Cinderblock Garden

i'm a walking travesty

but i'm smiling at everything

Berry Fields? Daar zei Fleur geen nee tegen. Met een mandje in haar hand en haar capuchon op haar hoofd stapte ze de velden op. Natuurlijk voelde ze zich net zo onzeker als altijd, maar ze kon het tot nu toe redelijk verbergen. Zolang ze maar niet met al te veel mensen tegelijk te maken zou krijgen ging het goed. Het weer zat niet honderd procent mee – het was bewolkt en sputterde een beetje –, maar daar had Fleur expres op gelet zodat er niet honderden mensen tegelijk bij de Berry Fields zouden zijn. Zou ze een veldje voor zichzelf kunnen krijgen, alvast als voorbereiding op haar daycare? Dat zou geweldig zijn. “Zoek maar iets lekkers uit, Basile,” sprak ze haar Minccino vrolijk toe terwijl ze hem onder zijn kin kriebelde. De Pokémon bleef nog even van de aandacht genieten voor hij haar schouder verliet en voor haar uit liep langs de velden.

Her en der waren mensen al bezig met het plukken van bessen. Fleur wist niet of ze zich op haar gemak moest voelen of niet, want hoewel er had gestaan dat ze vrij was om te plukken wat ze wilde, voelde ze zich een beetje schuldig over het meenemen van andermans spul. Ze zou er op letten dat ze de struiken niet helemaal leeghaalde, en in plaats daar van zo veel mogelijk verschillende bessen plukte. Dan was het vast niet zo erg.
Basile stopte met lopen en snoof een paar keer uitgebreid aan een handjevol bessen. Vervolgens maakte hij een enthousiast geluid en wees hij er naar met zijn pootje, alsof hij wilde zeggen ‘neem deze mee!’. Fleur grinnikte er zachtjes om, waarna ze neerhurkte en de bessen van de struik af haalde. Niet te veel, natuurlijk. “Die zien er inderdaad erg lekker uit.” Fleur nam één van de bessen in haar hand en keek er eens goed naar. Als ze zich niet vergiste was dit een Pecha Berry. Ze legde alles in het mandje, en volgde Basile vervolgens naar een volgende struik.

Basile had minder problemen met contact dan zijn trainer. Het deed hem dan ook weinig dat hij een afslag nam waar schijnbaar al anderen tussen de bessen aan het rondlopen waren. Pas toen hij vlak voor iemand stond en naar deze persoon op keek, kreeg hij door wat hij gedaan had. Hij wilde Fleur helemaal niet dwingen om contact te maken met een ander persoon!  Daarom rende hij weer terug, en trok hij Fleur aan haar schoen dat ze weer de andere kant op moesten. Hij kreeg alleen maar een verwarde blik toegeworpen. “Wat is er jochie?” vroeg ze, eerst met een geamuseerde ondertoon, maar daarna werd haar blik en toon wat ernstiger. “Sinds wanneer ben jij zo bang voor andere mensen?” Ze liet héél kort haar blik op de ander vallen. Moest ze nu haar excuses aanbieden, of gewoon naar Basile luisteren en de andere kant op gaan?

tag: Jun Lee! | notes: ---

.

Toen Jun deze kant op liep om op zoek te gaan naar Buneary’s. Had hij niet veel tijd gestoken in het bekijken, wat de berry veld zich inhield. Ze wist niet goed of zij er zelf ook mocht plukken, of dat er speciale regels aan gebonden waren. Maar hopelijk hoefde ze er niet al te lang gebruik van te maken, aangezien Jun hopelijk binnen kort zijn eigen Fokkerij zou hebben. Iets waar de blond harige al lang voor aan het werk is. En ook natuurlijk lang voor aan het plannen is. Gelukkig was ze er dan ook eindelijk en liep ze het veld op. Langs het wisselvallig weer, waren er toch nog wat trainers. Niet oven dreven veel, maar hij was zeker niet de enigste. Iets wat wel fijn was op zich, want nu kon hij informatie vragen aan de mensen. Hij liep de paden langs, waar allemaal verschillende berry’s te vinden waren. Maar al gauw kwam ze een pokémon tegen, om precies te zijn was het een Minccino. Hij glimlachte vriendelijk naar de pokémon, maar al gauw werd hij bang van iets. Alleen wist Jun niet waarom, de blond harige keek even achter om. Om te kijken of er iets achter haar was, maar dat was het ook niet. De trainer was er al gauw, waardoor Jun zijn excuses kon aanbieden. Ze had vast en zeker iets gedaan, waar door haar pokémon nu van streek was. “Sorry, geen idee waar je Cinccino van geschrokken is. Maar het spijt me,” begon Jun.

