Sweat it out, shut your mouth +Matthew

Een klein zuchtje rolde over zijn lippen terwijl de groenharige door de grot liep. Misschien dat hij wel een beetje had gehoopt dat de jongen hier iets kon vinden, maar waarom zou hij? Het was een grot en niet echt iets bijzonders was er. Hoogstens het intressantste wat er was te vinden was het gloeiende mos en wat er ook nog dieper in de grot te vinden was, na de verwarrende bochten die de grot had. Soms had hij een enkele Pokémon gezien maar dat was het dan ook wel weer, jammer, maar nu had hij enkel meer redenen om de grot te verlaten. Er was gewoon bijna helemaal niets, of niets waardeloos in welk geval. Deimos liep zoals gewoonlijk naast diens trainer en hield diens blik strak voor zich en hield de verdere omgeving goed in de gaten. Hm, misschien dat er nog iemand anders zou zijn maar dat betwijfelede de groenharige toch wel weer. Bij het horen van voetstappen verderop, waarvan hij zeker was dat het geen Pokémon was, stopte hij even. Oh, wat teken van leven was er. Wonder.

Het was een mirakel. Hij was in een grot... Dat was al een heel groot mirakel voor hem. Een grot was vies en vuil en ieuwl, ieuwl. Het was verschrikkelijk. Het maakte zijn haar verschrikkelijk en het was gewoon... Ugh... Just... Why? Pls... WHy? Waarom hier... Hij zuchtte even trillerig. Nyara zat zoals gewoonlijk rond zijn nek en had der ogen gesloten. Ze was erg kalm, lag zelfs bijna te slapen. Well, zo was ze, niemand kon der echt veranderen. Hij had de Dratini zo ontvangen en hij had er niet echt zin in gehad om der te veranderen. Toen hij echter opeens iemand zag knipperde hij even met zijn ene oog en benaderde hij de persoon. Wacht wacht... Hij kende hem van ergens... Maar hij kon er niet op komen... Ah, was vast niks belangrijks, lol.

Het persoon kwam naar hem toe, en dat dan juist terwijl hij had verwacht dat dit niet het geval zou zijn. Hm, het zal wel. En toen was de ander hem aan te staren, eh? "Wou je iets.." hij leek even te twijfelen over de naam van de zwartharige, want toch kon hij wek echt zweren dat de groenharige de a der ergens had gezien, en een dossier van de ander had gezien op de basis. Of hij was vreselijk in de war en dat maakte het dan awkward as hell. ".. Matthew Syco?" besloot hij toch maar te zeggen. Als het fout was merkte hij dat dan wel snel genoeg. Afwachtend keek hij de ander aan, het was toch wel een apart zicht, zo een lange dude en dan een Dratini om diens nek, de Pokémon was net een levende sjaal. Dat was wel het eerste waar de jongen opkwam als hij ernaar moest kijken. Deimos leek de ander even aan te kijken, alsof de hond iets wou peilen en keek vervolgens Nathan verwachtend aan, wat nou.

"Wou je iets.." Well, well. Meneer had een mond en nog eens een grove ook. Hij zuchtte even en sloeg zijn armen over elkaar waarna hij kort zijn oog sloot. Sigh.. ".. Matthew Syco?" Hm? Yes, wilde hij eeen handtekening? "Wat?" zei hij niet al te vriendelijk. Hij was al zo geïrriteerd dat hij hier liep, in de vuiligheid en omg... Ugh... Dus nee, hij was echt NIET happy genoeg om een voorstel naar handtekeningen te maken. Daarbij was deze kerel ook wel een beetje raar als ie zo van Matt hield dat ie een handtekening wilde. Serieus, Matt wilde het niet. Afstand please. Zeker met die ugh... Hond van hem...

Wat een overduidlelijke aardigheid was hier te vinden zeg, dus niet. De vraag leek de ander niet eens te beantwoorden, hm, niets dus meer hier te zoeken. In welk geval was hij er nu wel zeker van diat dit dus Matthew was en niet een dubbelganger die rondliep hier in Kalos. "Of je iets wou." klonk Nathan droog als 'antwoord' op de 'wat' die iets eerder had geklonken. Het was wel duidelijk merken dat de ander het hier vreselijk p vond, waarom kwam deze er dan eigenlijk? Geen idee, het zal wel. Omdertussen had de groenharige alvast zijn handen in diens zakken gedaan, gewoon voor het gemak. Geen idee wat er in de gedachten van de ander omging, maar echt veel verder reactie leek er niet te komen.

