Wild Smiles [+Ciro Raedmund]

<sub>Voor de verandering wilde hij eens iets serieus aanpakken zonder zelfs maar over vals te spelen na te denken. Dit was de ultieme training voor hem wat hij hoognodig had en… zelf had hij er ook extra plezier aan. Het was niet alleen aan hem om er moeite in te gaan stoppen. De cowgirl leek ook net zo gebrand als hem te zijn en deelde zijn grijns. “Ik ook! Oké.. niet een dame, maar je begrijpt me wel..” sprak hij enkel enthousiast. Met elke tel kreeg hij er meer zin in. Het branden van zijn spieren en de verdere gevolgen kwamen later wel aan bod. Allereerst, zouden ze moeten beginnen met de voorbereiding. De ingrediënten voor de kookles die hij de cowgirl ging geven. Het zou verschrikkelijk werk wezen de hele stad af te rennen naar de ingrediënten en de extra oefeningen te moeten doen in de supermarkt. Maar zijn plezier kwam erna als beloning voor zijn harde werk. Iemand coachen tot de beste kippenkok. Herstel, één na beste. Niemand stak boven hem uit. Het stelde hem enkel teleur dat ze amper innovatief was. Een pan had je zeker nodig maar met je eigen Pokémon kwam je al ver. Een keuken was soms dan overbodig. Je had enkel een tafel nodig en dát kon soms een Pokémon zelf zijn. Dat had hij als jochie geleerd van Rifle die nog een Torchic was en bessen roosterde met zijn Ember. Pfft, dat niemand eraan dacht, wat een leeghoofden. Vandaar dat hij een betere kok was.

Nadat zijn besef hopelijk bij de cowgirl gezakt was, leek ze na te denken over de andere ingrediënten. Het moest wel een daadwerkelijk gerecht zijn. Enkel kip gaan serveren was fijn, maar een taboe. Buiten kippenpoten, maar dat was een gedeelte van een kip. Niet geheel. Plotseling leek ze een idee te hebben met een hele simpele lijst aan ingrediËnten. Stokbrood, pesto en zongedroogde tomaten. Ciro hief zijn wenkbrauw lichtelijk verrast op. Was ze van plan een broodje kip klaar te maken? Dat was géén gerecht. Strak keek hij daarbij aan, terwijl ze nog kruiden opnoemde. “Dus.. een broodje kip is jouw idee?” Dat was eén van de meest eenvoudige dingen en geen gerecht. Je moest zeker ergens beginnen maar zoiets saais. Grmpf, dat was niet hoog gegrepen maar bij nader inzien, een marathon of bootcamp hoefde hij niet te trotseren. “Ugh, oké, prima idee, nog een laatste ingrediënt voordat ik op stap ga?” vroeg hij na een diepe zucht, waarna hij een poging tot strekken deed. Dit werd één lange sprint. D-Dit kon hij aan!</sub>

<sub>De boodschap kwam ten minste juist over maar daar gaf hij nog amper meer aan. Het was wat ze dacht te gaan maken tijdens haar kookles dat hem flink uit evenwicht bracht. Een broodje kip in plaats van een daadwerkelijk gerecht. Dat was haast een belediging voor het gevogelte; een cowgirl die vlees verspilde aan zoiets eenvoudigs! Grmpf, hij mocht niet teveel gaan zeuren als degene die ook medeplichtig was aan het sluiten van de deal maar… twijfels had hij degelijk. Het mocht wel even meer spectaculair, zeg. Huh? Duidelijk beledigd keek de cowgirl hem aan, maar hoe had ze anders verwacht dat hij als kipchef had kunnen reageren? Of, wacht, hij was natuurlijk hierna de klos, gezien hij een flinke workout had tijdens het winkelen. Dan zou zij haar wraak op hem nemen. Muk, misschien moest hij toch wat liever reageren. Ze moesten beiden profiteren van de deal, niet waar? En eigenlijk wilde hij liever geen luitenant voor zijn neus hebben die hem martelde. Brr, nee, echt niet. “Maar wa-“ Nog voordat hij zijn vraag had kunnen stellen, besloot de cowgirl er extra bij toe te voegen dat ze een stokbroodje kip zou bereiden voor een smakelijke lunch. Wacht eens even, als ‘lunch’? Waarom zou je kip enkel bereiden voor de lunch als je het de hele dag door kon eten? Omelet met kippenpoten als ontbijt, voor lunch een stokbroodje kip, als tussendoortjes kipnuggets, als dinner één van de vele zalige kip opties. En in de avond om niet te vergeten…fruit. Met kippenvleeskruiden.

