You're Gonna Go Far, Kid [Closed]

Die ochtend stond Cecille met een nerveus gevoel op. Ze had eigenlijk de halve nacht wakker gelegen en er veel over gepeinsd, maar ze had uiteindelijk beslist dat, als ze de ziekenhuiskosten zelf wilde betalen, er geen andere optie meer was. Ze moest dit doen. Sara had haar spaarcenten opgeofferd om de rekening te kunnen dekken, maar Cecille zou vandaag het geld terugwinnen en aan haar vriendin doneren. Ze had de witharige beloofd dat zij ervoor zou zorgen, dus dat was wat ze ging doen. De blondine hield zich met haar dagelijkse bezigheden gaande voor afleiding, maar toen ze op het punt stond te vertrekken, kon ze niet anders dan opnieuw dat vage gevoel in haar buik hebben.

Cecille was het niet gewend. Het voelde zo vreemd voor haar en toch vond ze het gepast. Ze deed echter ontzettend haar best om Sara niks te laten merken. Nog niet, in ieder geval, omdat Sara haar waarschijnlijk zou proberen tegen te houden als ze wist wat de blondine van plan was. Cecille maakte haar vriendin nog een kopje fruitthee, drukte haar lippen tegen diens voorhoofd en sprak glimlachend dat ze snel weer terug zou zijn. Vreemd genoeg voelde ze zich niet schuldig dat ze niet meteen vertelde wat ze van plan was. Misschien omdat ze dat later zou doen of omdat ze oprecht dacht dat ze hiermee de geldproblemen goed kon maken. Hoe dan ook vertrok ze zonder zichzelf te verraden en ze wist niet of ze zich daar wel goed bij moest voelen. Toen ze eenmaal uit de deur was en die dichttrok, viel het schuldgevoel echter in als een bom. Arceus, waarom moest ze dit blijven doen?

Omdat ze geen andere keus had.

Sara zou haar anders niet laten gaan.

Cecille ademde diep in en zuchtte het op trillerige wijze weer uit. Er was nu geen weg meer terug. Ze wist waar ze zijn moest. Ondanks dat ze vannacht nog enorm lag te twijfelen, had ze wel al onderzocht waar ze terecht kon en dat was maar goed ook, anders had ze de hele middag nog moeten zoeken ook. Daar zat de blondine niet echt op te wachten – zeker niet met haar richtingsgevoel. Cecille besloot maar gewoon heen te gaan zonder nog verder na te denken. Het zou haar wellicht van gedachten doen veranderen en daar zat haar financiële status op zijn beurt weer niet op te wachten. De blondine beende niet veel later het goedkope hotel uit en keek zoekend om zich heen, waarna ze zich herinnerde dat ze hier naar links moest. Ze propte haar handen in de zakken van haar shorts. Voor ze vertrok had ze haar trainingskleding aangedaan, maar dat was niet om te trainen. Sara dacht waarschijnlijk van wel. Cecille had echter andere plannen.

Besluitend dat ze niet wilde verdrinken in haar gedachten, liet ze haar trouwe Tyrogue aan haar zijde verschijnen. Omdat ze in haar eentje naar een plek ging waar je niet in je eentje hoorde te komen, koos ze ervoor om haar pokémon als steun te gebruiken. Haar team wist nog nergens van, maar ze lichtte nu Sivar op z’n minst van haar plannen in. “Siv, ik ga zo meteen waarschijnlijk iets doen wat jij niet goedkeurt en ik wil dat je weet dat ik het ook heb afgezworen, maar ik kan op het moment niet anders, oké?” sprak ze hem toe tijdens hun wandeling. De Tyrogue had aan de sfeer die om zijn trainer hing al gemerkt dat er iets niet pluis was, maar hij had zich tot nu toe wijselijk stil gehouden. Nu, echter, hief hij vragend zijn hoofd op om haar aan te kunnen kijken. “Weet je nog dat ik je vertelde over die gevechten waar op gewed werd?” beantwoordde ze zijn vragende blik, al wendde ze de hare af zodat ze hem niet aan hoefde te kijken. Sivar fronste afkeurend, maar hij liet zijn afkeuring verder niet blijken. “Ik wil dat je weet dat ik het ook niet leuk vind, alright? Vroeger… Vroeger was anders. Nu doe ik het maar één keer. Voor het geld.”

Cecille waagde het om haar blik nu op haar partner te plaatsen. Hij leek nog niet helemaal tevreden te zijn, maar hij snapte op z’n minst waar ze vandaan kwam en hij geloofde haar op haar woord. Als Cecille hem beloofde dat ze niet meer verslaafd zou raken aan dit soort dingen, dan geloofde hij haar. Sivar vertrouwde haar niet voor niets blindelings. Daarom knikte de Tyrogue begrijpend, al sprak hij nog wel een woordje in zijn eigen taal. Zijn trainer begreep de vraag echter. “Beloofd,” reageerde ze op hem. Daar was hij meer dan tevreden mee en dat liet hij blijken door zijn poot naar haar hand te verplaatsen. Het bracht een glimlach rond haar lippen teweeg en ze overbrugde de afstand zelf door zijn poot in haar hand vast te pakken. Het voelde bijna als vanouds, zelfs al liepen ze vroeger niet naar een plek waar haast niemand durfde te komen.

De achterbuurt van Mauville was verbazingwekkend klein. Misschien kwam dat omdat ze Lumiose was gewend, maar ze had er wel wat meer van verwacht. Waar het niet aan ontbrak was hoe smerig de boel eruitzag, maar wat dat betreft was ze daarin ook flink wat gewend. Sivar niet en dat liet hij blijken door een heel vies gezicht te trekken. Cecille merkte het in haar ooghoeken op en begon te grinniken. “Blijf dicht in mijn buurt, oké? Je weet in deze buurten maar nooit…” Na dat gezegd te hebben, scheen ze zich heel goed te beseffen dat het misschien slimmer was als ze haar team tevoorschijn haalde. Zo kwam ze dreigender over en dat betekende ook dat mensen twee keer nadachten voordat ze op haar af kwamen. De blondine liep liever niet te koop met haar pokémon in een achterbuurt; Team Rocket kon hier net zo goed ronddwalen, alleen had ze geen andere keus. Daarom liet ze Daichi, Dahlia, Minnoo en Rolafro al snel uit hun pokéball. Isak hield ze liever op een veilige plek en dat was voor nu gewoon in zijn eigen pokéball. Voor zo’n kleintje was een plek als dit niks.

“Jongens, ik heb jullie vandaag heel hard nodig,” begon ze tegen het groepje van vijf. Ze keek even alert om zich heen om te zien of er nog pottenkijkers waren, maar dat bleek niet het geval. “Ik weet dat het niet het beste idee dat ik heb is, maar… Ik kan niet anders. Vandaag ga ik vechten voor geld en meestal gaat dat er hard aan toe. Het is vaak ook doorgestoken kaart, dus als jullie een oogje voor me in het zeil willen houden, dan zou ik dat heel erg waarderen.” De reacties varieerden. Minnoo was geschrokken door haar woorden; Daichi erg verbaasd en Dahlia keek met extreme walging. Rolafro was ook wel verrast, maar zij leek juist het meest accepterend van het stel. Dat kwam ook niet echt als een verrassing als je haar achtergrond naging. Cecille had de rest van de reacties wel verwacht en zuchtte daarom ook wat terneergeslagen. “Luister, ik weet het en ik heb hier ook heel lang over na moeten denken. Het kan gewoon even niet anders. Ik krijg maar geen baantje en ik had Sara beloofd dat ik de ziektekosten zou dekken, dus dat is wat ik ga doen.” Ervoor vechten was iets wat ze wel kon. Ze had ervaring en het was niet alsof ze beter wist. Nee, dit was misschien nog wel haar beste optie van alles.

“Dus ik ga dit met of zonder jullie doen. Hopelijk met.” Ze keek haar team verwachtingsvol aan. Minnoo en Daichi leken erg te twijfelen. Sivar en Rolafro hadden hun keuze al gemaakt en stapten naar voren met ieder hun manier om duidelijk te maken dat ze er voor hun trainer waren. Het was Dahlia die iedereen verbaasde door hetzelfde te doen, ondanks dat Minnoo en Daichi nog twijfelden. De overige Lucario en Blaziken keken elkaar aan en volgden toen vanzelf. Het verbaasde Cecille zo erg dat ze even nodig had om het te verwerken. De tranen dreigden zich in haar ogen te vormen, maar ze wist zich nog in te houden. “Wow, jongens, dit…” Ze zuchtte, vermande zich en keek toen op met een brede, dankbare glimlach. “Dank jullie wel.” Cecille was niet van plan om ze teleur te stellen. Ze ging verdorie haar best doen om er geen grote bende van te maken en dat prijzengeld binnen te slepen.

Na dat gezegd te hebben, wendde de blondine haar blik af. Ze focuste zich nu op de bar waar ze origineel voor de gevechten heen wilde. Ze had geruchten gehoord dat het bijna elke dag raak was en aangezien ze niet echt kon wachten op de avond tot de rest van de bars op gang kwamen, besloot ze hier maar een kijkje te nemen. “Oké, wel, houd jullie ogen goed open,” sprak Cecille resoluut tegen haar team. Ze gaf haar schoudertas met spullen aan Dahlia, wie het stevig vasthield omdat ze wist dat Isaks pokéball daarin zat, en ging toen vastberaden op de deur af. De ramen waren in ieder geval dichtgetimmerd om gluurders en politie op een afstand te kunnen houden, want zo was van buitenaf tenminste niet te zien wat er achter slot en grendel gebeurde. Of in dit geval achter de bardeuren.

Haar twee Lucario merkten op dat ze nerveus was. Cecille wist het zelfs voor Sivar te verbergen, maar het was waarschijnlijk aan haar aura te voelen. Ze besloot er zelf niet echt bij stil te staan, want hoewel het al een tijd geleden was dat ze dit had gedaan, wist ze dat zoiets alleen maar in de weg zou staan. De gevolgen flitsten wel even door haar hoofd, maar daar bleef het verder bij. Die drong ze namelijk naar het verste hoekje van haar gedachten. Ondanks dat duwde ze met trillende handen de deuren open en liep ze naar binnen, gevolgd door haar kleine leger aan vechtpokémon. Het viel haar meteen op dat het al vrij druk was. Iedereen stond in het midden van de bar. Daar stond tevens ook de ring geplaatst – dat verklaarde meteen waarom iedereen zich daar bevond. De bar zelf stond in de linkerhoek gedreven en nam de minste plek in beslag. Hier en daar stonden tafeltjes met stoelen geplaatst, waarschijnlijk voor wanneer er geen gevechten bezig waren, maar ze leken al een lange tijd niet meer gebruikt te zijn.

