keken haar vaag aan. De blondine forceerde er een lach uit. “Ik, euh, bewonder moeder natuur even van dichtbij!” loog ze tussen haar tanden door. Het werkte natuurlijk niet, want hoewel ze veel om de natuur gaf, was ze niet bepaald een bomenknuffelaar en dat zou ze ook niet snel worden. Haar pokémon wisten dit. Daichi wierp zijn trainer een strenge blik toe. Niet zo effectief als die van Dahlia, maar die had duidelijk invloed op haar partner. Cecille probeerde zijn blik te mijden, maar toen ze het alsnog niet aankon om hem zo in haar achterhoofd te voelen branden, zuchtte ze verslagen. “Oké, tegen niemand zeggen, maar ik heb een beetje hoogtevrees…” biechtte ze op. De blondine had eigenlijk pas sinds kort geconstateerd dat ze het had, want voorheen had ze het hard proberen te ontkennen. Sinds dat tripje met Minnoo in Hoenn was ze niet zichzelf meer als het op hoogtes aankwam. Misschien was het zelfs al begonnen toen Sara naar beneden viel.

Daichi’s blik verzachtte en een geruststellende glimlach verscheen op zijn snuit. Hij liep naar haar toe en legde zijn poot op haar schouder, alsof hij geluidloos wilde duidelijk maken dat hij er voor haar was en dat ze samen naar boven gingen. Cecille weerspiegelde zijn glimlach in mindere mate, niet meer zo zeker of ze nog wel verder wilde. Als ze de gym echter wilde uitdagen en Sara geen argwaan wilde geven, dan moest ze wel. Bovendien kon ze haar angst beter in de ogen kijken dan ervoor wegdraaien, anders kon ze het misschien nooit overwinnen. Zo was ze nou eenmaal en ze ging voor geen enkele angst veranderen. “Oké, ik denk dat ik wel verder kan,” fluisterde ze tegen haar twee pokémon. Isak juichte haar toe, terwijl Daichi aan haar linkerkant plaatsnam. Zo hoefde ze niet meteen over de rand van de wortel te kijken, maar kon ze haar Lucario aanstaren als ze dat nodig had. Ze waardeerde het gebaar enorm.

Hun tempo begon laag. Wandelend. Daarna gingen ze langzaam over op joggen met een tempo dat Isak nog kon hebben. Het kostte Cecille even om zich weer op haar gemak te voelen, maar ze realiseerde zich dat ze nog niet viel en dat was een goed teken. Vallen zou het pas echt erg maken. Langzaam maar zeker kwamen ze verder naar boven en dat was ook goed, totdat de blondine haar blik iets opzij liet gaan en ondervond hoe hoog ze nu zaten. Haar ademhaling en hartslag werden meteen een stuk sneller en niet omdat ze langzaam uitgeput begon te raken. De adrenaline die nu door haar lijf gierde kon ze op het moment niet echt hebben. Cecille greep meteen naar Daichi’s poot en hield hem met een ferme handgreep vast. De Lucario schrok lichtjes van de plotselinge actie, maar hij piepte niet en hij gaf haar ook geen preek, wetende dat de blondine hier ook niet veel aan kon doen.

Hij kneep zachtjes in haar hand om te laten merken dat het oké was. Haar hartslag zakte toen weer wat af, maar Daichi kon nog duidelijk aan haar lichaam merken dat ze zich niet op haar gemak voelde. Daarom begon hij tegen haar te praten. Cecille begreep geen zak van het hele verhaal dat hij te vertellen had, behalve dan misschien dat het over Isak ging, maar het hielp haar wel om verder te kalmeren en hun weg te vervolgen. Voor ze het wist stond ze boven en kon ze zonder een nieuwe adrenalinekick naar haar pokémon kijken. Op het laatste stukje had de blondine door dat het om Isaks rare fratsen ging en kreeg ze zelfs een korte giechel over haar lippen, waardoor Daichi zich voldaan voelde en de indruk kreeg dat het leek te werken.

Cecille richtte haar lila ogen dankbaar op haar Lucario. “Dank je, Dai,” sprak ze tegen hem. Hij knikte. Haar aandacht ging toen naar Isak. “En jij ook bedankt met je gekke capriolen,” glimlachte ze naar hem. Isak grijnsde naar haar. “Ik weet niet of ik blij moet zijn dat je Sivar en mij als je voorbeelden ziet, though…” Dahlia was dat in ieder geval niet en dat was meteen ook de rede waarom de blondine er niet blij mee was. Cecille dwaalde af en liet haar blik toen over de rest van het gebied glijden, voorzichtig met dat ze niet weer naar beneden gluurde, zodat ze kon zien waar Sara was.

Onderwerp: Re: Geronimo! vr sep 23, 2016 9:50 pm

EVEN ON OUR WORST NIGHTS I'M INTO YOU.

Ondanks dat Sara geen last had van hoogtevrees, voelde ze toch haar spieren meer aanspannen met elke meter die ze verder omhoog ging. De boom was echt gigantisch. Ze was blij dat ze niet hoefde te lopen, maar maakte zich tegelijkertijd zorgen om Cecille. Hoe moeilijk zou de tocht voor de blondine zijn om af te leggen? Zou ze genoeg pauzes nemen, goed letten op haar ademhaling en hartslag? Als getrainde sporter zou je denken van wel, maar omdat het om Cecille ging kon Sara er eigenlijk niet zeker van zijn. Die meid vergat haar eigen hoofd nog eens als die niet aan haar vast zat…

Opluchting trok door Sara heen zodra de zool van haar schoen weer een oppervlak raakte. Vanilla was heel voorzichtig met de witharige. Met haar krukken ving ze het grootste gedeelte van haar gewicht op. Vanilla plaatste zichzelf ook op de grond en keek vervolgens vragend naar Sara. De Gardevoir was niet van plan om het meisje te laten gaan zonder een seintje. Daarom wierp Sara haar een dankbare glimlach toe. “Dank je wel, Vanilla. Ik sta weer op de grond.” Dat vond ze goed genoeg, want de psychische gloed verdween en de witharige was zich plotseling weer bewust van wat zwaartekracht wel niet met je deed. Dat zweverige gevoel had ze best prettig gevonden.

Zodra ze er van was bijgekomen liet ze haar blauwe ogen zoeken naar haar geliefde blondine. Het gespierde meisje kwam niet veel later het laatste stukje naar boven en voegde zich bij de trainster en Pokémon die zich al boven hadden bevonden. Een trotse glimlach vormde zich meteen op Sara’s gezicht, blij om te zien dat Cecille zo te zien zonder schrammen boven was gekomen. “Hallo, schat,” begroette ze de ander droogjes. “Fijn je weer te zien.”

Gesponsorde inhoud