Fly, Starly! [Ranger Quest]

Het was rennen, alweer op de zelfde manier. Ze begon haast een hekel te krijgen aan de pokémon zelf. Het soort was ze twee keer tegen gekomen in het wild en twee keer was het zelfde resultaat. Waren ze soms van nature zo ingesteld? 'Zodra je een mens ziet ga je er achteraan want je moet ze zonder reden aanvallen.' Het begon er op te lijken dat het ook echt het geval was. Nu weer was ze namelijk op de vlucht voor een groep pokémon van dat type. Het feit dat ze vlogen hielp haar ook niets. Ze waren hoog genoeg om haar te kunnen zien. Een uitweg was er ook niet bepaald aan de rand van het dorpje. En het dorpje in was niet echt een slimme keuze. Daar zouden ze bij de Ranger Base alles behalve blij mee zijn. Dan kon ze waarschijnlijk alles gaan opruimen en zich verontschuldigen aan al de mensen in het dorp. Het leek een heuse plaag te zijn al die irritante pokémon. Het idee dat het al de tweede keer was dat ze er voor aan het vluchten was maakte haar alleen nog maar bozer op de pokémon. De pokémon die het betrof waren Pidgey. Deze keer waren er echter geen struiken in de buurt waar ze in kon schuilen. Een Soul die samen met zijn pokémon de Pidgey zou roosteren was op het moment ook geen optie. Met een Dark Ice en een Fighting type zat er ook niet veel meer op dan rennen. Haar enige geluk was dat het deze keer enkel Pidgey waren die er zaten en geen evoluties. De kleine pokémon leken na het hele eind achter haar aan vliegen ook uitgeput te raken en langzaam maar zeker werd de groep die haar achtervolgde dan ook kleiner. Zodra de laatste Pidgey uit beeld was gaf ze zichzelf eindelijk wat rust. Vermoeid liet Lima zicht tegen een van de bomen aan zakken. Misschien had ze toch een andere aanpak nodig als het vogelpokémon betrof. Drie maal is scheepsrecht zou ook een optie kunnen zijn. Veel vertrouwen had ze daar echter niet in. Vogelpokémon leken haar niet echt te mogen, of het nou aan haar lag of aan de pokémon. Het was ook mogelijk dat het alleen aan de Pidgey lag en dat andere pokémon zich niet op die manier gedroegen. Het zou dan wel een goed idee zijn om naar andere vogelpokémon te gaan zoeken. Als ze het zich goed herinnerde leefde er ook Fletchling in het gebied en die konden ook vliegen. Dat soort pokémon vloog ook en zou misschien wel een heel stuk makkelijker zijn om te vangen en naar de man te brengen. Zuchtend sloot ze haar ogen even. Het was wel zo slim om eerst even te rusten voor ze verder zou gaan. Vermoeid zoeken naar pokémon was geen slim plan, dat kon enkel voor gevaarlijke situaties zorgen.