Cecille moest even wennen aan die sterke geur van alcohol, zeker wanneer het gemengd ging met tabak. De dikke rookwolk die in het gebouw hing kon haast niet gezond zijn. Ze hoopte maar dat het verderop meeviel, anders had ze misschien nog wel een probleem tijdens de gevechten. Het leek haar niet echt fijn om ineens last te krijgen van haar ogen wanneer je op het punt stond een vuist op te vangen. De blondine wuifde even met haar hand in een poging om de rook weg te krijgen, maar het was tevergeefs. Het baande zich een weg om haar hand heen en bleef daaromheen cirkelen tot er geen beweging meer was. Cecille fronste. Dit was niet precies hoe ze het zich herinnerde, maar misschien kwam dat omdat ze er vroeger gewoonweg niet op lette. Ze werd gedreven door adrenaline en voelde zich ontzettend machtig in die tijd. Een plek als deze was toen haar tweede thuis geworden, iets wat nu haast afschrikwekkend leek.

“Blijf dicht bij me,” sprak de blondine nogmaals waarschuwend tegen haar team. Ze richtte haar paarse kijkers op de ring en besloot om zich alleen op haar doel te focussen. Met een snelle wuif van haar hand naar Dahlia kreeg ze haar tas weer even terug, waar ze een bekend voorwerp uit toverde en toen de tas weer teruggaf. Het was haar oude bit. Die had ze al een flinke tijd niet meer gebruikt, maar nu mocht het dan eindelijk het daglicht weer zien. Voor zover het dat kon in haar mond, in elk geval. Ze besloot hem echter nog niet in te doen en hem gewoon vast te houden, want het belette haar weleens van het praten als ze hem in gebruik nam. Cecille stapte op haar nieuwe doel af en wist daarmee een aantal vragende blikken naar zich toe te trekken, al had ze geen flauw idee of het door haar houding of haar team kwam. Het gevecht dat zonet nog gaande was toen ze binnenkwam, was kennelijk al ten einde. Dat was wel te horen aan de commentator zijn woorden.

“Oké heren! Wie durft deze slangenman voor eens en voor altijd op zijn nummer te zetten? Of zijn we bang om juist op onze nummers te worden gezet?”

Heh. Een uitdaging. Cecille grijnsde en klom meteen op de verhoging van de ring. Hiermee trok ze de aandacht van de man met de microfoon, wie midden in de ring stond te cirkelen. Haar team wist zich rustig een weg naar voren te werken, zodat ze makkelijk bij Cecille konden komen als ze dat nodig had. Sommigen keken de pokémon met een scheef hoofd aan, anderen besteedden er totaal geen aandacht aan. “Ik? Bang?” proestte de blondine het toen uit. Ze keek met een gevaarlijke blik in haar ogen naar de magere man in de hoek van de ring, ervan uitgaande dat hij haar tegenstander zou worden. “Laat me niet lachen.”

De commentator was even van zijn stuk gebracht. Cecille dacht graag dat het door haar woorden kwam, maar ook zij wist dat het waarschijnlijk aan haar verschijnsel lag. Ze had namelijk nog niet zo snel een andere dame opgemerkt. “Oh, blijkbaar had ik me net vergist,” bracht de microfoonman uiteindelijk uit. “Dame en heren,” verbeterde hij zichzelf. Een grijns van oor tot oor brak door op zijn gezicht, terwijl zijn blik naar het publiek gleed. Schijnbaar vond hij dit erg leuk, want de twinkeling in zijn ogen ontging de blondine niet. “Wat zeggen jullie ervan? Laten we haar lachen of mag ze meedoen?” De mensen om hen heen begonnen te juichen; een teken dat Cecille ongestoord de ring mocht betreden. Soepel boog ze wat voorover om tussen de touwen door te kunnen kruipen, terwijl ze de bovenste juist omhoog hield met één hand. Glimlachend keek ze de commentator aan, wie haar hoffelijk in de ring verwelkomde. “Het gebeurd niet vaak dat we een dame te gast hebben,” sprak hij wat opgelaten. “Zeg eens, wat is je naam?” De blondine wist dat ze een stagenaam kon kiezen als ze daar de behoefte voor voelde, maar ze was hier niet om een naam op te bouwen. Ze was hier voor het geld. “Nou, beste man, lang niet elke dame heeft zo hard geld nodig als deze,” begon ze nonchalant, alsof het haar geen grote zorgen bracht dat ze diep in de shit zat. Diep genoeg om haar gezicht hier te vertonen, in elk geval. “Cecille,” vervolgde ze daarna.

De man begon te lachen. “Dan ben je naar de juiste plek gekomen, Cecille,” vertelde hij haar met een brede grijns. Het zag er allemaal heel vriendelijk uit, maar ze had zelf ook wel door dat het allemaal gespeeld was. Zijn glimlach was nep, zijn vriendelijke toon zou zo meteen compleet omslaan en hij zou morgen vast en zeker vergeten zijn hoe ze nou echt heette. Hij was gewoon een gastheer die zijn publiek moest entertainen. Het draaide uiteindelijk allemaal om de centen. “Ik zal jullie maar niet verder ophouden met jullie date,” vertelde de man toen, waarna hij zich inderdaad tot het publiek wendde en enthousiast werd. “Tijd om te vechten!” Cecille kon nog net een huivering weerstaan, want ze was hier zeker niet voor een date en al helemaal niet met de gasten van deze plek. Bovendien vond ze het heel erg vervelend dat er over dates werd gesproken puur en alleen omdat zij er nu was. Belachelijk.

De regels werden niet uitgelegd. Daar was de blondine al vanuit gegaan, maar gelukkig herinnerde ze zich nog hoe dit in zijn werk ging. Er waren eigenlijk bijna geen regels. Bijna alles was toegestaan, behalve wapens mee de ring in nemen. Als er echter iets in de ring werd gegooid door het publiek… Tja, dan was het uiteraard toegestaan om dat te benutten. Voor de rest was het heel simpel; je vocht door tot één van de twee niet meer kon of opgaf. Alle vechtstijlen waren daarvoor toegestaan, zelfs gewoon meppen en trappen. Cecille deed haar bit alvast in en klemde toen haar kaken op elkaar. De slangenman kwam haar kant al opgelopen, want zij stond al midden in de ring, en zei nog wat tegen haar, maar daar had ze geen oren naar. Het enige waar ze aan dacht was het prijzengeld van de weddenschappen.

“Hebben jullie al gewed? Nee? Jammer dan, het gaat nu van start!”

Ze hoorde de woorden van de commentator wel, maar ze kreeg de tijd niet om het te laten bezinken. Zodra hij het woordje ‘nu’ had laten klinken, hoorde ze heel veel gejoel en gejuich. Haar nekharen gingen ervan rechtop staan en ze werd een stuk alerter, maar tot haar ongenoegen viel de slangenman niet aan. Waarom dat was kon ze niet bevatten. Wat ze wel kon doen was hem in zich opnemen. Hij was erg mager en leek helemaal niet het type voor gevechten als dit, maar ze wist dat uiterlijk niets hoefde te zeggen. Als slangenman was hij vast erg lenig, dus moest ze goed opletten dat ze wel echt rake klappen kon uitdelen. Toen ze klaar was met inschatten, had hij nog steeds geen spier bewogen. Hij keek op zijn beurt haar juist inschattend aan en dat zorgde ervoor dat er een soort staarwedstrijd ontstond. Dat vond het publiek natuurlijk niet intens genoeg, dus ging het gejuich dat er al te horen was snel over in gejoel. Het werkte Cecille op de zenuwen. Concentreren was nooit haar ding geweest, dus kon ze het niet helemaal blokkeren, ondanks haar pogingen om het wel te doen.

Daarom maakte ze de fout door te doen wat het publiek wilde. Zij deelde de eerste klap uit en hapte daarmee toe bij haar tegenstander. Haar vuist suisde met zoveel kracht ze kon opbrengen op hem af, maar hij ontweek het soepel en stapte naar haar zijkant, waar hij zijn voet in haar zij plantte en krachtig van zich af duwde. Cecille wankelde opzij en verloor haast haar evenwicht, maar wist zich door de plaatsing van haar voeten nog te redden van een val. Boos keek ze op, waarbij ze een verdwaalde pluk van haar blonde haren aan de kant blies zodat het niet meer in haar gezicht hing. Oké, dus hij was er zo één. Prima. De blondine viel terug in haar oude vechtpatroon en liet zich leiden door haar woede. Dat was natuurlijk waar haar tegenstander op hoopte. Telkens als ze met een vuist of een voet toesloeg, dan ontweek hij het met gemak en gebruikte het tegen haar. Cecille kon het echter niet helpen. Zeker niet wanneer hij tussen haar benen door bukte en haar in haar rug aanviel. Het waren nooit harde klappen – het was juist net krachtig genoeg om haar misschien van haar voeten te werken als ze geen evenwicht had. Gelukkig lette ze wel genoeg op de plaatsing van haar voeten, waardoor het niet makkelijk was om haar neer te krijgen met een simpele duw trap. Het gebrek aan pijnlijke stoten of trappen liet haar echter beseffen dat hij niet serieus over haar dacht.

Hij was met haar aan het spelen.

Cecille klemde haar kaken weer op elkaar. Wie dacht hij wel niet te zijn? Ze balde haar vuisten opnieuw, ditmaal uit woede, en probeerde een nieuwe plan van aanpak te verzinnen. Haar lila ogen gleden voor een moment over haar team, waardoor ze de veroordelende blik van Dahlia zag. Die was blijkbaar niet blij met de blondine haar huidige aanpak, maar Cecille had geen flauw idee hoe ze het anders moest doen. Brute kracht scheen niet te werken en dat was wel hoe ze het voorheen altijd had gedaan. Toen werkte het wel. Die gedachte maakte haar boos. Was ze zo erg afgezwakt dat ze zelfs zichzelf niet meer kon evenaren?

