Het leek erop dat de jongen die bovenaan aan het kloten was met zijn klimkunsten, haar niet opgemerkt had en dat was eigenlijk alleen maar goed voor haar, want heel eerlijk gezegd was ze niet bepaald in de mood om met mensen te socializen, nee dankje. De groenharige liep dan ook gewoon rustig verder, haar capuchon nog wat verder over haar gezicht trekkend en ondertussen proberen haar groene plukken haar uit haar gezicht te houden. Ze kreeg echter bijna een hartaanval toen ze weer een gestommel hoorde en dit keer het totaal iets anders was dan een paar stenen die naar beneden kwamen zeilen. Het was dit keer een persoon?! Oh, de dude die ze net nog had zien klimmen, good job. Daarnaast miste hij ook nog een schoen, ja dat merkte ze meteen op. Zowat automatisch keek ze omhoog om te checken waar zijn ene schoen was gebleven... en ja hoor, het ding hing daar ergens zielig te zijn. Sydnie twijfelde of ze hem moest vragen of het ging of dat ze gewoon door moest lopen. De jongen had haar wel tot een abrupte stilstand gebracht, omdat hij zowat voor haar voeten neer was gekomen. Het zag er in ieder geval pijnlijk uit... Ze opende haar mond "G...gg..gaat het?" kwam er enorm moeilijk en stotterend uit, oke dit was echt perfect, niet dus... Ze hoopte nu stiekem dat de dude haar niet gehoord had en dat ze nog steeds verder kon lopen zonder op te vallen.