Maar goed, misschien klonk het minder gek in de oren dan hij verwacht had. “Daar moet ik je gelijk in geven, al zou je misschien in de toekomst kunnen nadenken over een heel kippenmenu. Die zal ik je dan wel aanleren,” Al die gerechten waren vrij gemakkelijk te doen buiten een paar uitzonderingen maar ze moest het aan kunnen. Ze kon zeker niet zo dramatisch zijn. Toch? De ingrediënten die ze opnoemde klonken ook niet absurd in haar oren, het was precies wat ze ervoor nodig had. Snel noteerde hij ze op een stuk papier en deed deze in zijn broekzak. Even werd zijn gezicht bleek bij het aantal ingrediënten en welke dat echt waren. D-Dit stond gelijk aan een supermarkt, kruidenzaak en een kaasboer. Vermoeid sloeg hij zijn hand al voor zijn voorhoofd maar beet zich erdoorheen. Het kwam wel goed, dit was de ultieme kook training! “Genoteerd! Laten we dan maar eens beginnen, tel maar af!” Denk aan de spieren, denk aan de spieren… waarom zag hij nou een kip voor zich met spierballen? Alvast leunde hij naar voren, gekeerd naar de uitgang en de straat en hield gespannen zijn blik op de supermarkt. Vind de Blaziken in je, Ciro.</sub>

<sub>Te ver had hij weer eens nagedacht, zoals het verzinnen van een kippenmenu terwijl de cowgirl duidelijk enkel een broodje kip kon maken. Te ambitieus was het wel, maar hij wilde om eerlijk te zijn, zo positief mogelijk naar de toestand kijken. Ze mocht hem ook aanmoedigen om als een hulk te eindigen maar daar had hij tot zover niets over gehoord. Misschien kwam dat zo meteen nog, maar dat verwachtte hij eerlijk gezegd niet. Hij zou kris-kras door de straat en winkels rennen en dat ze er fanatiek achteraan zou sprinten? Zelfs met haar postuur en staat verwachtte hij niet dat het haar zou lukken. Inclusief coachachtig geschreeuw natuurlijk. Enkel gymdocenten konden dat. Maar het moment was daar en om eerlijk te zijn was hij nerveus. De ingrediënten waren niet moeilijk maar het zou een flinke work-out zijn om vooral in supermarkten aan de benodigdheden te komen. Tien keer opdrukken en tien sit-ups bij elke rij dat hij passeert en toevallig was de brood afdeling helemaal aan het eind. Helaas kende hij hier de winkels goed genoeg voor, oftewel… Dit werd een hel, máár het zou het waard zijn! De cowgirl telde inmiddels af en direct veerde hij naar voren, enkel om tegen de deuren te knallen die te laat open waren geschoven. “Arceu-“ Pijnlijk wreef hij oer zijn gezicht en keek nors naar de deur, zwaaiend met een gebalde vuist,