Woedend stormde ze weer op de slangenman af, haar vuist geheven om hem daarmee te kunnen raken. Hij ontweek haar echter op zo’n manier dat hij langs haar afstapte en ze met de ruggen naar elkaar stonden. Het was precies op dat moment dat haar ogen groot werden. Niet van paniek, maar van besef. Ze was zo druk bezig met Dahlia’s reactie op haar gevecht, dat ze iets belangrijks was vergeten. Het verschil met vroeger en nu was dat ze meer geleerd had qua technieken en die toe kon passen. Ze hoefde zich helemaal niet te focussen op brute kracht. Ze moest zich focussen op de verschillen in technieken die ze had geleerd, zodat ze haar tegenstander kon verrassen. Daarom had Dahlia zo gekeken. De Lucario probeerde al heel lang te laten zien dat ze zich daar niet op moest focussen.

Haar realisatie leek heel lang te duren, maar in werkelijkheid was het slechts één honderdste van een seconde. Daardoor was ze nog net op tijd met het heven van haar voet en zich snel maar krachtig om te draaien, waardoor ze haar tegenstander een harde trap tegen de zijkant van zijn gezicht gaf. Die zag dit niet aankomen en kon ook niet uitwijken, waardoor hij naar achteren wankelde zodra hij werd geraakt. Cecille had geen flauw idee hoe hij haar had willen aanvallen, maar die poging was nu dus grandioos mislukt. Zijn verraste gezicht was al genoeg om een grijns op haar gelaat te toveren, maar hij leek ook nog oprecht pijn te hebben door die klap tegen zijn wang. Zijn hand rustte immers nu op die plek. De blondine was trots op haar prestatie en hief haar vuisten weer tot haar gebruikelijke vechthouding, klaar om opnieuw aan te vallen. Dit alles scheen toch wel effect op haar tegenstander te hebben, want hij was ineens een stuk serieuzer. Dat deerde Cecille echter niet, want nu kon ze tenminste genieten van dit gevecht. Nu stonden ze op gelijke voet.

Ze ontweek zijn aanvallen net zo soepel als hij haar net had kunnen ontwijken. In het begin leek het alsof hij haar probeerde uit te putten, maar nu was hij op een hele andere tactiek overgegaan. De blondine kon niet echt raden welke dat was en dat liet haar verder ook koud. Ze lette nu een stuk beter op het gevecht zelf in plaats van alle tekenen die haar het bloed onder de nagels uithaalde, waardoor ze ook sneller en beter aan de kant kon duiken voor inkomende aanvallen. Ze had echter niet gezien dat hij het vuil probeerde te spelen door haar dicht tegen zich aan te werken en haar vervolgens onderuit probeerde te helpen met een vlugge klap in haar knieholte. Cecille zakte door haar knieën en kwam met een plof op de vloer terecht. Het leek nu alsof ze de slangenman ten huwelijk probeerde te vragen, maar dit was een hele gevaarlijke positie. Daar was hij ook zeker op uit, want de blondine zag al dat hij zijn voet hief om haar tegen haar hoofd te trappen. Wilde hij wraak nemen?

Dat ging ze natuurlijk niet toestaan. Cecille vond al snel haar balans en wist de trap met haar onderarm te blokkeren. Ze hield zich echter niet in en haalde vervolgens met haar vuist uit, recht op een plek waar het bij mannen heel erg pijn scheen te doen. Ook dat had hij niet aan zijn komen, waardoor haar slag raakte en hij niet veel later zelf door zijn knieën zakte. Hij plofte zijwaarts op de grond neer en bleef daar liggen piepen van de pijn, terwijl de blondine grijnzend omhoog kwam en op haar tegenstander neerkeek. Het leek er niet op dat hij nog op ging staan. Dat de commentator het hele gevecht door zijn eigen commentaar had geleverd had ze niet eens gehoord – wat aangaf dat ze zich blijkbaar toch een beetje kon concentreren. Ze hoorde hem pas weer roepen toen het gevaar was geweken.

“Ongelofelijk heren! Dit is een echte dame met pit! Wie had gedacht dat zij als winnaar uit de bus zou komen?!” Het was allemaal overdreven natuurlijk, maar Cecille voelde zich toch een beetje op haar teentjes getrapt. Om dat te compenseren, plantte ze trots haar handen in haar zij en keek haar team met een grijnsje aan. Sivar en Rolafro juichten haar toe en Dahlia gaf haar een kort knikje om te laten blijken dat ze het goed had gedaan, maar Daichi en Minnoo gaven nog geen kik. De Blaziken was veel te nerveus om hiervan te kunnen genieten. “Zijn er mensen die het durven op te nemen tegen onze blondine?!” Dat trok Cecille’s aandacht. Ze wist niet hoe ze zich erbij moest voelen dat ze nu al bij de vechters hier hoorde, maar het bracht haar wel terug naar eerdere tijden. Was het echt zo makkelijk? De blondine was te druk met haar gedachten bezig om te merken dat iemand de ring in kwam gesprongen. De slangenman was ook opeens verdwenen, maar ook dat ontging haar even.

Pas toen ze merkte dat er iemand vlak achter haar stond en er iets in een zware stem werd geroepen, schrok ze op uit haar gedachten. Cecille kon het niet laten om strak voor zich uit te blijven kijken en haar hand naar achteren te laten tasten, zodat ze kon voelen hoe groot de persoon was. Zijn schouders kwamen ongeveer tot waar haar hoofd stopte en zo te merken was het een vrij brede man. Schaapachtig draaide ze zich naar hem om en kwam tot de conclusie dat het om een gespierde worstelaar ging. Oh shit. Hij had schijnbaar door dat ze een beetje uit het veld was geslagen, want hij keek haar met een hele brede grijns aan en spande zijn spieren aan om het er even in te wrijven. Cecille trok met liefde dat masker van zijn hoofd en duwde het nog liever zijn strot door, maar het startsein was nog niet gegeven, dus weerhield ze zich daarvan.

De twee gingen klaar staan. Haar nieuwe tegenstander had er kennelijk geen problemen mee om te trash talken. De blondine negeerde het zo goed ze kon, maar ze kon het niet helpen om haar bloed te laten koken van woede. Ze besloot die energie echter in het vechten te steken en niet in het laten afbranden van haar korte lontje. De commentator gaf toen het startsein en voor ze het wist stormde de worstelaar op haar af. Cecille’s lichaam reageerde haast automatisch hierop door net zo soepel als haar Blaziken opzij te stappen, waardoor het net leek alsof zij de matador was en de worstelaar de stier. Ze stond er eigenlijk zelf versteld van, vooral toen haar tegenstander zich tegen de touwen van de ring aan werkte. Huh. Cecille besloot er gebruik van te maken door allebei haar handen te heven in de gevechtshouding die Minnoo haar een tijdje terug had geleerd. Ze was eigenlijk nog niet zo goed met baguazhang, maar het kwam nu eigenlijk heel goed van pas tegen een worstelaar.

De man schudde de verwarring van zich af en richtte zich kwaad op de blondine. Ondanks de woeste blik in zijn ogen, bleef Cecille kalm. Sure, het ging hier om iemand die waarschijnlijk het dubbele van haar woog en hij was best angstaanjagend met zijn hoeveelheid spieren, maar ze probeerde daar geen aandacht aan te schenken. Als ze hem zo kon blijven ontwijken, dan was er niks aan de hand. Helaas ging het haar een tweede keer niet zo goed af en werd ze tegen de rand van de ring gewerkt, recht tegen één van de palen die de touwen omhoog hield. Een kreun van pijn verliet haar mond en ze zakte bijna door haar knieën naar de grond, maar ze weigerde zich op die manier gewonnen te geven. Bovendien was het onmogelijk om in elkaar te zakken omdat de worstelaar haar vasthield. Cecille wilde hem alleen al een klap verkopen omdat zijn gezicht wel erg dichtbij haar borstkast zat. In plaats daarvan nam ze gebruik van hun houdingen, klemde ze haar handen in elkaar tot één grote vuist en sloeg hem in de rug van zijn nek, ongeveer waar zijn rug eigenlijk begon.

Het was meer het verrassingseffect dat zijn werk deed, want zulke spieren konden wel wat meer kracht hebben, maar desondanks liet hij haar meteen los. De blondine duwde hem van haar weg en hief zichzelf weer helemaal overeind. Ze hield haar handen op de baguazhang manier voor zich, wachtend tot hij weer toe zou slaan, terwijl ze nadacht over hoe ze hem zou kunnen verslaan. Hij was sterk. Haar eigen brute kracht was niks vergeleken de zijne, dat was wel te zien aan de spiermassa die hij had. Om nog maar te zwijgen over zijn brede bouw. Zijn hele lichaam werd vast beschermd door zijn eigen spieren, mits hij die aanspande. Hij had een haast ondoordringbaar schild voor haar.

Een ondoordringbaar schild dat over zijn hele lijf zat… Op zijn gezicht na.

Cecille ontweek zijn inkomende aanval door soepel opzij te stappen en bleef toen om hem heen cirkelen. Misschien kon ze hem hiermee verwarren en kon ze beter inschatten wanneer ze zelf toe zou kunnen slaan. Het publiek wist overduidelijk niet helemaal wat ze moesten denken hiervan, maar de meesten vonden dit een leuker gevecht dan de vorige. De blondine kon het ze niet kwalijk nemen. Dit was vast een stuk spannender om te zien. De worstelaar had in ieder geval geen argwaan, want hij kwam al snel weer op haar afgestormd. Blijkbaar wilde hij haar koste wat het kost weer te pakken krijgen, maar daar wilde ze zelf niks van weten. Behendig stapte ze opnieuw aan de kant, om hem vervolgens een flinke mep tegen zijn kaak te verkopen. Ondanks haar inschattingen was het een harde klap voor beide partijen, waarbij Cecille meteen met haar hand wuifde om de pijn te verzachten. “Damn, dat noem ik nog eens een hard hoofd,” mompelde ze tegen zichzelf, terwijl haar tegenstander zich probeerde te herpakken.