i'm a walking travesty

but i'm smiling at everything

In plaats van dat Fleur haar excuses aan moest bieden, stapte de andere persoon op haar af en nam het initiatief. Ze glimlachte om de woorden, voornamelijk omdat ze niet wist wat ze moest zeggen, maar ook omdat ze zich best onzeker voelde. Ze had nog geen idee hoe de mensen in Kalos op haar zouden reageren. Zouden ze door hebben dat ze niet als meisje geboren was? Ze had de neiging om haar beha recht te trekken, maar dit zou er vast vreemd uit zien zo in het openbaar. “Het is oké,” sprak ze, er op lettend dat ze meisjesachtig klonk. Het kon zijn dat dit juist verwarring bij de vreemdeling naar boven bracht, en hoewel ze zich daar zorgen over maakte, hield ze het voor zich.

Ze hurkte neer bij Basile en streek hem over de zachte haren van zijn kop. “Er is niks om bang voor te zijn,” zei ze, al was het ook een beetje tegen zichzelf. De persoon was niet boos geworden dat haar Pokémon hen gestoord had. Ze stond weer op, en richtte toen haar blik op de persoon, al wendde ze die al snel weer af naar de bessen om lang oogcontact te vermijden. “Ik denk dat hij zich zorgen maakt om mij. Dus het is goed. Basile, ik waardeer het heel erg.” Ze glimlachte naar haar Pokémon. Die keek alsnog zorgelijk naar haar op.

tag: Jun Lee! | notes: ---

i'm a walking travesty

but i'm smiling at everything

Natuurlijk besloot de vreemde om te vragen wat er was waar Basile zich zorgen om maakte. De neiging om te zeggen dat hij alleen maar extreem zorgzaam was, was groot, maar dat zou een leugen zijn en hoewel leugentjes om bestwil vaker Fleur’s mond verlieten, vond ze het ook wel zo fijn om de waarheid te spreken. Gelukkig was er zoiets als subtiel de waarheid spreken. “Oh, ik heb soms… moeite met contact leggen,” zei ze. Dat voldeed wel, toch? Bij gebrek aan een plukje haar, want dat zat allemaal in een staart onder haar capuchon, friemelde ze wat met een touwtje wat aan haar jas hing. Basile keek haar een beetje bezorgd aan. Hij had door dat ze er niet letterlijk over wilde praten, wat ook begrijpelijk was met een vreemde. Zijn blik was vragend, alsof hij wilde vragen of ze niet liever weer ergens anders heen ging. Ze schudde lichtjes haar hoofd en gaf hem nog een aai, waarna ze hem terug op haar schouder zette. “Het is niks. Maak je maar geen zorgen.” Ze glimlachte, al voelde ze zich niet heel erg om haar gemak. Straks dacht deze vreemdeling dat ze een of andere enge aandoening had. Wat… in principe ook zo gezien kon worden. Dat was eigenlijk precies waar ze bang voor was. Tot nu toe had de vreemdeling haar echter nog goed behandeld, dus misschien dat het deze keer meeviel…?

tag: Jun Lee! | notes: ---

.

