backseat serenade

Zorgvuldig haalde Laura haar borstel door haar haren. Ze waren nog nat van het douchen, maar genoeg gedroogd dat ze er redelijk doorheen kon komen en ze hun gebruikelijke stijl terug kon geven. Niet dat ze daar veel voor hoefde te doen, want haar haren waren in tegenstelling tot haar seksualiteit van nature enorm recht. Zodra ze eenmaal wel geloofde in haar kapsel en zonder spiegel verder durfde te borstelen liep ze bij de spiegel weg, op zoek naar de kast waar ze haar hoofdbanden in verborgen had. Dat ze nog geen broek aan had gedaan was maar bijzaak. De enige die haar kon zien was toch Carmilla maar, en die was dat wel gewend. Bij de vraag keek ze wat afgeleid om. “Natuurlijk, Carm. Zeg het maar.” Ze wierp haar vriendin een glimlach toe en dook vervolgens weer de lade in. De hoofdband die ze er uit haalde was geel met witte polkadots.  Ze wachtte met het ding op haar hoofd zetten tot ze wist wat Carmilla van haar wilde, want daarvoor moest ze opnieuw naar de spiegel toe.

backseat serenade

Meteen toen het woord medicijn viel, viel Laura’s glimlach van haar gezicht. Er was geen dag dat ze zich geen zorgen maakte om de gezondheid van haar vriendin en om te weten dat ze die medicatie steeds weer nodig had deed ook haar pijn. “Supuesto,” reageerde ze wat afwezig, zich al omdraaiend om naar het kastje te lopen en de medicijnen tevoorschijn te halen. “Weet je zeker dat je niet wil dat ik zelf iets voor je probeer te maken? Ik heb nou niet echt het idee dat deze medicijnen goed werken.” Laura had weinig vertrouwen in het zorgsysteem. Ze waren veel te voorzichtig met wat ze uitdeelden. Waarom gaven ze niet iets sterkers als het minder sterke duidelijk niet werkte, in plaats van grotere porties van het minder sterke?

De negativiteit die uit Carmilla rolde maakte haar ook niet veel vrolijker. “Mi novia! Waarom zo negatief?” Het medicijn had ze inmiddels in haar hand, dus er was geen reden om zich niet zo snel mogelijk naar Carmilla te begeven. In plaats van alleen het doosje aan te geven, echter legde ze ook een hand tegen de wang van het meisje. “Laat je niet kisten door één slechte dag.” Ze keek haar recht in de ogen aan met een bezorgde blik en drukte vervolgens een kusje tegen haar voorhoofd voor ze toch maar op zoek ging naar een broek. “Heb je geen plek? Ik dacht dat je al iets gevonden had voor je drumstel.” Laura haalde een aantal broeken overhoop, voor ze zich realiseerde dat dit waarschijnlijk makkelijker was als ze haar bril op haar neus zette. Op zoek naar het roze voorwerp verdween ze weer de badkamer in. Wel liet ze de deur open zodat ze Carmilla nog zou kunnen horen.

backseat serenade

Meer werk, hah. Laura had allang in haar hoofd welk medicijn er nodig was om Carmilla van haar pijn te verlossen en dat zou helemaal niet zo veel werk zijn. “Nonsens,” reageerde ze dan ook. “Ik zit momenteel toch niet met veel werk. Ik weet dat de dokters het er niet mee eens zijn, maar dat komt omdat ze denken dat ik niet weet waar ik mee bezig ben. Idioten. Dat ik de doktersschool niet heb gedaan betekent nog niet dat ik de nodige informatie niet heb.” Het was zo makkelijk om te praten tijdens het doen van andere dingen. Dat was het voordeel aan dat ze haar mond niet overal bij nodig had.

Ze had door dat ze niet helemaal de juiste woorden had gekozen in het troosten van Carmilla, maar ze wist zo snel geen waardige verbetering en besloot daarom om haar positieve energie pas later weer op het meisje in te laten werken. Daar kreeg ze mooi de kans voor toen het gesprek over ging naar de plek voor Carm’s drumstel. Met een verontwaardigde uitdrukking en nu wel haar bril op haar neus keerde Laura terug naar de woonkamer. “Dat meen je niet! Wat jammer,” bracht ze uit. Ze vond het nauwelijks jammer voor de broer, maar dat de belofte naar haar vriendin toe nu gebroken was, daar kon ze niet tegen. “Ik wou dat ik – wacht eens.” In haar hoofd begon ze haar lab anders in te richten. Efficiënter. Als ze dat bureau nou naar de andere kant verplaatste, en de kast een stukje naar links… “Wat dacht je er van om je drumstel in mijn lab neer te zetten?” stelde ze voor, haar stralende glimlach terugkerend naar haar gezicht. Het leek haar een geweldig idee. Dan hoefden ze niet meer van elkaar gescheiden te zijn als ze met hun verschillende interesses bezig waren.

backseat serenade

Als ze wist wat ze moest doen - natuurlijk wist ze wat ze moest doen. Ze zou Carmilla niet iets aanbieden wat ze nog niet getest had. Nooit niet. Haar reactie was een glimlach van het soort ‘zo klinkt het haast alsof je niet in me vertrouwt’, maar op een speelse manier die duidelijk maakte dat ze het geen vervelende opmerking vond. Zelfs als Carmilla het had afgeslagen had ze het nog laten varen, want hoewel zijzelf volledig in zichzelf vertrouwde, kon ze het ergens nog wel begrijpen als anderen liever spul van een dokter haalden. Gelukkig was haar vriendin slim genoeg om het aanbod aan te nemen en kon Laura de taak op haar denkbeeldige to-do-lijst zetten.