Hij was boos. Bozer dan hij net al was. Toen de blondine in zijn ogen keek, vroeg ze zich af of ze ook wel eens zo naar haar sparring partners en tegenstanders had gekeken. Ze hoopte eigenlijk van niet, want hoewel ze niet gauw bang was, moest ze toegeven dat die blik haar een beetje wist te intimideren. Daarom kon ze hem dit keer ook niet ontwijken en werd ze volop in haar maag getackeld. Cecille voelde dat het zuurstof uit haar longen werd geperst en had de kracht niet om zich staande te houden, waardoor ze achterover op de grond viel en voor een moment op haar rug bleef liggen. De worstelaar maakte daar uitgebreid gebruik van door bovenop haar te gaan zitten, zodat ze niet meer weg kon komen als ze probeerde te ontsnappen. Haar armen werden vastgezet onder een knie of een ferme handgreep, terwijl hij zijn vrije hand balde tot een vuist om de toegedane schade terug te kunnen kaatsen. Cecille kon het niet ontwijken, dus voelde ze al snel een stekende pijn in haar wang omdat zijn vuist in contact kwam met de zijkant van haar gezicht. Automatisch liet ze haar hoofd meeveren om de klap te kunnen verzachten, maar het deed hoe dan ook ontzettend veel pijn.

De bit die het voor haar tanden moest verzachten schaafde langs haar tandvlees, waardoor een sterke, metalen smaak haar overspoelde. De blondine hoefde niet te checken of het bloed was. Die smaak vergat je niet snel en herkende je uit duizenden. Versuft richtte Cecille haar blik op de worstelaar, terwijl haar hoofd langzaam terug naar zijn vorige positie bewoog. De klap had in ieder geval haar wang op het moment verdoofd, want buiten de pijnlijke steek die ze voelde, leek het juist alsof ze daar nu verlamd was. Haar zicht verscherpte zich toen ze zag dat de worstelaar nog een keer wilde toeslaan met zijn vuist, waarbij ze haar hoofd net op tijd opzij kon bewegen. Zijn knokkels maakten kennis met de harde ondergrond van het plateau, waardoor zijn grip wat verslapte en hij zijn tanden over elkaar heen knarste om die pijn te negeren. Cecille, die wel geschrokken was met hoe dichtbij zijn vuist langs haar had af geraasd, maakte daar nu gebruik van door haar bovenlichaam in een razendsnel tempo omhoog te krijgen.

Dit kon ze nu maar één keer doen. Hierna werkte het waarschijnlijk niet meer als verrassing. Ze trok haar hoofd naar achteren en gooide die vervolgens met een hoop kracht naar voren. Haar voorhoofd maakte contact met zijn neus. Het was haar bedoeling geweest om hem hiermee van zich af te krijgen, maar ze deed zichzelf hier ook flinke pijn mee. In tegenstelling tot hem, echter, kon ze zich er nog net van weerhouden om het niet uit te kermen. Cecille liet zich weer achterover vallen, ving zich op met haar elle bogen en keek toe hoe de worstelaar zich van haar af werkte. Zijn handen zaten over zijn neus heen gevouwen, maar dat weerhield het bloed er niet van om naar de grond te druppen. De blondine trok een vies hoofd toen ze een bloedstraaltje tussen zijn vingers door zag glippen. Damn, ze had hem best hard geraakt dan. Dat weerhield haar er echter niet van om door te gaan, want ze had nog niet gewonnen en nu ze hem een kopstoot had gegeven, riskeerde ze flinke hoofdpijn. Dat betekende dat ze dit maar beter snel achter de rug kon hebben, wilde ze niet afgeleid raken door de scherpe steken in haar hoofd. Nu viel dat nog mee.

Cecille kwam snel overeind en cirkelde weer om de man heen. Ze had niet gedacht dat hij nog bozer kon kijken – maar nu keek hij haar als een echte roofdier aan. Het zorgde ervoor dat ze zich ongemakkelijk voelde. Ze liet zich echter niet klein krijgen en beantwoordde zijn boze blik met een waarschuwende van haarzelf. Hij kwam niet op haar afgestormd zoals voorgaande keren; in plaats daarvan probeerde hij het bloed onder zijn neus weg te vegen met zijn onderarm. Het werkte niet, natuurlijk, want het stroomde er nog altijd uit. Cecille besloot er geen aandacht aan te besteden. Zij koos er juist voor om het af te maken. Dit keer was zij het die op haar tegenstander afstormde. Zodra ze in de buurt was hief ze haar knie om hem in zijn maag te kunnen raken, maar hij pakte haar bij haar onderbeen vast en wist haar hiermee tegen te werken. Cecille ging daar echter op in door zijn sterke grip nu als afzet te gebruiken, waardoor ze nog hoger kon komen en hem een knietje in zijn gezicht kon geven.

De worstelaar tuimelde achterover en liet haar onderbeen meteen los. De blondine struikelde achterover, maar wist zich ondanks dat toch nog te redden van een val. Haar tegenstander niet, want die liet zich achterover in de touwen vallen en kneep zijn ogen stijf dicht. Waarschijnlijk had ze hem heel hard geraakt – al had ze zelf het besef daar niet van. Cecille had niet op haar kracht gelet toen ze haar knie had geheven. Ze probeerde het meeste van deze gevechten zelfs uit haar geheugen te blokkeren door niet helemaal op haar handelingen te letten. Het was instinct die het overnam en het was instinct waar het allemaal mee ten onder ging. Hierna zou ze haar gezicht nooit meer in een club als deze laten zien.

De man stond niet meer op. Dat had de commentator zelf ook wel begrepen. Het gejuich van het publiek ontging haar compleet, haar blik strak op de worstelaar gericht. Een bezorgde frons dreigde zich op haar gezicht te tonen, maar ze kon zichzelf daar nog net van weerhouden. Deze mensen mochten haar gevoelige kant niet zien. Dat zou haar duur komen te staan. Gelukkig waren er wel anderen die de worstelaar uit de ring hielpen en hem naar een klein kamertje bij de bar brachten. Cecille had het nog niet eerder opgemerkt, maar er stond een vervaagd, rood kruis boven de deuropening geschilderd. Daar werden deelnemers dus opgeknapt – of daar mochten ze zichzelf opknappen. De blondine had geen idee hoe het hier werkte. Meestal moest je dat zelf doen met de materialen die daar lagen. Doordat ze was afgeleid met dit voorval, kreeg ze niet mee dat er een nieuwe deelnemer in de ring werd uitgenodigd. Ze negeerde de commentator voor het grootste gedeelte aangezien hij voor meer afleiding zorgde en bovendien begon de hoofdpijn die ze net had opgelopen enorm op te spelen. Wie weet hield ze dit gevecht wel niet meer vol…

Afwezig drukte Cecille haar dominante hand tegen haar voorhoofd, waarmee ze haar rechteroog met het ledemaat afdekte. Shit, ze had nu echt spijt van die kopstoot. Als ze dat echter niet had gedaan, dan lag ze er misschien nu wel uit. Die worstelaar had haar immers flink tegen haar kaak geslagen. Was het niet voor haar bit, dan was ze wellicht een tand verloren. Cecille’s aandacht werd getrokken door de volgende man die de ring in kwam gestapt. Deze koos er kennelijk voor om zichzelf al kenbaar te maken voor haar, in tegenstelling tot haar vorige tegenstander. De blondine bekeek hem van top tot teen en merkte meteen al op dat hij een probleem ging vormen. Ondanks dat hij niet zo groot en breed was als zijn voorganger, had hij duidelijk spieren gekweekt. Ze kon niet inschatten wat zijn vechtstijl was, maar dat was ook niet nodig om te weten dat dit een taaie zou worden. Cecille zou echter Cecille niet zijn als ze de handdoek in de ring gooide en liet zich daarom ook niet kisten door zijn verschijnsel. De man was stiller dan zijn voorgangers. Hij grijnsde enkel uitdagend naar haar en hief zijn gebalde vuisten – waardoor de blondine kon zien dat hij geen vaste vechtstijl had. Het kwam haar in ieder geval niet bekend voor dat een vechtstijl die manier als beginstand had, dus bedacht ze zich dat ze misschien nog een kans maakte.

Was het niet voor die vervloekte hoofdpijn.

Verbeten wierp ze een blik op haar team, terwijl ook zij in haar kickbokshouding ging staan. Minstens de helft keken haar bezorgd aan, wetende dat hun trainer nu pijn leed, al was het maar vanwege het gezicht dat ze trok. Cecille wendde haar blik daarom al snel af. Ze kon zich niet gewonnen geven. Er was vast al veel gewed, maar het meeste van dat geld ging naar degene die gewed hadden en de eigenaar van de bar. Zij kreeg er maar een deel van, dus had ze waarschijnlijk niet genoeg opgebouwd om de ziektekosten te kunnen dekken. De blondine focuste zich daarom op haar derde tegenstander, wie schijnbaar stond te wachten tot zij een stap zijn richting op deed. Cecille weigerde, voornamelijk omdat haar hoofd haar anders zou vermoorden met hoeveel pijn het zou doen. Dit kon ze nu echt niet gebruiken…

Blijkbaar stonden ze zo lang stil dat het publiek er een beetje genoeg van had. Vanuit haar ooghoeken zag ze een projectiel hun kant op vliegen, welke niet veel later met een klap op de grond belandde, precies tussen de twee vechters in. Cecille en de man waren een beetje verbaasd door het abrupte verschijnsel, maar ze bekwamen al snel toen ze constateerden dat het om een gewone stoel ging. Een wapen. De blondine schoot naar voren om het ding te kunnen bemachtigen, want ze wist dat het foute boel was als de ander die in zijn handen kreeg, maar ze was niet snel genoeg. Zelf vond ze wapens maar vervelend en gebruikte ze die liever niet. Haar tegenstander dacht daar kennelijk anders over. Hij hief de stoel tot ver boven zijn hoofd en omdat Cecille daarnet had getracht het ding op te rapen, stond ze erg dicht in zijn buurt. Te dicht om nog te kunnen vluchten. Ze zou waarschijnlijk ook niet kunnen ontwijken met het bereik dat hij had, dus zat er nog maar één ding op. Met haar rug gebogen leunde ze zo ver mogelijk bij de man weg, proberend de klap zoveel mogelijk met haar rug op te vangen. Ze beschermde haar hoofd met haar onderarmen en wachtte de klap af, die sneller kwam dan ze had verwacht. Cecille wankelde naar voren en verloor hierbij haar evenwicht, waardoor ze terug naar de grond viel en versuft bleef zitten.

