Sticky situations ; [ closed ]

Member Thom Thurner Punten : 436 Age : - Icon :

Een Power Plant. Serieus? Van alle plekken, had hij hier een afspraak. Een praatje maken, leuk glimlachen en dan weer snel weg. De eigenaar van de Power Plant bleek een fan te zijn, of zo en toen hij hoorde dat dé Jay Parr in Kalos was, wilde hij natuurlijk heel graag een afspraakje maken. En dat was voor Jay Parr dan weer fijn, omdat het dan leek alsof hij wat om het milieu gaf. Jay Parr had echt geen leven. En dat betekende dat Thommy dus ook geen leven had. Wat een feest. Met een doods verveelde blik op zijn bleke gezicht stond de jongen, netjes aangekleed en wel in de lift, op weg naar het kantoor van meneer de fan. Hij kon niet wachten het pak dat hij droeg te verruilen met zijn joggingbroek en een t-shirt en lekker de rest van de dag op de bank te liggen. Hij had nu een belachelijk grote tv, dan moest hij daar natuurlijk wel gebruik van maken, of niet?

Het lichtje dat de derde verdieping aangaf sprong aan, waarna de lift stopte en er iemand instapte. Beleefd als hij was (ehm), zette Thom een stapje opzij, ook al was er meer dan genoeg ruimte in de net iets te luxe lift. Voorbij verdieping vijf kwam de lift echter niet, want net nadat hij langs de vierde etage was gekomen, flikkerde het licht, haperde de lift en stonden ze stil. Enkele seconden later viel het licht uit. Stilletjes keek Thom een moment toe, totdat hij door leek te hebben dat ze stil stonden. Ze zaten vast. Oh hééééll nah! Met een lichtelijk gealarmeerde blik op zijn gezicht stapte de jongen richting de etalage knoppen en begon hij op de noodknop te klikken, maar het haalde niks uit. "Oh kom op," mompelde hij zachtjes. Kon zijn dag nóg slechter worden?

OOC: KAAAAAS.

Member Naomi von Lionhart Punten : 394 Age : - Icon :

talking loud, not saying much

▼

Wat was ze nu precies aan ’t doen… Een Voltorb aanranden, daar leek het op. Fotoshoots waren vreemd en ze snapte de artistieke visie er nooit echt achter. Het enige wat ze wist was dat ze een te strak topje en een te kort rokje aan moest, waarna er een plamuur laag aan make up op d’r gezicht werd gesmeerd en ze vervolgens op de dingen moest gaan zitten. Erop moest gaan liggen, zich ertegen aan moest duwen. Blij werd er gemeld dat de camera van haar hield, maar Naomi was te nuchter en wist wel dat het meer betekende dat ze het goed deed. Dat vunzige jongetjes haar foto’s leuk zouden vinden en meisjes haar zouden bewonderen of verachten omdat ze jaloers waren.
“Oké, dat was genoeg voor nu – je krijgt even een korte pauze Naomi!”
Ze stond op, knikte met een glimlach op haar gelaat waarna ze de ruimte verliet. Zodra ze de deur achter zich dicht duwde verliet een diepe zucht haar keel. Werk was zo vermoeiend… Het ergste was nog dat er een kans bestond dat ze met iemand anders op de foto zou moeten, blijkbaar was er nog een ander bekend persoon hier vandaag? Veel kon ze er niet aan doen, het enige wat ze kon doen was even een frisse neus halen en daarna weer lekker verder gaan.

Het dak leek een beter idee dan de begane grond, daar zouden teveel mensen zijn en de kleding die ze nu aanhad… Nee dank u.
Er was nog iemand anders in de lift, maar als ze gewoon geen oogcontact maakten en maar een beetje stonden was het oké – maar helaas moest het lot toeslaan. De lift stopte. Hij ging niet naar beneden, niet naar boven – links of rechts, helemaal niks. Ietwat duf keek ze naar hoe de jongen de knoppen in begon te drukken. Klik. Klik. Klik. Focking klik. Rustig Naomi. Adem dieeep in.
Uiteindelijk zette ze een stap naar hem toe, pakte zijn onderarm vast om hem ervan te weerhouden om die Cloyster knop een keer in te drukken. ‘Dat gaat niet werken,’ meldde ze, waarna ze opkeek, ‘Snap je het dan niet? We zitten hier vast.’ De inhoud van de woorden was vrij dramatisch, maar de manier waarop ze het bracht… Niet echt. ‘Leg je erbij neer, we zitten hier vast. Alleen.’ Dun dun duuuun. Ze bedoelde er meer mee dat ze liever alleen vast had gezeten dan met iemand anders, maar ze vroeg er gewoon om, om verkeerd begrepen te worden.

Eventjes keek ze om zich heen, waarna zich een idee vormde in haar hoofd. Dat ding wat ze vaker doen in films: zo via boven eruit klimmen. Dat zou kunnen werken ja. ‘Hey eh-’ wacht. Waaaaacht…. Hoe langer ze hier vast zou blijven zitten, des te langer haar uitstel van executie zou zijn! Ze liet zijn arm los, liep naar de andere kant van de lift en ging daar gewoon liggen. ‘Ik ga slapen.’ Anticlimax én vreemde aankondiging – maar what ever.

CHEDDARRRR

Member Thom Thurner Punten : 436 Age : - Icon :

Oh help. Kon zijn dag nóg slechter? Het laatste wat hij wilde was in een verdomde lift vastzitten. Het mocht dan wel een van de grotere exemplaren zijn, maar het bleef een klein hok. Geen deuren, geen ramen, niks. Enkel vier muren en een spiegel. Hij ademde trillerig uit terwijl hij de grote, rode knop bijna wanhopig indrukte, keer op keer op keer. Langzaam begonnen verwensingen zich door zijn hoofd te verspreiden, iedere steeds een beetje creatiever dan de ander. Damnit. Als ze bewogen en goed werkten, kon hij een lift wel overleven, meestal, maar owee als zo'n ding vast kwam te zitten. Hij ging dit bedrijf aanklagen. Dat was dan de zoveelste klacht die hij indiende, maar hé. Het was Jay Parr die uiteindelijk als zak bestempeld werd.