“Kippenarceus, bedoelde ik,” Nee, hij had geen tijd om aan deze onzin te besteden. Hij zou en moest opstaan en zonder gezeik de ingrediënten inkopen! Hij duwde zichzelf overeind en direct vertrok zijn gezicht, voordat hij aan de overkant van de straat was. Ugh, die rotspieren ook. Gelijk zeuren bij een klein beetje beweging, terwijl hij zo lang niets had gedaan! Bijtend op zijn onderlip rende hij door, ondanks de hitte van de zon die genadeloos op hem viel. Benen. Blijf lopen. Koste wat het kost. Het was een wonder dat hij uiteindelijk de supermarkt in wist te rennen, gelijk begroet door de blikken van allemaal luizakken aan mensen. Pfft, ze wisten niet de urgentie van deze training of zelfs maar de smaak van een goed bereidde kippen gerecht. Rennend door de fruit-en groente afdeling en de wagentjes ontwijkend die vaker vol zaten met blèrende kinderen dan eten, zocht hij als een razende rond. Zout, peper, ‘kipkruiden’, stokbrood, pesto, zongedroogde tomaten, rucola, créme fraiche, kippenboeiloon en Parmezaanse kaas. Als hij het al doorzweten stuk papier mocht geloven. Oké, de tomaten kon hij al regelen maar voordat hij de rij mocht verlaten… Abrupt stond hij stil, boog naar voren met zijn rug recht en zijn handen op schouderhoogte. Au, au, oké, dit bracht hem terug bij gym en nog erger, bootcamp. De pijn in zijn beenspieren hielpen niet mee en de smerige blikken van de mensen en hun luie kinderen. Ontevreden snoof hij, schudde zijn gezicht en begon maar aan de push-up’s. De eerste paar verliepen nog redelijk ondanks de pijn maar bij de tiende zakte hij als een baksteen in elkaar. Hijgend en bezweet rustte hij zijn gezicht op de vloer met de vele rijen in zicht. Dit werd echt moeilijker dan verwacht.</sub>

<sub>Ugh, het was echt moeilijker dan verwacht maar hij weigerde het daar bij te laten zitten en hief zijn lichaam omhoog met één enkele voor de hand liggende gedachten; kip. Egenlijk, tomaten nu hij zich bedacht en met een zucht zocht hij gehaast de rij door. Kom op, het moest hier ergens liggen. Appels, Peren, Bananen, Uien. Nee, nee, en nee! Tomaten zelf waren er wel maar daar kon hij niets mee. Zijn blik gleed naar de overkant waar een rij specerijen stonden en direct verscheen er een grijns op zijn gezicht. “Heilige...” Met geluk kon hij ook alle andere kruiden vandaan halen! Trots snelde hij er naar toe en liet zijn blik ijverig glijden langs de productnamen en prijzen. Gedroogde peren, gedroogde bananen, gedroogde peper, gedroogde watermeloen… Hea, wat? Dat was zelfs mogelijk? Met een frons staarde hij naar het product, tikte het zelfs aan om er zeker van te zijn dat het niet een hallucinatie was uit vermoeidheid. “Waarom zou je in kipsnaam iets uitdrogen wat puur uit water bestaat en niets anders?” Een vreemde huivering ging door hem heen en binnen enkele tellen stond een man met een bril naast hem,een oude kerel met een skeptische blik. Waarom keek de man hem verward aan? ‘7.8, too much water, knul, en bovendien, waarom niet?’ Meer dan die woorden sprak hij niet uit, voordat hij verder liep. “...Juist,” Dit was zelfs te vreemd voor hem, iemand die een work-out deed in een supermarkt en meerdere winkels nog mocht gaan bezoeken, voordat hij iemand mocht begeleiden in het koken. Dit werd nog interessant. Met een zucht keerde hij zich terug naar de producten en..”EIN-DE-LIJK!” Trots greep hij de gedroogde tomaten past en hield deze de lucht in, alsof het de enige echte Simba was, “De kip word je rijkdom...Sambal…? Wacht, nee?” Het was sambal, geen gedroogde tomaten. De verpakking had hem weer eens verraden en pas na een minuut of vijf kon hij écht de gedroogde tomaten eruit vissen maar ook de pesto, kippenkruiden, rucola, kippenboeillion, zout en peper. Met deze vast in zijn ene hand bereidde hij zich maar mentaal voor op nog een work-out.