Ze raakte in paniek. De blondine wist dat dit foute boel was. Hij zou nu waarschijnlijk in blijven slaan met zijn stoeltje en dat kon einde oefening betekenen. Ze moest van dat ding af zien te komen, maar ze kon niet nadenken omdat de hoofdpijn haar echt teveel begon te worden. Fronsend keek ze op, merkend dat de man al lang klaar stond om nog een keer toe te slaan met zijn verkregen wapen. Cecille’s instinct nam het over toen het ding neer dreigde te komen en rolde aan de kant, waarmee ze het gevaar wist te ontwijken. De grond was natuurlijk een stuk harder dan haar lichaam en omdat het al een flinke klap had gehad, spatte het hout uiteen toen er contact ontstond tussen de stoel en de vaste ondergrond. Cecille schermde wederom haar gezicht af voor rondvliegende splinters en kwam vlug overeind, waarna haar blik op haar tegenstander viel. Die was niet zo blij nu zijn geliefde stoeltje kapot was, maar helaas had hij wel nog een stoelpoot in zijn hand en ze wisten allebei dat zoiets ook rake klappen kon uitdelen.

Hij liet er dan ook geen gras over groeien en kwam meteen haar kant opgestormd, stoelpoot geheven om flink uit te kunnen halen. De blondine blokkeerde het voorwerp zo goed en zo vaak ze kon, proberend de man zijn aanval terug te kaatsen als ze een opening zag. Hun vuisten en de houten poot waren razendsnel in de weer en voor ze het wisten hadden beide partijen flink wat klappen uitgedeeld. Cecille begon de uitputting te voelen. De hoofdpijn werd haar teveel en ze zweette zich kapot, maar ze was nog niet van plan om de handdoek in de ring te gooien. Er moest een manier zijn om deze kerel te vellen, dat kon gewoon niet anders…

Hij presenteerde het zelf al op een dienblad, want hij deed weer een poging tot aanvallen. De blondine liet zich leiden door instinct en viel dit keer niet haar tegenstander aan, maar zijn wapen. Met een snelle slag van haar vlakke hand brak het hout door midden en verbaasde ze de man zo erg dat ze zijn stoelpoot van hem af kon pakken. Cecille besloot toen wraak te nemen door met elk deel van de poot terug te slaan en gooide vervolgens het gespleten hout naar achteren. Ze maakte het af met een harde kaakslag, die ervoor zorgde dat de man tegen de grond viel en kreunend van de pijn bleef liggen. De blondine keek op hem neer, vurig wensend dat zij ook even kon gaan liggen om te bekomen van de pijn die zij nu leed. Helaas was dat niet mogelijk. Ze keek op, richting haar team, en zag dat Dahlia niet tussen de aanwezigen stond. Toen Daichi haar verwarde blik opmerkte, wees hij naar de commentator. Cecille draaide zich om en zag toen dat haar Lucario de man aan het bedreigen was.

“Oké, oké! Een pauze van vijf minuutjes voor de dame!” sprak hij gehaast, de angst van zijn stem druipend. De blondine was nog steeds een beetje in de war, maar ze begreep het gebaar wel en kon het daarom niet laten om te grijnzen. Dahlia kwam de ring in en begeleidde haar toen naar de hoek waar de rest van de pokémon al op haar stonden te wachten. Haar Lucario had de tas hier net achtergelaten, want het was Sivar die haar het flesje water uit de tas aanreikte en Minnoo die haar een strip paracetamols gaf. “Bedankt,” sprak ze dankbaar tegen haar pokémon, waarna ze gretig het dopje van het flesje draaide en een gulzige slok nam. Pas toen haar dorst wat was gelest, koos ze ervoor om twee paracetamols in te nemen. Daichi gaf haar toen een handdoek om zichzelf wat af te drogen en daar maakte Cecille ook uitgebreid gebruik van. Met een zucht ging ze op de grond zitten. “Dit is veel intenser dan ik me herinner,” gaf ze toe. “Vroeger kon ik veel meer hebben, ofzo. Of juist minder. Ik weet het niet eens meer.” Nadenken deed pijn, dus deed ze dat maar niet meer. Herinneringen van haar vroegere gevechten hoefde ze toch niet. Zeker niet van die ene dag.

Sivar legde een geruststellende poot op haar knie. Hij zat al de hele tijd op de rug van Rolafro om iets van de ring te kunnen zien. Die verhoging maakte het niet makkelijk voor hem, maar gelukkig was de buffel zo vriendelijk om hem een handje te helpen. Op zijn beurt hielp hij nu zijn trainer. “Thanks. Zonder jullie zou ik niet ver zijn gekomen, denk ik…” Dat klonk vreemd voor minstens de helft van de aanwezige supporters, want ze deed zelf juist al het werk. “Jullie support betekent veel voor me. En als Dahlia geen pauze had gevraagd, dan was ik waarschijnlijk ingestort bij het volgende gevecht.” Cecille keek even om en zag dat de commentator haar kant op keek. Hij wees naar zijn pols om aan te geven dat de tijd bijna op was. Daarna draaide hij zich naar iemand anders, die schijnbaar net de ring in was geklommen. Was dat haar volgende tegenstander? Hij zag er… Excentriek uit. De blondine kon geen vechtstijl aan hem opmerken omdat hij geen stereotype was – of ze kende zijn stereotype niet eens. Haar vorige tegenstander had ook geen vechtstijl gehad, dus misschien hij ook wel niet.

Cecille besefte zich dat dit haar vierde gevecht ging worden. Aangezien ze ervaring had met hoe het er hier aan toe kon gaan, draaide ze zich terug naar haar team om hun aandacht te vragen. “Luister, ik weet niet hoeveel gevechten het er hier standaard worden, maar die commentator gaat me waarschijnlijk een hele ‘mooie’ deal aanbieden,” begon ze. De rest keek haar in afwachting aan. Ze had hun onverdeelde aandacht. “Het lijkt heel simpel, maar dat is het niet. Hij gaat me of de helft van de winst of alle winst aanbieden, mits ik mijn volgende tegenstander kan verslaan. Dat is de laatste waar ik dan tegen moet vechten, maar het is allemaal doorgestoken kaart, want dat gaat iemand van de zaak zijn.” Op zich was daar niet veel mis mee. Dat was gewoon hoe ze nog steeds staande waren in een achterbuurt als deze. Er zat echter meer achter. “Iemand die nog nooit heeft verloren en dus heel veel ervaring heeft of heel veel valsspeelt. Kunnen jullie een oogje in het zeil houden?” De pokémon knikten resoluut. Valsspelen was iets dat geen van hen tolereerde of goedkeurde en ze wisten dat hun trainer er een bloedhekel aan had.

Bovendien was het ontzettend laag. Cecille had last van haar hoofd en was ook erg uitgeput van haar voorgaande gevechten. Om haar af te schepen met een hersenschudding ging echt te ver. Helaas was dat wel hoe het er in deze wereld aan toe ging en dat begrepen ze, dus hielden ze hun ogen open om valsspelers eruit te kunnen plukken. Net op dat moment galmde de stem van de commentator weer door te ruimte; het teken dat de blondine haar pauze voorbij was en tegen haar vierde tegenstander moest vechten. De donkergekleurde man was schijnbaar bekend hier, want de commentator kende hem semi-goed. Goed genoeg om zijn naam te weten, in ieder geval. Cecille besteedde er vrij weinig aandacht aan, gaf haar spullen terug aan Daichi en wandelde rustig de ring weer in. Dahlia klom tussen de touwen door en nam plaats naast haar partner, haar rode ogen strak op het aankomende gevecht gericht. Ze voelde een energiek aura en dat was dit keer niet die van haar trainer.

In tegenstelling tot haar vorige tegenstanders leek deze persoon erg enthousiast. Hij maakte Cecille niet belachelijk – hij gaf haar juist het gevoel dat ze een legaal gevecht gingen starten. De blondine wist niet zeker of dit voor de schijn was of niet, maar ze liet zich niet zomaar te grazen nemen, dus besloot ze het kort te houden. Met een arrogant grijnsje maakte ze duidelijk dat ze niet met zich liet sollen en dat wakkerde het strijdvuur bij de ander aan. Beiden gingen in hun gevechtshouding staan. Het was toen dat Cecille de zijne wist te herkennen als Capoeira, dankzij twee van haar eigen pokémon. Dit ging waarschijnlijk verkeerd aflopen. Capoeira maakte gebruik van ritmische bewegingen en dat werkte erg afleidend voor iemand als haar. Bovendien was het vreselijk irritant om hem zo heen en weer te zien hupsen, terwijl hij letterlijk op dezelfde plek bleef staan.

Met een grom zette ze een stap naar voren en bracht haar tegenstander daarmee in beweging. Hij liet zich naar de grond zakken en balanceerde op zijn handen, waarbij hij uit haalde met zijn lange benen. Cecille deed een poging eroverheen te springen en zijn ledematen te ontwijken, maar hij stopte niet met zijn breakdance en dus werd ze al snel onderuit gehaald. Ze wilde vlug overeind krabbelen – alleen stond hij dat niet toe. Met een radslag raasden zijn voeten op haar af en omdat ze op de grond lag, kon ze het moeilijk blokkeren. Cecille spande haar spieren aan zodat het minder hard aan zou komen. Desondanks werd de lucht toch uit haar longen geperst toen zijn voeten in contact kwamen met haar buik. Kuchend rolde ze opzij en stond ze nu op handen en knieën, haar blik eerst op de grond gericht om op adem te komen. Vervolgens keek ze de man strak aan, terwijl ze haar kaken op elkaar klemde uit frustratie. Dat was vuil spel. Het was niet valsspelen, maar het was vuil en laag. De blondine kwam vlug overeind en hief haar vuisten. Hoe kon ze het beste zijn aanvallen blokkeren?

Een antwoord vond ze niet zo één, twee, drie. De hoofdpijn speelde hier een grote rol bij, want het leidde haar af van haar gedachten en bovendien werd ze nog steeds aangevallen door de donkere man. Ze belandde zeker nog vier keer op de grond en werd een paar keer vaker belaagd, waarbij één van die keren zijn dreads haar zicht blokkeerde en hij daar gebruik van maakte. Cecille was het spuugzat. Hoe kon je tegen iemand vechten die het van zijn benen moest hebben en jouw benen steeds aanviel? De blondine kreeg vaak de kans niet om zich te verdedigen, omdat hij onvoorspelbaar was en haar vrij vaak tegen de grond kreeg gewerkt. Ze vermoedde dat ze morgen enorm veel blauwe plekken ging hebben door dit gevecht en ze wist niet wat ze liever had; blauwe plekken of een gescheurde lip. Toen ze dacht dat ze hem eindelijk door had en zichzelf kon beschermen tegen zijn voeten, veranderde zijn been van koers en werd ze in haar gezicht geschopt. Cecille was al wat door haar knieën gezakt om haar eigen benen te kunnen afschermen van de aanval, maar dat zorgde er juist voor dat ze haar evenwicht verloor en opzij viel. Ze kon zichzelf nog net met haar handen opvangen.