Hij was het meisje bijna vergeten, tot ze haar hand op zijn arm legde en hem effectief stopte in zijn geklik. Met iets te wijd opengesperde ogen keek hij met een ruk op terwijl ze sprak. Vast? Vast? Haar woorden voelden wel als een steen die op zijn voeten gedropt werden. Zij bond er ook geen touwtjes om, zeg... Hij ademde wederom diep in en uit, maar zijn ademhaling was nog steeds niet helemaal stabiel. Vervolgens vroeg ze hem het erbij neer te leggen. Zomaar opgeven? De 'alleen' die er met nadruk aan toegevoegd werd, deed hem wederom opkijken. Alleen? Was dit een suggestie? Hij vond het helemaal niet erg wat tijd met zo'n schoonheid in zo'n pakje door te brengen, maar op het moment was dat wel het laatste waar hij aan dacht. Zijn donkere ogen schoten wel even, hoewel ongecontroleerd, naar de hand die ze nog steeds op zijn arm had liggen.

Haar "hey eh" die volgde was dan ook ergens zeer veelbelovend, maar de "ik ga slapen" die volgde was toch wel een afknapper. Niet de slapen die het had kunnen zijn, naar aanleiding van haar eerdere woorden. Haar hand werd van zijn arm gehaald, waarna ze naar de andere kant van de lift liep en ging liggen. Oh, ze ging het nog serieus doen ook. "Wat?" vroeg hij met een zwak stemmetje terwijl hij haar ongelovig aankeek. Wachten op een antwoord deed hij echter niet. Hij begon te ijsberen en na enkele passen was hij weer in gedachten weggezonken. Feeeeeck. Uiteindelijk ging hij maar zitten, met zijn rug tegen een van de wanden en zijn knieën opgetrokken. Hij moest zichzelf er met enige moeite van weerhouden heen en weer te wiegen, maar het geneurie kon hij niet tegenhouden. Hij neuriede altijd als hij in dit soort situaties terecht kwam. Het was echter een ontzettend naar liedje en hij had een vreselijke stem. Veel plezier ermee, Naomi.

Member Naomi von Lionhart Punten : 394 Age : - Icon :

talking loud, not saying much

▼

Ze wist wel dat de meeste mensen in paniek raakten in een situatie zoals deze, zelf dan weer niet… Het feit dat ze ook eigenlijk nergens bang voor was weerhield haar ervan om dat soort emoties überhaupt te voelen. En hoewel ze zelf niet zoveel mocht voelen op dat gebied wist ze echter wél dat de reactie van de ander ietwat overdreven was. Of hij ook echt een drama persoon was wist ze niet, maar dat niet weg dat ze het alsnog ietwat irritant vond.
Rustig lag ze op haar zij, had haar ogen gesloten en probeerde daadwerkelijk echt te slapen. Als je sliep ging het meestal sneller voorbij en omdat ze zelf zelden haar dromen onthield was het letterlijk ogen dicht en ogen open en hoppa: twee uur voorbij. Ze was niet alleen qua expressies een beetje als een robot, zelfs slapen was iets saais in haar wereld.

Op zijn stresserige gedrag ging ze niet in, opende haar ogen pas half toen ze iets hoorde. Geneurie. Kinderen neuriën als ze bang zijn, als ze enge dingen willen uitbannen doormiddel van deuntjes die hun moeder vroeger voor ze zong. Proberen het enge te verplaatsen met het goede, het vredige en fijne gevoel dat je had vlak voordat je ging slapen. Zelf had ze dat soort herinneringen niet, ze wist enkel dat ze bestonden en deze jongen bevestigde het.
Een geluidloze zucht kwam over haar lippen.
Ze mocht dan niet veel emoties tonen op een daily basis, ze had ze wel en ze was een goed persoon. En dat hield heel simpel in dat ze zich nu half verplicht voelde om de jongen een beetje gerust te stellen. Gelukkig voor hem was ze bekend met het liedje: ‘My heart breaks in two, being with out you -’ sprong ze zachtjes in, duwde zichzelf omhoog met haar armen, ‘The hope in my soul fades away.’ Langzaam keek ze op, draaide haar hoofd en keek naar hem. ‘But into the stillness I send you my plea.’ Opnieuw langzaam, in haar eigen tempo en eigenlijk ook in dat van ’t lied, draaide ze zich om en begon langzaam naar hem toe te kruipen. ‘Don’t be fooled by her lovely face. For it’s like mine, so gentle and kind – she wears it tob ring me disgrace.’

Voor hem stopte ze, want eh… Tja ze kon niet echt verder want ze was geen Ghost Pokémon. ‘Once did a woman spread her love where she went -’ ze hief een hand op, pakte een van de zijne zachtjes vast, ‘But longed for a love of her own.’ Met haar mondhoeken een klein beetje opgetrokken keek ze naar hem. Als hij door bleef neuriën was ze best bereid om zelf ook door te blijven zingen, haar stem was niet fantastisch maar ook niet onaangenaam. Hij was gewoon warm en dat was alles wat je eigenlijk nodig had bij een zangstem.

8U

Gesponsorde inhoud

» Yuk, Sticky! {Lynn}
» Awkward situations | Vivienne Williams
» Got Well Soon [Closed]
» What comes around, goes around — ( closed )
» Since U Been Gone [Closed]