Na al die moeite moest hij nog een keer. Oh boy. Echt veel kon hij niet kwijt in zijn broekzakken, dus bleef er maar weinig keus over… Met de arm die de boel vasthield, tegen zijn rug aan, zakte hij maar doodvermoeid door zijn kniën, na elke keer een samengetrokken gezicht van pijn. Zijn benen waren haast spaghettislierten die een heel vrachtwagen aan gewicht moest dragen in plaats van een menselijk lijf. En een oceaan aan zweet brak hem uit wat goed samenging met spaghetti en… Ja, hij dacht al aan eten, voordat hij de squads af gemaakt had. Daarna kwam de echte uitdaging en dat was opdrukken met één arm, óf hij kon het op de grond neerleggen maar hij wist wel beter. Die smerige mensen zouden het vast jatten omdat het toevallig uitverkocht was. Zijn geest zijn lichaam verlatend drukte hij maar op maar bij de vijfde keer leek het meer op een spartelende Magikarp. Waarom was zijn hele lichaam nu een vrachtwagen in plaats van zijn bovenlijf? Kon hij niet even enkel uit lucht bestaan dan een overdosis aan water en kleding? De mensen negerend die vol bewondering naar hem keken, trok hij zijn benen terug na de tiende keer en hees zich met moeite overeind. Diep ademhalend probeerde hij wat scherper te zien, voordat hij verder moest met de jacht. Stokbrood, crème fraiche en de kip. De twee haalde hij hier wel maar de kip moest hij speciaal halen. Vastberaden sprintte hij naar de broodafdeling, kwam tot stilstand, greep stokbrood vast. Weer de work-out. Dezelfde routine volgde maar ditmaal was de vermoeide sensatie nóg erger: alsof zijn lichaam een smeltende planeet was. En zijn ledematen nog stees spaghettislierten. Meerdere rijen passerend, volgde weer dezelfde routine om de beruchte zuivelafdeling te bereiken en de crème fraiche te bemachtigen. Enkel om nog alle rijen terug af te gaan om de kassa te bereiken. Het was een hel op Aarde, maar uiteindelijk liep een doorweekt, kruipende, amper tot sprekende komende knul bij de kassa aan, wierp de ingrediënten met zijn spaghetti armen naar de kassa. Echt, dit moest snel gebeuren. Hij kroop voort als een zuigeling maar… Muk, betalen hoorde erbij. Dat betekende… staan. NEE, alles behalve dat! Te uitgeput, wist hij zij pinpas te vissen, wierp die naar de kassa toe en keek de verwarde kassa dame aan. “Mijn pincode is...” Hardop vertelde hij zijn pincode, zodat zij het kon intikken. Nee, op zijn benen moeten staan én zijn vingers moeten gebruiken? Nee, geen sprake van. Pfft, ze kon het ook zelf. Waarom moest hij dat nou weer doen? Wat een domme logica. Verwarrende pinde de dame het voor hem en werd alles gescand. Oké, coÖrdinatie met spaghettislierten van armen was één ding maar vasthouden… Waarom zat het zo hoog en zo ver weg? Met zijn vingertoppen kon hij nog net een paar wat kleinere voorwerpen vastgrijpen. Was dit hoe een hond zich moest voelen of een avontuurlijke peuter? De dame wist niet wat haar overkwam en besloot de etensaren vlak voor hem neer te laten leggen. “Jij… bent.. een… Godin,” sprak hij moeizaam, voordat hij de voorwerpen moeizaam vastgreep. Hmm, de kracht in zijn benen keerde langzaam terug en nog voor hij de winkel uit was gestapt liep hij met de ingrediënten in tassen naar buiten.

Lopen was eigenlijk beter bij nader inzien, als je natuurlijk niet zó zwaar was als een planeet. De frisse lucht ingestapt werd het tijd voor kip en zijn reukvermogen liet hem niet in de steek. Kwijl brak bijna zijn mond uit toen hij een heerlijk gebraden geur rook. Zo vers, zo zalig gebraden. Alert draaide hij zijn hoofd naar een slagerij. Razendsnel keek hij naar de gebraden kip die in een machine zat, samen met andere kippen. Het rook formidabel, het was geweldig gebraden en zulke perfectie zag je zelden op de dag van vandaag. Deze kip… moest van hem zijn. Dit was een te grote kans die hij weigerde mis te lopen. Als een kip zonder kop en de vermoeidheid plotseling negerend raasde hij naar de slagerij, enkel om zijn waardige tegenstander tegen te komen. Onee, het was… “Jij weer? Verdwijn, dit is mijn kip, enkel ik ben waardig daarvoor!” De ander glimlachte onschuldig met een duivelse blik in haar ogen, voordat ze de bandana om haar nek strakker trok. ‘Er kan maar één de echte ware zijn,’ Sinds een paar maanden stond nooit iemand tussen hem en kip maar dit scout meisje had hem verboden er één vast te houden en dacht daarmee weg te komen. Vastberadn haalde hij zijn wapen erbij en het meisje deed hetzelfde, waarna hij op haar afrende met tassen vol ingrediënten maar belangrijker nog… zijn wapen. Stokbrood. Wild sloeg hij uit met het ‘wapen’ tegen haar rootste wapen; ‘haar brugklasser tas’.</sub>