De blondine knarste woedend met haar tanden. Ze kwam half overeind, voordat ze zag dat hij opnieuw op haar afkwam met een nieuwe aanval. Cecille bleef op haar knieën zitten en reageerde op de inkomende voet zonder na te denken. Met een gebalde vuist sloeg ze in op zijn enkel – en net op dat moment scheen ze zich te realiseren dat ze veel te veel kracht erachter zette. Hun ledematen suisden beiden naar de grond en stuiterden direct erna weer omhoog, waarbij ze zelf nog niet eens hoefde te luisteren om het bot te horen kraken. De blondine voelde het al omdat haar hand in connectie stond met zijn voet. Een misselijk gevoel overspoelde haar bij de realisatie dat ze zojuist zijn bot had gebroken en dat werd alleen maar erger toen ze zijn pijnkreet hoorde. Het publiek scheen het echter alleen maar leuk te vinden, want het gejuich werd luider en de commentator enthousiaster. Of verbeeldde ze zich dat? Cecille had geen flauw idee, maar ze stapte vlug bij de donkere man weg. Deze keek haar verbeten aan. Ondanks dat hij pijn leed en eigenlijk niet verder moest vechten, deed hij een poging om haar op eenzelfde manier te pijnigen als zij bij hem had gedaan. De blondine bood herhaaldelijk haar excuses aan, maar dat ging ongehoord. Ze had geen flauw idee hoe hij verder kon op deze manier en toch stond hij op om haar kant op te strompelen.

In plaats van zijn voeten, gebruikte hij nu zijn handen. Dat was meer dan begrijpelijk. Wat ze niet begreep was waarom hij nog door wilde vechten. Cecille keek om naar haar pokémon en zag meerdere variaties van geschokte gezichten, al kon ze niet opmerken of dat door haar actie kwam of door zijn doorzettingsvermogen. Ze wist dat ze hem moest uitschakelen, wilde ze winnen. De commentator zou alleen ingrijpen als het gevaarlijk werd en dat was niet het geval. Niemand zou sterven van een beetje pijn, zelfs niet als je erg veel pijn had door een gebroken bot. Cecille wilde echter niet verder. Vroeger zou ze er misschien niet naar hebben gekraaid als ze een bot had gebroken, maar nu was dat heel anders. Ze was hier niet voor de kick of voor de gevechten. Ze was hier alleen voor het geld. Als ze haar handen niet vuil hoefde te maken aan het bloed van anderen, dan deed ze dat liever ook niet. Schijnbaar had ze geen andere keus.

Tegen haar wil in ontweek ze zijn inkomende vuist en pakte ze hem bij de pols, waarna ze zijn arm boog en hem dwong om te draaien. Zijn arm drukte ze tegen zijn rug aan, terwijl ze zijn gekreun zo goed mogelijk uit haar gehoorgang probeerde te blokkeren. Met weinig kracht duwde ze hem vervolgens van zich af, waardoor hij zijn evenwicht verloor en voorover tegen de grond viel. De man kreunde, maar deed geen poging meer om op Cecille af te stormen. Het publiek werd wild. Ze vonden het schijnbaar heerlijk om mensen in pijn te zien. Zelf, echter, vond ze het niet zo fantastisch. Ze trok al een grimas toen ze het gekraak van zijn botten in haar hoofd herhaalde, laat staan om hem zo op de grond te zien. Gelukkig waren er wel mensen die hem uit de ring kwamen helpen, al was het maar omdat de commentator hen ertoe opdroeg.

De blondine keek haar team onzeker aan. Ze voelde zich langzaam weer het monster van vroeger en dat was juist het pad dat ze niet meer wilde bewandelen. Cecille wilde eigenlijk stoppen en dat had ze ook gedaan, was het niet voor de stem van de man die de afgelopen vier gevechten had bijgestaan met zijn woorden. “Heren, wat vinden jullie van het vertoon van ons blondje?” vroeg hij aan het publiek. Luider gejuich was hoorbaar. Het bracht Cecille dit keer niet de vreugde die ze vroeger zou hebben gevoeld. Het streelde haar ego niet meer. In plaats daarvan deed het pijn aan haar oren en zorgde het voor een flinke pijnscheut in haar hoofd. Haar verdiende loon voor wat ze die arme danser had aangedaan, als je het haar vroeg. “Ze doet het inderdaad prima, moet ik zeggen!” ging de commentator verder. Hij draaide er uiteraard erg omheen en dat werkte niet alleen bij de blondine op haar zenuwen. Haar pokémon begonnen er ook een hekel aan te krijgen. Dahlia en Daichi hadden echter geen oog voor de man met de microfoon. Zij merkten beweging op bij het achterste gedeelte van het publiek en dat kwam langzaam naar voren.

Aan zijn uiterlijk te zien was het de uitsmijter van de bar.

“Blondie, ik zal je eens wat zeggen.” Ondertussen was de commentator naar Cecille gelopen en legde hij nu een arm om haar schouder heen. Het was dat ze te moe was om erop in te gaan, anders had ze hem meteen weggeslagen. Sure, ze had geen probleem met lichamelijk contact, maar van iemand als hem wilde ze het niet hebben. “Ik wil een dealtje met je sluiten.” En daar was het. De blondine keek subtiel – voor zover zij dat kon – om zich heen en zag Dahlia en Daichi toen een bepaalde kant op kijken. Het was hun waarschuwing voor Cecille, want ze hadden de vragende blik van hun trainer al lang opgevangen. Haar paarse ogen gleden naar het aandachtspunt van de Lucario’s en daar vond ze de uitsmijter. “Als je dit gevecht kunt winnen, dan geef ik je drie kwart van de winst. Wat zeg je daarvan?” De man keek haar doordringend aan en Cecille richtte haar aandacht weer op hem. “Wat is het addertje?” vroeg ze met een gespeelde grijns aan hem. Het klonk een beetje als gemompel door haar bit. Ze wist het addertje al, maar ze liet hem liever in de waan dat ze dit nog nooit gedaan had. Gelukkig trapte hij er wel in. “Als je dit verliest, dan is alles wat je tot nu toe hebt verdient voor ons.” Het was gemeen, maar deze wereld was gewoon hard. Cecille kon er nu nog voor kiezen om er met het prijzengeld vandoor te gaan.

Ze had geen idee wat het was. Een vlugge blik op de uitsmijter vertelde haar dat ze misschien nog wel een kans maakte als ze dat brute monster binnenin haar weer omarmde. Als ze weer zou vechten zoals vroeger, zonder na te denken over de gevolgen die het voor haar tegenstander kon hebben. Misschien was het wel het idee dat ze zoveel geld kon verdienen, want drie kwart van de winst was een enorme smak. Ze had geen flauw idee hoeveel het precies was, maar aan de opkomst van mensen te zien, dan was het wel een grote hoeveelheid. Sara en zij zouden daar vast veel mee kunnen doen – mits ze het zou winnen. Aan de andere kant was er wel het risico dat, als ze verloor, ze alle zuurverdiende centen kwijt zou zijn. Het maakte haar enorm aan het twijfelen en dat was eigenlijk niet wat het publiek, of de man die naast haar stond, wilde.

Cecille probeerde te ontdekken waar ze pijn had geleden en of het haar ging belemmeren van doorvechten. De hoofdpijn was één ding, maar ze had ook bloed geproefd daarstraks en haar spieren begonnen hier en daar ook te zeuren. Dat waren ongetwijfeld de bloeduitstortingen op plaatsen waar ze al eerder klappen had opgevangen. Cecille vond het echter niet nodig om zich hierdoor tegen te laten houden. Ze had wel ergere dingen gehad dan wat blauwe plekken. Bovendien was ze nu gewend aan die metalen smaak en hoofdpijn was iets dat ze wel vaker meemaakte. Daarom draaide ze haar hoofd naar de commentator en grijnsde dit keer gemeend. “Bring it on.” Dahlia en Minnoo zouden haar misschien vervloeken voor deze keuze, maar ze was voorbereid. Die uitsmijter was minder breed dan de worstelaar waar ze tegen had gevochten en dat pak dat hij aanhad belette hem om bepaalde bewegingen te maken. Ze kon hem vast wel hebben.

De man met de microfoon weerspiegelde haar uitdrukking met gemak en gebaarde langzaam naar de gespierde man die de ring inkwam. Het ging inderdaad om de uitsmijter van de bar. “Oh, kijk eens aan, het lijkt alsof onze eigen bewaking hier je uit wilt dagen. Dan ben je wel héél goed.” Cecille kon nog net de neiging weerstaan om met haar ogen te rollen. Waarschijnlijk wist iedereen hier al dat het geen toeval meer was. Zoiets werd namelijk vaker gedaan om al het prijzengeld zelf te kunnen behouden. Ze kende het systeem. Toch maakte ze er geen opmerking over en hield wijselijk haar mond. Ondanks dat haar gezond verstand en haar spieren aan het zeuren waren, ging ze de uitdaging toch liever niet uit de weg. Daar was ze een Skarsgård voor. “Is dat zo? Ik voel me vereerd,” grijnsde ze naar de uitsmijter. Zijn mondhoeken bleven omlaag en zijn uitdrukking was het beste te omschrijven als nors. Met hem zou ze dus geen vriendjes kunnen maken.

Hij legde zijn armen over elkaar heen en nam haar met een geheven wenkbrauw in zich op. “Ik heb gezien wat je met de vorige deed. Denk maar niet dat je daar de kans voor krijgt.” De blondine keek hem beduusd aan. Ze was alweer vergeten dat ze waarschijnlijk die man zijn enkel had gebroken, maar nu hij het er weer over had, sloegen de twijfels weer toe. Cecille kon het maar tot zover uit haar eigen systeem blokkeren. De uitsmijter haalde een pijnlijke wond opnieuw open. Haar grijns viel van haar gezicht en maakte plaats voor een serieuzere uitdrukking. Als hij het zo wilde spelen, vond ze dat ook goed. “Dat was ik ook niet van plan,” merkte ze simpelweg op, waarna ze haar vuisten hief om aan te tonen dat ze hier wel klaar mee was. Nu ze zichzelf niet meer kon afleiden met een gesprek, kon ze de hoofdpijn niet meer negeren. Cecille klemde haar kaken op elkaar, wachtend tot haar tegenstander ook een houding aan zou nemen. Dat deed hij echter niet en dus hield ze haar hoofd een tikje scheef. Speelde hij nou een spelletje met haar?