Het aanbod om het drumstel in het lab te parkeren kreeg een wat andere reactie, maar ook hier wist Laura argumenten tegenin te brengen. Ze kwam bij de zwartharige op de armleuning van de stoel zitten terwijl ze sprak. “Explosies doen dat ook,” was het eerste wat ze zei met een speelse grijns. “Zal ik je eens wat vertellen? Ik dacht laatst nog, er mist iets in deze ruimte. En toen realiseerde ik het me: jij mist er.” Ze tikte Carmilla op haar neus toen ze het woord ‘jij’ liet vallen. “Overigens, als ik last heb van het geluid kan ik van die super schattige, super zachte noise-cancelling oorwarmers op doen. Heb ik ook meteen een reden om die aan te schaffen, behalve dat ze zo leuk er uit zien.” Haar benen vouwde ze inmiddels over elkaar heen terwijl ze zachtjes grinnikte om haar eigen woorden. Toen liet ze echter haar blik en manier van spreken volledig omslaan en ging ze verder in een veel serieuzere, zachtere toon. “Serieus Carm, ik zou het geweldig vinden om je in het lab te hebben.”

backseat serenade

Een afwachtende glimlach stond op Laura’s gezicht. Deze veranderde langzaam met elk woord wat Carmilla sprak naar een steeds vrolijkere uitdrukking. Dat ze werd uitgemaakt voor nerd reageerde ze niet eens op, want ze wist allang dat dat deel was van hoe Carmilla affectie toonde. “Yaaaay!” bracht ze uit, waarna ze zich op haar vriendin stortte door haar armen om het donkerharige meisje te slaan. “Je krijgt er geen spijt van – en ik ook niet!” verzekerde ze haar. Ze maakte haar uiting van geluk af door een kusje op Carmilla’s haren te drukken. “Wil je het nu meteen opzetten?” Misschien was dat geen goed idee als ze momenteel zo veel pijn had. “We kunnen ook wachten tot je pijnstiller werkt. Of wachten tot morgen, of tot een dag dat je je echt goed voelt. Wat jou maar het beste leek.” In haar eigen hoofd speelde zich een strijd af tussen nu meteen doen - wat haar enthousiaste kant wilde - en wachten tot een betere dag – dat was haar zorgzame kant.

backseat serenade

Morgen was beter. Daar had Laura alle begrip voor, en eigenlijk was ze het er ook mee eens want zij zou extra tijd nodig hebben om spullen in haar lab te verplaatsen. Ze overwoog om zelf vast naar het lab te gaan en dingen te regelen, maar bedacht zich meteen omdat Carmilla haar waarschijnlijk nodig had. Het grapje over Sonic liet haar luid giechelen. “Natuurlijk niet. Laat hem maar lekker liggen,” zei ze met een brede grijns, waarna ze Sonic een paar aaien gaf. Een insect aaien klonk heel vreemd, maar Laura had er geen problemen mee. “Je mag Shira er ook bij als je dat aan durft,” grapte ze. De Eevee had ook een liefde voor schoten. Helaas was Laura zo vaak in beweging dat ze bijna nooit tijd had om het beestje op haar schoot te laten liggen. Of het een goed idee was om Shira en Sonic samen op Carmilla’s schoot te proppen wist ze niet, al neigde ze er naar om te zeggen dat dat het niet was.

backseat serenade

Als Shira kon delen. Hm. Daar had Laura eigenlijk nog geen experimenten mee gedaan. Shira leek haar verder geen slechte Pokémon – sterker nog, uit Laura’s ervaring was ze zo mak als een Mareep, dus zou het vast geen probleem zijn. “Ze moet maar,” zei ze, terwijl ze de bal tevoorschijn haalde en de kleine Eevee niet veel later op de grond verscheen. Zonder verder nog iets te zeggen tilde Laura de pluizenbol met beide handen op en plaatste ze haar dicht naast Sonic op Carmilla’s schoot. Shira keek haar verward aan, maar besloot direct dat ze dit geen onaangename verrassing vond. Het was wel idioot vol ondanks dat er maar twee Pokémon zaten, maar het paste en ze positioneerde zichzelf al snel zo dat ze comfortabel lag. Laura was lichtelijk verbaasd over hoe makkelijk de Eevee zich aanpaste, maar misschien was dat een karaktertrek van het Pokémon soort. Eevee waren niet voor niets de evolutie Pokémon. “Kijk nou eens, het past!” Ze zou bijna jaloers worden op de twee Pokémon.