Of hij iets wilde? Gast why. Nee. Ga weg. Sterf. Niemand had je nodig in dit gat... Dit verschrikkelijke hol dat zich een grot noemde. Echt gewoon... Nee... Hij zuchtte even en schudde zijn hoofd op wat ie zei. Hij had dus niks nodig van hem. "Ik zou wel willen weten waarom jij mijn naam weet." sprak de lange gast even terwijl hij strak bleef neerkijken op de ander. Hij had hem immers wel al een keer ontmoet, maar toen was de naam dus niet blijven hangen. Ah, dat gebeurde eigenlijk zat veel. En mensen veranderde van uiterlijk. Matt was al niet zo goed in het linken van namen en facen... Maat staan veranderende facen... Geen succes dus.

Waarom hij zijn naam wist? Well, simpel, door gewoon dossiers te lezen. Iets dat hij tegenwoordig wel heel erg vaak deed mocht hij er even eerlijk om zijn. Kort haalde hij zijn schouders op "Dossiers lezen." klonk er in de eerste instantie simpel van hem, waarna hij toch wel later nog vervolgde "Net zoals ik weet dat je bij Team Rocket hoort, een Grunt daar bent en op ongeveer je 20ste daarbij hoort." dat was in iedergeval dat hij in grote lijnen had kunnen onthouden van de ander met wat Nathan had gelezen toen. Misschien was het ook wel dat hij dit sprak om enkel de reactie van de ander te zien, jammer dat deze een beetje uitdrukkingloos was.

Het eerste wat hij dus deed was zijn schouders ophalen. Juist ja. Daar was hij duidelijk weinig mee. Meneer moest wel even duidelijk opbrengen hoe en wat. Want je wist niet zomaar iemands naam, of wel dan? Telepathische shizz.. Hm... Zou zo'n persoon veel geld kunnen opbrengen? Vast wel tho'.. Hij sprak echter dat hij dossiers las... En dus ook de zijne... Hij zei iets over Team Rocket. Oh ja, dat. Hij glimlachte eben kalmpjes en haalde zijn schouders op. "Dan neem ik aan dat jij van een redelijk niveau bent." binnen Team Rocket. Ah... Het kon hem allemaal nogal weinig schelen. "Nog leuke dingen gevonden?" vroeg ie sarcastisch. Hij wist niet echt wat ze daar allemaal inzette. Hij was een cycloop; lang en eenogig. Dus hij was zeker opvallend tussen de mensen. Daarom was hij niet echt verrast over dat hij zijn dossier had gelezen... Dat of hij hield van piraten.

Werd dit langzaam een schouderophaal contest ofzo? Eerst Nath, nu de ander. Dit kon echt dus even doorgaan blijkbaar, leuk zeg. Een enkel knikje was te zien bij de groenharige toen er werd gesproken dat hij van een redelijk niveau was, ja dat was hij. "Zacht uitgesproken." het was immers niet dat iedereen nou bepaald hoog stond, voornamelijk Agents en Grunts waren er namelijk, een beetje teleurstellend vond de jongen dat. Intressante dingen, tja, het was maar net wat intressant te noemen was. "Nee." sprak hij kort. Het was niet echt geweest dat zijn aandacht nou bij een bepaald ding was blijven hangen, waarschijnlijk zou dat niet eens gebeurd zijn als het wel intressant was. Zo weinig intresse had hij nou erin, dat was vast wel duidelijk genoeg.

Hij knikte enkel op het eerste wat hij zei. Hij was niet zo het type eh... Ugh... Great, zat ie dus vast met zo'n persoon in een vieze, muffe cave... Just why... "Zacht uitgesproken." Klonk er. Hij was dus geen agent en al zeker geen grunt zoals hij. Eerlijk gezegd konden die rangen hem nogal weinig schelen. Hij trainde zijn POkémon zelfs niet. Hij was eerder een persoon die je makkelijk info kon doorspelen of gewoon lekker dreigend kon overkomen. Hij kon zichzelf perfect redden zonder Pokémon. Hij kon ieder persoon wegjagen en well yeah, dat was het. "Nee." zei hij op de volgende uitspraak van Matt en even zuchtte de langere persoon. "Interessant gesprek yay," zei hij sarcastisch waarna hij even rondkeek. Op de meest aangename plek ever. YAY. KUCH

Hij fronste even bij de woorden van Matthew, ja, heel erg intressant. Met veel sarcasme was dat natuurlijk. "Zullen we anders even uit deze plek gaan? Ik wil het nog even ergens met je over hebben." het eerste was niet eens echt een vraag geweest. Maar het was wel echt iets waar hij het over wou hebben, maar nou bepaald veel zin om het in een plek zoals deze, een grot, te gaan doen had hij ook nou niet echt bepaald heel veel zin in. Gezien de houding van de ander deze ook niet echt, of de zwartharige had gewoon een hekel aan mensen maar dat was wel weer iets dat de groenharige betwijfelde. Zonder te wachten op echt antwoord van de ander liep hij alvast richting de uitgang, gelukkig maar dat deze niet al te ver was.