"De opdracht is als volgt. In Vaniville Town is er een man met een Starly. Zijn pokémon wil niet vliegen dus heeft de man gevraagd of wij een Ranger voor hem kunnen sturen. De Ranger zou vliegende pokémon moeten vangen die een voorbeeld kunnen vormen voor de Starly. Zo is het de bedoeling dat de pokémon snapt hoe vliegen werkt en ook gaat kunnen vliegen. Momenteel ben jij in de buurt en de meest geschikte Ranger voor deze Quest. De bedoeling is dus dat jij twee vliegende pokémon vangt en die naar de man met de Starly brengt." Einde bericht. Lima keek even moeilijk naar het comunicatie apparaat voor ze een zucht slaakte. Vogelpokémon waren niet haar ding. Daar was ze wel twee Quests geleden achter gekomen toen ze met Soul rotsen moest vernielen in Santalune Forest. Haar nieuwe Quest had alles met vogelspokémon te maken. Hoe kon het ook anders. Ondanks dat ze niet heel tevreden was met het onderwerp er van was ze toch blij dat ze een Quest aangewezen had gekregen. Ze moest er na deze nog twee doen wilde ze stijgen in rang. Dan zou ze pas een echte Ranger genoemd kunnen worden, voorlopig was ze nog een Graduate Ranger. Als ze een volledige Ranger rang zou krijgen kon ze meer Quests gaan doen omdat ze geschikt was voor meer Quests. Ook was het makkelijker om dan pokémon te vangen met haar styler gezien het ding ook sterker gemaakt zou worden. En als laatste kon ze dan ook vaker Quests met Soul doen. Hoe je het ook bekeek, Quests met de blonde jongen waren een heel stuk minder saai. Ze kwamen dan wel altijd op een of andere manier in de problemen als ze elkaar zagen maar dat nam niet weg dat die problemen ergens wel grappig waren. De uitkomst was de eerste keer niet geweldig geweest maar de twee keren daarna dat ze elkaar zagen was het probleem zonder al te veel drama opgelost door het tweetal. Lima draaide zich om en begon naar de rand van het dorp te lopen. In het dorp zelf zou ze waarschijnlijk niet heel veel vogelpokémon gaan tegenkomen. Het was veel efficiënter om in een gebied te zoeken waar meer pokémon zaten. Dan kon ze waarschijnlijk wel twee pokémon uit een groep vangen. Wat ze op dat moment niet wist was dat het zich nog een heel stuk lastiger zou bewijzen dan ze had verwacht. De eerste groep Pidgey die ze al vrij snel tegen kwam wilde haar niet in hun buurt hebben en vielen haar zonder pardon aan. Omdat Lotus nog niet geweldig was in vechten en nog heel jong kon ze haar niet inzetten tegen de groep pokémon. Cozen zou in zijn eentje de groep waarschijnlijk ook niet aankunnen. Natuurlijk zou de Weavile dat niet willen toegeven en er toch zo veel mogelijk uitschakelen voor hij zelf uitgeschakeld zou worden. Dat was dan ook de reden dat ze besloot om meteen weg te rennen en Cozen niet uit zijn bal te laten. Zo lang hij daar in zat had hij namelijk geen idee wat er buiten het ding gebeurde. Hij zou niet doorhebben dat de pokémon achter haar aan zaten en zo zou hij zich er ook niet mee gaan bemoeien. Ze kon wel merken dat ze al een hele tijd niet meer had hardgelopen, nog net genoeg conditie had ze gehad om de pokémon te ontsnappen. Nu zat ze vermoeid tegen een boomstam wat uit te rusten voor ze opzoek zou gaan naar een ander soort vogelpokémon. Het was niet bepaald de soepelste manier om het aan te pakken maar zo lang ze er zonder kleerscheuren vanaf zou komen was het wel de makkelijkste manier.

Het donkerblauwharige meisje opende ze langzaam haar ogen bij het horen van een geluid vlak voor haar. Een klein rood ding hupte vlak voor haar neus op en neer. Zodra ze een paar keer had kunnen knipperen herkende ze het rode ding als een pokémon. Het was niet zomaar een pokémon, het was de pokémon naar wie ze opzoek zou willen gaan zodra ze uitgerust was. Gezien de Fletchling zo rustig voor haar neus op en neer aan het lopen was had ze het idee dat de agressiviteit niet aan vogelpokémon maar aan Pidgey lag. De Fletchling bood zich in tegen stelling tot de Pidgey zo goed als op een presenteerblaadje aan. Het enige nadeel was dat het er maar één was en dat ze dus nog op zoek zou moeten gaan naar een tweede. Voorlopig was het beter om zich te focussen op de pokémon voor haar neus. Voorzichtig liet ze haar hand richting haar styler glijden zodat de Fletchling het niet door zou krijgen en weg vliegen. In plaats daarvan tikte ze per ongeluk tegen een pokéball aan. Het ding klapte open op het moment dat Lima haar styler in haar handen kreeg. De pokémon die er uit kwam sprong meteen op de wilde Fletchling af. In plaats van aanvallen gaf haar pokémon de Fletchling een knuffel. Het was dan ook niet Cozen's maar Lotus' pokéball die open was gegaan. En zoals Lima inmiddels door had van de Mienfoo hield ze er van om te knuffelen. Als het pokémon waren had ze er altijd wel zin in, bij mensen was ze iets kieskeuriger. Zo lang Lima het persoon aardig vond was het goed, als ze het persoon niet aardig vond was hij of zij volgens Lotus ook geen knuffel waard. Zo lang Lotus de pokémon vast had kon die geen kant op door haar verbazingwekkende armkracht. Dat gaf Lima de kans om haar styler op de Fletchling af te schieten en beginnen met rondjes er omheen te draaien. De wilde pokémon stribbelde steeds meer en meer tegen gezien hij niet accepteerde wat er op het moment met hem gebeurde. Tegen de tijd dat hij zich los had kunnen wringen uit Lotus' rode armen was het vangen echter al bijna compleet. Vlak voor hij de kans kreeg weg te vliegen kwam de rode pokémon tot rust. Dat was de eerste, nu was het alleen nog een kwestie van de tweede Fletchling zoeken. Of een eenzame Pidgey, dat was ook mogelijk. Al leken Pidgey altijd in groepen te leven en een Fletchling een veel veiligere keuzen te zijn. Nu de Mienfoo toch uit haar pokéball was kon ze daar net zo goed mee helpen. Daar waren partner pokémon van een Ranger uiteindelijk voor bestemd. Niet om wilde pokémon te bevechten of andere trainers, hetgene wat zij haar pokémon juist wel liet doen. "Lotus kijk eens of je er nog zo eentje kan vinden," zei Lima tegen de Mienfoo. Eerst keek de gele pokémon wat sip gezien haar speelmaatje op Lima's hoofd was gaan zitten, waar zij er niet bij kon. Inmiddels was ze weer tevreden omdat ze een opdracht kreeg van haar trainer. Meteen was Lotus er dan ook vandoor gegaan om naar een tweede Fletchling te zoeken.