Ondertussen was de commentator alweer naar de kant gelopen, dus het was niet alsof ze niet konden vechten. De man met de microfoon gaf zelfs aan dat ze konden beginnen, maar de blondine weigerde dat te doen totdat ze een seintje van de uitsmijter kreeg. “Waar wacht je op?” vroeg deze ongeduldig aan haar, alsof het abnormaal was dat ze op hem aan het wachten was. “Ik dacht dat je wilde vechten.” Cecille snoof. Oké. Prima, ze had toch al besloten om zich niet meer in te houden. Met herwonnen energie en woede stormde ze op de man af, hief haar arm omhoog om uit te kunnen halen en draaide haar bovenlichaam, zodat ze meer kracht kon zetten. Toen ze echter in de buurt was om hem neer te kunnen maaien, greep hij haar bij de onderarm vast met zijn ene hand en haalde zelf uit met zijn andere, recht in haar maag. Cecille voelde voor de zoveelste keer dat de lucht uit haar longen werd geperst en klapte voorover, proberend de pijn te verminderen door ineen te krimpen. Dat stond haar tegenstander echter niet toe, want hij haalde nu uit met zijn andere vuist en raakte haar tegen de zijkant van haar gezicht.

De blondine viel met een doffe klap op de vloer. Ze deed een verwilderde poging om naar adem te snakken, maar dat deed zoveel pijn dat ze het zichzelf verbood. Pas toen haar lichaam aangaf lucht nodig te hebben, probeerde ze rustig en voorzichtig adem naar binnen te krijgen via haar neus. Terwijl ze daar lag deed de uitsmijter niets, wachtend of Cecille überhaupt nog wel opstond of niet. Dat deed ze wel. Zodra ze weer een beetje bij zinnen was en het gepiep in haar oren wat minder hard klonk, rolde ze overeind. Het was vast zichtbaar dat ze pijn voelde, want ze kon het niet laten om een gezicht te trekken toen er een pijnsteek door haar bovenlichaam schoot. De bewaker hier had in ieder geval een scherpe rechtse. Ze maakte er een mentale notitie van om daarop te letten. Een rechtstreekse aanval ging dus niet werken. Ging dat haar tegenhouden? Nee. Cecille wist dat hij uit zichzelf niet ging aanvallen. Ze moest gewoon een dode hoek vinden en daar gebruik van maken.

De blondine begaf zich dit keer wat rustiger naar haar tegenstander en hief haar been om hem te kunnen trappen. Zoals ze al had verwacht, pakte hij haar beet en kon ze niet uit zijn greep ontsnappen. Dat had ze al voorzien – en net als de voorgaande keer gebruikte ze dit juist om zich af te zetten. Met een fikse draai haalde ze uit met haar vrije voet, welke in contact kwam met de zijkant van zijn nek en hem uit balans bracht. Cecille werd losgelaten en ze belandde op haar voeten, hoewel ze net als de uitsmijter wankelde voor ze haar evenwicht weer vond. Ze grijnsde naar hem. Hij kwam juist naar voren en sloeg op haar in met zijn gebalde hand. De blondine kon nog net op tijd de slag blokkeren met haar onderarm, maar ze voelde het alsnog extra hard aankomen.

Deze man was niet zoals haar vorige tegenstanders. Hij was daadwerkelijk getraind op verschillende tegenstanders met hun eigen vechttechnieken.

Cecille besloot net zo hard terug te slaan. Ook zij gooide haar vuist naar voren in een poging hem hard te kunnen raken, maar tot haar ongenoegen deed hij hetzelfde als zij net had gedaan. Zo ging het dan ook een tijdje door. Allebei haalden ze zo krachtig mogelijk uit in de hoop schade toe te kunnen dienen en probeerden ze zo goed mogelijk te ontwijken of inkomende ledematen te blokkeren. Heel af en toe ging het mis bij de uitsmijter en wist Cecille hem flink te raken. Veel vaker was het juist de blondine die wat te verduren kreeg. Het publiek werd nu echt wild. De voorgaande gevechtenreeks vonden ze al fantastisch als het op rake klappen aankwam, maar nu was het een heel stuk spannender. Nu stond er echt iets op het spel. Het was duidelijk dat Cecille het geld niet wilde verliezen, maar de uitsmijter was ook niet van plan om zijn baas teleur te stellen. Dat liet hij wel blijken door geen genade voor de blondine meer te tonen toen het gevecht hem te lang begon te duren.

Ze waren beiden flink aan het zweten. Cecille nog erger dan haar tegenstander omdat ze al langer bezig was dan hem. Ze bloedde ook wat meer en voelde waarschijnlijk ook meer pijn door het verschil in rake klappen. Wat ze wel niet zou doen om even een pauze te kunnen hebben en wat te drinken. Haar hele tanktop plakte aan haar lijf en de metalen smaak in haar mond was erger dan voorheen. Ze proefde het weer en dat was geen goed teken. Bovendien kon ze voelen dat iets haar hoofd had geschaad, want haar gezicht voelde veel te plakkerig aan om alleen maar bezweet te zijn. Voorzichtig depte ze met haar hand bij haar voorhoofd en keek er toen naar, waardoor ze opmerkte dat er inderdaad bloed zat. Wat precies die verwonding had veroorzaakt wist ze niet meteen, maar één blik op de man zijn gebalde vuisten zei haar genoeg. Hij droeg een ring aan zijn ene ringvinger.

Cecille had sterk te neiging om het bloed uit te spugen, maar de gedachte dat ze er weer doorheen zou rollen zorgde voor een zoveelste grimas op haar gezicht, dus slikte ze het maar gewoon door. Daarna ontweek ze op het nippertje de man zijn vuist en draaide ze om zijn as, zodat ze hem in de rug kon aanvallen. De blondine koos ervoor om dit te doen met haar voet, waarbij ze hem tegen zijn zij probeerde te trappen. Ze raakte en hij week uit naar de zijkant, maar hij vermande zich veel sneller dan ze had verwacht. Hij haalde opnieuw uit – waarmee hij Cecille verraste en haar tegen de touwen aan liet wankelen. Daar bleef ze even hangen om op adem te komen, al kreeg ze daar de kans niet voor van de uitsmijter. Hij trok haar bij de touwen weg door haar bij haar tanktop vast te grijpen en sleepte haar mee naar het midden van de ring.

Haar gezonde verstand schreeuwde praktisch tegen haar dat dit foute boel was en ze zich moest verzetten, maar haar lichaam reageerde niet meer op haar commando’s. Ze was te vermoeid en de pijn werd haar echt teveel. Cecille liet het zich daarom gebeuren. Ze kreeg vaag mee dat ze het midden hadden bereikt en liet haar blik toen rusten op haar team, wie haar stuk voor stuk geschokt aankeken. Zelfs Dahlia was te verrast om iets te doen. Loom kropen de blondine haar mondhoeken omhoog in een poging haar team gerust te stellen, maar ze had zelf ook door dat het niet werkte. Haar aandacht werd toen getrokken door de uitsmijter, die zijn mond klaarblijkelijk open had getrokken en het publiek aansprak. “Laat dit een les voor jullie zijn om niet arrogant te worden.” Cecille fronste. Of, nou ja, ze deed een poging tot. Zo arrogant was ze toch niet geweest? Ze had zich nota bene erg ingehouden omdat ze hier niet eens wilde zijn. Een tegenreactie bieden kon ze echter niet. Niet alleen omdat ze daar de energie niet meer voor had, maar ook omdat hij haar eerder gebruikte move tegen haar gebruikte. Hij gaf haar een kopstoot. Vervolgens liet hij haar los.

Cecille had het niet in zich om te blijven staan. Ze liet zich gewoon naar de grond vallen en bleef daar languit liggen. Hoofdpijn had ze al, maar nu leek het juist alsof iemand met een heel hard voorwerp op haar in bleef slaan. De blondine had spijt van haar keuze om hierheen te komen. Ze was er niks mee opgeschoten en ze was blijkbaar niet eens goed genoeg meer om niet in elkaar te worden geslagen. Een paar jaar terug was dat heel anders. Een paar jaar geleden was zij juist de uitsmijter – de winnaar. Ze vervloekte zichzelf dat het niet het omgedraaide was. Waarom kon ze het vroeger wel en nu niet? Nu stond er iets op het spel. Nu had ze echt geld nodig. Cecille hoorde het gejuich van het publiek van heel ver weg. De stem van de commentator sneed erdoorheen en was het enige geluid dat ze wel nog kon verstaan – al klonk hij ook alsof hij door verschillende filters werd heen gehaald. De blondine hoorde hem iets zeggen over opstaan en verliezen. Als ze niet snel opstond, dan had ze verloren? Ze had geen flauw idee. Erover denken deed teveel pijn.

Cecille had graag haar hoofd opgetild om haar pokémon te mogen zien. Ze had graag gehad dat ze naar haar toekwamen om haar te helpen, maar zij wisten ook dat ze meteen zou verliezen als ze naar haar toe stapten. Dachten ze dat ze nog een kans zou maken? Natuurlijk dachten ze dat. Ze wisten dat hun trainer te trots was om hier te blijven liggen. Bovendien moest ze geld winnen. Niet voor haarzelf, maar voor Sara. Sara had het nodig. Waarom bleef ze verdomme dan als een zak aardappelen liggen? Ze kon dit. Ze had eerder gewonnen. Ze was eerder al flink in elkaar geslagen en had toch gezegevierd. Cecille spande haar spieren aan. Als haar lichaam nu maar wilde luisteren, dan was er nog een kans. De blondine bewoog haar hoofd een tikje opzij en voelde meteen de hoofdpijn verergeren, maar ze vertikte het om zich hierdoor te laten tegenhouden. In plaats daarvan klemde ze haar kaken op elkaar en verzamelde al haar kracht. Eerst hief ze haar hoofd. Daarna duwde ze haar bovenlichaam omhoog. Het publiek begon weer iets te roepen, maar wat het precies was, dat kon ze niet helemaal verstaan. Cecille hoefde dat ook niet te horen. Ze waren niet haar toeschouwers. Ze waren hier gewoon voor de gevechten en daar hield het bij op.