De jonge dame vertelde dat ze soms moeite had om contacten te leggen. Iets wat Jun wel kon begrijpen. Misschien was het beter als hij het meisje dan weer met rust liet, als ze er te veel moeite mee had. En liever alleen wou zijn. Jun keek naar hoe zij aan het touwtje van har jas aan het friemelen was en oogcontact hield met haar pokémon. Blijkbaar waren ze goed in om met elkaar te communiceren zonder een woord te zegen tegen elkaar. Iets wat ze best knap vond, om te zien altijd. Eigenlijk wist ze zelf amper of ze dat kon doen met haar pokémon. Misschien moest ze dat maar eens proberen, als ze weer in haar hotel kamer was. Ze keek hoe de Minccino op de schouder van de mede blond harige werd gezet. Al gauw daarna begon ze te zeggen dat er niks was en dat ze geen zorgen hoefde te maken. Jun knikte en dacht even na wat ze als eerst zei net. “Fijn om te horen dat er niks is,” zei Jun met een vriendelijke glimlach. Ergens vroeg hij zich af of het haar nog niet opgemerkt was dat ze best een mannelijke stem had. Voor iemand dat vrouwelijk gekleed was. Jun had meestal mannen kleren aan, maar vandaag was de drang weer hoog om vrouw te zijn. Echt lang dacht Jun niet meer over zich zelf na, want ze herinnerde zich weer wat ze haar ook alweer nog meer wou vragen. “Als je liever alleen wilt zijn, dan moet je het gewoon zeggen,” vervolgde hij verder met een vriendelijke lach. Hij kon namelijk begrijpen, dat het meisje misschien niet op een gesprek aan het wachten was. Ook al vonden mensen het soms fijn, wat moeite hadden met contacten te leggen. Om toch juist het gesprek door te laten gaan, om te kijken of het wel lukte. Wat soms ook voor meer zekerheid zorgde.

i'm a walking travesty

but i'm smiling at everything

Natuurlijk had Fleur opgemerkt dat de persoon voor haar niet voldeed aan het beeld wat de maatschappij tegenwoordig van vrouwen had. Haar reden om er niet echt iets van te zeggen of denken, was heel simpel: ze vond het normaal. Zijzelf had ook een mannelijke ondertoon in haar stem en ze wist ook dat er vrouwen waren die zo veel rookten dat hun stem er van vervormde. Natuurlijk was er even de vraag in haar opgekomen of deze persoon ook transgender was, maar het vragen zou ze niet doen. Ze wist niet hoe ze het op een beleefde manier moest vragen die niet beledigend over zou komen als het antwoord nee was.
“Oh dat hoeft niet, praten is op zich geen probleem.” Wacht, sprak ze zich nu niet een beetje tegen? Eerder had ze gezegd dat contact leggen het probleem was, toch? Dan was dit een oké opmerking. Dat contact zoeken moeilijk was betekende niet dat ze geen gesprekken kon voeren. “Al zou ik wel ondertussen graag wat meer bessen willen plukken. Dat is immers waarvoor we hier zijn.” Fleur glimlachte voorzichtig. Hopelijk vond de ander het niet erg.

tag: Jun Lee! | notes: ---

.

De jonge dame vertelde dat ze het geen probleem vond, maar dat ze in de tussen tijd wat bessen wou plukken. Aangezien ze daar voor gekomen was. Iets wat logisch klonk in de oren van Jun. “Is goed, als je wilt kan ik dan mee lopen?” opperde Jun dan ook aan. Al gauw bedacht ze zich dat ze eigenlijk iemand aan het zoeken was. Die haar wat wou uitleggen wat de regels hier waren. Aangezien zij misschien ook wat bessen wou plukken. “Dan kan je me trouwens vast wel helpen,” begon Jun dan ook met helpen. “Ik vroeg me namelijk af wat de regels van deze berry field was,” vervolgde hij uit eindelijk verder. Want het zal goed uitkomen als zij ook wat mocht plukken. Dan waren ze tenminste samen bezig er mee, en was het misschien ook minder vreemd of lastig voor de mede blondine.

i'm a walking travesty

but i'm smiling at everything

Ze kende de regels van het Berry Field niet. Fleur oorspronkelijk eigenlijk ook niet, maar ze had voor ze binnen stapte nog even op het informatiebord gekeken bij de ingang. Dat de ander die niet gezien had, was begrijpelijk, want het stond heel onlogisch geplaatst. De informatie en kaart waren namelijk pas binnen te zien, terwijl je juist zou verwachten dat je dat zo plaatste dat je het buiten al kon bekijken. Ach, het zij zo. “Oh, het is niet heel simpel hoor. Op deze velden mag je plukken en planten wat je wil. Aan die kant geloof ik zijn privé velden die je kan claimen.” Ze wees in de richting van de privé velden. “Ik weet niet zeker of je er voor moet betalen, maar het lijkt me eigenlijk wel.” Meestal als je iets wilde claimen dan kostte het geld. Bessenvelden waren vast geen uitzondering, zeker als er zo’n enorm veld bij zat waar iedereen van mocht genieten. “Ik wil sowieso nog wat Sitrus Berries, en als die er niet zijn Oran. Ik geloof dat ik een paar rijen verderop een paar struiken daar van zag.” Was haar stille hint stil genoeg? Ach, zo niet, dan zei ze zelf wel wat duidelijker dat ze die kant op wilde.

tag: Jun Lee! | notes: ---

.

