{ Pillow people

Nathan was in de pubertijd zoals ieder ander rond zijn leeftijd zou zijn. Dit betekende dat hij er alles aan deed het Ragya zo moeilijk mogelijk te maken. De helft van de tijd kon ze zelfs zweren dat hij het expres deed. Hoe dan ook deed ze haar best hem weer de goede weg op te krijgen en trainde ze hem vrij hard. Ze had hem immers al vanaf zijn tijd in een ei, waardoor ze al begonnen was met een goede discipline. Zelfs haar Honchkrow had het zijn doel van gemaakt de kat een goed teamlid te maken. Maar je kon ook niet alles hebben. Want zodra de roodharige achterom keek was het beest verdwenen. Ze schold zacht en probeerde hem te vinden met haar blik. Had hij weer een vrouwelijke pokémon gezien? Of eten? Beiden waren dingen die de kat vaker lieten verdwijnen. Ondertussen maakte de kat het zich comfortabel op de dekenrups, rolde zich helemaal op en genoot even goed van de warmte. De slijmbal die hij was duwde hij even zijn kop tegen die van de rups aan en spinde even. Waarna hij domweg in slaap viel. Ondertussen leek Ragya haar kat gevonden te hebben, waardoor ze diep zuchtte en opzij keek naar Aldrei. “Waarom is dat beest zo sociaal?” De Ninetales gaf geen antwoord en wou gewoon weglopen, ook geen interesse hebbend in sociaal doen met het wezen in de dekens. Echter was de roodharige sneller en trok de vos terug aan de dunne leren band die ze rond haar nek droeg, waar de fire gem aan vast gemaakt was. “Wowowowo, jij gaat ook mee” Meer zei de roodharige niet, voornamelijk omdat zo tegen jezelf praten best vreemd was voor de omgeving, en omdat Aldrei al omgepraat leek. Rustig liep ze nu richting het terras.

Nathan spinde weer even bij het horen van de term, niet wetend wat het betekende maar toch in de veronderstelling dat zijn kussen vriendelijk was. Uiteindelijk opende hij dus ook een oog en gaf de ander een lik over het gezicht, aangezien dat het enige was wat niet be-deken-d was. De grote kater rolde zich hierna weer op in een balletje zwart pluis en vervolgde zijn eerste dutje van de dag. Hij mocht dan wel groot zijn en een wandelend stopcontact, het bleef een kat. En het dier sliep dus zodra hij die kans kreeg. Helemaal de combinatie van zachte dekens en een warmte lamp zorgde voor een blije Nathan.
Ondertussen kwam Ragya al dichterbij en zag haar kat liggen. Als er geen publiek bij was geweest had ze hem waarschijnlijk kleurrijk volgescholden en een mooie beschrijving gegeven wat er zou gebeuren als hij niet mee zou komen. Maar er was dus wel publiek, en ze wou hier nog eens koffie kunnen bestellen, dus hielt ze zich maar in. Eenmaal dichtbij genoeg zag ze hoe de dekenrups opkeek en haar begroette, ondertussen deed Nathan hetzelfde. In ieder geval, hij opende even zijn ogen en sloot deze toen weer snel. Alsof het probleem zo verdween. Jammer genoeg verdwenen probleempjes zoals zijzelf niet zo snel, waardoor ze ook resoluut bleef staan. “Hæ” Begroete ze terug met haar hoorbare accent. “Sorry van.. hém” Zuchte ze uiteindelijk maar, terwijl ze schattend naar de pluisbal keek. Hoe kreeg ze dit weg? Pokébal was ook nog een optie maar die gebruikte ze liever niet, was nogal een makkelijk optie. Ondertussen begon Aldrei alweer te grommen, naar de deken met een gezicht en de kat. Eigenlijk naar alles.