Hij fronste, maar zelfs hij wist heel goed dat Matt de waarheid sprak. Dit gesprek was in een woord nutteloos en was daarom niet echt zijn tijd waardig... Maar ah, wie zou hem stoppen eh... Hij knipperde even en zuchtte zachtjes. Tja, als meneer het zo wilde eh. "Zullen we anders even uit deze plek gaan? Ik wil het nog even ergens met je over hebben." Bij de eerste zin, wat ook een vraag was, had hij meteen geknikt. Hij volgde dan ook meteen de persoon in kwestie. Hij vond dat wel een heel strak idee. Weg van... hier. Ugh... "Zou ik ook jouw naam mogen weten?" sprak ie kalmpjes, zijn houding al wat meer ontspannen. Hij was gewoon erg blij dat hij hier weg mocht. Het feit dat de ander nog met hem wilde spreken was eigenlijk niet tot hem doorgedrongen. Want tja, zijn prioriteit was hier wegkomen en alle randinformatie werd daarom meteen door zijn hersens buiten gegooid.

Zijn voetstappen klonken door de grot en al kort daarna had een tweede stel geklonken, betekende dat Matthew hem volgde. Bij diens vraag keek de jongen even om. Hm, je zou toch wel denken dat mensen hun meerdere konnen, of in welk geval hun naam tenminste. blijkbaar in dit geval dus niet. "Nathan." klonk het antwoord van de groenharige dus enkel. Het leek er wel op dat ze er al bijna waren, gezien er licht scheen. Zonlicht om maar even preciezer te zijn, niet de gloed die het mos hier gaf, dat iedereen hem maar accepteerde en er niet naar onderzocht zeg, het mos dan. Het was namelijk vrij apart spul als de groenharige het kon zeggen. Ah, kijk eens aan. Daar was de uitgang al, gelukkig.

Met rustige passen wandelde de lange vent verder. Echt, hoe sneller hij hier weg was hoe beter. Hij knipperde even met zijn ene oog en keek kort naar de ander. "Nathan." Aha.... Even denken... Yeah, hij kende wel een Nathan als hij er zo aan dacht. "Ah yeah, Nathan Malone, Elite spy toch?" zei hij kalm. "Ik ben niet zo van namen aan gezichten koppelen," echt. Niet. Het kon hem daarbij ook bar weinig schelen hoe een ander heette... Maar dat was zijn principe. Toen hij het licht van de uitgang van de grot zag, zuchtte hij opgelucht en verscheen er toch voor een kort moment een glimlach op zijn face. Het was veel beter daarbuiten, waar het vuil tenminste nog de kans had naar boven te ontsnappen... En niet gewoon vastzat en overal was en ieuwl... Freaky mos... Was vast gewoon gemuteerde schimmel. Ieuwl.

Kijk, eindelijk leek het de ander even door te dringen, dat was goed. "Dat heb ik gemerkt." sprak hij wat droogjes over dat de ander niet zo goed was met het koppelen van namen en gezichten. Na nog enkele stappen te hebben gelopen stond hij in welk geval buiten, een stuk beter zeg zo. Hij knipperde enkele keren met zijn ogen om even te kunnen wennen aan het licht, zelfs al was er nou niet heel veel zon meer, was het nog wel erg fel als je net uit een grot kwam, dus om dan voor even verblind te worden is niet eens zo heel erg raar ook nog. Vervolgens draaide hij zich om naar de ander, wie waarschijnlijk wel ondertussen ook al de grot was uitgekomen. "Wat voor nut denk jij te hebben voor Team Rocket?" hij had wel gemerkt ondertussen dat sommige grunts actief waren met genoeg dingen, quests, assingmenst en andere dingen, maar er waren ook wel meer dan genoeg leden die weinig deden. Dat liet hem soms wel het een en ander afvragen.