Gelukkig wist de mede blondine inderdaad de regels van de berry field. Ze vertelde dat je gewoon mocht plukken en planten wat je maar wou. En dat er ook privé velden waren, waar je niet op kon komen natuurlijk. Maar wel eentje kon kopen als je wou. Iets wat Jun in over wegging kon nemen, als hij een plek gevonden had voor zijn fokkerij. Ze keek ook even naar de richting waar het meisje wees, waar de privé velden lagen. Het leek een mooi stukje, maar misschien kon hij zelf ook wel een berry field aan leggen bij zijn fokkerij. Maar dat waren allemaal dingen voor later. De jonge dame vertelde ook verder, dat ze nog wat Sitrus Berries en Oran wou plukken. Jun knikte even en zei “Zullen we dan daar maar eens heen gaan?” Want het leek haar logisch dat de jonge dame er heen wou gaan. “Ik ben trouwens Jun,” begon hij zich voor te stellen, hij stak zijn hand uit. Maar begreep het als ze het niet aan naam.

i'm a walking travesty

but i'm smiling at everything

Ze begreep de hint en vroeg nu of ze daar heen zouden gaan. Fleur knikte met een glimlach op haar gezicht. Iets wat door Basile werd opgemerkt, want ook hij glimlachte. Hij merkte dat Fleur zich redelijk op haar gemak voelde bij de vreemde en dat stelde hem gerust. Misschien waren de mensen hier in Kalos minder erg dan die in Unova. Ze waren sowieso minder erg dan Fleur’s ouders waren geweest.
Voor ze richting de bessen liepen die Fleur had genoemd, stelde ze zich echter voor. De persoon voor haar heette blijkbaar Jun en stak nu een hand uit, die Fleur duidelijk moest schudden. De blondine deed dit, maar wel heel voorzichtig. Het was aan haar handdruk te voelen dat ze onzeker was. “Fleur,” stelde ze ook zichzelf voor. “Aangenaam.”
Het leek haar wel gepast om op een heel rustig tempo vast te gaan lopen. Ze liep zo langzaam dat ze zelfs nog wat berries kon plukken als ze daar onderweg behoefte aan kreeg. Ze zou er op letten dat het mandje niet asociaal vol zou raken, maar tot nu toe was hij dat nog niet, dus dat zat wel goed. Een beetje variatie zouden haar Pokémon ook niet erg vinden.

“Waar kom je eigenlijk vandaan?” vroeg Fleur tijdens de wandeling. Ze vroeg zich dit af omdat Jun had gezegd dat ze de regels hier nog niet kende, en de blondine vermoedde daarom dat ze niet van uit de buurt kwam. Natuurlijk kon ze dat mis hebben en kon het zijn dat Jun tot voor kort gewoon nog geen zin of tijd had gehad om de Berry Fields te bezoeken. Voor haar vraag maakte dat verder niet uit.

tag: Jun Lee! | notes: ---

.

Jun zag een glimlach op de mede blondines haar gezicht verschijnen. Iets waar ze blij mee was om te zien. Een lach betekende een goed iets. Daarlangs vond ze het goed dat ze richting de bessen liepen. Voor dat ze gingen schudde het meisje Jun's haar hand. Wat ze eigenlijk niet verwacht had, tijdens de handdruk merkte ze dan ook dat ze nog steeds onzeker was. Iets wat niet gek was natuurlijk, want onzekerheid was niet een, twee, drie weg helaas. Maar de glimlach wat Jun net zag was al een goed begin. “Fleur wat een mooie naam,”reageerde Jun terug, terwijl ze langs haar probeerde te gaan lopen. Ze twijfelde nu alleen even, misschien was het slim om achter haar te lopen niet? Zodat ze beter kon zien wat links en rechts van haar hing. Of zou ze dat niet erg vinden. Jun liep toch maar voor de zekerheid een beetje achter haar, maar nog steeds langs haar.