Nathan leek tevreden te zijn met het feit dat zijn lik raak was. Want hij begon even te spinnen en legde zijn kop weer neer. Ragya keek er een beetje onbeholpen naar. Echt, waarom zat dat ding nog in haar team? Hij was in de pubertijd, flirtte met alles wat los en vast zat en leek nu ook een zwak te hebben voor warmtelampen en dekens. En dit moest een bedreigende Luxray zijn die intimidate had? Zeker, ze geloofde er niks van. In ieder geval leek de deken het niet erg te vinden. Wat een voordeel was. Kwam die deken trouwens niet bekend voor? Hmmm. Ze keek nu schattend naar de ander, haar ogen lichtelijk dicht geknepen in de hoop dat dit haar geheugen hielp. Op dat moment werd haar gevraagd of ze wou helpen. Ragya’s natuurlijk reactie was al nee te zeggen bij het woord helpen, maar toen het erop leek dat het enkel om- wacht even. Moest ze drinken nu in diens mond gooien? Aangeven ging niet want madame had geen armen. “Suree…” Klonk er met een lichtelijk wantrouwen terwijl ze de beker oppakte en wat hulpzoekend naar de meid keek. En nu? Ehem ja, dit was zeker een goede ontmoeting. Onvergetelijk op zijn minst. En toch had ze het idee dat ze de ander al kende. “Ben jij toevallig die meid van de pokéfair met de suikerspin die op een Tauros ging rijden?” Een geweldige omschrijving, spot on. Het level van vreemheid zou in ieder geval kloppen dus wie weet. Ze had naar haar weten ook nooit een naam gehad. Dus suikerspinmens zou een goed alternatief zijn? Wat kon ze zeggen, haar verbazing en het aantal vragen dat opkwam werd met de minuut groter.

De meid deed haar mond open, iets wat haar het idee gaf van een jonge vogel die voedsel wou. Urgh, met zulke gedachtes maakte ze dit inderdaad niet beter. Goed, goed. Ze keek even naar de mok, haalde haar schouders maar op en kapte het in de mond van de ander. In ieder geval in een rustiger tempo zodat ze niet helemaal moest gaan stikken. Dat zou waarschijnlijk helpen. Al had ze simpel gezegd nog niet zo veel emotionele waarde aan de meid om dat echt erg te moeten vinden mocht het gebeuren.
Had dat misschien wel gemoeten? Ze leek na de bevestiging dus wel een bekende te zijn. Ach, heel bekent wou ze ook niet zeggen, echt veel van het gebeuren wist ze niet meer. Des betreffende rodeo rijdster leek haar vermoeden nog groter te maken. Een kort, schuin lachje gleed over haar lopen. “Ja, al is mij vooral de kater bij gebleven” Ze wist niet eens of ze uiteindelijk samen naar die feesttent waren gegaan, of apart, of zelfs op een totaal andere plek dronken zijn geworden. In alle eerlijkheid, het maakte niet zo heel veel uit. Iedereen werd dronken op zulke dagen, daar waren ze gewoon voor gemaakt. Ondertussen keek ze nogmaals naar haar kat, die nu gewoon in slaap was gesukkeld en een soort spinnend geluid maakte. Wrijf het maar in Nathan, nog even en je naam eer aan you jerk.

Als je geen specifieke opdracht gaf aan de roodharige maakte het ook weinig uit hoe ze het uit zou voeren. In alle eerlijkheid had ze er niet eens zo over nagedacht tijdens het leeggieten van de inhoud. Mevrouw wou koffie? Kon ze het krijgen ook. Ragya dacht er ook helemaal niet bij na dat dit misschien onprettig was voor de ander, een hele kop koffie ineens in je muil krijgen. Ach, dan moest ze nog blij zijn dat de roodharigde de kop nog netjes terug op de tafel zette in plaats van deze ook achter de inhoud aan te sturen. Dat zou misschien onder mishandeling vallen. Stop the abuse. Call 0657526965 or text ‘stop the mugging’ to 2289. We can change this cruel world with a donation of only 2 euro a month. Only you can help. En dan nog wat zielige zwart-wit plaatjes met een piano liedje eronder en dan was dit beeld helemaal compleet.

Misschien moest ze haar gedachtes niet meer de vrije loop laten gaan. Of gewoon eerst wakker worden voor ze aan sociale activiteiten, zoals je kat terughalen van vreemde, deel ging uitmaken. Of geen koffie drinken voor je naar bed ging. Of misschien lag het probleem eerder dat ze helemaal niks anders dronk dan koffie… wat het probleem van deze rare, reclame-gerichte gedachtes ook moest zijn, het leek nu weg te zijn gevlogen. Daar ging haar kans op rijkdom af te persen van de goedhartige. Oh kijk, het leek erop dat die kans nog niet verspilt was. Want de ander leek voor te stellen iets voor haar te bestellen. En daar had de roodharige geen problemen mee. Als ze dan toch haar tijd moest verspillen omdat die dikke Nathan niet met zijn luie kont van de dekenrups af wou. Tja, dan kon je net zo goed wat drinken erbij hebben. Willig ging de meid dus ook zitten voor ze haar reactie gaf, om het dramatische effect van haar verblijf wat te versterken. “Koffie maakt iedere situatie beter als je het mij vraagt” Antwoord genoeg right? Vast wel.