Na enkele minuten kwam de jonge pokémon enthousiast in hun richting gerend. Op en neer springend wees de pokémon in de richting waar ze vandaan kwam. Het enthousiasme straalde van de Mienfoo af maar haar werk deed ze goed. Lima knikte waardoor de vogelpootjes op haar hoofd wat op en neer begonnen te lopen. De Fletchling had haar hoofd omgedoopt tot zijn nieuwe slaapplaats, niet iets dat ze kon appreciëren. Na een eind door het bos lopen en een paar rechtingswisselingen van de pokémon die de weg leidde kwamen ze uiteindelijk uit bij een tweede rode pokémon. Ook deze leek hun nog niet door te hebben, dat was dus hun kans. Lima hurkte naast haar pokémon en weest in de richting van de wilde. Daarna maakte ze een knuffel gebaar waardoor de oogjes van de Mienfoo begonnen te glimmen. Ze hield echt te veel van knuffels geven. Voorzichtig begon de pokémon zich in de richting van de Fletchling te bewegen. Zodra de vogelpokémon haar door kreeg wilde ze weg vliegen. Dat werd verkomen door Lotus die nog net op het laatste moment de Fletchling aan haar staarveren uit de lucht wist te plukken. Nu ze er toch de opdracht voor had gekregen omhelsde ze de Fletchling met haar krachtige rode armen. Meteen schoot Lima haar styler er op af en begon het tweetal er mee te omcirkelen. Deze wilde pokémon leek het eerder door te hebben en ook sterker te zijn. Het duurde dan ook niet heel lang voor ze uit Lotus' grip was ontsnapt. Nu de pokémon weg probeerde te vliegen werd het vangen er van moeilijker. Het was slechter te zien waar ze zich precies bevond dus goede cirkels maken was een lastig karwij. Het duurde dan ook een hele tijd langer om de tweede Fletchling te vangen dan de eerste. Doordat de pokémon zich op een gegeven moment leek te bedenken en een poging deed om de tol aan te vallen kwam het uiteindelijk toch nog goed vlak voor haar aanval kon raken. Het succesvol vangen van de tweede Fletchling resulteerde in een due Fletchling die op haar hoofd bleven zitten. Het leek er niet op dat een van beide pokémon zin had om ergens anders te gaan zitten. Lima zuchtte voor ze terug richting het dorp begon te lopen. Aan de rand vielen haar ogen op een oude man die met een Starly zijn arm op een bankje zat. De man leek op te lichten toen hij Lima, de twee vogelpokémon en Lotus opmerkte. Lima tikte tegen de twee vogelpokémon op haar hoofd zodra ze bij de man stond. Het tweetal steeg van haar hoofd op en vlogen wat in het rond om de man en zijn pokémon heen. Door hun actie begon de Starly ook met zijn vleugels te slaan.

[Is dit niet ongeveer de zelfde Quest als in Pokémon Ranger Shadows of Almia waar je dat ook moet doen voor een man bij de Hippowdon Temple waarna Starly als een partner beschikbaar word?]