Tijdens de wandeling kreeg ze de vraag waar ze vandaan kwam. “Ik kom uit Sinnoh,” begon Jun met terug reageren. “Om precies te zijn kom ik uit Eterna City,” vervolgde hij verder. “En kom jij van hier of ook niet?” vroeg hij de vraag terug aan Fleur. In de tussen tijd liepen ze rustig verder en keek Jun ook om zich heen of hij nog iets kon vinden voor zijn pokémon. Maar tot nu toe had hij nog niks gevonden. Ook nog geen nieuwe berry's waar hij mee wou experimenteren.

i'm a walking travesty

but i'm smiling at everything

Een mooie naam, dat compliment kreeg Fleur van Jun. Ze overwoog om er op te antwoorden dat ze die zelf gekozen had, maar dat zou raar over komen, of niet? Ze koos er voor om het maar bij een simpele “dank je,” te laten, want dat deed je als mensen je een compliment gaven. Helaas wist ze zo snel geen compliment terug te geven, en bleef dit deel van het gesprek daar bij. Misschien maar beter zo, want dan kon Fleur snel naar de Sitrus en Oran Berries zoeken.
Jun vertelde dat ze uit Sinnoh kwam. Ze noemde ook een stad, maar Fleur kende die niet. Ze kende eigenlijk helemaal niks van Sinnoh, behalve een aantal Pokémon die er te vinden waren. “Ik kom uit Unova,” vertelde Fleur. “Ik woon eigenlijk pas sinds kort op mezelf hier in Kalos, in Lumiose City. Het is best wel wennen.” Hiermee doelde ze natuurlijk op het alleen wonen, want dat had ze voor Kalos nog nooit gedaan. Dat het wel stukken fijner was dan bij haar ouders, zei ze er maar niet bij. Haar zielige verleden vertrouwde ze niet zo snel aan iemand toe, zelfs niet als de persoon in kwestie haar heel vriendelijk leek. “Ik klaag niet though. Lumiose is een hele mooie stad.” Ze glimlachte om haar pijn en onzekerheid te verbergen.

tag: Jun Lee! | notes: ---

.

De blond harige vertelde zelf dat ze uit Unova kwam. Jun herkende de plaats wel, maar zelf is hij er nog niet geweest. De jonge dame vertelde ook meteen dat ze hier op zich zelf woonde. Iets wat ze niet verwacht had, de meeste mensen reisde namelijk. Niet dat zij zelf ook nog een vast plekje ging zoeken in Kalos. Maar dat was dan meer omdat ze een fokkerij ging nemen. Maar tot nu toe woonde ze in hotels. “Dat hoor je ook niet vaak dat mensen hier meteen gaan wonen,” reageerde Jun terug. Fleur vertelde ook dat ze niet klaagde, en dat Lumiose een mooie stad was. Jun knikte en zag het glimlach van de blondine. Iets wat haar natuurlijk goed deed. Daarlangs was ze er ook mee eens over het feit dat Lumiose een mooie stad was. Alleen was Team Rocket daar ook, als ze het goed had. “Heb je dan niet veel last van Team Rocket?” vroeg ze dan ook voor de zekerheid na.

i'm a walking travesty

but i'm smiling at everything

Het was niet Fleur maar Basile die wat bessen uit de omliggende struiken haalde en ze in het mandje plaatste. Gelukkig was hij handig genoeg om via haar been omhoog te klimmen, anders zou het het gesprek tussen de twee blondines nog eens verstoren. Fleur volgde hem met haar blik terwijl ze luisterde en sprak. “Is dat zo?” vroeg ze op Jun’s opmerking. Ze begreep dat veel trainers rondreisden om de badges te verzamelen, maar ze had toch wel verwacht dat er meer mensen waren zoals zij, die zich liever ergens vestigden en dan zo nu en dan ergens in een hotel of Pokécenter verbleven om meer van de regio te zien. Al kon ze zich ook voorstellen dat de mensen die al in Kalos woonden zich eerder zouden vestigen dan mensen die van ver kwamen. “Het valt best wel mee met Team Rocket, eigenlijk. Je ziet zo nu en dan mensen in uniform lopen – die kan je trouwens beter vermijden – en de avondklok moest ik even aan wennen, maar als je je gewoon aan hun regels houdt, heb je geen last van ze.” Fleur moest Manny bedanken dat hij haar die ene nacht van de straat had gered en haar meer over de avondklok had geleerd. Zonder hem was ze Basile misschien nog eens kwijt geraakt.

tag: Jun Lee! | notes: ---