Wat ze echter wel op kon merken, was het gejuich van haar pokémon. Ze herkende de geluiden uit duizenden, want het waren de enige wezens die niet in menselijke taal konden roepen hier. Het gaf haar nieuwe moed en dat was precies wat ze nodig had. Ondanks de pijn die ze voelde en ondanks het feit dat haar lichaam zeurde om rust, kwam ze met een brede grijns overeind. Ze hief haar rechterhand de lucht in, aangevend dat ze zich nog niet gewonnen gaf, waarna ze zich omdraaide naar de uitsmijter en de commentator. Laatstgenoemde keek haar verbluft aan. Schijnbaar had hij niet verwacht dat ze nog op zou staan, maar daar kende hij haar ook niet goed genoeg voor. Haar tegenstander, echter, leek niet erg onder de indruk te zijn. “Dus je bent niet alleen maar praatjes, huh?” vroeg hij aan Cecille, duidelijk proberend om haar uit haar tent te lokken. Waardoor het precies kwam wist de blondine niet, maar ze beet in ieder geval niet toe. “Nah, alleen maar praten is saai,” was het enige wat ze tegen hem zei, voor ze haar vuisten hief en hem strak aanstaarde.

Ze zag hem vrij wazig. Haar zicht was zeker niet scherp meer en het feit dat haar hoofd aanvoelde alsof het elk moment uit elkaar kon knallen maakte het niet beter. Desondanks ging Cecille toch door met het gevecht. Blijkbaar was de uitsmijter boos om haar koppigheid, want hij hapte dit keer bij haar toe door op haar af te stappen en naar haar te willen trappen. De blondine dook onder zijn been door en gebruikte haar eigen voet om hem uit balans te brengen. Ze draaide om haar eigen as en hield haar been laag, zodat ze hem onderuit kon halen zonder veel te hoeven doen. De man viel op zijn rug, maar rolde snel opzij en kwam weer overeind. Jammer dat ze er geen gebruik van kon maken; alleen liet ze zich er niet door kisten. Dit betekende zelfs dat ze hem wel kon hebben.

Cecille wankelde nog steeds op haar benen. Het was moeilijk om haar evenwicht te bewaren als je je in een staat verkeerde waarin je heel graag wilde gaan liggen. Gelukkig werd ze wel bezig gehouden door haar tegenstander, want die gaf haar nu echt geen moment rust meer. De uitsmijter koos er dit keer voor om haar naar de grond te willen tackelen. Cecille liet hem geweren en veerde zelfs soepel naar achteren. Eenmaal op de grond, echter, hield ze zich niet in om hem een kaakslag te verkopen. De man leunde meteen opzij door de klap, duidelijk gedesoriënteerd door het verloop van dit gevecht. De blondine nam hier gebruik van door hem van zich af te duwen en door te rollen, zodat zij nu bovenop zat. Ze stond er echter niet bij stil dat ze zijn armen vast moest zetten, wilde ze zelf niet van hem af worden geduwd, dus toen ze zelf uithaalde met een vuist, pakte hij die met gemak vast. Cecille deed haar best om er meer kracht achter te plaatsen, maar het mocht niet baten. Hij gooide haar met gemak weer van zich af.

De blondine wilde hem geen vrij spel geven, dus krabbelde ze vlug overeind en bleef afwachtend naar de uitsmijter kijken. Hij deed precies hetzelfde. Een staarwedstrijd ontstond. Daar was het publiek natuurlijk niet blij mee. Tussen het gejoel door was er echter één iemand goed verstaanbaar en die persoon had het schijnbaar goed voor het “hun blondje”. Hij riep naar Cecille om haar aandacht te trekken en toen hij haar blik ving, gooide hij iets naar haar toe onder het motto dat ze het moest vangen. Wonder boven wonder lukte haar dat nog ook. Verbaasd richtte ze haar blik op het voorwerp dat ze in haar handen had. Het was een leeg bierflesje. Toch? De contouren leken in ieder geval sterk op een flesje. Het merk kreeg ze niet fatsoenlijk gelezen, maar dat deed er ook niet toe. Cecille vroeg zich even af waarom hij in Arceusnaam een leeg bierflesje naar haar had gegooid – totdat ze zich besefte dat je alles dat in de ring werd gegooid als wapen mocht gebruiken. Hij wilde haar een plezier doen door haar dit wapen te gunnen.

Het idee stond haar alleen niet zo aan. Cecille zou het misschien in een bargevecht wel hebben gebruikt, maar ze stond nog altijd in een ring. Het voelde als vals spelen als ze de uitsmijter hiermee zou slaan. Of ze een keus had? Niet echt. Ze wist dondersgoed dat ze moest roeien met de riemen die ze had en alles hieraan was illegaal. Bovendien waren er geen regels voor dit soort gevechten, dus zij was de enige die zichzelf hiervoor tegenhield. De blondine keek op toen ze beweging zag en constateerde toen dat haar tegenstander het wachten zat was. Ze was nu afgeleid, dus dat zorgde voor een opening voor hem om te kunnen gebruiken. Cecille maakte hier juist gebruik van zonder erbij na te denken. Ze raakte lichtelijk in paniek, hief haar arm en liet het bierflesje neerkomen op zijn slaap. De man veerde mee, struikelde over zijn eigen voeten en wankelde dit keer zelf naar de touwen toe. Misschien was het maar goed dat ze zelf wazig zicht had. Dat maakte het minder gruwelijk om naar de scherven en de rode kleur op het canvas te kijken.

Haar tegenstander gromde laag; een geluid die ze niet echt verwacht had om te horen. Het koste hem moeite om overeind te komen – dat kon zelfs zij nog zien – maar ook hij gaf zich niet gewonnen en begaf zich terug naar Cecille. Het geduld was volledig verdwenen en er werd niet meer nagedacht over tactiek en andere zaken. Zijzelf had dat al lang uit het raam gegooid. Haar tegenstander schijnbaar nu ook. De uitsmijter hief zijn armen omstebeurt en gaf haar niet de kans om te bekomen van de klappen. Om zichzelf te beschermen tegen zijn vuisten, hief ze haar eigen armen omhoog, zodat hij haar niet meer in het gezicht kon raken. Er leek echter geen einde aan te komen, dus besloot ze zelf het heft in eigen handen te nemen. Ze schopte hem tegen zijn schenen. Hierdoor staakte hij zijn reeks aan stoten en kon Cecille zich klaarmaken voor een volgende aanval. Ze koos ervoor om hem tegen zijn kaak te slaan en hem vervolgens met een flinke duw tegen zijn borst van haar weg te trappen.

Met een luide kreun van pijn viel de uitsmijter op de grond. De blondine had geen idee of het door de pijn, de vermoeidheid of een combinatie van kwam, maar hij stond niet meer op. Cecille hield haar adem in, bang dat als ze teveel zou ademen, hij weer op zou staan. De man deed wel een poging, maar in tegenstelling tot de blondine lukte het hem niet en viel hij weer terug op de grond toen hij zich bijna overeind had gehesen. Het was even stil. Voor haar in ieder geval, want ze negeerde het gejuich van het publiek volkomen. Pas toen ze opkeek liet ze haar adem de vrije loop en richtte ze hijgend haar blik op de commentator. Die stond nog altijd versteld van het spektakel dat zich vlak voor zijn neus had afgespeeld en had dan ook even de tijd nodig om dit te laten bezinken. “… Ongelooflijk,” was het eerste dat zijn mond verliet toen hij de microfoon weer naar zijn lippen had gebracht. “Ik had niet gedacht dat je nog op zou staan net.” Cecille deed een poging om haar mondhoeken op te krullen tot een brede, arrogante grijns. Verder dan een zwakke glimlach kwam ze echter niet.

De uitsmijter ging rechtop zitten en even spande de blondine haar spieren weer aan, denkend dat hij haar weer aan zou vallen. Dat deed hij niet. Hij schudde enkel zijn hoofd. “Je hebt gewonnen,” bromde hij, waarbij hij zijn hand tegen zijn bloedende wang aan drukte. Een grimas verscheen op zijn gezicht. Ondertussen was Dahlia ook de ring weer ingekomen en liep ze resoluut op de commentator af. Cecille merkte dit op en stapte loom naar de twee toe. Haar Lucario wilde kennelijk ook niet vertrekken zonder het geld. “Wat wilt ze nu weer van me?” vroeg de man aan de blondine. Die haalde nonchalant haar schouders op, al kreeg ze daar spijt van zodra ze daaraan begon. “Ik denk dat ze graag ziet dat ik uitbetaald krijg,” sprak ze tegen hem. Ze liet een kleine stilte vallen om haar kaken op elkaar te klemmen. Man, ze had echt meer dan een gewoon aspirientje nodig nu. “… Ik loog namelijk niet toen ik zei dat ik het nodig had.”

De commentator keek haar aan alsof hij ook de smaak van bloed in zijn mond had. Cecille zelf kon het niet goed opmerken of ze besteedde er gewoon geen aandacht aan, maar Dahlia wel en die snoof om te laten blijken dat ze geen geduld had. “Ik zou maar doen wat ze zegt, want ze is nog een betere vechter dan ik,” sprak de blondine wat ongeduldig tegen de man die tegenover haar stond. Ze voelde zich niet goed en wilde het liefst zo snel mogelijk vertrekken uit deze naar alcohol riekende plek. Gelukkig had hij ook wel door dat tijd rekken geen zin had. Of dat kwam door Cecille’s semi-dreigement, door haar Lucario of door de rest van haar team die achter hem was komen staan, dat wist ze niet. Hij haalde een flink pak tevoorschijn en overhandigde het aan Dahlia, wie het aannam en diep in de schoudertas van de blondine stopte. Vervolgens keek ze met haar rode ogen onderzoekend naar haar trainer. Die had het niet meteen door, maar merkte het uiteindelijk wel op. “Wat?” vroeg ze verbaasd aan de pokémon. “Ik voel me prima. Kom, we gaan.”

Cecille deed een stap naar voren om naar de touwen toe te lopen. Precies op dat moment verloor ze haar zicht en stortte ze naar de grond. Het laatste wat ze hoorde was een bezorgde roep van haar Lucario.