_{Vele malen haalde hij uit met zijn stokbrood, totdat hij een rake klap aan de ander wist uit te delen. Haar rugtas kletterde op de grond neer en hij duwde haar tegen de grond aan met het stokbrood. “Há, ik heb je, deze keer heb ik gewonnen!” Vol trots liep hij met de tassen en het stokbrood de zaak binnen. Het was tijd voor het laatste ingrediënt, het belangrijkste van alles en aar het dus ook uiteindelijk om draaide. De mensen wegduwend die voor hem stonden, baande hij zich een weg naar voren om zijn bestelling te doen. Oké, het gevloek, zijn zere benen, het zou hem niet tegenhouden. Nee, niet om daad bij woord te doen. “Yo!” De slager keerde zich naar hem toe en direct verdween alle kleur uit zijn gezicht, “De beste kip die je hebt graag, even snel.. graag,” Veel tijd had hij niet meer en elke seconde dat hij hier niets zat te doen, had de cowgirl minder tijd om te koken. Ontevreden snoof de man zijn kant op, maar voordat hij had kunnen zeuren, deed de rest in de rij dat al. Ugh, ze begrepen het echt niet. Vermoeid keerde hij zich tot hen en rolde met zijn ogen. “Jullie zullen enkel dat kip mishandelen met jullie kookkunsten, pfft, laat het echt aan de professional over,” Oké, goed, hij zou niet koken maar de cowgirl had hij wel onder zijn hoede. Zelfs een mislukking van een kok kon iets geweldigs maken met zijn begeleiding. ‘Wat denk je wel?’ De mensen in de rij werden woester en woester en beweerden beter te zijn dan.. hij? Dat was de beste grap die hij in jaren gehoord had! Iemand begon voor te stellen een kook wedstrijd te houden om te kijken wie de beste kip mocht halen maar…? “Uh, waarom doen jullie hier zo moeilijk over?” Deze ene keer moest hij misschien wat andere moeite stoppen dan simpelweg geld. Dit had hij niet verwacht maar hea, dit kon nog pittig interessant worden. Letterlijk.. pittig. Snel keek hij de zaak rond en op het eerste opzicht vond hij al een goede kip staan. Met een geamuseerde grijns, griste hij in zijn tassen en haalde de dop van wat kippenkruiden af en wierp die recht om zich heen, brandend in de ogen van de mensen. “Je moet er haast van janken, maar ja.. mijn talent is ook verblindend,” Geamuseerd snelde hij tussen de verblindende, kreunende mensen, sloeg de apparaat waar de kippen in zaten omver met wat stokbrood en viste de kip eruit. Wacht.. heet, heet, HEET! Bijna liet hij het vallen maar snel greep hij het bot vast, samen met de tassen en snelde de zaak uit. De mensen renden echter hem aan en om meer kippenkruiden aan de kippen zonder kop te besteden? Liever niet. Had hij iets anders om ze weg te krijgen? Ugh, zijn benen wilden ook niet meer. Kom op, het was nog maar een korte stuk! Met enkele passen stapte hij echter met de boze menigte de Pokémon Center binnen. Enkel om de cowgirl en Blaziken te zien pitten. Uitgeput zakte hij in elkaar met de tassen naast zich op de grond. Nee, meer rennen kon hij niet meer. “Cow...girl… braad… de mensen..Dat is… de..eerste stap,” hijgde hij vermoeid, met pijn sidderend door zijn hele lichaam van het rennen.}